ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΔΥΟ ΔΑΝΕΙΑ ΠΟΥ ΠΗΡΑΝ ΟΙ «ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ» ΤΟ 1821 ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ .

 

ΑΝΤΙ ΤΩΝ  ΨΕΥΤΙΚΩΝ ΕΟΡΤΩΝ  ΚΑΙ  ΠΑΝΗΓΥΡΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ 25Η ΜΑΡΤΙΟΥ  ΝΑ  ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ  ΤΑ  ΠΡΑΚΤΙΚΑ  ΤΩΝ  ΔΑΝΕΙΩΝ  ΑΠΟ  ΤΟ  1821  ΠΟΥ  ΠΗΡΑΝ  ΟΙ  ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ  ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ  ΚΑΙ  ΜΑΣ  ΚΡΑΤΟΥΝ  ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΟΥΣ  ΣΤΟΝ  ΡΟΤΣΙΛΝΤ   ΕΔΩ  ΚΑΙ 200  ΧΡΟΝΙΑ. 

Ο Κολοκοτρώνης φώναζε να μην πάρουμε το δάνειο, αλλά από το Λονδίνο που βρισκόταν ο Ι. Ορλάνδος (γαμπρός του Κουντουριώτη) ούρλιαζε «να τον κρεμάσουν, εδώ και τώρα».

Οι  «Έλληνες  πολιτικοί» τον φυλάκισαν στις 2 Φεβρουαρίου 1825 και στις 7 Φεβρουαρίου σύναψαν το δάνειο με  τους  ιουδαίους  τοκογλύφους.

Το δάνειο χορηγήθηκε από τους Εβραίους τραπεζίτες αδελφούς Ρικάρντο και οι όροι του δεν ήταν απλώς ληστρικοί, αλλά άνευ προηγουμένου για τα παγκόσμια χρονικά: 

 

Συμφωνήθηκε ότι θα δοθεί το 55% της ονομαστικής αξίας του δανείου, προκειμένου να καλυφθούν οι επισφάλειες των Άγγλων πιστωτών. 

Δηλαδή  οι 2.000.000 λίρες έγιναν 1.100.000. 

Οι Έλληνες βεβαίως πληρώναμε τόκους για ολόκληρο το ποσόν  (2 εκατ. λίρες).

 

Mε  ποιόν  τρόπο η τότε  πολιτική τριανδρία  Κωλέττης – Μαυροκορδάτος – Κουντουριώτης το υποθήκευσε μέλλον του  Ελληνικού  λαού για τους επόμενους δύο αιώνες. 

 

Για  τις  οικονομικές  ανάγκες  του  Αγώνα  του  1821  τα πρώτα χρήματα τα είχαν προσφέρει οι Φιλικοί και  οι έμποροι του εξωτερικού, (κυρίως  Βλάχοι), αλλά  αυτά  γρήγορα ξοδεύτηκαν.  Έτσι  οι  «υπεύθυνοι»  για  την  χρηματοδότηση  του  αγώνα  του  Ελληνικού  λαού  το  1821, αποφάσισαν να μπουν ως υποθήκη  Εθνικά  οικόπεδα, προκειμένου να βρεθούν χρήματα εκ  δανείων,  για να διατεθούν στον αγώνα.

ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΩΝ 

«ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ» ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ 

ΗΔΗ  ΑΠΟ  ΤΟ 1821.

    1823,  ΕΣΟΔΑ  12.000.000  ΓΡΟΣΙΑ

                     ΕΞΟΔΑ  38.000.000  ΓΡΟΣΙΑ  

 

Στις 12 Απριλίου 1823 η έκθεση της δωδεκαμελούς επιτροπής, που είχε ορίσει η Β’ Εθνοσυνέλευση του Άστρους,  για να συντάξει ένα πρόχειρο προϋπολογισμό του επαναστατημένου Έθνους δεν άφηνε κανένα περιθώριο για την κρισιμότητα της κατάστασης:

 

Τα έξοδα του πρώτου εξαμήνου του 1823 θα ανέρχονταν σε 38 εκατομμύρια γρόσια και τα έσοδα σε μόλις 12 εκατομμύρια γρόσια.

 

 Η φορολογία, οι τελωνειακοί δασμοί, οι λείες, τα λάφυρα, τα λύτρα, ο εσωτερικός δανεισμός, οι εισφορές ντόπιων και φιλελλήνων, δεν ήταν ικανές να ισοσκελίσουν τον προϋπολογισμό. Η έκθεση της Επιτροπής κατέληγε με την προτροπή να γίνεται καλύτερη διαχείριση του δημόσιου χρήματος από τους τοπικούς άρχοντες και την ανάγκη να αναζητηθούν νέοι πόροι. Η ανάγκη εξωτερικού δανεισμού ήταν πλέον μονόδρομος.

 

ΤΟ  ΤΑΜΕΙΟΝ  ΕΙΝΑΙ  ΜΕΙΟΝ

 

Η  Επιτροπή « Επί των εθνικών λογαριασμών» στην έκθεσή της, την οποία υπέβαλε στις 11 Απριλίου 1826 στην Γ΄ Εθνική Συνέλευση,  στην  Επίδαυρο:

«Εκ δε των συνεισφορών, αι  οποίαι εδόθησαν εις το έθνος από τους φιλέλληνας και Έλληνας εκτός και εντός της επικρατείας, απ’ αρχής του ιερού αγώνα μέχρι τέλους της γ` περιόδου και αι οποίαι ημπορούν να αναβαίνουν εις μιλλιόνια γροσίων, δεν ευρίσκονται περασμέναι εις τα κατάστιχα ειμή μόνον μερικαί εκατοντάδες χιλιάδων γροσίων. Το ίδιον δε τρέχει και  εις τους κατά καιρούς δοθέντας εράνους…»

 

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ  ΓΙΑ  ΔΑΝΕΙΑ

 

1. ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ – ΠΡΟΣΕΞΤΕ    ΤΗΝ  ΣΥΝΕΠΕΙΑ  ΤΩΝ  ΕΛΛΗΝΩΝ  ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ

         

Έτσι, η διοίκηση της Αν. Στερεάς,  ο «Άρειος Πάγος»,  με πρόταση του Θ.Νέγρη στις 23 Νοεμβρίου 1821, σε συνέλευση των αντιπροσώπων της ανατολικής Ελλάδας στα Σάλωνα, αποφάσιζε τη σύναψη  δανείου, 150.000 φλορινιών και όριζε διαπραγματευτές τον Θεοχάρη  Κεφαλά και τον Χρόνια Δροσινό, ( κατά Αναστάσιο Λιγνάδη) η Βαρώνο Θεοχάρη  Χ.Δροσινό, Κεφαλά Ολύμπιο, ( κατά  Ανδρ. Ανδρεάδη), οι οποίοι πήγαν σε Ιταλία Γερμανία και Ελβετία, όπου είχαν ορισμένες προτάσεις. 

 

Εκεί  συνομολόγησαν δύο δάνεια: ένα στη Ζυρίχη (40.000) κι ένα στη Μασσαλία (62.000). 

 

Χωρίς τα χρήματα να έρθουν στην Ελλάδα, η κυβέρνηση επικύρωσε την οφειλή.  Η συμφωνία για ένα σοβαρό ύψος δανείου δεν ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθεί παρά μόνο σε περίπτωση που υπήρχε οργανωμένη γενική διοίκηση. Γι αυτό η πρώτη  Εθνική Συνέλευση που ξεκίνησε τις εργασίες της  20 Δεκ 1821, αποφάσισε να στείλει στην Ιταλία και Γερμανία, ανεξάρτητα από τον Κεφαλά και Δροσινό, τον Μιχάλη Σχινά και Βίλχελμ Δίττμαρ, ως αντιπροσώπους πλέον της Διοίκησης. 

 

Με τα  (ανύπαρκτα) αυτά λεφτά παραγγέλθηκαν δύο κανόνια και άλλα στρατιωτικά είδη που δεν έφτασαν ποτέ στην Ελλάδα, ενώ εξοπλίστηκε ένα στρατιωτικό σώμα Γερμανών φιλελλήνων, που ήρθε μεν στην Ελλάδα, αλλά δεν ενεργοποιήθηκε στρατιωτικά, αφού το δάνειο δεν δόθηκε.   

 

Όπως γράφει ο Κυρ. Σιμόπουλος αγοράστηκαν άχρηστα τουφέκια, κάτι που διαπιστώθηκε όταν εμφανίστηκαν οι εθελοντές της «Γερμανικής  λεγεώνας» στην Ύδρα. Οι Γερμανοί θέλησαν να επιδείξουν τη στρατιωτική τους πείρα με μια χαιρετιστήρια ομοβροντία, αλλά, όταν ο διοικητής έδωσε το παράγγελμα «πυρ», τα τουφέκια δεν πήραν φωτιά γιατί, όπως αφηγείται ο αυτόπτης φιλέλληνας  Γερμανός  Χάινριχ  Κίφερ, ήταν σκουριασμένα.

 

2. 2. ΔΕΥΤΕΡΗ  ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ

      

Στις 9 Μαρτίου 1822 η ελληνική πολιτική διοίκηση  εκδίδει διάταγμα για εξωτερικό δανεισμό, ενός εκατομμυρίου τάλιρων  (ισπανικών δίστηλων). 

 

Η διαπραγματευτική επιτροπή αποτελείται από τον Λουριώτη, τον μητροπολίτη Ιγνάτιο και τον Δημ. Περούκα και έναν ξένο ( τον Ελβετό  Γνέπερ κατά Π.Π.Γερμανό, Εϋνάρδο κατά Εμμ. Πρωτοψάλτη).

Οι χώρες που θα επισκέπτονταν ήταν η Ισπανία, Πορτογαλία, Αγγλία. Ο Ιγνάτιος, ως προς την δυνατότητα σύναψης δανείου, δεν αισιοδοξούσε, γιατί και άλλη φορά είχε μεσολαβήσει για δάνειο 25 εκατομμυρίων ρουβλιών από τη Ρωσία. Η σιωπή όμως του Καποδίστρια, στον οποίον είχε αποταθεί έδειχνε το αποτέλεσμα. Την ίδια τύχη είχαν και ανάλογες προτάσεις προς τους ομογενείς της Οδησσού, τους οποίους κατηγορούσε για φιλαργυρία.

 

3. 3. ΤΡΙΤΗ  ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ

     Τέλος του 1822, έφτασε στην Ερμιόνη ο Ρούπενταλ, αντιπρόσωπος Άγγλων κεφαλαιούχων, ο οποίος πρότεινε στην ελληνική διοίκηση  τη σύναψη δανείου 40 εκατομμυρίων γροσιών με τιμή έκδοσης 50% και τόκο 6% με βάση υποθήκη εθνικών κτημάτων. Με την πρόταση αυτή ήταν αντίθετος ο Κανακάρης ο οποίος διέβλεπε ανάμειξη του αγγλικού δάχτυλου στα ελληνικά πράγματα. Η θέση του Κανακάρη υπερίσχυσε, ο Ρούπενταλ όμως  θα επέστρεφε με νέες προτάσεις αργότερα.

 

4. 4. ΤΕΤΑΡΤΗ  ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ

    

           

Τον Οκτώβριο – Δεκέμβριο 1822, στο συνέδριο των Ευρωπαίων ηγεμόνων στη Βερόνα της Ιταλίας, άλλη  επιτροπή αποτελούμενη από τους Ανδρέα Μεταξά και τον απόστρατο Γάλλο πλοίαρχο  Φ. Ζουρνταίν,  προσπαθούσε να εξασφαλίσει δάνειο τεσσάρων εκατομμυρίων φράγκων, από το Τάγμα των Ιωαννιτών Ιπποτών, που δεν διέθετε εδαφικές κτήσεις από το 1798 (όταν πήρε τη Μάλτα ο Ναπολέων).  Το Τάγμα  αυτό κατά το Συνέδριο της Βιέννης ( 1815), είχε κατορθώσει να εκμαιεύσει  απόφαση για παραχώρηση σε αυτούς τα Ιόνια Νησιά, «την οποίαν  είχε αποκρούσει δι’ ευφυών ελιγμών ο Καποδίστριας».

 

Οι  Ιωαννίτες ζητούσαν τώρα να τους δοθούν τα νησιά, Ρόδος, Κάρπαθος, Αστυπάλαια, Σύρος, Οινούσσες  και ερημόνησα στη μεσημβρινοδυτική πλευρά της Πελοποννήσου. Προσωρινά, όμως ζητούσαν να εγκατασταθούν στη Σύρο και τις Οινούσσες.  Επίσης ζητούσαν να συναφθεί δάνειο 10 εκατομμυρίων, από τα οποία, τα 6 εκατομμύρια, θα χρησιμοποιούσε το Τάγμα  για δική του χρήση, ρίχνοντας στην ελληνική διοίκηση την ευθύνη της απόσβεσης.  Η Προσωρινή Διοίκηση της Ελλάδος απόρριψε την πρόταση.

 

Ο Γ. Κουντουριώτης είχε στο Λονδίνο  αντιπρόσωπο το γαμπρό του Ι. Ορλάνδο, ο  οποίος πρωτοστάτησε στο δανεισμό.

 

ΠΡΩΤΟ  ΔΑΝΕΙΟ

Το πρώτο δάνειο στις 29  ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ  1824

(800.000 λίρες).

Στις 2 Ιουνίου 1823, το εκτελεστικό εξουσιοδότησε τους Ιω. Ορλάνδο, ( καταγωγή από το Κρανίδι,  γαμπρό του Γ. Κουντουριώτη),  Ι. Ζαΐμη (αδελφό του  Ανδρέα Ζαΐμη) και Ανδρέα Λουριώτη από την Ήπειρο), να μεταβούν στο Λονδίνο για σύναψη δανείου τεσσάρων εκατομμυρίων Ισπανικών τάλιρων. Έπρεπε  να αναχωρήσουν  στις  30/11/1823.  Στις 25/11/1823 ήδη έχει αρχίσει ουσιαστικά ο πρώτος εμφύλιος).

 Όμως για το ταξίδι αυτό δεν υπήρχαν χρήματα.

 Αρχές Νοεμβρίου του 1823, ο Ορλάνδος επισκέφτηκε το λόρδο Βύρωνα  ο οποίος με έντοκο δάνειο 4.000 λιρών κάλυψε τα έξοδα του ταξιδιού. Στις 20/1/1824, έφθασαν στην αγγλική πρωτεύουσα και ύστερα από διαπραγματεύσεις με τον Γ. Κάνινγκ και το «φιλελληνικό» Κομιτάτο (πρόεδρος Τζ. Μπένθαμ και γραμματέας ο Τζ. Μπόουρινγκ), αποτελούμενο κυρίως από τραπεζίτες και εμπόρους, συνομολόγησαν ένα δάνειο  800.000 λιρών στο 59% του ονομαστικού (472.000 λίρες) με τον οίκο Λούγκαν Σονς και Ο’Μπράιεν.

Το δάνειο είχε τόκο 5%, προμήθεια 3%, ασφάλιστρα 1,5% και διάρκεια 36 χρόνια.

Στις 20 Φεβρουαρίου 1824, υπογράφεται η συμφωνία για το δάνειο.  Στις 27 του ίδιου μήνα, ακολούθησε η υπογραφή.

Η επίσημη σύναψη του δανείου ανακοινώθηκε δημοσίως στις 29 Φεβρουαρίου 1824 και  θα δινόταν σε έξι δόσεις.

Είχε ονομαστική αξία 800.000 λίρες και το τελικό ποσό που απόμεινε ήταν 298.700 λίρες, περίπου.

 

ΕΓΓΥΗΣΗ  ΤΩΝ  ΤΟΚΩΝ  ΤΟΥ  ΔΑΝΕΙΟΥ:  ΟΛΑ  ΤΑ  ΔΗΜΟΣΙΑ  ΕΣΟΔΑ.

ΕΓΓΥΗΣΗ  ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ:  ΟΛΑ  ΤΑ  ΕΘΝΙΚΑ  ΚΤΗΜΑΤΑ

 

Ως εγγύηση δινόταν για μεν την πληρωμή των τόκων όλα   τα δημόσια έσοδα, (από αλυκές, τελωνεία, ιχθυοτροφεία),  για δε την πληρωμή του κεφαλαίου όλα τα εθνικά κτήματα.

Αποφασίστηκε να αποσταλούν στην Ελλάδα αμέσως δυο εμβάσματα των 40.000 λιρών το καθένα. Το υπόλοιπο ποσό είχε παραδοθεί μέχρι τον Νοέμβριο του 1824.  Από το δάνειο παρακρατήθηκαν 80.000 ως προκαταβολή τόκων δύο ετών, 16.000 για χρεωλύσια, 2.000 ως προμήθεια και άλλες δαπάνες, 5.900 κατακρατήθηκαν από τον ίδιο τον Ι. Ορλάνδο για χρέη του κράτους προς τη σύζυγό του, 60.000 πήγαν σε μίζες (ο «φιλέλληνας» γραμματέας Τζ. Μπόουρινγκ πήρε 11.000 λίρες για τη μεσιτεία) και μόλις 10.000 για αγορά εφοδίων για την επανάσταση.

 Έτσι το ποσό που έφθασε στην Ελλάδα ήταν μόλις 298.000 λίρες.  Μεγάλη ευθύνη για τους δυσμενείς όρους σύναψης του δανείου είχαν και οι δύο έλληνες  διαπραγματευτές, οι οποίοι σπατάλησαν μεγάλα ποσά στο Λονδίνο (5.045 λίρες), ζώντας με προκλητική πολυτέλεια.  Σύμφωνα με τη δανειακή σύμβαση, το ποσό θα αποστέλλονταν στις Τράπεζες Λογοθέτη και Βαρφ, που έδρευσαν στην αγγλοκρατούμενη Ζάκυνθο και θα παραδίδονταν τμηματικά στην ελληνική κυβέρνηση, ύστερα από έγκριση της επιτροπής που την αποτελούσαν ο Λόρδος Βύρων, ο συνταγματάρχης Στάνχοπ και ο Λάζαρος Κουντουριώτης.

Το δάνειο διασπαθίστηκε για να κερδίσει η παράταξη Κουντουριώτη – Κωλέττη – Μαυροκορδάτου την εμφύλια διαμάχη, που είχε φουντώσει (25/11/1823-12/6/1824) στην Πελοπόννησο.

Παρότι «ληστρικό», το δάνειο χαιρετίστηκε στην Ελλάδα ως πολιτική επιτυχία της Επανάστασης και ως έμμεση αναγνώριση του Ελληνικού Κράτους. Πάντως, οι ελπίδες που στηρίχτηκαν πάνω του θα διαψευστούν οικτρά, καθώς θα χρησιμοποιηθεί για να κερδίσει η παράταξη Κουντουριώτη την εμφύλια διαμάχη. Μεγάλη ευθύνη για τους δυσμενείς όρους σύναψης του δανείου είχαν και οι δύο διαπραγματευτές, ο γιαννιώτης πολιτικός Ανδρέας Λουριώτης και ο σπετσιώτης πλοιοκτήτης Ιωάννης Ορλάνδος, οι οποίοι σπατάλησαν μεγάλα ποσά στο Λονδίνο, ζώντας πολυτελώς, σε αντίθεση με τους αγωνιστές, που πολεμούσαν με μεγάλες στερήσεις.

Έτσι  τα χρήματα τόσο του πρώτου όσο και του δεύτερου δανείου, χρησίμευσαν για να λήξουν οι εμφύλιοι πόλεμοι τους οποίους αυτά τα δάνεια κατά κύριο λόγο προκάλεσαν.

 

ΔΕΥΤΕΡΟ  ΔΑΝΕΙΟ

7  ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ  1825

ΕΘΝΙΚΟΝ  ΔΑΝΕΙΟΝ  2.000.000  ΧΡΥΣΩΝ  ΛΙΡΩΝ.

ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΣ  ΟΙΚΟΣ  ΙΟΥΔΑΙΟΥ  ΡΙΚΑΡΝΤΟ. 

(ΕΙΝΑΙ  ΑΝΕΞΙΧΝΙΑΣΤΟ  ΓΙΑΤΙ  ΟΙ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ,  ΚΑΙ  ΤΟΤΕ  ΚΑΙ  ΤΩΡΑ, ΑΓΑΠΟΥΝ  ΤΟΣΟ  ΤΟΥΣ  ΙΟΥΔΑΙΟΥΣ   ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ).

Στις 7 Φεβρουαρίου 1825 κι ενώ η επανάσταση βρισκόταν σε πολύ κρίσιμη καμπή, «συνωμολογήθη εν Λονδίνω, εθνικόν δάνειον δύο εκατομμυρίων χρυσών λιρών, δια την χρηματοδότησιν του αγώνος». Στις 31/7/1824, το Βουλευτικό, μετά την καταστροφή της Κάσου (30/5/1824), και των Ψαρών (22/6/1824), αποφάσισε τη σύναψη  νέου δανείου, πάλι από την Αγγλία του Γ. Κάνινγκ, που με το Αγγλικό Κόμμα στην Ελλάδα,  ήλεγχε σε μεγάλο βαθμό την εσωτερική πολιτική. Ήδη προετοιμάζεται ο δεύτερος Εμφύλιος (22/10/1824-6/2/1825) για την οριστική συντριβή της παράταξης Κολοκοτρώνη και Ανδρούτσου.

Στις 26/1/1825, συνομολόγησαν στο Λονδίνο το δεύτερο δάνειο ύψους 2.000.000 λιρών στο 55,5%  του ονομαστικού (1.110.000 λίρες), με τον τραπεζιτικό οίκο του  ιουδαίου  Ρικάρντο.

ΚΑΤΑΝΟΜΗ  ΤΟΥ  ΔΑΝΕΙΟΥ.

ΠΡΟΣΕΞΤΕ  ΤΙ  ΚΑΝΟΥΝ  ΟΙ  ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΙ  ΚΑΙ 

ΟΙ  ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΙ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ, 

ΤΟΤΕ  ΚΑΙ  ΤΩΡΑ.

Το δάνειο συμφωνείται στο 55% της ονομαστικής του αξίας, για να καλυφθούν οι επισφάλειες των Άγγλων πιστωτών, δηλαδή αυτομάτως τα 2.000.000 γίνονται 1.100.000 λίρες.

Εμείς βέβαια πληρώναμε τόκους για 2.000.000.

Ενώ, όμως, το ποσό του πρώτου δανείου το διαχειρίστηκε η ελληνική κυβέρνηση, έστω και με σκανδαλώδη τρόπο, τη διαχείριση του δεύτερου δανείου ανέλαβαν οι άγγλοι τραπεζίτες παραγκωνίζοντας τους έλληνες εκπροσώπους.

Από τα 1.100.000 κρατούνται προκαταβολικά:

Τόκοι δύο χρόνων 200.000 λίρες.

Μεσιτικά 68.000 λίρες.

Εξαγορά ομολογιών δανείου 212.000 λίρες.  (Από το δάνειο διατέθηκαν 212.000 λίρες για την αναχρηματοδότηση του πρώτου δανείου (του 1824). Συμβολαιογραφικά 13.700 λίρες

Έξοδα Ελλήνων  μεσαζόντων 15.487 λίρες.

Για μισθοδοσία Κόχραν 37.000 λίρες.

Για αποπληρωμή πολεμοφοδίων 77.200 λίρες,  (λίγα έφθασαν στην Ελλάδα).

Διάφοροι λογαριασμοί  47.000 λίρες (;).

Έτσι, από τα 2.000.000 χρυσές λίρες, έφθασαν τελικά στην Ελλάδα μόλις 190.000 λίρες.

 

Η  ΑΓΟΡΑ  ΟΠΛΩΝ

 

Από  τα  υπόλοιπα  156.000 λίρες,  στέλνονται στις ΗΠΑ για την κατασκευή δύο φρεγατών.  Για τη ναυπήγηση των   δύο φρεγατών σε ναυπηγεία της Νέας Υόρκης, που θα έφταναν κι αυτές έως τον Νοέμβριο 1825, μόνο η μία (η «Ελλάς» 2.300 τόνων με 64 πυροβόλα) ήλθε στην Ελλάδα στις 3/12/1826, ενώ η δεύτερη πουλήθηκε για να χρηματοδοτηθεί η πρώτη.  Τελικά η «Ελλάς» που ήρθε στην  Ελλάδα, την έκαψε ο Ανδρέας Μιαούλης με τα ίδια του τα χέρια την 1η Αυγούστου 1831 στο λιμάνι τού Πόρου, όταν επαναστάτησε κατά του Καποδίστρια και τα στρατεύματα τού Κυβερνήτη έκαναν γιουρούσι για να καταλάβουν τον εξεγερμένο στόλο. Ο  Έλληνας επιβλέπων της ναυπήγησης  στην  Νέα  Υόρκη, αντιπρόσωπος Κοντόσταυλος, έχτισε στην Παλαιά Βουλή πολυτελέστατο σπίτι, προφανώς με τις καταχρήσεις από το δάνειο…

ΤΑ  ΠΟΛΕΜΙΚΑ  ΠΛΟΙΑ  ΤΩΝ  ΑΓΓΛΩΝ  ΤΑ  ΕΙΧΑΝ  ΑΠΟΡΡΙΨΕΙ  ΚΑΙ  ΟΙ  ΑΙΓΥΠΤΙΟΙ

130.000 λίρες δόθηκαν από τον οίκο Ρικάρντο για την παραγγελία έξι ατμοκίνητων πλοίων σε αγγλικά ναυπηγεία (που είχαν απορριφθεί λόγω κακής κατασκευής από την αιγυπτιακή κυβέρνηση του Μωχάμετ Άλι και του Ιμπραήμ), που θα έφταναν έως τον Νοέμβριο του 1825. Ο Άγγλος ναυπηγός Α. Γκάλογουέι, που ανέλαβε την παραγγελία, είχε και άλλη μια ταυτόχρονη για το αιγυπτιακό ναυτικό του Ιμπραήμ ενώ ο γιος του υπηρετούσε  στον Μωχάμετ Άλι…

Από αυτά, μόνο τρία  έφθασαν στην Ελλάδα και μάλιστα με καθυστέρηση 3 ετών:

 

 

Το «Καρτερία» 233 τόνων, κατέπλευσε στην Ελλάδα στις 3/9/1826, με τις μηχανές της σε όχι  καλή  κατάσταση,  με κυβερνήτη Άγγλο, τον πλοίαρχο  Άστιγξ,  αλλά  το Μεσολόγγι  ήδη  είχε  πέσει στις 12/4/1826.  Υπό τις εντολές του Άστιγξ,  η «Καρτερία» γρήγορα κέρδισε τη φήμη επίφοβου πολεμικού πλοίου. Σε αντίθεση με άλλα ατμοκίνητα που είχαν παραγγελθεί την περίοδο εκείνη, το «Καρτερία», προσέφερε μεγάλες υπηρεσίες τα τελευταία χρόνια του Ναυτικού αγώνα της ανεξαρτησίας. Σταμάτησε να χρησιμοποιείται μετά το 1830 λόγω της κακής κατάστασης των μηχανών του.

Εδώ  μπορεί κανείς  να  υποθέσει  τι  θα  γινόταν  αν  τα  άλλα  πολεμικά  πλοία  που  είχαν  παραγγελθεί,  έρχονταν  εγκαίρως  στην Ελλάδα.  

Το  «Επιχείρηση» 400 τόνων, τον Σεπτέμβριο του 1827, που χρησιμοποιήθηκε μόνο στο Ιόνιο και ελλιμενίστηκε στον Πόρο έως το 1832.

Το «Ερμής» 254 τόνων, στις 18/9/1828, που χρησιμοποιήθηκε μόνο για μεταφορές…

Τα υπόλοιπα καταστράφηκαν σε δοκιμές στην Αγγλία.

Έτσι  ελάχιστα  χρήματα απέμειναν από  το  δάνειο  για  τον αγώνα  κατά των Τούρκων.  Και  αυτά κατασπαταλήθηκαν στον εμφύλιο που είχε ξεσπάσει ανάμεσα στους Μοραΐτες και τους Ρουμελιώτες. Οι καπεταναίοι στρατολογούσαν κόσμο για να χτυπήσουν τους εσωτερικούς εχθρούς (Έλληνες σκότωναν Έλληνες) και πληρωνόντουσαν από τα λεφτά του δανείου. Ο Γκούρας για παράδειγμα, είχε ένα σώμα εκατόν πενήντα ενόπλων, αλλά έκανε ψεύτικους καταλόγους για πεντακόσιους και τσέπωνε την μισθοδοσία και τα τροφεία τους.

Τελικά, στην Ελλάδα έφθασε μόνο το ποσό των 232.558 στερλινών, δηλαδή λιγότερο από εκείνο που έλαβε κατά το πρώτο δάνειο, αν και το δεύτερο είχε συναφθεί σε υπερδιπλάσιο ύψος.  Και τα δύο δάνεια προβλεπόταν ότι θα ενίσχυαν τον Αγώνα, τον οποίον όχι μόνο δεν ωφέλησαν, αλλά υπήρξαν αφετηρία εξάρτησης της χώρας από την Αγγλία.   Επί Βαυαροκρατίας, ο Υπουργός Οικονομικών Γεώργιος Σπανιολάκης (1838) κατηγόρησε τους δύο διαπραγματευτές ότι ιδιοποιήθηκαν χρήματα από τις αγοροπωλησίες μετοχών των δανείων και επιπλέον τον Ορλάνδο ότι παρακράτησε ποσό 5.900 λιρών από τα δύο δάνεια. Μάλιστα, το Ελεγκτικό Συνέδριο προχώρησε σε προσημείωση των περιουσιακών τους στοιχείων.

Οι Άγγλοι (Γ. Κάνινγκ) όχι μόνο φρόντισαν να δέσουν στο άρμα τους την Ελλάδα με τα επαχθή και ληστρικά δάνεια, όχι μόνο καθυστέρησαν σκόπιμα τα έξι ατμοκίνητα και τις δύο Φ/Γ να έλθουν τέλη 1825 στο Αιγαίο, που ίσως θα έσωζαν το Μεσολόγγι και την Επανάσταση από τον Ιμπραήμ και τους διεθνείς «σωτήρες» του Ναυαρίνου, αλλά επέβαλαν –με απειλή ακύρωσης του δανεισμού, όπως ενημερώνει με έκθεσή του ο Ορλάνδος τον Κουντουριώτη,  και έναν απατεώνα, το λόρδο Κόχραν (Άγγλο πρώην μισθοφόρο ναυτικό στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες των Λατινοαμερικάνων σε Χιλή και Βραζιλία εναντίων Ισπανών και Πορτογάλων) ως κυβερνήτη του ελληνικού στόλου, με παράλληλη οικειοθελή παραίτηση του Μιαούλη (αντίστοιχα, ο Άγγλος Ρ. Τζωρτζ διορίστηκε αρχιστράτηγος και προκάλεσε την καταστροφική για την Επανάσταση μάχη του Φαλήρου στις 24/4/1827, με παραγκωνισμό υποχρεωτικό του Γ. Καραϊσκάκη από την αρχηγία).

 

Ο  ΑΓΓΛΟΣ  ΚΟΧΡΑΝ  ΕΚΔΙΩΧΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ  ΣΑΝ  ΑΝΙΚΑΝΟΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΕΙΟ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ.

Ο Κόχραν ήρθε τελικά στην Ελλάδα στις 29/3/1827, αφού στο μεταξύ πήρε από το δάνειο προκαταβολικά 37.000 λίρες σε μισθούς, συνοδευόμενος με τη φήμη και την προπαγάνδα της ναυτικής αυθεντίας, που θα καταλάμβανε την Κωνσταντινούπολη και θα βύθιζε τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο (προπαγανδιζόταν ως «απελευθερωτής της Νοτίου Αμερικής» και «θρύλος των θαλασσών»), για να εκδιωχθεί αργότερα από τον Καποδίστρια ως ανίκανος και μνημείο διαφθοράς…

 

 

ΤΑ  ΔΑΝΕΙΑ  ΤΟΥ  ΣΑΥΛΩΚ

Για  τα δύο περίφημα «Δάνεια της Αγγλίας»,  δάνεια  Σάυλωκ,  τα οφειλόμενα ποσά ήταν τεράστια και οι τόκοι δυσβάστακτοι. Αρκεί να αναφερθεί πως στις 96.000 λίρες που πλήρωνε η Ελλάδα, οι 80.000 πήγαιναν στους τόκους και μόλις οι 16.000 λίρες για απόσβεση κεφαλαίου.

ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΙΣ 6η

Προεδρία του κ. Πανούτζου Νοταρά

Μετά τήν άνάγνωσιν τών χθεσινών Πρακτικών

Α’. Ανεγνώσθη έγγραφον του Εκτελεστικού ύπ αριθ. 19079, είς τό όποιον εγκλείει δύο αντίγραφα επιστολών του έν Λονδίνω κυρίου Ρικάρδου, διά τών οποίων προβάλλει νά προσδιορισθή έν μέρος εθνικής γής καί νά δοθή είς τους δανειστάς ή εξουσία επάνω είς αυτήν, ή οποία πρέπει νά θεωρηθή ώς ώρισμένη διά τό κεφάλαιον του δανείου, καί νά σταλώσι καί προϊόντα διά τήν πληρωμήν του τόκου. Αναφέρει, ακόμη, ότι οι δανεισταί δέν έμπορουν ν’ αποδεχθούν τάς πράξεις των δύο απεσταλμένων επιτρόπων Ίω. ‘Ορλάνδου καί Ά. Λονριώτον.

‘Απόσπασμα τον από 7 Δεκεμβρίου γράμματος της εν Λονδίνω επιτροπής, διά τον οποίου έπέμφθη τό πρώτον αυτών των γραμμάτων (α).

‘Επειδή ένα από τά ουσιώδη αντικείμενα, τά όποια θέλονν απασχολήσει τήν σκέψιν τής Εθνικής Σννελεύσεως, θέλει είσθαι καί ό τρόπος τον νά λάβη τήν άπαιτουμένην ύπόληψιν τό έλληνικόν δάνειον, διά νά έμπορέση νά διαπραγματευθή καί έτερον νέον δάνειον εκτός τής Ελλάδος διά τάς μεγάλας άνάγκας του έθνους, ή Διοίκησις έκρινε χρέος της νά καθυποβάλη αυτά εις τήν Έθνικήν Συνέλευσιν καί συνιστά συγχρόνως καί τόν κύριον κόμητα Γάμπαν, όστις ένεχείρισεν εις τήν Διοίκησιν τό τελευταίον γράμμα του κυρίου Ρικάρδου, καί έχει νά όμιλήση καί ή ευγενία του περί αυτής τής υποθέσεως.

Εν Ναυπλίω τη 10 ‘Απριλίου 1826

Ό Αντιπρόεδρος

Γκίκας Μπότασης

‘Αναγνώστης Σπηλιωτάκης

Κωνστ. Μαυρομιχάλης

‘Ιωάννης Κωλέττης

Ό Προσωρινός Γεν. Γραμματεύς

(Τ.Σ.) Γ. Πραΐδης

(α) Απόσπασμα του από 7 Δεκεμβρίου 1825 γράμματος τής εν Λονδίνω επιτροπής, δι’ ού έπέμφθη τό γράμμα του Ρικάρδου καί Σαμψών Ιακώβου.

Περικλείεται άντίγραφον τής επιστολής τών δανειστών μας κ. Ρικάρδου (καί Σαμψών Ιακώβου) τό πρωτότυπον τής οποίας εστάλη διά του ναυαγήσαντος ελληνικού πλοίου του καπ. Δημητρίου Μιαούλη. Τό ζήτημα των, κατ’ αυτήν τήν έπιστολήν, θέλει σας φανή βαρύ σας φανερώσομεν δέ, ότι ζητήσαντές τους καθαρωτέραν εξήγησιν, έπληροφορήθημεν, ότι αυτοί δέν εννοούν άλλο, παρά νά βαλθή υπό τήν έξουσίαν των εν προσδιωρισμένον μέρος εθνικής γής, μέ τά προϊόντα τής οποίας νά πληρώνηται χρονικώς τό διάφορον ή μέρος του διαφόρου του δεύτερου δανείου. Τοις έπαραστήσαμεν, ότι ή ελληνική Διοίκησις ύπεχρέωσε δι’ αυτό τό δάνειον, τό όποιον, από τά 55 1/2, κατήντησεν εις τά 18, καί νά ευκολυνθούν τά μέσα διά νέον δάνειον, δίότι, λέγουν, τότε τό εδώ κοινόν ημπορεί νά συλλάβει έμπιστοσύνην. Όθεν, παρακαλείται ή σέβ. Διοίκησις νά σκεφθή βαθέως και περί του ουσιώδους τούτου κεφαλαίου καί νά τό άποφασίση τό όγληγορώτερον, δίδουσα την συγκατάθεσίν της, διότι αυτό θέλει είναι εν πολλά έπιτήδειον μέσον διά νά άναστερεωθή ή εθνική μας ύπόληψις καί διά νά ευκολυνθούν καί αι εις τά ενταύθα πράξεις μας.

Ίσον άπαράλλακτον τω πρωτοτύπω

Τη 10 ‘Απριλίου 1826 έν Ναυπλίω

Ό Προσωρινός Γενικός Γραμματεύς (Τ.Σ.) Γ Πραΐδης

Το Ελεγκτικό συνέδριο αποφάσισε στις 29 Οκτωβρίου 1834 και κοινοποίησε στους Ι. Ορλάνδο και Α. Λουριώτη, την απόφαση στις 18 Ιανουαρίου 1835, θεωρώντας τους χρεώστες στο Ελληνικό Κράτος για το ποσό των 28.768,17 λιρών στερλινών, δηλ. 809.008,18 τότε δραχμών, για την κακή διαχείριση των δύο πρώτων δανείων. Η απόφαση αυτή δεν εκτελέστηκε. Η Κυβέρνηση του Όθωνα, θεώρησε ότι πρέπει να δώσει χρόνο στους ελεγχόμενους για απολογία. Το 1839 οι  Ι. Ορλάνδος και Α. Λουριώτης, εκδώσαν την απολογία τους σε ένα βιβλίο 529 σελίδων, χρήσιμο μεν δύσχρηστο δε, για τον λόγο αυτό ο Ανδρέας Ανδρεάδης το παρέλειψε στο δικό του βιβλίο.

 

Οι Εβραίοι  αδελφοί Ρικάρντο στην Αγγλία καί  οι Ρότσιλντ στην Γαλλία θησαυρίσανε εκμεταλλευόμενοι τις ανάγκες τον επαναστατημένου ‘Ελληνικού Έθνους, για  όπλα και  τρόφιμα.  Στην έκδοση  των  «Αρχείων τής Ελληνικής Παλιγγενεσίας» (τόμος Α’ σελ. 164, 165, 227) αναφέρονται  καθαρά  οι  Εβραίοι τραπεζίτες αδελφοί Ρικάρντο (‘Ιακώβ καί Σαμψών) πού το 1826 ζητήσανε για  εγγύηση  των  τοκογλυφικών  τους  δανείων  τμήματα  της Ελλάδος,  όπως  114  χρόνια  αργότερα  ο  Μουσολίνι  ζήτησε  από  τον  Μεταξά  τμήματα  της  Ελληνικής  γης.  Η  εφημερίδα  TIMES  της 5 Σεπτ. 1826  γράφει:  «οι κύριοι Ρικάρντο τσεπώσανε (havepocteted) 64.000 Λίρες».

Ι. Ορλάνδος

«Ανεκαλύφθη φανερά των Άγγλων ο σκοπός. Εζήτουν οι φίλοι μας να κυβερνήσωσι διά του χρυσίου των την Ελλάδα. Να ηξεύρετε και την αχρειότητα του εδώ Κομιτάτου μαζί και του μυστικού Βάουριγκ, ανάθεμά τους τους αχρείους και ιδιωφελείς άμα και αισχροκερδείς. Προσοχή από τους ξένους… ».

 

 

    Α. Κοραής.

«Το δάνειον δεν πρέπει να το στοχάζεσθε πολλά μεγάλην ευεργεσίαν. Και εις αυτόν τον διάβολον ήθελαν μετά χαράς δανείσειν αργύρια, αν ο διάβολος είχε να τους ασφαλίσει με ενέχυρα».

ΛΟΡΔΟΣ  ΒΥΡΩΝ:  «ΠΟΙΟΣ  ΚΡΑΤΑΕΙ  ΤΗΝ  ΠΛΑΣΤΙΓΓΑ  ΤΗΣ  ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ  ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ;  ΠΟΙΟΣ  ΕΙΝΑΙ  Ο  ΑΛΗΘΙΝΟΣ  ΑΡΧΩΝ  ΤΗΣ  ΕΥΡΩΠΗΣ;  Ο  ΙΟΥΔΑΙΟΣ  ΡΟΤΣΙΛΝΤ».

Είναι εντυπωσιακό με πόση απέχθεια και αγανάκτηση ο Λόρδος Byron περιγράφει στα ποιήματά του, DON JUAN  και  THE AGE OF BRONZE τους πραγματικούς τότε κυρίαρχους του παγκόσμιου παιχνιδιού, τον Natham Rothschild  τον Thomas Baring γιο του ιδρυτή της ομώνυμης τράπεζας και Jacques Laffitte πανίσχυρο γάλλο τραπεζίτη και πολιτικό.

Η προσπάθεια των Rothschilds για παγκόσμια κυριαρχία είχε αρχίσει το 1790 με τον Mayer Bauer  που έφτιαξε το συνασπισμό της κόκκινης ασπίδας ( στα γερμανικά  Rothschild)  και ίδρυσε την ομώνυμη δυναστεία.

Μερικοί στίχοι από το ποίημα του Λόρδου Byron,

 Ποίημα  Don  Juan, σελ. 335.

Who hold the balance of the world? Who reign

O’er congress, whether royalist or liberal?

Who rouse the shirtless patriots of Spain?…

Ποιος κρατάει την πλάστιγγα της παγκόσμιας ισορροπίας;

Ποιος άρχει επί των Βασιλοφρόνων και των Φιλελεύθερων βουλευτών αδιακρίτως;

Ποιος ξεσήκωσε τους γυμνούς αχίτωνες πατριώτες της Ισπανίας;

( Και διαδίδει τις φήμες που κάνουν τις εφημερίδες της γηραιάς Ευρώπης να τρίζουν και να τραυλίζουν);

Ποιος διαχέει ηδονές και βάσανα, τόσο στον Παλιό όσο και στον Νέο Κόσμο;

Ποιος σχεδιάζει και χλευάζει την πολιτική;

Μήπως το φάντασμα του ευγενικού θάρρους του Βοναπάρτη;

Ο Ιουδαίος Ρότσιλντ και ο χριστιανός κολαούζος του, ο Μπέρινγκ.

Αυτοί και ο αναμφισβήτητα φιλελεύθερος πειρατής Λαφίτ.

Είναι οι αληθινοί άρχοντες της Ευρώπης.

Κάθε δάνειο, δεν είναι απλώς κερδοσκοπικό χτύπημα, είναι μοχλός για την καθήλωση ενός έθνους ή την ανατροπή ενός θρόνου.

Και οι Δημοκρατίες συμμετέχουν λιγουλάκι….

Με τα δύο αυτά δάνεια, που υποτίθεται ότι θα ενίσχυαν τον  αγώνα για την ελευθερία, η επαναστατική Ελλάδα χρεώθηκε 2.800.000 λίρες, την περίοδο 1824-1825, και έβαλε στα ταμεία της  530.000  λίρες, που  σπαταλήθηκαν στους δύο εμφυλίους της περιόδου Νοεμβρίου 1823 – Φεβρουαρίου 1825, κάνοντας πλέον την εξάρτηση από τους  διεθνείς  τοκογλύφους αφόρητη.

ΜΕ  ΤΑ  ΔΑΝΕΙΑ  ΑΠΟ  ΤΟΥΣ  ΙΟΥΔΑΙΟΥΣ  ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ  ΟΙ  ΑΓΓΛΟΦΙΛΟΙ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ  ΒΓΗΚΑΝ  ΝΙΚΗΤΕΣ

Οι  πολιτικοί  Κωλέττης – Κουντουριώτης – Μαυροκορδάτος βγήκαν νικητές από τον εμφύλιο πόλεμο που ρήμαξε την Πελοπόννησο.

Ο Κολοκοτρώνης και άλλοι οπλαρχηγοί φυλακίστηκαν (6/2/1825).

Τον Οδ. Ανδρούτσο στη Ρούμελη τον συνέλαβαν (7/4/1825) και τον εκτέλεσαν (5/6/1825) στην Ακρόπολη.

Κι όλα αυτά ενώ ο Ιμπραήμ, από τις 12/2/1825, αποβιβαζόταν στη Μεθώνη σαρώνοντας κάθε αντίσταση στην Πελοπόννησο (ήδη από τις 10/6/1825 κατέλαβε και την Τρίπολη) καταστρέφοντας συστηματικά γη και ανθρώπους, ενώ ο Κιουταχής από 15/4/1825 πολιορκούσε το Μεσολόγγι.  Ο  αιματηρός  8ετής  ελληνικός  αγώνας  οδηγήθηκε  στην  ήττα και μετά στην έξωθεν σωτηρία δια  του Ναυαρίνου, 20/10/1827.

ΑΠΡΙΛΙΟΣ  1826,  ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ  ΖΑΪΜΗ,

ΤΟ  ΤΑΜΕΙΟ  ΕΙΧΕ  16  ΓΡΟΣΙΑ

Το 1825 η κυβέρνηση των  τότε  «Ελλήνων  πολιτικών»  κήρυξε την πρώτη πτώχευση  του  Ελληνικού  κράτους.

Τον Απρίλιο του 1826, μετά την πτώση του  Μεσολογγίου, στην Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, ανέλαβε η κυβέρνηση Ανδρ. Ζαΐμη, που βρήκε στο ταμείο μόνο 16 γρόσια.

 

 

Ιωάννης Καποδίστριας.

Εικόνα από λιθογραφία του Μύλλερ, σχέδιο εκ του φυσικού. Φέρει την υπογραφή του Καποδίστρια με τη φράση: «Αυτό που με κολακεύει περισσότερον είναι να ζήσω εις την ανάμνησιν των ανθρώπων ». Η λιθογραφία επανεκτυπώθηκε στην Καρλσρούη με σκοπό τα έσοδα από τις πωλήσεις να διατεθούν υπέρ του Αγώνα των Ελλήνων.

ΕΝΑ  ΝΟΜΙΣΜΑ  ΚΙΒΔΗΛΟΝ

Όταν  ο Καποδίστριας ανέλαβε Κυβερνήτης, έδωσε εντολή στον Πρόεδρο της επιτροπής οικονομικών Ανδρέα Κοντόσταυλο, να κάνει μια απογραφή της περιουσίας του Ελληνικού  κράτους.

Η  απάντηση:

 «Κύριε Κυβερνήτα, εις το ταμείον του κράτους υπάρχει  έν μόνο νόμισμα και αυτό κίβδηλον».

Η Έκθεση της Λογιστικής Επιτροπής για την όλη οικονομική διαχείριση του Αγώνα, που συγκρότησε ο Ι. Καποδίστριας και υπεβλήθη στην Δ΄ Εθνοσυνέλευση του Άργους, στις 18/7/1829, προσδιορίζει εύγλωττα την τάξη μεγέθους που αντιπροσώπευαν τα ποσά των εξωτερικών δανείων για τον αγώνα –έστω και αυτών που μπόρεσαν να φθάσουν τελικά (ανεξάρτητα από τη χρήση τους) στην επαναστατημένη Ελλάδα: Σε συνολικά έσοδα 52.495.072 γρόσια, τα ποσά από τα εξωτερικά δάνεια ανέρχονταν σε 27.915.321 γρόσια ήτοι 53,17%

ΠΗΓΕΣ ΕΣΟΔΩΝ      (σε γρόσια)

φόροι-πρόσοδοι

(Πελοπόννησος/Στερεά/νησιά)

16.087.219

έσοδα από λείες                                                           1.357.309

εσωτερικά δάνεια                                                        1.924.295

έρανοι-εισφορές                                                           844.427

δασμοί                                                                                 67.747

εισφορές-έρανοι εξωτερικού (ΗΠΑ-Ευρώπη)              847.381

εκποίηση εθνικών κτημάτων                                       3.451.373

εξωτερικά δάνεια                                                         27.915.321

ΣΥΝΟΛΟ                                                                         52.495.072

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

1. Το πρώτον δάνειον της Ανεξαρτησίας ( Αναστασίου Λιγνάδη).

2. Ιστορικόν Αρχείον Διονυσίου Ρώμα,

3. Απολογία Ιωάννου Ορλάνδου και Ανδρέου Λουριώτου, Λόγιος Ερμής, εφημ. ΕΘΝΟΦΥΛΑΞ 25 Οκτ. 1863,

4. Ιστορία των Εθνικών Δανείων ( Ανδρέου Ανδρεάδου) 

5. Samuel Howe, Η σπατάλη του Ελληνικού Δανείου: κερδοσκοπίες και καταχρήσεις.

6. Μέντελσον-Μπαρτόλδυ, Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως.

7. Κυριάκος Σιμόπουλος, Ξενοκρατία, Μισελληνισμός και Υποτέλεια.

8. Ιστορία του ελληνικού έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τόμος ΙΒ.

9. «Αρχεία τής Ελληνικής Παλιγγενεσίας» (τόμος Α’ σελ. 164, 165, 227).

    

Τετάρτη, 22 Μαρτίου 2017

 

Η ΔΑΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ 20 ΜΑΡΤΙΟΥ 2017 ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑ ΤΙΠΟΤΕ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ. ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΗΚΕ ΕΠΙΣΗΜΑ. ΑΠΟΠΛΗΡΩΘΗΚΕ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΗΣ ΧΡΕΟΣ.

ΑΝΤΙ ΤΩΝ  ΨΕΥΤΙΚΩΝ ΕΟΡΤΩΝ  ΚΑΙ  ΠΑΝΗΓΥΡΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ 25Η ΜΑΡΤΙΟΥ  ΝΑ  ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ  ΤΑ  ΠΡΑΚΤΙΚΑ  ΤΩΝ  ΔΑΝΕΙΩΝ  ΑΠΟ  ΤΟ  1821  ΠΟΥ  ΠΗΡΑΝ  ΟΙ  ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ  ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ  ΚΑΙ  ΜΑΣ  ΚΡΑΤΟΥΝ  ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΟΥΣ  ΣΤΟΝ  ΡΟΤΣΙΛΝΤ   ΕΔΩ  ΚΑΙ 200  ΧΡΟΝΙΑ. 

                        ΣΗΜΕΡΙΝΗ  ΕΙΔΗΣΗ

Και επίσημα πλέον, η Δανία από τη Δευτέρα δε χρωστά τίποτα σε κανέναν!

Όταν η Δανία σήμερα πλήρωσε και την τελευταία δόση της από ένα δάνειο 1,5 δισ. δολαρίων στις ΗΠΑ, δεν ξεχρέωσε απλά μία ακόμα δόση. Έγινε η χώρα, που κατάφερε να μη χρωστά σε κανέναν για πρώτη φορά στην ιστορία της, μετά από το 1834. Έγινε το έθνος που δε χρωστά ούτε μία…κορώνα σε κανένα ξένο χρέος.

Σύμφωνα μάλιστα με τον υπουργό Οικονομικών της χώρας, Κρίστιαν Γιένσεν, το ιστορικό αυτό γεγονός δείχνει την εμπιστοσύνη που έχει κατακτήσει η χώρα στις συναλλαγές της με τα άλλα κράτη σε επίπεδο οικονομίας αλλά και την πολιτική σταθερής συναλλαγματικής ισοτιμίας της. Παρόλα αυτά δεν πρέπει να επαφίεται στις δάφνες της. Τουλάχιστον όχι ακόμα.

«Η διευθέτηση του χρέους δεν πρέπει να θεωρείται λόγος για να χαλαρώσουμε» είπε ο Γιένσεν.

«Από το 2030 θα έχουμε μία εικόνα, η οποία δείχνει ότι για 20 χρόνια θα αντιμετωπίσουμε ένα τεράστιο δημόσιο έλλειμμα, διότι η έξαρση των γεννήσεων σημαίνει ότι το ανθρώπινο δυναμικό θα αποχωρήσει από την αγορά εργασίας και θα αντικατασταθεί από νεότερες γενιές. Αν δεν ανταποκριθούν στην πρόκληση αυτή, κινδυνεύουμε με καταστροφικά κενά στην εμπιστοσύνη, την οποία έχει κατακτήσει η οικονομία της Δανίας στις διεθνείς της σχέσεις» επεσήμανε ο υπουργός.

Παραμένει το εσωτερικό χρέος

Η Δανία δανείστηκε για πρώτη φορά σε ξένο νόμισμα το 1757 από το Αμβούργο και το Άμστερνταμ. Μέχρι το 1834, ωστόσο δεν υπάρχουν σαφή στοιχεία άρα θεωρείται πολύ πιθανό το ενδεχόμενο, το κράτος να είχε και άλλα δάνεια μεταξύ του 1757 και του 1834.

Στην ουσία, τα δάνεια αυτά σε ξένο νόμισμα χρησιμοποιούνται για να διασφαλίσουν τα επαρκή συναλλαγματικά αποθέματα, τα οποία με τη σειρά τους χρησιμοποιούνται για να διατηρήσουν την πολιτική σταθερής συναλλαγματικής ισοτιμίας της Δανίας. Αλλά με τα ξένα συναλλάγματα να είναι στη μορφή που είναι τώρα, δεν έχει υπάρξει ανάγκη να χρειαστεί η χώρα ξένα δάνεια, με αποτέλεσμα το χρέος να έχει διευθετηθεί πλήρως.

Αυτό, σε ό,τι αφορά στο ξένο συνάλλαγμα, γιατί η χώρα έχει εσωτερικό δανεισμό, ύψους περίπου 650 δισ. δανικών κορωνών, δηλαδή περίπου 87,5 εκατ. ευρώ με το 40% να είναι το χρέος των ξένων επενδυτών.-

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ, ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΟΙ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ «ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ».

   Ο Ιωάννης Μεταξάς με τους γονείς του

Αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας  το  1936, ο Μεταξάς ανέλαβε προσωπικά το υπουργείο Πολέμου και, μαζί με Παπάγο, άρχισαν τη μεγάλη προσπάθεια αποκατάστασης του αξιόμαχου του Ελληνικού Στρατού.

 Κάθε σύγκριση με το σήμερα, δυστυχώς μόνο θλίψη προκαλεί, για το μακροπρόθεσμο σχεδιασμό τού τότε και τη μακαριότητα λόγω της αδιαφορίας που κυριαρχεί σήμερα.

 Πώς η Ελληνική Κυβέρνηση του  Μεταξά  βρήκε χρήματα για τους αμυντικούς  εξοπλισμούς, από μια καταχρεωμένη  χώρα, έτσι όπως την  είχαν  καταντήσει  οι  πράκτορες  «δημοκράτες»  πολιτικοί  της  πριν  το  1936;

Ο  ΜΕΤΑΞΑΣ  ΒΡΗΚΕ  ΧΡΗΜΑΤΑ  ΜΕ  4  ΤΡΟΠΟΥΣ: 

1) Από Εράνους και Δωρεές.

2) Από τα έσοδα που είχε από τον μεγάλο εμπορικό της στόλο.

3) Μέσω της ανταλλαγής προϊόντων (όπως καπνό) με πολεμικό υλικό.

4) Πώληση παλαιού και νέου στρατιωτικού υλικού στους εμπολέμους του Ισπανικού Εμφυλίου.

ΠΩΣ  Ο  ΜΕΤΑΞΑΣ  ΔΙΕΓΡΑΨΕ  ΤΟ  ΧΡΕΟΣ

Πως διέγραψε το χρέος της Ελλάδας (που  είχαν  δημιουργήσει  οι  «έλληνες  πολιτικοί»  –  όλοι  πράκτορες  ξένων  συμφερόντων)  ο Ιωάννης Μεταξάς και δικαιώθηκε από το Διεθνές δικαστήριο.

Mε  ίδια  απόφαση σώθηκε και η Αργεντινή.

Η διαγραφή του χρέους προς την βελγικὴ τράπεζα «Societe Commerciale de Belgique», άλλαξε την πορεία του Έθνους και του ελληνικού κράτους και του έδωσε την δυνατότητα να πετύχει το Έπος του 1940.

 

 

      Ι.Μεταξάς,  Δ.Γούναρης,  Ι.Δραγούμης

Η  ΙΣΤΟΡΙΑ  ΕΧΕΙ  ΩΣ  ΕΞΗΣ:

Το 1936, ἡ Ἑλλάδα τοῦ Ἰωάννη Μεταξὰ ἀρνήθηκε νὰ συνεχίσει τὴν ἐξυπηρέτηση τοῦ δανείου ποὺ εἶχε συνάψει μὲ τὴ βελγικὴ τράπεζα «Societe Commerciale de Belgique».

Ἡ κυβέρνηση τοῦ Βελγίου προσέφυγε στὸ Διεθνὲς Δικαστήριο, ποὺ εἶχε ἱδρύσει ἡ Κοινωνία τῶν Ἐθνῶν,κατηγορώντας τὴν Ἑλλάδα ὅτι ἀθετεῖ τὶς διεθνεῖς της ὑποχρεώσεις.

Ἡ Ἑλλάδα ἀπάντησε ὅτι ἀδυνατεῖ νὰ ἐκπληρώσει τὶς δανειακές της ὑποχρεώσεις, διότι δὲν μπορεῖ νὰ θέσει σὲ κίνδυνο τὴν κατάσταση τοῦ Λαοῦ καὶ τῆς χώρας.

 Στὸ ὑπόμνημά της, ἡ Ἑλληνικὴ κυβέρνηση ἀνέφερε:

«Ἡ Κυβέρνηση τῆς Ἑλλάδος, ἀνήσυχη γιὰ τὰ ζωτικὰ συμφέροντα τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ γιὰ τὴ διοίκηση, τὴν οἰκονομικὴ ζωή, τὴν κατάσταση τῆς ὑγείας καὶ τὴν ἐσωτερικὴ καὶ ἐξωτερικὴ ἀσφάλεια τῆς χώρας, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ προβεῖ σὲ ἄλλη ἐπιλογή. Ὅποια κυβέρνηση κι ἂν ἦταν στὴν θέση της, θὰ ἔκανε τὸ ἴδιο». (Yearbook of the International Law Commission, 1980, v.l., σελ.25).

Τὸ ἐπιστέγασμα ἦρθε μὲ τὸ ὑπόμνημα ποὺ κατέθεσε στὸ Διεθνὲς Δικαστήριο ὁ νομικὸς ἐκπρόσωπος τῆς Ἑλληνικῆς κυβέρνησης τὸ 1938, ὅπου τόνισε τὰ αὐτονόητα:

«Ἐνίοτε, μπορεῖ νὰ ὑπάρξει μία ἔκτακτη κατάσταση, ἡ ὁποία κάνει ἀδύνατο γιὰ τὶς Κυβερνήσεις νὰ ἐκπληρώσουν τὶς υποχρεώσεις τους πρὸς τοὺς δανειστὲς καὶ πρὸς τὸν Λαό τους.

Οἱ πόροι τῆς χώρας εἶναι ἀνεπαρκεῖς γιὰ νὰ ἐκπληρώσουν καὶ τὶς δύο ὑποχρεώσεις ταυτόχρονα.  Εἶναι ἀδύνατον νὰ πληρώσει μία Κυβέρνηση τὸ χρέος καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ νὰ παρασχεθεῖ στὸν λαὸ ἡ κατάλληλη διοίκηση καὶ οἱ ἐγγυημένες συνθῆκες γιὰ τὴν ἠθική, κοινωνικὴ καὶ οἰκονομικὴ ἀνάπτυξη.

 Πρέπει νὰ ἐπιλέξει ἀνάμεσα στὰ δύο.

Καὶ φυσικά, τὸ καθῆκον τοῦ Κράτους νὰ ἐξασφαλίσει τὴν εὔρυθμη λειτουργία τῶν βασικῶν δημοσίων ὑπηρεσιῶν, ὑπερτερεῖ ἔναντί της πληρωμῆς τῶν χρεῶν της.

Ἀπὸ κανένα κράτος δὲν ἀπαιτεῖται νὰ ἐκπληρώσει, μερικὰ ἢ ὁλικά, τὶς χρηματικές του ὑποχρεώσεις, ἂν αὐτὸ θέτει σὲ κίνδυνο τὴν λειτουργία τῶν δημοσίων ὑπηρεσιῶν του κι’ ἔχει σὰν ἀποτέλεσμα τὴν ἀποδιοργάνωση τῆς διοίκησης τῆς χώρας (σᾶς θυμίζει κάτι;).

Στὴν περίπτωση ποὺ ἡ ἀποπληρωμὴ τῶν χρεῶν θέτει σὲ κίνδυνο τὴν οἰκονομικὴ ζωὴ καὶ τὴ διοίκηση, ἡ Κυβέρνηση εἶναι ὑποχρεωμένη νὰ διακόψει ἢ καὶ νὰ μειώσει τὴν ἐξυπηρέτηση τοῦ χρέους».

Μὲ αὐτὰ τὰ ἐπιχειρήματα λοιπόν, τὸ Διεθνὲς δικαστήριο δικαίωσε τὴν Ἑλλάδα, δημιουργώντας νομικὸ προηγούμενο, στὸ ὁποῖο μάλιστα τὸ 2003 στηρίχθηκε ἡ Ἀργεντινὴ καὶ ὁ ἀείμνηστος πρόεδρός της, Νέστωρ Κίχνερ, ὁ ὁποῖος ἐπέλεξε νὰ διαγράψει μονομερῶς τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ δημοσίου χρέους τῆς χώρας του, ἀντὶ νὰ τὴν ὑποδουλώσει στὸ Δ.Ν.Τ.-

Πέμπτη, 23 Μαρτίου 2017

ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ ΤΩΝ ΠΡΑΚΤΟΡΩΝ «ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ» ΠΟΥ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΑΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΤΑ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 200 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΤΩΧΕΥΣΕΙΣ.

 Η  ΘΕΩΡΙΑ  ΤΩΝ  ΤΟΚΟΓΛΥΦΩΝ:

 «ΤΟ  ΧΡΕΟΣ  ΓΕΝΝΑ  ΧΡΗΜΑ».

            ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ,  «ΗΘΙΚΑ», 

«ΠΕΡΙ  ΤΟΥ  ΜΗ  ΔΕΙΝ  ΔΑΝΕΙΖΕΣΘΑΙ».

Πλούταρχος: «Ο δ’ άπαξ ενειληθείς μένει χρεώστης διά παντός, άλλον εξ άλλου μεταλαμβάνων αναβάτην, ώσπερ ίππος εγχαλινωθείς». » Όποιος  μια  φορά  καταντήσει  χρεώστης, γίνεται τιθασευμένο άλογο  που  του φορούν χαλινάρι, χάνει οριστικά την ελευθερία του και απλώς αλλάζει κάθε τόσο καβαλάρη».

Πλούταρχος:  «ο τόκος φέρνει τόκο και το δάνειο δάνειο».  «γυπών δίκην έσθουσι και υποκείρουσιν αυτούς», «οι γύπες κατατρώνε και γδέρνουν τους οφειλέτες».

Πλούταρχος:  «Ο δανεισμός είναι πράξη υπέρτατης αφροσύνης και μαλθακότητας.  Έχεις;  Μη δανείζεσαι, γιατί δεν σου λείπουν. Δεν έχεις;  Μη δανείζεσαι γιατί δεν θα ξεπληρώσεις το χρέος σου. Οι οφειλέτες είναι δούλοι όλων των δανειστών τους. Είναι δούλοι δούλων αναιδών και βάρβαρων και βάναυσων. Και οι δανειστές μετατρέπουν την αγορά σε κολαστήριο για τους δύσμοιρους οφειλέτες, σαν όρνεα  τους κατακρεουργούν και τους κατασπαράζουν βυθίζοντας το ράμφος στα σωθικά τους. Φύγε να γλυτώσεις από τον εχθρό και τύραννό σου, τον δανειστή που θίγει την ελευθερία σου, βάζει πωλητήριο στην αξιοπρέπειά σου κι αν δεν του δίνεις, σε ενοχλεί· αν πουλήσεις, ρίχνει την τιμή· αν δεν πουλήσεις σε αναγκάζει· αν τον πας στο δικαστήριο προσπαθεί να επηρεάσει την έκβαση της δίκης· αν του ορκίζεσαι σε προστάζει· αν κρατάς την πόρτα κλειστή στήνεται στο κατώφλι και σου βροντά αδιάκοπα. Άνθρωπος που μπλέκει μια φορά, μένει χρεώστης για πάντα και σαν το άλογο που του έχουν φορέσει χαλινάρι, δέχεται στη ράχη του τον έναν αναβάτη μετά τον άλλον».

 

 

Δελφικά Παραγγέλματα Προλεγόμενα

Αριστοφάνης, Νεφέλαι-Απόσπασμα

Πρόλογος

Εισαγωγή. Α’

Το αφύσικο του Δανεισμού, οι αφόρητες καταστάσεις που δημιουργεί, και πώς να τις αποφύγουμε

Αριστοτέλης, Ηθικά Νικομάχεια-Απόσπασμα

Εισαγωγή. Β’

Ο Πλούταρχος και το Έργο του

Εργογραφία του Πλουτάρχου

Ο Κατάλογος του Λαμπρία

Κατάλογος των σωζόμενων’Εργων του Πλουτάρχου

-Περί του μη δειν δανείζεσθαι

Αρχαίο κείμενο – Σύγχρονη Απόδοση

Σόλων – Απόσπασμα

-Περί του μη δειν δανείζεσθαι – Σχόλια

Αρχαία Παροιμία

Πολυδεύκης, Ονομαστικόν-Απόσπασμα

Αργυρό Τετράδραχμο Εφέσου – Σχόλιο

Περιεχόμενα

1827  –  Α΄  ΠΤΩΧΕΥΣΗ  ΤΟΥ  ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ  ΚΡΑΤΟΥΣ  ΑΠΟ  ΤΟΥΣ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ

Το 1824 και το 1825  η  Ελλάδα  πήρε  από  αγγλοεβραίους  τοκογλύφους,  δύο  δάνεια,  συνολικού  ύψους συνολικά 2,8 εκ. λίρες στερλίνες. 

Η πρώτη πτώχευση ήταν θέμα χρόνου και ήρθε το 1827.  Το 1826 ανέλαβε την διακυβέρνηση ο Α. Ζαΐμης και στο ταμείο του κράτους βρήκε μόνο 16 γρόσια.

Το δημόσιο ταμείο δεν μπορούσε να καλύψει ούτε τις απαραίτητες κρατικές δαπάνες.

Το 1927, ο Κυβερνήτης της Ελλάδας, ο Καποδίστριας, μπροστά στο αδιέξοδο, ζητά νέο δάνειο για την πληρωμή των τοκοχρεωλυσίων των δανείων. Οι δανειστές αρνούνται το δάνειο και η χώρα δηλώνει αδυναμία πληρωμής των υποχρεώσεών της, που προέκυπταν από τα «ληστρικά δάνεια» ή (αλλιώς) «δάνεια της ανεξαρτησίας».  Αυτό είχε ως αποτέλεσμα  πριν ακόμη την ανακήρυξη της ελληνικής ανεξαρτησίας, να  έχουμε αδυναμία εξυπηρέτησης των δανείων και την πρώτη πτώχευση της Ελλάδας.  Ήταν μια ιδιόμορφη πτώχευση, αφού εκείνη την περίοδο η Ελλάδα ήταν κράτος “εν τη γενέσει”. Γι’ αυτό και κάποιοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι η Ναυμαχία  του  Ναυαρίνου, που κατοχύρωσε την ανεξαρτησία της χώρας, έγινε και με σκοπό οι δανειστές μας να εισπράξουν τα λεφτά τους από ένα οργανωμένο κράτος.

Μεταξύ του 1828 και του 1830, οι στοιχειώδεις ανάγκες λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού καλύπτονταν με μικρά ποσά που εξασφάλιζε ο Καποδίστριας από τη Γαλλία και τη Ρωσία.

 

 

1843  –  Β΄  ΠΤΩΧΕΥΣΗ  ΤΟΥ  ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ  ΚΡΑΤΟΥΣ  ΑΠΟ  ΤΟΥΣ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ

Οι  έλληνες  πολιτικοί  πήραν  το 1832,  ένα  νέο  δάνειο  60.000.000  Γαλλικών  φράγκων,  με την εγγύηση των τριών μεγάλων Δυνάμεων.   Η κάθε μια εγγυήτρια δύναμη  εγγυήθηκε για το 1/3 του δανείου.  Την τρίτη δόση  όμως  του  δανείου,  η οποία ήταν 20 εκ. γαλλικά φράγκα,  η  Ελλάδα  δεν  έλαβε  ποτέ.  Επίσης  το 57%  του  δανείου  κατακρατήθηκε από την δανειοδότρια τράπεζα  στο εξωτερικό.  Η καθαρή εισροή  από το δάνειο  για την Ελλάδα ήταν μόλις 14,2%. Στο τέλος του 1859 η Ελλάδα έναντι του δανείου χρωστούσε υπερτριπλάσια των όσων λογιστικά είχε επωφεληθεί από το δάνειο.

Η χώρα μας  τότε  διέθετε περίπου  20.000  άνδρες  τακτικό στρατό.  Οι περισσότεροι καπετάνιοι  εμφάνιζαν περισσότερους άνδρες για να επωφελούνται τους επιπλέον μισθούς. Έτσι ενώ ένας Στρατηγός έπαιρνε μισθούς για 12.000 άνδρες στην ουσία πλήρωνε μόνο 3.000 μιας και είχε μόνο τόσους. Έτσι  φτάσαμε να έχουμε 12.000 Αξιωματικούς.

 

 

      Ο Ανδρέας Μεταξάς, Εθνικό Ιστορικό Μουσείο

                    Πρωθυπουργός της Ελλάδας

      3 Σεπτεμβρίου 1843 – 16 Φεβρουαρίου 1844

Την εξυπηρέτηση του δανείων της Επανάστασης ανέλαβε τελικά η βασιλεία του Όθωνα το 1832. Πήρε νέο δάνειο 60 εκατομμυρίων δραχμών από τους αδελφούς Ρότσιλντ (Μάιος 1833), το οποίο οι Άγγλοι το είχαν αρνηθεί στον “ρωσόφιλο” Καποδίστρια, πριν από πέντε χρόνια. Οι προστριβές με τους δανειστές ήταν καθημερινό φαινόμενο, η οικονομία δεν προόδευε, πόροι για την αποπληρωμή του δεν υπήρχαν κι έτσι ο Όθωνας πήρε σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, τα οποία επιτάχυναν τις πολιτικές εξελίξεις και στις 3 Σεπτεμβρίου 1843 εκδηλώθηκε το στρατιωτικό κίνημα Καλλέργη, που οδήγησε στην παραχώρηση «Συντάγματος» από τον βασιλιά. Ουσιαστικά, όπως  γράφει  ο Παπαρρηγόπουλος, το κίνημα  οργανώθηκε  μέσα  στην  Αγγλική  πρεσβεία. Οι  άγγλοι  ζητούσαν  «σύνταγμα»  για  την  Ελλάδα, ενώ οι  ίδιοι  δεν  έχουν  «σύνταγμα»  ούτε  σήμερα. Μετά την δήθεν  «επανάσταση» της 3ης Σεπτεμβρίου, η χώρα μας κήρυξε στάση πληρωμών.

 

 

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ   ΤΟΥ  ΔΑΝΕΙΟΥ

Το δάνειο αυτό συμφωνήθηκε με τους Ρότσιλντ στο Παρίσι και αποφασίστηκε να εκδοθεί σε τρεις σειρές των είκοσι εκατομμυρίων. Ο τόκος ορίστηκε στο 5% και το χρεωλύσιο στο 1%. Με τους όρους αυτούς θα είχαμε απόσβεση του δανείου σε 36 χρόνια.

Τελικά, από κάθε μία από τις Δυνάμεις εκδόθηκαν τα εξής ποσά: Από την Αγγλία 22.155.968 δραχμές, από τη Ρωσία 22.335.533 δραχμές και από τη Γαλλία 19.433.058 δρχ, δηλαδή συνολικά 63.924.559 δρχ.

Αν, όμως, λάβουμε υπόψη ότι το δάνειο εκδόθηκε προς 94%, ότι η μεσιτεία ανήλθε στο 2% και ότι σε όποιους δανειστές πλήρωναν τοις μετρητοίς γινόταν μια προεξόφληση  του κεφαλαίου 3,37%, έχουμε αμέσως μια απώλεια 6.986.013 δραχμών.

Από το καθαρό κεφάλαιο που απέμεινε των 56.948.546 μόνοι οι τόκοι και τα χρεωλύσια απορρόφησαν μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 1843 το ποσό των 33.080.795 δραχμών. Απέμειναν έτσι μόνο 23.867.751 δραχμές, οι οποίες δόθηκαν πράγματι από τους δανειστές, αλλά από αυτό το ποσό δόθηκαν 12.531.174 δρχ στην Τουρκία για εξαγορά της Φθιώτιδας και 2.238.559 δρχ σε πιστωτές προγενέστερους της βασιλείας του Όθωνα.

Το 1842 έκλεισε με έλλειμμα 3.000.000 δρχ και η αναστολή πληρωμών ήταν μοιραία. Για να την προλάβουν, οι τρεις Μεγάλες Δυνάμεις συγκάλεσαν συνέδριο στο Λονδίνο την 1η Μαΐου 1843. Στο συνέδριο αυτό αποφασίστηκε ότι είναι δυνατές ετήσιες οικονομίες ύψους 3.700.000 από τον προϋπολογισμό και πως – για εγγύηση της εξυπηρέτησης του δανείου – έπρεπε να παραχωρηθούν στις Δυνάμεις οι εισπράξεις του τελωνείου της Σύρου.

Ο Όθωνας αναγκάστηκε να δεχτεί τους όρους αυτούς, όμως τα γεγονότα που ακολούθησαν στην Αθήνα (Επανάσταση της 3ης Σεπτέμβρη) εμπόδισαν την εφαρμογή τους και προκάλεσαν την αναστολή της πληρωμής οποιουδήποτε τόκου και χρεωλυσίου.

 

 

“ΑΓΙΑ  ΓΡΑΦΗ»,  ΠΑΛΑΙΑ  ΔΙΑΘΗΚΗ, 

«ΠΡΟΦΗΤΗΣ»   ΙΕΡΕΜΙΑΣ

Ιερ.  9,6   Οι  εβραίοι  βάζουν  τόκο  στον  τόκο  και  δόλο  στον  δόλο.

ΕΝΑΣ  ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ  ΠΡΕΣΒΥΣ  ΓΙΑ  ΤΑ  ΔΑΝΕΙΑ  ΤΩΝ  ΕΛΛΗΝΩΝ  ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ 

Στην  αθηναϊκή εφημερίδα  ΩΡΑ,  στο φύλλο της 16-9-1878,  υπάρχει  ένα άρθρο  (αντιγραφή)  του πρώτου πρέσβη της Αμερικής στην Ελλάδα Κάρολου Τάκερμαν (1868-1871), για το διαχρονικό – για την Ελλάδα – Δημόσιο χρέος της χώρας.

Ο Κάρολος Τάκερμαν (1827-1896), ένθερμος φιλέλληνας, προσεγγίζει το θέμα και από την πλευρά της Ελλάδος αλλά και των πιστωτών.

Το χρέος της Ελλάδος

Υπό την ανωτέρω επιγραφήν ο πρώην πρέσβυς της Αμερικής εν Αθήναις κ. Κάρολος Τάκερμαν εδημοσίευσε τα εξής εν τη «Σημαία» του Λονδίνου της 5/171878 ισταμένου.

«Ο κανονισμός ή ο προτεινόμενος κανονισμός μεταξύ της ελληνικής κυβερνήσεως και των πιστωτών αυτής των από μακρού χρόνου μη αποτινομένων χρεών της ελλ. κυβερνήσεως προκαλεί τα σχόλια του τύπου, τα οποία ενίοτε είναι άδικα ως προς την προτέραν καλήν της Ελλάδος πίστιν. Εάν αι περιστάσεις υφ’ ας συνήφθη το πρώτον και δεύτερον δάνειον εννοούντο κάλλιον ή ανεκαλούντο εις την μνήμην, δεν θα υπήρχεν ευλογοφανής αφορμή προς μομφήν του ελλ. έθνους, δ’ ό,τι ην αυτώ σχεδόν αναπόφευκτον.

Το πρώτον δάνειον επραγματοποιήθη εν ταις οδύναις επαναστάσεως κατά το φαινόμενον ελαχίστας παρεχούσης ελπίδας. Η διαπραγμάτευσις αυτού προς 59 και 55 τοις εκατόν υπήρξε το αποτέλεσμα των προσπαθειών ολίγων, των μη διαφερομένων και ενδιαφερομένων φιλελλήνων εν Λονδίνω. Εκ των 2,300,000 λιρών, διά την απότισιν των οποίων το όλον ελληνικόν έθνος προσεδοκά να καταστή υπεύθυνον, υπό ιδίαν στερεάν κυβέρησιν, μόνον 924,800 έφθασαν μέχρις Ελλάδος, η δε ποσότης αύτη αμέσως κατεδαπανήθη προς αγοράν υλικού προς εξακολούθησιν του πολέμου. Ότε ο πόλεμος επερατωθη κατά το 1828, έλλατον του πέμπου των Ελλήνων των αναμενόντων την ανεξαρτησίαν των, έλαβε ταύτην και το τρίτον μόλις της χώρας, υπέρ ης ο αγών, παρεχωρήθη υπό της διπλωματίας εις το νεαρόν βασίλειον. Ούτω περί τους 800.000 εγένοντο υπεύθυνοι διά την απότισιν χρέους συναφθέντος επ’ ονόματι σχεδόν πέντε εκατομμυρίων Ελλήνων. Μέγα μέρος του πρώτου δανείου ηγοράσθη παρ’ ολλανδών κερδοσκόπων προς 5 ή 6 τοις εκατόν, και ηδύνατο να εξοφληθή εις χαμηλάς τιμάς, εάν τα επόμενα δάνεια τα από του πρώτου πηγάσαντα δεν εκώλυον τούτο.

«Μετά επταετή καταστρεπτικόν πόλεμον οι Έλληνες υπό την έποψιν του πληθυσμού κατήντησαν ως αποικία τις, το δε βασίλειον της Ελλάδος απεκλείσθη από των γονίμων πεδιάδων της Θεσσαλίας και Ηπείρου και περιωρίσθη εντός χώρου 25.000 τετραγωνικών μέτρων, το ήμισυ του οποίου σύγκειται εκ δασών, πετρών και ελών ακαταλλήλων προς καλλιέργειαν. Όσον δ’ αφορά τους ‘‘Ελευθέρους Έλληνας’’ δύναταί τις ειπείν, ότι εξήλθον από της επαναστάσεως φέροντες ανά χείρας τα καπνίζοντα τουφέκιά των μόνον, ουδέν δ’ άλλο υλικόν προς συντήρησιν.

«Εναντίον όλων των δυσχερειών, η φυσική δραστηριότης του λαού επετέλεσε θαύματα εν τη εμπορική πρόοδω κατά την ακόλουθον πεντηκονταετηρίδα την πλήρη πολιτικών και κοινωνικών περιπετειών. Αλλά τα έσοδα του έθνους ουδέποτε εξισώθησαν προς τας δαπάνας, τούτο μεν αναμφιβόλως ένεκα απειρίας περί την πολιτικήν οικονομίαν, αλλά κατά μέγα μέρος εκ φυσικών αιτιών, των οποίων η πίεσις ην αναπόφευκτος.

«Σφάλλονται οι υποθέτοντες, ότι η ελληνική κυβέρνησις εσκόπει ή ήλπισε ποτέ να αποφύγη την τακτοποίησιν του δημοσίου χρέους. Κατά την εν τη πρωτευούση της Ελλάδος επί πολλά έτη διαμονήν μου ως, πρέσβυς, επανειλημμένως συνδιαλέχθην μετά του ηγεμόνος και των αλληλοδιαδόχων κυβερνήσεων επί του αντικειμένου τούτου, θεωρώ δ’ απλώς έργον δικαιοσύνης το να διακηρύξω, ότι εν ουδεμία περιπτώσει ανεκάλυψα  πρόθεσιν τινα εκ μέρους των εν τοις πράγμασι να φανώσιν ένοχοι κακής πίστεως προς τον δανειστήν του δημοσίου. Τουναντίον εύρον αυτούς πάντοτε προθύμους να συζητήσωσι το αντικείμενον υφ’ όλας αυτού τας επόψεις μεγάλως δ’ επιθυμούντας να φθάσωσιν εις πρακτικήν τινα λύσιν του δυσχερούς προβλήματος. Ενομίσθη ποτέ δυνατή η αγορά των χρεωγράφων δι’ ιδιωτών και η απότισις του όλου χρέους· αλλ’ η πρώτη απόπειρα νομίζω, ότι τοσούτον ηύξησε την ονομαστικήν αξίαν, ώστε το σχέδιον εγκατελείφθη ως άκαρπον. Οιοσδήποτε και αν η ο κανονισμός ο ήδη προτεινόμενος, είναι αναμφίβολον ότι διευθέτησις του ελληνικού χρέους, ή η προσέγγισις προς διευθέτησιν, ήθελεν ευλόγως προκαλέσει συγχαρητήρια υπέρ της ελληνικής κυβερνήσεως και του λαού ως επίσης και υπέρ των επί μακρόν χρόνον εγκαρτερησάντων δανειστών. Υπέρ αμφοτέρων των μερών λαλών, τολμώ να ειπώ ότι όροι συμβιβασμού υπερμέτρως βαρείς εις την ελληνικήν κυβέρνησιν δεν ήθελον ευεργετήσει λαόν, του οποίου η παλαίουσα πολιτική ύπαρξις δύναται να διατηρηθή μόνον διά της προς αυτόν μεγίστης ελευθεριότητος και ανοχής».

 

 

1893  – Γ΄  ΠΤΩΧΕΥΣΗ  ΤΟΥ  ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ  ΚΡΑΤΟΥΣ  ΑΠΟ  ΤΟΥΣ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ

Μέχρι το 1900, ο συνολικός δανεισμός του  Ελληνικού  κράτους  έφθασε  στα 770 εκ. γαλλικά  φράγκα , από τα οποία στο χέρι πήραμε 389 εκ. γαλλικά  φράγκα , δηλαδή μόλις το 50,5%.

Με την συνηθισμένη τακτική τους  οι  «Έλληνες  πολιτικοί», υπογράψανε στους τοκογλύφους «γραμμάτια» και στο χέρι πήραμε μόλις τα μισά. Και φυσικά τα τοκοχρεολύσια έτρεχαν.  Τα  κυριότερα  δάνεια  των  ελλήνων  πολιτικών  ήταν:  Δύο επί Κουμουνδούρου, το 1879 και το 1890, συνολικά 180 εκ. γαλλικά  φράγκα.  Πέντε επί Χ. Τρικούπη το 1882-1885 και το 1886-1881, συνολικά 450 εκ. γαλλικά  φράγκα  και  ένα  επί Σωτηρόπουλου-Ράλλη το 1893, 9.7 εκ. γαλλικά  φράγκα.

 

 

Το  τελευταίο  δάνειο  του  Τρικούπη  το

εξοφλήσαμε  το  1980,  στο   ακέραιο και δέκα φορές πάνω.

Το 1898 η Ελλάδα θα τεθεί υπό τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο.

 Ο  υπερδανεισμός με τοκογλυφικούς όρους, έφερε και πάλι  την τρίτη χρεοκοπία στην χώρα μας.

Ταυτόχρονα  οι  ξένοι  τοκογλύφοι  θα μας  χορηγήσουν  νέο  δάνειο 150  εκ. φράγκων.  Απ’ αυτό το 62%  θα  καταβληθεί ως αποζημίωση στην  Οθωμανική  Αυτοκρατορία κυρίως για την παραχώρηση της Θεσσαλίας και τον πόλεμο του 1897. Το 15% χρησιμοποιήθηκε για κάλυψη των ελλειμμάτων, το 20% στο κυμαινόμενο χρέος και το 3% στα έξοδα έκδοσης.

 

 

Η φράση Δυστυχώς επτωχεύσαμεν αποτελεί μια ιστορική αναφορά που αποδίδεται στον πρωθυπουργό της Ελλάδας, Χαρίλαο Τρικούπη. Ο Τρικούπης λέγεται πως χρησιμοποίησε τη φράση σε ομιλία του στη Βουλή στις 10 Δεκεμβρίου του 1893, αναφερόμενος στην οικονομική κατάσταση του κράτους και την αδυναμία του να αποπληρώσει το δημόσιο χρέος του. Η Κυβέρνησή του κήρυξε πτώχευση, η οποία και επέφερε την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου  σε βάρος της Ελλάδας. Έκτοτε, η φράση αυτή χρησιμοποιείται για να δηλώσει αποτυχία, τόσο για οικονομικά θέματα όσο και για γενικότερους λόγους.

Μόλις το 1879 η Ελλάδα ανέπνευσε οικονομικά από τους πιστωτές της και άρχισε να ξαναδανείζεται από τις ξένες χρηματαγορές. Τα επόμενα χρόνια ήταν περίοδος έντονης ανάπτυξης, με πρωτεργάτη τον Χαρίλαο Τρικούπη. Η χώρα δανείστηκε μεγάλα ποσά για έργα υποδομής, όπως ο σιδηρόδρομος και η διάνοιξη της διώρυγας της Κορίνθου, αλλά και για την υλοποίηση της Μεγάλης Ιδέας, δηλαδή της απελευθέρωσης των ελληνικών εδαφών, που ανήκαν στη θνήσκουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Η κρίση στη διάθεση της σταφίδας, του βασικού εξαγωγικού προϊόντος της χώρας, επέτεινε το πρόβλημα του χρέους και ο πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης αναγκάστηκε να αναφωνήσει στη Βουλή στις 10 Δεκεμβρίου του 1893 το περίφημο «Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν!». Η κατάσταση επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο μετά την ήττα των ελληνικών όπλων στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897, οπότε η χώρα μπήκε υπό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (6 Σεπτεμβρίου 1897), με την επιβολή των γνωστών μονοπωλίων σε σπίρτα, τσιγάρα, οινόπνευμα και άλλα προϊόντα

1932  – Δ΄  ΠΤΩΧΕΥΣΗ  ΤΟΥ  ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ  ΚΡΑΤΟΥΣ  ΑΠΟ  ΤΟΥΣ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ

Την περίοδο αυτή συνομολογήθηκαν τέσσερα εξωτερικά δάνεια, συνολικά 521 εκ. γαλλικά  φράγκα.

Τα δύο πρώτα (76 εκ. γαλλικά  φράγκα ) μέχρι το 1910 και το τέταρτο 335 εκ. γαλλικά  φράγκα  το 1914.

ΠΟΥ  ΠΗΓΑΝ  ΤΑ  ΝΕΑ  ΔΑΝΕΙΑ:

Υπέρ της εξυπηρέτησης των ήδη υπαρχόντων εξωτερικών δανείων.  Από τότε ήταν της μόδας να πληρώνει η Ελλάδα χρεολύσια προηγούμενων δανείων με νέα δάνεια.  Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι την περίοδο αυτή υπογράψαμε νέα δάνεια για να πληρώνουμε τα παλιά.

 

ΤΟΤΕ  ΠΗΡΑΜΕ  ΚΑΙ  ΕΝΑ  ΔΑΝΕΙΟ

ΠΟΥ  ΜΟΝΟ  ΟΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΗΛΙΘΙΟΙ 

ΚΑΙ ΟΙ  ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΘΑ 

ΕΠΑΙΡΝΑΝ

 Την περίοδο αυτή υπογράψαμε και λάβαμε το πιο αισχρό δάνειο που έχει πάρει ποτέ χώρα.

Το 1913 ο Ελληνικός Στρατός, αποτελούμενος από δυνάμεις της  Β. Ελλάδος, έχυσε το αίμα του για να καταλάβει μια στρατηγικής σημασίας σιδηροδρομική γραμμή.

Την γραμμή Θεσσαλονίκης  – Κωνσταντινούπολης.

Η γραμμή κατελήφθη από τον Ελληνικό Στρατό. Φαίνεται όμως ότι οι “Σύμμαχοι” είχαν άλλα σχέδια για μας.  Ενώ την καταλάβαμε εμείς, ξαφνικά οι Γάλλοι αποφάσισαν ότι  η γραμμή τους ανήκει, στα πλαίσια της “συμμαχικής μοιρασιάς”.  Όμως ήταν κάτι που υπήρχε σε Ελληνικά εδάφη και δεν θα μπορούσαμε να δεχτούμε κάτι τέτοιο.

Ετσι μας εξανάγκασαν να την αγοράσουμε.

Κι επειδή ως συνήθως δεν είχαμε λεφτά, μας έδωσαν το δάνειο και μάλιστα σε δολάρια.

Μας έδωσαν ένα Καναδικό (δηλαδή Γαλλικό) δάνειο 8.000.000 δολαρίων για να πληρώσουμε στους Γάλλους μια σιδηροδρομική γραμμή την οποία εμείς την είχαμε καταλάβει με τον στρατό μας .

 

 

ΜΕΤΑ ΤΗΝ  ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΝΕΑ ΔΑΝΕΙΑ ΠΟΥ 

ΕΦΕΡΑΝ ΤΗΝ ΠΤΩΧΕΥΣΗ ΤΟΥ 1932.

Μετά  την  Μικρασιατική καταστροφή ο ελληνισμός θα βρεθεί σε αμηχανία και σύγχυση. Από το 1924 μέχρι το 1928 ο κοινοβουλευτικοί  πολιτικοί θα βρεθούν σε οξύτατη κρίση, με 12 κυβερνήσεις, δηλαδή κάθε 4,5 μήνες και άλλη κυβέρνηση.

Από το 1924 μέχρι το 1930 εισέρευσαν στην Ελλάδα 1,16 δισ. χρυσά φράγκα, εκ των οποίων το 78% ήταν δάνεια.

Την περίοδο 1924-1931 συνομολογήθηκαν εννιά (9) εξωτερικά δάνεια, συνολικά 992 εκ. φράγκα.

Τα δάνεια αυτά προήλθαν από την Αγγλία κατά 48%, τις ΗΠΑ κατά 31% και τα υπόλοιπα σε μονοψήφια ποσοστά από Βέλγιο, Σουηδία, Γαλλία, Ολλανδία, Ελβετία, Αίγυπτο και Ιταλία Την ίδια περίοδο η εξυπηρέτηση του εξωτερικού δανεισμού απορροφούσε το 29% των τακτικών εσόδων.

 

 

Η  Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 με την εισροή 1,5 εκατομμυρίων προσφύγων στην Ελλάδα, ανάγκασε τις κυβερνήσεις να καταφύγουν σε δανεισμό για να αντιμετωπίσουν το οξύ πρόβλημα. Η κρίση του 1929 με το κραχ της Γουόλ Στριτ είχε και τις παρενέργειές της και στην Ελλάδα. Η δραχμή δέχθηκε μεγάλες πιέσεις, τα συναλλαγματικά αποθέματα εξανεμίστηκαν και στις 18 Απριλίου 1932 από την Ελβετία, όπου ευρίσκετο, ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος αναγκάστηκε να κηρύξει στάση πληρωμών, δηλαδή πτώχευση, την τελευταία εμφανή, προς το παρόν, στη σύγχρονη ελληνική ιστορία.

Η  ΝΕΑ  ΠΤΩΧΕΥΣΗ  ΤΟΥ  ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ  ΛΑΟΥ 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΗΚΕ  ΕΠΙΣΗΜΑ  ΤΟΝ  ΜΑΪΟ 

ΤΟΥ  1932.

Η πτώχευση της Ελλάδας το 1932 έγινε επίσημα τον Μάιο του 1932 με την κήρυξη της παύσης πληρωμών από την Κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου, ως αποτέλεσμα της διόγκωσης του εξωτερικού χρέους της χώρας λόγω της διεθνούς οικονομικής κρίσης και της μείωσης των εξαγωγών. Οι διεθνείς αιτήσεις του Ελευθερίου Βενιζέλου για την στήριξη της Ελλάδας στις δανειακές της υποχρεώσεις δεν είχαν θετικό αποτέλεσμα, με συνέπεια να εγκαταλειφθεί ο κανόνας του χρυσού, ραγδαία υποτίμηση και επακόλουθη χρεωκοπία.  Την Τετάρτη 27 Απριλίου 1932, η Ελλάδα εγκατέλειψε επισήμως τον «κανόνα του χρυσού». Η δραχμή υποτιμήθηκε ραγδαία και στις 5 Μαΐου η ισοτιμία της με την στερλίνα έπεσε από τις 456 δραχμές στις 539. Τον ίδιο μήνα το κράτος επισημοποίησε την χρεοκοπία του κηρύσσοντας παύση πληρωμών. Το κύρος του Βενιζέλου είχε τρωθεί ανεπανόρθωτα στην λαϊκή συνείδηση, ενώ ένα πανελλαδικό απεργιακό κύμα παρέλυε την χώρα. Στις 21 Μαΐου 1932, ο Ελευθέριος Βενιζέλος παραιτήθηκε από πρωθυπουργός.

 

 

ΣΗΜΕΡΙΝΗ  ΕΠΟΧΗ

ΜΕΤΑ  ΤΟΝ  ΠΟΛΕΜΟ  ΟΙ  ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ  ΑΡΧΙΣΑΝ  ΠΑΛΙ  ΝΑ  ΠΑΙΡΝΟΥΝ  ΔΑΝΕΙΑ. 

ΠΑΛΙΑ  ΤΟΥΣ  ΤΕΧΝΗ  ΚΟΣΚΙΝΟ…

Μέχρι το 1945 δεν θα υπάρξει νέος εξωτερικός δανεισμός  και  θα παγώσει η εξυπηρέτηση των παλαιών.

Τα  μεταπολεμικά  προβλήματα  της οικονομίας  θα προσπαθήσουν  να  τα αντιμετωπίσουν συνολικά 18 κυβερνήσεις που θα προχωρήσουν σε οκτώ υποτιμήσεις. Κατά μέσο όρο κάθε 5,5 μήνες και άλλη κυβέρνηση και κάθε χρονιά και υποτίμηση.

Το δημόσιο χρέος συντίθεται από το προπολεμικό και το μεταπολεμικό. Το προπολεμικό, μέχρι το 1962 ήταν υπερτριπλάσιο του μεταπολεμικού. Στο προπολεμικό δημόσιο χρέος  το 90% καταλάμβανε ο προπολεμικός εξωτερικός δανεισμός.

Μέχρι το 1955 η Ελλάδα είχε συνάψει  τρία εξωτερικά δάνεια, συνολικά 145 εκ. δολάρια.  Στη συνέχεια θα συνάψει άλλα ΕΙΚΟΣΙΟΚΤΩ (28) εξωτερικά, συνολικά 406,4 εκ. δολάρια.

Ο μεταπολεμικός δανεισμός προήλθε κατά 58,4% από τις ΗΠΑ, κατά 19% από τη Δυτ. Γερμανία και κατά 14,36% από την Αγγλία. Τα υπόλοιπα από διεθνείς οργανισμούς.  Για την εξυπηρέτηση του  τελευταίου  εξωτερικού δανεισμού η Ελλάδα κατέβαλε το 128% της δανειακής προσόδου που λογιστικά είχε πάρει! Καταλάβατε το μέγεθος της τοκογλυφίας.

ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ  ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ  1967 –  1974

Ο εξωτερικός δανεισμός σημειώνει πολύ μικρή αύξηση,  σε  μία  οικονομία  που  προοδεύει  ταχύτατα,  με  ρυθμούς  8-9 %,  δεύτερη  στον  κόσμο  στην ανάπτυξη,  μετά  την  Ιαπωνία !

Συνολικά  πάρθηκαν  19 εξωτερικά δάνεια, μόλις στο 6,4% του νέου Δανειακού Χρέους,  που  εξοφλούνταν  γρήγορα,  ενώ  εξοφλήθηκαν  σχεδόν  όλα  τα  παλιά.

Η  ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ  ΠΕΡΙΟΔΟΣ

Η  ΝΕΑ  ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ  ΤΩΝ  ΕΛΛΗΝΩΝ  ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ

2010  –  Ε΄  ΠΤΩΧΕΥΣΗ  ΤΟΥ  ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ  ΚΡΑΤΟΥΣ 

ΑΠΟ  ΤΟΥΣ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ  ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ    1975  – 1981

Η  ΡΟΤΣΙΛΔΙΚΗ  «ΝΕΑ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»

Συνολικά  ο  Καραμανλής  πήρε   24 εξωτερικά δάνεια.

Τρία από την γαλλική κυβέρνηση και τα υπόλοιπα από διεθνείς οργανισμούς και τράπεζες.  Κυριαρχία του δολαρίου και απουσία της αγγλικής λίρας.

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ  ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ  1981  – 1989

ΤΟ  ΡΟΚΦΕΛΕΡΙΚΟ  ΚΛΕΦΤΟΠΑΣΟΚ

ΤΟ  1985  Η  ΕΛΛΑΔΑ  ΓΙΝΕΤΑΙ  Η  ΠΡΩΤΗ  ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ   ΧΩΡΑ  ΣΤΟ  ΚΑΤΑ  ΚΕΦΑΛΗ  ΔΗΜΟΣΙΟ  ΧΡΕΟΣ

 

Οι απασχολούμενοι στο  «Ελληνικό»  κράτος   από 300.000   θα φθάσουν τις 640.000.

 

Τα ελλείμματα  του  κράτους  που  προκαλούσαν  οι  ίδιοι  οι  πολιτικοί  θα καλυφθούν κατά 106% από τον δανεισμό  από  εβραίους  τοκογλύφους.

Το 1985 η Ελλάδα του  Πανελλήνιου  Σοσιαλιστικού  Κινήματος  του  Ανδρέα  Παπανδρέου – Ροκφέλερ ήταν παγκόσμια  η  πρώτη  χώρα   στο κατά κεφαλήν Δημόσιο Χρέος.

ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ  ΚΑΙ  ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ  ΜΑΖΙ

Μεταξύ το 1975-87   Ο  Καραμανλής  και  ο  Παπανδρέου  συνομολόγησαν  18,4 δισ. δολάρια εξωτερικών δανείων, εκ των οποίων το 81% διετέθη για την εξυπηρέτηση των τόκων  και  του  κεφαλαίου  των  δανείων.

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 200 ΧΡΟΝΙΑ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ, 

ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΤΟΥ: 

1. πληρώνει δάνεια, τα οποία δεν τα έλαβε ποτέ.

2. Πληρώνει δάνεια,   μέχρι και 200 φορές πάνω την αξία τους

3. πληρώνει δάνεια, για πράγματα που έχυσε  το αίμα του  για να τα αποκτήσει.

    

ΣΚΕΦΘΕΙΤΕ:  

το 1994 χρωστούσαμε 90 δις ευρώ, πληρώσαμε 517 δις ως το 2010 και παρ όλα αυτά χρωστάμε άλλα 340 δις.

 

ΟΛΟΙ  ΟΙ  ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΙ  ΕΤΡΕΧΑΝ  ΝΑ  ΔΑΝΕΙΣΟΥΝ  ΤΗΝ  ΕΛΛΑΔΑ

 

Οι  εβραϊκές  τράπεζες δεν είχαν καμία όρεξη να σταματήσουν να δανείζουν  την  Ελλάδα,  γιατί επί 200 χρόνια  ο  Ελληνικός  λαός  πληρώνει αδιαμαρτύρητα.

Αποπληρώναμε δάνεια της πρώτης περιόδου της Επαναστάσεως του 1821 μέχρι και την προηγούμενη δεκαετία, ενώ  οι  εβραϊκές  τράπεζες  κέρδιζαν τεράστια ποσά από χρεολύσια κάθε χρόνο, χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτα.  

Από το αστρονομικό ποσό που έχουμε πληρώσει τα 200 αυτά χρόνια, ζήτημα να έχουμε λάβει στην πραγματικότητα ένα 25%.  

Αν σκεφτείτε ότι από το 1994 ως το 2010 πληρώσαμε ως χώρα 571.000.000.000 (πεντακόσια εβδομήντα ένα δισεκατομμύρια ευρώ) φανταστείτε τι έχουμε πληρώσει τα τελευταία 200 χρόνια.  

Ο  ηλίθιος  Έλληνας  είναι  ο πλέον καλοπληρωτής δανείων  στον  κόσμο  τα τελευταία 200 χρόνια.

Και αυτά που μας ζητάνε σήμερα, δεν είτε τίποτε άλλο παρά υπερτοκοχρεολύσια, ανακεφαλαιοποιήσεις τόκων και σε καμία περίπτωση δεν είναι χρήμα το οποίο το λάβαμε στα χέρια μας  και το σπαταλήσαμε.-

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. Αγγελος Αγγελόπουλος, Δημόσιον χρέος της Ελλάδος (εκδόσεις Ζαχαρόπουλου, Αθήναι, 1937).

2. Νίκος Σ. Παντελάκης, Δημόσια Δάνεια (εκδόσεις ΜΙΕΤ, Αθήνα, 1995

3. Α. Ανδρεάδη, «Ιστορία των Εθνικών Δανείων» 1904.

ΤΕΛΟΣ

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ

 

 

 

http://autochthonesellhnes.blogspot.gr/2017/03/200.html#more

Εστάλη από Outlook <http://aka.ms/weboutlook&gt;

https://klara970.wordpress.com 

 

 

theologos vasiliadis