Και πομάκικο έθνος στην Ελλάδα;

  Και πομάκικο έθνος στην Ελλάδα;

Στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας Ζαγάλισα υπάρχει ένας κείμενο-λίβελος εναντίον μου. Άρεσε δε τόσο πολύ, αυτός ο λίβελος, στον παραδοσιακό χώρο των μαύρων εθνικοσοσιαλιστών (διάφορος αυτός των κόκκινων εθνικο-σοσιαλιστών ή εθνικο-κρατιστών, της άλλης πλευράς του φαιοκόκκινου νομίσματος) που αναδημοσιεύτηκε τον τελευταίο μήνα σε δεκάδες ιστολόγιά τους.

 

Πέρα από τα υβριστικά ή ειρωνικά σχόλια για το πρόσωπό μου, που προφανώς χαρακτηρίζουν τον συντάκτη του άρθρου και την κουλτούρα που έχει για το δημόσιο διάλογο, στόχος του συγγραφέα είναι η μελέτη μου «Πληθυσμός και οικισμοί της τουρκικής μειονότητας στη Θράκη», που ας σημειωθεί δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 2006, ως χωριστό κεφάλαιο, στην τρίτη έκδοση του βιβλίου μου «Μειονοτικά ζητήματα και εθνική συνείδηση στην Ελλάδα», μαζί με το χάρτη που έφτιαξα για όλα τα χωριά της περιοχής.

 

Το ζήτημα αυτό κανένας μέχρι τότε, δεν το είχε προσεγγίσει σε επίπεδο χωριού-χωριού (ούτε οι Τούρκοι) και υπήρχε αντικειμενική δυσκολία, καθώς οι δημοσιευμένες σχετικές πληροφορίες ήταν διάσπαρτες και κάλυπταν μόνο ένα μέρος του υπό εξέταση χώρου.

 

Γι’ αυτό επέλεξα να κάνω κάτι κοπιαστικό, να επεξεργαστώ τον τηλεφωνικό κατάλογο του ΟΤΕ του 1996, αξιοποιώντας τις πληροφορίες που μου έδιναν τα 106 χιλιάδες ονοματεπώνυμα που υπήρχαν για τη Θράκη.

 

Τα ονοματεπώνυμα μπορούν να δώσουν, για όσους έχουν τη γνώση να τα διαβάσουν, σημαντικές πληροφορίες. 

 

Ένας τηλεφωνικός ή ένας εκλογικός κατάλογος (μπορεί να) κρύβει σημαντικές πληροφορίες για την ιστορία του τόπου, για τη γλώσσα και τη θρησκεία των κατοίκων του. Εκτός βέβαια αν τα ονόματα των ανθρώπων έχουν υποχρεωτικά αλλαχτεί, με εθνικό κρατικό σχέδιο, όπως για παράδειγμα έγινε σε αρκετούς (κυρίως μακεδονικούς) νομούς της Ελλάδας.

«Απορία ψάλτου βηξ». 

 

Για έναν αμόρφωτο, ένας τηλεφωνικός κατάλογος, όπως διδάσκει εξ άλλου και το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, είναι απλώς «ένας τηλεφωνικός κατάλογος». 

 

Οπότε ειρωνευόμαστε το Λιθοξόου και τους τηλεφωνικούς καταλόγους του, μια κι «όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια».

 

Επί της ουσίας, στην περίπτωση της Θράκης, τα ονοματεπώνυμα του καταλόγου διακρίνονται σε δυο κατηγορίες: σε αυτά των χριστιανών και εκείνα των μουσουλμάνων. Αν λοιπόν θεωρήσουμε ότι τόσο οι χριστιανοί όσο και οι μουσουλμάνοι είχαν τη δυνατότητα να έχουν τηλέφωνο, τότε μπορούμε να βρούμε το ποσοστό των κατοίκων των δύο θρησκευτικών κοινοτήτων ανά οικισμό.

 

Αν στη συνέχεια συνδυάσουμε τα ποσοστά αυτά, με τον πληθυσμό της πιο κοντινής (στο 1996) απογραφής, που είναι η απογραφή του 2001, έχουμε τον πληθυσμό των θρησκευτικών κοινοτήτων ανά οικισμό, με πολύ μικρή απόκλιση από την πραγματικότητα (που δεν θα τη μάθουμε ποτέ, αφού το ελληνικό κράτους δεν το επιθυμεί).

 

Η επίσημη ελληνική θέση, η θέση της ελληνικής πολιτείας και του ελληνικού έθνους, είναι πως δεν υπάρχει τουρκική μειονότητα ή τουρκική εθνική κοινότητα στην Δυτική Θράκη. Υπάρχουν μόνο εθνικά Έλληνες και θρησκευτικά μουσουλμάνοι.

 

Οι τελευταίοι δε, διακρίνονται  

σε Τούρκους, 

σε Πομάκους και 

σε Τσιγγάνους.

 

Εδώ αρχίζουν, τα επί του θέματος, δύσκολα για την ελληνική εθνική θέση.

 

Όσοι ζουν στη Δυτική Θράκη, γνωρίζουν πως εκεί δεν υπάρχει ένα έθνος αλλά δύο. Υπάρχουν δύο εθνικές κοινότητες, η ελληνική και η τουρκική. 

 

Ξέρουν επίσης οι άνθρωποι, πως αυτό δεν πρέπει να ακούγεται δημόσια. Και αν λέγεται δυνατά από κανένα «ξεροκέφαλο», είναι γιατί εκμεταλλεύεται την αναγκαστική ανοχή των αρχών, λόγω της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η πραγματικότητα όμως, σε κάθε περίπτωση, παραμένει η ίδια: Στη Δυτική Θράκη υπάρχουν δύο έθνη, οι Έλληνες και οι Τούρκοι.

 

Ξέρουμε επίσης πως εθνικά Έλληνας σημαίνει κυρίως χριστιανός ορθόδοξος, ή τέλος πάντων χριστιανός άλλου τύπου ή κάποιας άλλης θρησκείας ή παραξενιάς (δωδεκαθεϊστής), άντε και άθρησκος ή άθεος, όχι όμως και μουσουλμάνος.

 

Ας μην ξεχνάμε πως το ελληνικό έθνος έδιωξε, το 1923-1924, τους ρωμιούς μουσουλμάνους της Κρήτης (τους λεγόμενους Τουρκοκρητικούς) και τους ρωμιούς μουσουλμάνους της Μακεδονίας (τους λεγόμενους Βαλαάδες) γιατί τους θεωρούσε εθνικά Τούρκους.

 

Επομένως ένα μουσουλμανικό χωριό της Δυτικής Θράκης, σύμφωνα με την ίδια την ελληνική εθνική σκέψη, δεν μπορεί να είναι εθνικά ελληνικό.

 

Αντίθετα, ορθόδοξοι χριστιανικοί πληθυσμοί, με διαφορετική μητρική γλώσσα, έχουν διαχρονικά ενσωματωθεί στο ελληνικό Έθνος.

 

Οι μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης, στην μεγάλη πλειοψηφία τους, έχουν ως μητρική γλώσσα την τουρκική. Ένα μικρότερο τμήμα του πληθυσμού έχει ως μητρική γλώσσα την πομάκικη (που ανήκει στη μεγάλη οικογένεια των νότιων σλαβικών γλωσσών) και ένα ακόμα μικρότερο έχει την τσιγγάνικη (ή ρομά, μια γλώσσα που συγγενεύει με τη χιντί).

 

Αυτές όμως είναι διακρίσεις ως προς τη γλώσσα (ή τον πολιτισμό) και όχι ως προς το Έθνος, που είναι ιδεολογικο-πολιτική κοινότητα.

 

Τα έθνη έχουν ως πολιτικό πρόγραμμα τη συγκρότηση και κατόπιν τη διατήρηση ιδιαίτερου κράτους. Μια κοινότητα που δεν θέλει κρατική εξουσία, δεν μπορεί να είναι εθνική κοινότητα.

 

Επανέρχομαι τώρα στη μελέτη μου, για να θυμίσω πως σε αυτή δεν σχεδίασα το χάρτη των οικισμών της Δυτικής Θράκης, σύμφωνα με τη μητρική γλώσσα των κατοίκων.

 

 

Διευκρίνισα πως θεωρώ ότι οι μουσουλμάνοι έχουν τουρκική εθνική συνείδηση (είναι μια μη αναγνωρισμένη, πλην όμως υπαρκτή εθνική μειονότητα) και οι χριστιανοί «ανεξάρτητα αν η μητρική γλώσσα τους είναι ρωμαίικη, τουρκική (Γκαγκαβούζηδες) ή αλβανική (Αρβανίτες)» έχουν ελληνική εθνική συνείδηση.

 

Όποιος επιθυμεί και έχει τη γνώση να σχεδιάσει και το χάρτη της Δυτικής Θράκης, ανά οικισμό, σύμφωνα με τη μητρική γλώσσα των κατοίκων της, ας το επιχειρήσει. 

 

Ιδού πεδίον δόξης λαμπρό.

Άφησα όμως τα σημαντικά για το τέλος.

 

Το εναντίον μου άρθρο είναι ανυπόγραφο. Ο συντάκτης του κρύβεται στο σκοτάδι. Όσοι είναι υποψιασμένοι, καταλαβαίνουν τι σημαίνει να γράφεις για τέτοια ευαίσθητα ζητήματα ανώνυμα ή με ψευδώνυμο.

 

Το χειρότερο όμως, για το ελληνικό Έθνος, είναι ότι ο συντάκτης του άρθρου χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο «ένας Εθνικά Πομάκος».

 

Που σημαίνει, για όσους στοιχειωδώς καταλαβαίνουν, τη δήλωση ύπαρξης ή επιθυμία συγκρότησης κοινότητας στη Θράκη, πού για να είναι εθνική, δεν μπορεί παρά να έχει πολιτικά ως στρατηγικό στόχο το σχηματισμό πομάκικου εθνικού Κράτους ή πομάκικης αυτόνομης Περιοχής. Δηλαδή μελλοντική διεκδίκηση πομάκικης κρατικής εξουσίας, σε μια περιοχή που σήμερα μοιράζεται μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας.

Κοντολογίς ο αρθογράφος της εφημερίδας Ζαγάλισα, για να ξορκίσει το «κακό», την ύπαρξη των εθνικά Τούρκων, επιχειρεί να εμφανίσει κι άλλο έθνος στην περιοχή (και μάλιστα μουσουλμανικό ως προς το θρήσκευμα).

 

Στην αγωνία του να αντικρούσει τον άεθνο Λιθοξόου (που καταγράφει όσα γνωρίζουν όλοι στη Θράκη) ή διαπράττει μια φοβερή εθνική γκάφα ή συμμετέχει σε ένα εθνικά βλακώδη υπηρεσιακό σχεδιασμό ή αποκαλύπτει μια υπό διαμόρφωση δεύτερη εθνική κοινότητα, στο χώρο των θρησκευτικά μουσουλμάνων της περιοχής, δίπλα στην τουρκική, και επομένως ένα νέο αντίπαλο δέος για το ελληνικό Έθνος.

 

Κι εντάξει, αυτός έγραψε, όσα έγραψε. Οι εθνικοί παπαγάλοι που αναπαράγουν το λόγια του στα ιστολόγια, προσθέτοντας μόνο λίγη λάσπη εναντίον μου, δεν καταλαβαίνουν τι διαβάζουν και τι ζημιά προκαλούν στον εαυτό τους;  

Βάζουνε τα χέρια τους και βγάζουν τα (εθνικά) μάτια τους.

Δεν έχουν κουκούτσι μυαλό οι σύγχρονοι έλληνες Εθνικιστές;

 

 

 

 https://www.lithoksou.net

 

 

theologos vasiliadis