Το χωριό Νιτζ στο Αζερμπαϊτζάν, κατοικείται από τους απογόνους των
Αλβανών του Καυκάσου. Οι Ούντις είναι ένα αρχαίο έθνος, με μεγάλη και
πλούσια ιστορία.
Σήμερα υπάρχουν μερικές χιλιάδες Ούντις σε όλο τον κόσμο.
Περίπου
4.000 ζουν, στο Νιτζ. Το χωριό δεν βρίσκεται μακριά από την πρωτεύουσα
του αρχαίου βασιλείου των Αλβανών του Καυκάσου. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι
αυτή η γη, ανήκε πάντα στους Ούντις.
Το χωριό Νιτζ στο Αζερμπαϊτζάν, κατοικείται από τους απογόνους των
Αλβανών του Καυκάσου. Οι Ούντις είναι ένα αρχαίο έθνος, με μεγάλη και
πλούσια ιστορία.
Σήμερα υπάρχουν μερικές χιλιάδες Ούντις σε όλο τον κόσμο.
Περίπου
4.000 ζουν, στο Νιτζ. Το χωριό δεν βρίσκεται μακριά από την πρωτεύουσα
του αρχαίου βασιλείου των Αλβανών του Καυκάσου. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι
αυτή η γη, ανήκε πάντα στους Ούντις.
«Στο αλβανικό κράτος του
Καυκάσου υπήρχαν 26 φυλές. Οι Ούντις ήταν μία απο τις πιο ισχυρές.
Ξεχώριζαν για την πίστη τους, τη Βίβλο, τη γλώσσα τους και τα γραπτά
τους κείμενα» υποστηρίζει μιλώντας στο euponews, o Όλεγκ Ντανακίρι, διευθυντής του πολιτιστικού κέντρου των Ούντις.
Ο
Χριστιανισμός ήταν η επίσημη θρησκεία της Αλβανίας του Καυκάσου. Οι
Ούντοι της Νίτζ διατήρησαν την πίστη τους, ακόμα και στη σοβιετική
εποχή, όταν δεν υπήρχε χώρος προσευχής. Μία αρχαία εκκλησία αναστηλώθηκε
το 2007. Ο ιερέας που θα λειτουργεί εδώ, αυτή την περίοδο σπουδάζει σε
θεολογική σχολή στο εξωτερικό.
«Οι Ούντις είναι πολύ ιδιαίτεροι
άνθρωποι. Η γλώσσα τους είναι μια σπάνιας ομάδας γλωσσών του Καυκάσου.
Ανήκουμε στην χριστιανική εκκλησία της Ανατολής. Τώρα στόχος μας είναι
να αποκαταστήσουμε την ανεξαρτησία της αλβανικής εκκλησίας στο
Αζερμπαϊτζάν» δήλωσε ο Ρόμπετρτ Μομπίλι, επικεφαλής του χριστιανικού
κέντρου της πόλης.
Τα χριστιανικά σύμβολα πάντα ήταν κομμάτι της
καθημερινότητας των Ούντις. Τα κοστούμια των μουσικών παραμένουν ίδια
εδώ και αιώνες, και έτσι διηγούνται την ιστορία μιας πίστης.
«Εδώ
μπορείτε να δείτε έναν αρχαίο σταυρό της Αλβανίας του Καυκάσου. Στην
πίσω πλευρά υπάρχει ένας ήλιος με οκτώ βέλη. Συμβολίζει το προσκύνημα
στο Ισραήλ. Όποιος φοράει αυτό τον σταυρό, σημαίνει πως βαφτίστηκε εκεί»
υποστηρίζει ο μουσικός, Κάρλεν Σχιρβάνι
Οι
Ούντις ξεκινούν να μαγειρεύουν, μόνο όταν η ζύμη έχει την ευλογία του
θεού. Η τσουκνίδα είναι το κύριο συστατικό του Αφάρ. Αυτό το άγριο φυτό
είναι πλούσιο σε βιταμίνη C και στην αρχαιότητα αποτελούσε πηγή δύναμης
για τους φτωχούς
Σύντομα η κοινότητα του Νίτζ θα εκδώσει βιβλίο με 100 σπάνιες συνταγές των Ούντις.
«Έμαθα
να το μαγειρεύω από τη μητέρα μου. Εκείνη είχε διδαχθεί από τη γιαγιά
μου. Τώρα εγώ μαθαίνω την κόρη μου να μαγειρεύει. Το Αφάρ είναι δύσκολο
φαγητό, δεν είναι εύκολο να γίνει. Αυτό το πιάτο θα υπάρχει όσο εμείς,
οι Ούντις βρισκόμαστε σε αυτόν τον κόσμο. Θα είναι πάντα ένα μέρος της
ζωής μας» λέει η Ρίτα Ντανακίρι.
Οι Ούντις μιλούν την γλώσσα των
Αζέρων, όμως κυρίως χρησιμοποιούν την δική τους, γλώσσα. Το αρχαίο
αλφάβητο έχει αντικατασταθεί από λατινικά γράμματα, που είναι πιο εύκολα
για τα μικρά παιδιά.
Νέα σχολικά βιβλία δημοσιεύονται κάθε χρόνο.
Η δημιουργός τους και δάσκαλος , Βενέρα Αντόνοβα, ετοιμάζει τα
ηλεκτρονικά λεξικά από Ούντι στα αγγλικά και από Ούντι σε Αζέρικα.
Ο Γκριγκόρι άρχισε να γράφει ποιήματα στην γλώσσα των Ούντις, όταν ήταν μικρό αγόρι. Υποστηρίζει πως αυτή είναι η γλώσσα του Θεού.
Το βράδυ που συνάντησε την δημοσιογράφο του euronews, δούλευε ένα ποίημα που πρόσφερε ως δώρο γενεθλίων στη μητέρα του.
«Η
μητρική μου γλώσσα είναι η μούσα μου. Οι ήχοι της είναι τόσο τέλειοι.
Μου επιτρέπει να μεταφράζω την ομορφιά του κόσμου σε λέξεις» υποστηρίζει
ο ποιητής Γκριγκόρι Μεσάρι.
Όταν φτάσαμε στο Νίτζ, το χωριό
ετοιμαζόταν για μια μεγάλη γιορτή. Δύο νέοι άνθρωποι παντρεύονται, όμως
οι παραδόσεις τηρούνται. Γι’ αυτό και νεαρά κορίτσια βοηθούν τη νύφη να
ετοιμαστεί.
Το ψωμί κόβεται πάνω από το κεφάλι της. Αυτό σημαίνει πως από εδώ και μπρος, εκείνη είναι υπεύθυνη για την οικογενειακή εστία.
Την
ίδια ώρα, ο γαμπρός ξυρίζεται. Οι επισκέπτες δίνουν χρήματα για τον
επαγγελματία κουρέα. Η αποστολή του είναι πολύ σημαντική.
«Όταν
ένα παιδί γεννιέται είναι μωρό, μετά γίνεται παιδί και μετά έφηβος. Όμως
για να γίνει άνδρας πρέπει να παντρευτεί. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος. Αυτό το ξύρισμα συμβολίζει το μεγάλο βήμα προς την ενήλικη ζωή. Δείχνει ότι γίνεται άνδρας» υποστηρίζει ο Αλεξάντρ Κανκάλοβ.
Το τελετουργικό του γάμου, έχει τις ρίζες του στην εποχή που οι άνδρες έφευγαν για κυνήγι, ώστε να θρέψουν τις οικογένειές τους.
Κάποιος πυροβολεί ένα στόχο. Αυτή τη φορά πρόκειται για ένα κρεμμύδι που κρέμεται από το δέντρο.
Αυτός που θα πετύχει τον στόχο έχει την τιμή να παραδώσει το όπλο στο γαμπρό.
«Από
το Νίτζ φεύγουμε για τα Γκομπουστάν, γνωστά και ως «φλεγόμενα
βουνά».Έτσι αποκαλούν οι ντόπιοι τα περίφημα ηφαίστεια λάσπης. Θα
γνωρίσουμε την μαγική τους δύναμη στο επόμενο επεισόδιο του προγράμματος
«Η ζωή των Αζέρων» μεταδίδει η απεσταλμένη του euronews, Γκαλίνα
Πολόνσκαγια.
Οι
Σουλιώτες ήταν Αλβανοί λένε ιστορικοί
σε Ελλάδα και Αλβανία!
Οι πρωτομάστορες
της ελευθερίας του Έθνους, οι Σουλιώτες,
χαρακτηρίζονται από ιστορικούς στην
Αλβανία και στην Ελλάδα ως Αλβανοί.
Oι Σουλιώτες
δεν ήταν τίποτε άλλο παρά πρωτόγονες
φάρες, αλβανικής καταγωγής και γλώσσας,
οι οποίες δεν διέθεταν κάποια εθνική ή
έστω πρωτοεθνική συνείδηση.
Οι Σουλιώτες,
υποστηρίζουν, «δεν είναι» Έλληνες, αλλά
«εξελληνίζονται» επιγενέστερα!
Γι’ αυτούς η
αυτοπυρπόληση του Σαµουήλ στο Κούγκι
δεν συνέβη ποτέ.
Είναι αµφίβολο εάν
ανατινάχτηκε η Δέσπω, στου «Δηµουλά τον
Πύργο».
Προπαντός δε, ο χορός του Ζαλόγγου,
όχι µόνο αποτελεί «εθνικιστικό µύθο»,
αλλά είναι πιθανό οι Σουλιώτισσες να
έπεσαν στο βάραθρο σπρωγµένες από τους
ίδιους τους Σουλιώτες πολεµιστές!
Αναφέρεται ακόμη ότι "οι Σουλιώτες
ήταν Αλβανοί (πείτε τους Αρβανίτες).
Ήταν δίγλωσσοι, και χριστιανοί.
Ήταν
οργανωμένοι ανά οικογένειες, (φαμίλιες
ή φάρες).
Ήταν σκληροτράχηλοι πολεμιστές
και ζούσαν πουλώντας προστασία στα
χωριά του κάμπου.
Όταν εκδιώχθηκαν από
το Σούλι, κανείς δεν τους ήθελε στην
περιοχή του.
Στο πλαίσιο ξεκαθαρίσματος
λογαριασμών, πολέμησαν σκληρά τους
Τούρκους και αργότερα ηρωοποιήθηκαν".
Οι
«φυλές» των Αλβανών. Ας τις γνωρίσουμε...
Οι
Αλβανοί είναι γείτονές μας, αλλά ουσιαστικά δεν αποδείχθηκαν ποτέ καλοί
γείτονες και αυτό το γνωρίζουμε και από την ιστορία, αλλά και από την
τρέχουσα φοβερή καθημερινότητα, εξαιτίας της παρουσίας τους στη χώρα
μας, που μας κατατυραννεί όλους. Κράτος,
κατόρθωσαν να γίνουν μόλις το 1912. Μετά την πτώση του υπαρκτού
σοσιαλισμού και το οιονεί άνοιγμα των συνόρων, πολλές χιλιάδες Αλβανών
κατέφυγαν στην Ελλάδα,
όπου η πλειονότητά τους δημιούργησε σειρά προβλημάτων κοινωνικής μορφής
(ροπή προς
την εγκληματικότητα κ.λπ.) Αυτά βέβαια, δεν αφορούν την ιστορία, αλλά
την
κοινωνιολογία.
Αξίζει
πάντως να γνωρίζουμε, ποιοι είναι αυτοί οι γείτονες που
έχουν αναστατώσει τη χώρας μας ποικιλοτρόπως, αφού πέραν της
καθημερινότητάς
τους, που συνήθως κινείται στη σφαίρα του ποινικού νόμου ή τις παρυφές
του, έχουμε και επίσημες εκδηλώσεις μεγαλοϊδεατισμού, που στρέφονται
ευθέως κατά της εδαφικής
ακεραιότητας της χώρας μας.
Το
Αλβανικό Έθνος λοιπόν, χωρίζεται σε ορισμένες «φυλές» με ιδιαίτερα
χαρακτηριστικά η κάθε μια.
Οι «φυλές» αυτές είναι οι ακόλουθες:
Αλβανός μπέης της Σκόδρας
* Οι Γ κ έ γ κ η δ ε ς:
Ζουν στα βόρεια της
χώρας, στην κοιλάδα του ποταμού Δρίνου (Μέλανος και Λευκού), κυρίως στην
περιοχή της Σκόδρας. Κατά κανόνα είναι ανοιχτόχρωμοι με γαλανά μάτια. Σκληροί,
βίαιοι και φιλοπόλεμοι. Οι Γκέγκηδες είναι ψηλοί και περισσότερο μεγαλόσωμοι
από τους Τόσκηδες. Μιλούν την γκεκική διάλεκτο και είναι περισσότερο ατίθασοι
και αυθόρμητοι απ` ό,τι οι Τόσκηδες.
Μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα. Δημιουργούν
ισχυρές οικογένειες (πατριές), και δείχνουν απόλυτη υποταγή στον αρχηγό.
Ακολουθούν πιστά τα ήθη, έθιμα και τις παραδόσεις τους και δεν διστάζουν να
έρθουν σε σύγκρουση με το κράτος και το νόμο. Στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας οι
Γκέγκηδες αποτελούσαν τάγματα ατάκτων του τουρκικού στρατού, που τον
ακολουθούσαν με στόχο τη λαφυραγωγία.
*
Οι Μ α λ ι σ ώ ρ ο ι:
Είναι ορεσίβιοι
Γκέγκηδες που κατοικούν στην περιοχή των Αλβανικών Άλπεων προς τα σύνορα με το
Μαυροβούνιο και είναι χριστιανοί (ορθόδοξοι ή καθολικοί) ή μουσουλμάνοι.
* Οι Μ ι ρ δ ί τ ε ς:
Αυτοί ζουν στην
κοιλάδα του ποταμού Μάτι και είναι κατά κανόνα καθολικοί. Αποτελούν παρακλάδι των Γκέγκηδων και
θεωρούνται ως οι πιο πολιτισμένοι Αλβανοί.
* Οι Τ ό σ κ η δ ε ς:
Απαντώνται στην
Κεντρική και Νότια Αλβανία και είναι μουσουλμάνοι ή χριστιανοί
ορθόδοξοι. Τα
ήθη και τα έθιμά τους είναι όμοια με τα ελληνικά. Είναι σχετικά κοντοί,
μιλούν
την τοσκική διάλεκτο της αλβανικής γλώσσας, η οποία έχει θεσμοθετηθεί ως
η
επίσημη γλώσσα της Αλβανίας, είναι λιγότερο εκδηλωτικοί, ενώ οι
περισσότεροι
απ` αυτούς ασχολούνται με την πολιτική, τις επιστήμες και τα γράμματα.
Οι
Τόσκηδες θεωρούν τους Γκέγκηδες ως τραχείς, πρωτόγονους, ασυμβίβαστους
και ευέξαπτους, που δεν δέχονται εύκολα τους καταναγκασμούς
και τις συνθήκες έλλειψης ελευθερίας.
* Οι Λ ι ά π η δ ε ς:
Είναι μουσουλμάνοι,
που κατοικούν στην περιοχή της Μουζακιάς, μεταξύ των εκβολών των ποταμών
Σκούμπι και Σεμένη. Ο Σεμένης ή Σεμάν, είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος ποταμός της
Αλβανίας.
Ο Σκούμπι ή Γενούσος με μήκος
100 χλμ. περίπου πηγάζει από τα νότια Κανδανούια, δυτικά του Πόγραδετς. Οι
Λιάπηδες διακρίνονται για την αγριότητα, την πανουργία και την θρασύτητά τους. Αυτά
τα γνωρίσματα, οι ίδιοι τα θεωρούν ως ενδεικτικά της γενναιότητάς τους. Λιάπης
ήταν ο Αλή Πασάς των Ιωαννίνων (από το Τεπελένι) και ο βεζίρης του σουλτάνου
Αβδούλ Χαμίτ Β΄ ο Φερίτ πασάς Βλιώρας (από τον Αυλώνα). Η περιοχή τους ονομάζεται
Λιαπουριά.
*Τσάμηδες υποστηρικτές του Ιταλικού φασισμού
* Οι Τ σ ά μ η δ ε ς:
Είναι μουσουλμάνοι που
κατοικούν σήμερα στη Νότια Αλβανία. Η περιοχή τους ονομάζονταν Τσαμουριά. Η
ονομασία «Τσαμουριά» προέρχεται από την παραφθορά του ονόματος του ποταμού
Θύαμις… Θυαμουριά… Τσαμουριά.
Γενικώς...
Οι Βόρειοι
Αλβανοί διαφέρουν χαρακτηριστικά από τους Νότιους Αλβανούς. Οι Γκέγκηδες, οι Μαλισώροι και οι Μιρδίτες πιστεύεται
ότι είναι απόγονοι των Ιλλυριών.
Αντίθετα οι Τόσκηδες, οι Λιάπηδες και οι Τσάμηδες, θεωρούνται απόγονοι
Ελλήνων, με εμφανή τα σημεία της επιμειξίας τους με τους Γκέγκηδες.
Στους Τόσκηδες, υπερέχουν τα
ελληνικά χαρακτηριστικά, ενώ στους Λιάπηδες και τους Τσάμηδες υπερέχουν τα
γκέγκικα χαρακτηριστικά. Στη διαμόρφωση
όλων των παραπάνω αλβανικών φυλών σημαντική επίδραση είχε και η επιμειξία των
παλαιών Αλβανών με διάφορα ξένα φύλα ρωμαϊκά, βενετικά, σερβικά και τουρκικά.
Στις
νότιες επαρχίες της Αλβανίας, στην περιοχή που είναι ευρύτερα γνωστή ως Βόρεια
Ήπειρος, κατοικούν αμιγώς ελληνικοί πληθυσμοί, με γνήσια ελληνική καταγωγή και
συνείδηση. Η Βόρεια Ήπειρος απελευθερώθηκε από τους Έλληνες δύο φορές μέσα στον
20ο αιώνα (το 1912 και το 1940) αλλά τα γεωστρατηγικά συμφέροντα των
μεγάλων δυνάμεων απέδωσαν την Βόρεια Ήπειρο στην Αλβανία.
Η
περίπτωση των Τσάμηδων
Οι
Τσάμηδες, αλβανόφωνοι μουσουλμάνοι, ζούσαν συγκεντρωμένοι κυρίως στη Θεσπρωτία
και ιδιαίτερα στις περιφέρειες Ηγουμενίτσας, Μαργαριτίου, Φιλιατών και
Παραμυθιάς. Όταν άρχισε ο πόλεμος του 1940 ήταν περίπου 23- 24.000 άτομα.
Στη
διάρκεια της Κατοχής συνεργάστηκαν με τους Ιταλούς αρχικά και τους
Γερμανούς στο
τέλος, διαπράττοντας σωρεία εγκλημάτων εις βάρος των Ελλήνων. Μάλιστα,
με διάταγμα της Ιταλικής φασιστικής κυβέρνησης διορίστηκαν οι αδελφοί
Νουρή Ντίνο
και Ναζάρ Ντίνο από την Παραμυθιά, ο μεν πρώτος ύπατος αρμοστής
Θεσπρωτίας,
ο δε δεύτερος συνταγματάρχης της «Μιλίτσια», δηλαδή της Πολιτοφυλακής.
Αργότερα, με έγκριση των Ιταλών, δημιούργησαν την οργάνωση «Κσίλι Νασιονάλ
Σκιπετάρ» (Εθνική Αλβανική Επιτροπή), ένα είδος τοπικής κυβερνήσεως, που για λόγους
συντομίας λεγόταν «Ξίλια» (K.S.I.L.I.A) . Η οργάνωση αυτή δημιούργησε 14 τάγματα που έκαναν φοβερά εγκλήματα εις βάρος των Ελλήνων κατοίκων της περιοχής. Ειδικότερα
οι ηγέτες των Τσάμηδων, μπέηδες μεγαλοτσιφλικάδες από την εποχή της
Τουρκοκρατίας, συνεργάστηκαν με τις κατοχικές αρχές και συμμετείχαν σε διώξεις,
καταστροφές, και μαζικές εκτελέσεις. Γνωστότερη είναι η εκτέλεση 49 προκρίτων
της Παραμυθιάς, τον Σεπτέμβριο 1943, που έκαναν οι Γερμανοί με υπόδειξη των Τσάμηδων.
*Τσάμηδες παρουσιάζουν όπλα σε Γερμανό αξιωματικό.
Οι
Τσάμηδες
εκδιώχτηκαν τελικά στην Αλβανία από τις δυνάμεις του ΕΔΕΣ, του
ναπολέοντα Ζέρβα. Οι αντάρτες
του ΕΔΕΣ, που κυριαρχούσαν στην περιοχή της Ηπείρου, προέβησαν σε βίαια
αντίποινα, τα οποία κορυφώθηκαν με τη μαζική εκδίωξη των Τσάμηδων στην
Αλβανία, τον Σεπτέμβριο του 1944.
Στα
ιταλικά αρχεία, διασώζεται ένα υπόμνημα του Τουρκαλβανού Τσάμη, Ντίνο προς τον
Μπενίτο Μουσολίνι (που τον προσφωνεί ALCAVALIERE) με το οποίο
επικαλείται την βοήθεια των Ιταλών, εκδηλώνοντας την αφοσίωση των Τσάμηδων προς
την Ιταλία.
«Όλοι οι Έλληνες- έγραφε μεταξύ άλλων ο Ντίνο Μπέης- είναι
οπλισμένοι, και μέρα με τη μέρα περιμένουν την πολυπόθητη άφιξη των Άγγλων,
απευθύνοντας μας συχνά απειλητικά υπονοούμενα. Οι Τσαμουριώτες εν τω μεταξύ μου
έχουν συχνά απευθύνει την ερώτηση:«Η
Ιταλία πολέμησε την Ελλάδα για την Τσαμουριά, γιατί τώρα δεν υπολογίζει την
πίστη μας και μας αφήνει στο έλεος των κοινών μας εχθρών;».
Και
κατέληγε:
«Αυτός ο κόσμος
οπλισμένος δυνατός και γεναιόδωρος θα μπορούσε να υπερασπιστεί τη γη του, και
να πεθάνει για την αφοσίωσή του στην Ιταλία».
Το υπόμνημα αυτό
έχει ημερομηνία, 26 Φεβρουαρίου 1943.
Οι
Τσάμηδες και σήμερα, διεκδικούν την επιστροφή τους στην Ελλάδα και την απόδοση
των περιουσιών τους.
Το χωριό Νιτζ στο Αζερμπαϊτζάν, κατοικείται από τους απογόνους των
Αλβανών του Καυκάσου. Οι Ούντις είναι ένα αρχαίο έθνος, με μεγάλη και
πλούσια ιστορία.
Σήμερα υπάρχουν μερικές χιλιάδες Ούντις σε όλο τον κόσμο.
Περίπου
4.000 ζουν, στο Νιτζ. Το χωριό δεν βρίσκεται μακριά από την πρωτεύουσα
του αρχαίου βασιλείου των Αλβανών του Καυκάσου. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι
αυτή η γη, ανήκε πάντα στους Ούντις.
Το χωριό Νιτζ στο Αζερμπαϊτζάν, κατοικείται από τους απογόνους των
Αλβανών του Καυκάσου. Οι Ούντις είναι ένα αρχαίο έθνος, με μεγάλη και
πλούσια ιστορία.
Σήμερα υπάρχουν μερικές χιλιάδες Ούντις σε όλο τον κόσμο.
Περίπου
4.000 ζουν, στο Νιτζ. Το χωριό δεν βρίσκεται μακριά από την πρωτεύουσα
του αρχαίου βασιλείου των Αλβανών του Καυκάσου. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι
αυτή η γη, ανήκε πάντα στους Ούντις.
«Στο αλβανικό κράτος του
Καυκάσου υπήρχαν 26 φυλές. Οι Ούντις ήταν μία απο τις πιο ισχυρές.
Ξεχώριζαν για την πίστη τους, τη Βίβλο, τη γλώσσα τους και τα γραπτά
τους κείμενα» υποστηρίζει μιλώντας στο euponews, o Όλεγκ Ντανακίρι, διευθυντής του πολιτιστικού κέντρου των Ούντις.
Ο
Χριστιανισμός ήταν η επίσημη θρησκεία της Αλβανίας του Καυκάσου. Οι
Ούντοι της Νίτζ διατήρησαν την πίστη τους, ακόμα και στη σοβιετική
εποχή, όταν δεν υπήρχε χώρος προσευχής. Μία αρχαία εκκλησία αναστηλώθηκε
το 2007. Ο ιερέας που θα λειτουργεί εδώ, αυτή την περίοδο σπουδάζει σε
θεολογική σχολή στο εξωτερικό.
«Οι Ούντις είναι πολύ ιδιαίτεροι
άνθρωποι. Η γλώσσα τους είναι μια σπάνιας ομάδας γλωσσών του Καυκάσου.
Ανήκουμε στην χριστιανική εκκλησία της Ανατολής. Τώρα στόχος μας είναι
να αποκαταστήσουμε την ανεξαρτησία της αλβανικής εκκλησίας στο
Αζερμπαϊτζάν» δήλωσε ο Ρόμπετρτ Μομπίλι, επικεφαλής του χριστιανικού
κέντρου της πόλης.
Τα χριστιανικά σύμβολα πάντα ήταν κομμάτι της
καθημερινότητας των Ούντις. Τα κοστούμια των μουσικών παραμένουν ίδια
εδώ και αιώνες, και έτσι διηγούνται την ιστορία μιας πίστης.
«Εδώ
μπορείτε να δείτε έναν αρχαίο σταυρό της Αλβανίας του Καυκάσου. Στην
πίσω πλευρά υπάρχει ένας ήλιος με οκτώ βέλη. Συμβολίζει το προσκύνημα
στο Ισραήλ. Όποιος φοράει αυτό τον σταυρό, σημαίνει πως βαφτίστηκε εκεί»
υποστηρίζει ο μουσικός, Κάρλεν Σχιρβάνι
Οι
Ούντις ξεκινούν να μαγειρεύουν, μόνο όταν η ζύμη έχει την ευλογία του
θεού. Η τσουκνίδα είναι το κύριο συστατικό του Αφάρ. Αυτό το άγριο φυτό
είναι πλούσιο σε βιταμίνη C και στην αρχαιότητα αποτελούσε πηγή δύναμης
για τους φτωχούς
Σύντομα η κοινότητα του Νίτζ θα εκδώσει βιβλίο με 100 σπάνιες συνταγές των Ούντις.
«Έμαθα
να το μαγειρεύω από τη μητέρα μου. Εκείνη είχε διδαχθεί από τη γιαγιά
μου. Τώρα εγώ μαθαίνω την κόρη μου να μαγειρεύει. Το Αφάρ είναι δύσκολο
φαγητό, δεν είναι εύκολο να γίνει. Αυτό το πιάτο θα υπάρχει όσο εμείς,
οι Ούντις βρισκόμαστε σε αυτόν τον κόσμο. Θα είναι πάντα ένα μέρος της
ζωής μας» λέει η Ρίτα Ντανακίρι.
Οι Ούντις μιλούν την γλώσσα των
Αζέρων, όμως κυρίως χρησιμοποιούν την δική τους, γλώσσα. Το αρχαίο
αλφάβητο έχει αντικατασταθεί από λατινικά γράμματα, που είναι πιο εύκολα
για τα μικρά παιδιά.
Νέα σχολικά βιβλία δημοσιεύονται κάθε χρόνο.
Η δημιουργός τους και δάσκαλος , Βενέρα Αντόνοβα, ετοιμάζει τα
ηλεκτρονικά λεξικά από Ούντι στα αγγλικά και από Ούντι σε Αζέρικα.
Ο Γκριγκόρι άρχισε να γράφει ποιήματα στην γλώσσα των Ούντις, όταν ήταν μικρό αγόρι. Υποστηρίζει πως αυτή είναι η γλώσσα του Θεού.
Το βράδυ που συνάντησε την δημοσιογράφο του euronews, δούλευε ένα ποίημα που πρόσφερε ως δώρο γενεθλίων στη μητέρα του.
«Η
μητρική μου γλώσσα είναι η μούσα μου. Οι ήχοι της είναι τόσο τέλειοι.
Μου επιτρέπει να μεταφράζω την ομορφιά του κόσμου σε λέξεις» υποστηρίζει
ο ποιητής Γκριγκόρι Μεσάρι.
Όταν φτάσαμε στο Νίτζ, το χωριό
ετοιμαζόταν για μια μεγάλη γιορτή. Δύο νέοι άνθρωποι παντρεύονται, όμως
οι παραδόσεις τηρούνται. Γι’ αυτό και νεαρά κορίτσια βοηθούν τη νύφη να
ετοιμαστεί.
Το ψωμί κόβεται πάνω από το κεφάλι της. Αυτό σημαίνει πως από εδώ και μπρος, εκείνη είναι υπεύθυνη για την οικογενειακή εστία.
Την
ίδια ώρα, ο γαμπρός ξυρίζεται. Οι επισκέπτες δίνουν χρήματα για τον
επαγγελματία κουρέα. Η αποστολή του είναι πολύ σημαντική.
«Όταν
ένα παιδί γεννιέται είναι μωρό, μετά γίνεται παιδί και μετά έφηβος. Όμως
για να γίνει άνδρας πρέπει να παντρευτεί. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος. Αυτό το ξύρισμα συμβολίζει το μεγάλο βήμα προς την ενήλικη ζωή. Δείχνει ότι γίνεται άνδρας» υποστηρίζει ο Αλεξάντρ Κανκάλοβ.
Το τελετουργικό του γάμου, έχει τις ρίζες του στην εποχή που οι άνδρες έφευγαν για κυνήγι, ώστε να θρέψουν τις οικογένειές τους.
Κάποιος πυροβολεί ένα στόχο. Αυτή τη φορά πρόκειται για ένα κρεμμύδι που κρέμεται από το δέντρο.
Αυτός που θα πετύχει τον στόχο έχει την τιμή να παραδώσει το όπλο στο γαμπρό.
«Από
το Νίτζ φεύγουμε για τα Γκομπουστάν, γνωστά και ως «φλεγόμενα
βουνά».Έτσι αποκαλούν οι ντόπιοι τα περίφημα ηφαίστεια λάσπης. Θα
γνωρίσουμε την μαγική τους δύναμη στο επόμενο επεισόδιο του προγράμματος
«Η ζωή των Αζέρων» μεταδίδει η απεσταλμένη του euronews, Γκαλίνα
Πολόνσκαγια.
Το
τι ακριβώς σημαίνει ελληνική εθνική
συνείδηση καθίσταται σαφές από το
παραπάνω χαρακτηριστικό απόσπασμα από
την παραγωγή τού Σκάι, «1821», (αν και δεν
ήταν αυτή η πρόθεση τού σκηνοθέτη) και
τη συζήτηση τού παρουσιαστή της με την
αν. καθηγήτρια τού πανεπιστημίου Αθηνών,
κ. Μ. Ευθυμίου.
Στο
συγκεκριμένο απόσπασμα, στο οποίο έχουν
δραματοποιηθεί οι προετοιμασίες των
πολιορκημένων για την επικείμενη έξοδο
τού Μεσολογγίου, μιά μητέρα τραγουδάει
στο παιδί της ένα νανούρισμα σε μη
ελληνική γλώσσα (προφανώς στα αρβανίτικα
ή στα βλάχικα).
Η
κ. Ευθυμίου επισημαίνει το γεγονός και
διευκρινίζει, ότι μέσα στο Μεσολλόγι
«υπήρχαν κι άλλες λαλιές», οι αρβανίτες
όμως, πολεμούσαν με ελληνική εθνική
συνείδηση, ίσως πολύ φρέσκια, πάντως
αισθάνθηκαν «πιό έλληνες από τούς
έλληνες». Όλα δε τα πλοία στο νηολόγιο
τής Ύδρας (σ.σ. με πληθυσμό 100% αρβανίτες,
δηλαδή αλβανούς - τον 18ο
αιώνα είχαν αρχαία ελληνικά ονόματα σε
αντίθεση με άλλες περιοχές με αμιγώς
ελληνόφωνους πληθυσμούς, όπως το
Γαλαξείδι, όπου τα πλοία τους είχαν
ονόματα, όπως: Κυρά Παναγιά, Άη Γιώργης
κ.λπ.. Και καταλήγει η κ. Ευθυμίου: «Ο
υδραίος είχε μπει στην αίσθηση, ότι εγώ
είμαι ο απόγονος των αρχαίων ελλήνων».
Επομένως:
Ελληνική
εθνική συνείδηση είναι η ψευδαίσθηση
τού ρωμιού, ότι κατάγεται από τούς
αρχαίους έλληνες.
Το χωριό Νιτζ στο Αζερμπαϊτζάν, κατοικείται από τους απογόνους των
Αλβανών του Καυκάσου. Οι Ούντις είναι ένα αρχαίο έθνος, με μεγάλη και
πλούσια ιστορία.
Σήμερα υπάρχουν μερικές χιλιάδες Ούντις σε όλο τον κόσμο.
Περίπου
4.000 ζουν, στο Νιτζ. Το χωριό δεν βρίσκεται μακριά από την πρωτεύουσα
του αρχαίου βασιλείου των Αλβανών του Καυκάσου. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι
αυτή η γη, ανήκε πάντα στους Ούντις.
Το χωριό Νιτζ στο Αζερμπαϊτζάν, κατοικείται από τους απογόνους των
Αλβανών του Καυκάσου. Οι Ούντις είναι ένα αρχαίο έθνος, με μεγάλη και
πλούσια ιστορία.
Σήμερα υπάρχουν μερικές χιλιάδες Ούντις σε όλο τον κόσμο.
Περίπου
4.000 ζουν, στο Νιτζ. Το χωριό δεν βρίσκεται μακριά από την πρωτεύουσα
του αρχαίου βασιλείου των Αλβανών του Καυκάσου. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι
αυτή η γη, ανήκε πάντα στους Ούντις.
«Στο αλβανικό κράτος του
Καυκάσου υπήρχαν 26 φυλές. Οι Ούντις ήταν μία απο τις πιο ισχυρές.
Ξεχώριζαν για την πίστη τους, τη Βίβλο, τη γλώσσα τους και τα γραπτά
τους κείμενα» υποστηρίζει μιλώντας στο euponews, o Όλεγκ Ντανακίρι, διευθυντής του πολιτιστικού κέντρου των Ούντις.
Ο
Χριστιανισμός ήταν η επίσημη θρησκεία της Αλβανίας του Καυκάσου. Οι
Ούντοι της Νίτζ διατήρησαν την πίστη τους, ακόμα και στη σοβιετική
εποχή, όταν δεν υπήρχε χώρος προσευχής. Μία αρχαία εκκλησία αναστηλώθηκε
το 2007. Ο ιερέας που θα λειτουργεί εδώ, αυτή την περίοδο σπουδάζει σε
θεολογική σχολή στο εξωτερικό.
«Οι Ούντις είναι πολύ ιδιαίτεροι
άνθρωποι. Η γλώσσα τους είναι μια σπάνιας ομάδας γλωσσών του Καυκάσου.
Ανήκουμε στην χριστιανική εκκλησία της Ανατολής. Τώρα στόχος μας είναι
να αποκαταστήσουμε την ανεξαρτησία της αλβανικής εκκλησίας στο
Αζερμπαϊτζάν» δήλωσε ο Ρόμπετρτ Μομπίλι, επικεφαλής του χριστιανικού
κέντρου της πόλης.
Τα χριστιανικά σύμβολα πάντα ήταν κομμάτι της
καθημερινότητας των Ούντις. Τα κοστούμια των μουσικών παραμένουν ίδια
εδώ και αιώνες, και έτσι διηγούνται την ιστορία μιας πίστης.
«Εδώ
μπορείτε να δείτε έναν αρχαίο σταυρό της Αλβανίας του Καυκάσου. Στην
πίσω πλευρά υπάρχει ένας ήλιος με οκτώ βέλη. Συμβολίζει το προσκύνημα
στο Ισραήλ. Όποιος φοράει αυτό τον σταυρό, σημαίνει πως βαφτίστηκε εκεί»
υποστηρίζει ο μουσικός, Κάρλεν Σχιρβάνι
Οι
Ούντις ξεκινούν να μαγειρεύουν, μόνο όταν η ζύμη έχει την ευλογία του
θεού. Η τσουκνίδα είναι το κύριο συστατικό του Αφάρ. Αυτό το άγριο φυτό
είναι πλούσιο σε βιταμίνη C και στην αρχαιότητα αποτελούσε πηγή δύναμης
για τους φτωχούς
Σύντομα η κοινότητα του Νίτζ θα εκδώσει βιβλίο με 100 σπάνιες συνταγές των Ούντις.
«Έμαθα
να το μαγειρεύω από τη μητέρα μου. Εκείνη είχε διδαχθεί από τη γιαγιά
μου. Τώρα εγώ μαθαίνω την κόρη μου να μαγειρεύει. Το Αφάρ είναι δύσκολο
φαγητό, δεν είναι εύκολο να γίνει. Αυτό το πιάτο θα υπάρχει όσο εμείς,
οι Ούντις βρισκόμαστε σε αυτόν τον κόσμο. Θα είναι πάντα ένα μέρος της
ζωής μας» λέει η Ρίτα Ντανακίρι.
Οι Ούντις μιλούν την γλώσσα των
Αζέρων, όμως κυρίως χρησιμοποιούν την δική τους, γλώσσα. Το αρχαίο
αλφάβητο έχει αντικατασταθεί από λατινικά γράμματα, που είναι πιο εύκολα
για τα μικρά παιδιά.
Νέα σχολικά βιβλία δημοσιεύονται κάθε χρόνο.
Η δημιουργός τους και δάσκαλος , Βενέρα Αντόνοβα, ετοιμάζει τα
ηλεκτρονικά λεξικά από Ούντι στα αγγλικά και από Ούντι σε Αζέρικα.
Ο Γκριγκόρι άρχισε να γράφει ποιήματα στην γλώσσα των Ούντις, όταν ήταν μικρό αγόρι. Υποστηρίζει πως αυτή είναι η γλώσσα του Θεού.
Το βράδυ που συνάντησε την δημοσιογράφο του euronews, δούλευε ένα ποίημα που πρόσφερε ως δώρο γενεθλίων στη μητέρα του.
«Η
μητρική μου γλώσσα είναι η μούσα μου. Οι ήχοι της είναι τόσο τέλειοι.
Μου επιτρέπει να μεταφράζω την ομορφιά του κόσμου σε λέξεις» υποστηρίζει
ο ποιητής Γκριγκόρι Μεσάρι.
Όταν φτάσαμε στο Νίτζ, το χωριό
ετοιμαζόταν για μια μεγάλη γιορτή. Δύο νέοι άνθρωποι παντρεύονται, όμως
οι παραδόσεις τηρούνται. Γι’ αυτό και νεαρά κορίτσια βοηθούν τη νύφη να
ετοιμαστεί.
Το ψωμί κόβεται πάνω από το κεφάλι της. Αυτό σημαίνει πως από εδώ και μπρος, εκείνη είναι υπεύθυνη για την οικογενειακή εστία.
Την
ίδια ώρα, ο γαμπρός ξυρίζεται. Οι επισκέπτες δίνουν χρήματα για τον
επαγγελματία κουρέα. Η αποστολή του είναι πολύ σημαντική.
«Όταν
ένα παιδί γεννιέται είναι μωρό, μετά γίνεται παιδί και μετά έφηβος. Όμως
για να γίνει άνδρας πρέπει να παντρευτεί. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος. Αυτό το ξύρισμα συμβολίζει το μεγάλο βήμα προς την ενήλικη ζωή. Δείχνει ότι γίνεται άνδρας» υποστηρίζει ο Αλεξάντρ Κανκάλοβ.
Το τελετουργικό του γάμου, έχει τις ρίζες του στην εποχή που οι άνδρες έφευγαν για κυνήγι, ώστε να θρέψουν τις οικογένειές τους.
Κάποιος πυροβολεί ένα στόχο. Αυτή τη φορά πρόκειται για ένα κρεμμύδι που κρέμεται από το δέντρο.
Αυτός που θα πετύχει τον στόχο έχει την τιμή να παραδώσει το όπλο στο γαμπρό.
«Από
το Νίτζ φεύγουμε για τα Γκομπουστάν, γνωστά και ως «φλεγόμενα
βουνά».Έτσι αποκαλούν οι ντόπιοι τα περίφημα ηφαίστεια λάσπης. Θα
γνωρίσουμε την μαγική τους δύναμη στο επόμενο επεισόδιο του προγράμματος
«Η ζωή των Αζέρων» μεταδίδει η απεσταλμένη του euronews, Γκαλίνα
Πολόνσκαγια.
