Η επανασταση του 21 ηταν στην πραγματικοτητα εμφυλιος.
Οι αλβανοι-αρβανιτες που ισχυριζονταν
οτι ηταν στην καταγωγη ελληνες απαρνηθηκαν την αληθινη καταγωγη τους
και "επαναστατησαν " εναντιων ομοεθνων τους τους τουρκαλβανους.
Οι αλβανοι Δεν ειναι καυκασια φυλη...
Ειναι
μογγολικη φυλη απο τις πρωτες που μεταναστευσαν προς τα βαλκανια απο
την μογγολια.και εγκατασταθηκαν στην αλβανα με πρωτευουσα το αρβανον.
Τωρα ονομαζεται ΝΤΑΓΚΕΣΤΑΝ και ειναι ρωσικη ομοσπονδια.
Συνεργαστηκαν
με την μογγολικη φυλη των σελτζουτων τουρκων που ηταν εθισμενοι στο
ισχυρο ναρκωτικο χασις .
Εγιναν και αυτοι χασικλιδες και εκαναν παγκοσμια
πολιτικα εγκληματα στις κατακτημενες απο αυτους χωρες που εμειναν στην
ιστορια ,και συνεχιζουν καποιες αραβικες χωρες που ειναι εθισμενες απο
την εποχη των σελτζουκων τουρκων να τα διαιωνιζουν .
Τα
περισσοτερα ειναι σεξουαλικου τυπου βασανιστηρια λογω εθισμου στο
ναρκωτικο χασις που τους ξεσηκωνει την λιμπιντο σε βαθμο ακολασιας.
Και
εκτονωνονται μεσω της σεξ.υπερισχυσης οπως τα ζωα της ζουγκλας.
Το σημερινο Νταγκεσταν.
Το Νταγκεστάν έχει μεγάλη εθνοτική ποικιλομορφία , με περίπου 30 εθνοτικές ομάδες και 81 εθνικότητες, οι περισσότερες από τις οποίες μιλούν είτε καυκάσια, τουρκική ή ιρανική γλώσσα . Οι μεγαλύτερες μεταξύ αυτών των εθνοτικών ομάδων είναι οι Άβαροι , οι Ρώσοι, οι Ντάργκιν, οι Κουμύκοι και οι Λεζγκίν, οι οποίοι μαζί αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού.
Μια εξ αυτων οι σημερινοι αλβανοι και οι αρβανιτες.
Οι
αλβανοι μετεγκατασταθηκαν στην περιοχη που λεγονταν ιλλυρια.
Στον 20
αιωνα αρχισαν να προπαγανδιζουν με προτροπη των εβραιων σιωνιστων που
προσπαθουν να αλλιωσουν την παγκοσμια ιστορια των αρχαιων πολιτισμων οτι
καταγονται απο τους αρχαιους ιλλυριους.
Και αυτο χωρις να
ελεγξουν το dna τους.
Οι εβραιοι σιωνιστες εχουν δημιουργησει ψευτικες βασεις δεδομενων dna απο οπου δινουν ψευτικα στοιχεια για να αλλιωσουν την καταγωγη των λαων κατα το δοκουν.
Επι της ουσιας .
Δεν υπαρχουν ελληνες καθαροι στο dna.
ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ -ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ....
Το Άρβανον, τα όρη Άρβανα και οι Αρβανιτες
Άρβανον (Άρβων,Άλβανον,Άλβανα,Άρβανα): ορεινή (λευκοχιονισμένη) χώρα.
Ο όρος Αρβανίτης που αφορά τους Σουλιώτες, τους Υδραίους, τους Σπετσιώτες κ.α., προέρχεται από τη λέξη “Άρβανον”, τοπωνύμιο της γεωγραφικής Ιλλυρίας, που το βρίσκουμε ήδη από τον 11ο αιώνα στα κείμενα της Άννας Κομνηνής.
Από το Άρβανον, δηλαδή από την τοπωνύμιο της γεωγραφικής Ιλλυρίας , κατέβηκαν σε πόλεις και νησιά της Νοτίου Ελλάδος αλβανικοι πληθυσμοί που μιλούσαν αρβανίτικα.
Μια τοπικη Αλβανικη Διαλεκτο.
=== Το πλέον φαιδρό είναι ότι σε μακρές χρονικές περιόδους, συνυπήρχαν ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ Η ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ, δύο (2) περιοχές με την ονομασία «Arbëria» (μία στον βορρά της σημερινής Αλβανίας και μία στον νότο της σημερινής Αλβανίας), ενώ το Άρβανον ήταν σχεδόν στη μέση της νοητής ευθείας Δυρραχίου – Ελμπασάν, η δε περιοχή των βουνών «Άρβανα», άρχιζε από το Άρβανον και κατέληγε στο Αψό (Osumi) ποταμό.
=== Το επίσης φαιδρό είναι το γεγονός, ότι σε ανύποπτο χρόνο (1040 -1300 , έχει καταγραφεί από μεσαιωνικούς Βυζαντινούς ιστορικούς, ότι η περιοχή των Αρβάνων, ήταν (θεωρητικά) υποταγμένη,
στην εκάστοτε εξουσία του Δυρραχίου,
είτε ονομαζόταν Δεσποτάτο Δυρραχίου,
είτε Δουκάτο Δυρραχίου,
είτε πριγκηπάτο Δυρραχίου (ή/και Βασίλειον …Αλβανίας)
ή αργότερα Πασαλίκι.
Η ουσία ήταν, ότι όλες αυτές οι διαδοχικές εξουσίες, βασίζονταν στη πιο σκληρή φαιουδαρχική δομή, με Αλβανούς-Σκιπιτάρους «πρίγκιπες-ηγεμόνες» που καταδυνάστευαν τους πληθυσμούς της περιοχής.
Αυτήν την σκληρή εξουσία, δεν την άντεχαν οιΑλβανοι κατοικοι των περιοχών ανατολικά του Δυρραχίου και σταδιακά μετανάστευαν στα βουνά που αρχίζουν από το Άρβανο και προς νότο, για να κρυφτούν στις χαράδρες και να ζήσουν ελεύθεροι.
=== Αυτοί οι Αλβανοι κατοικοι, που κατέφευγαν σταδιακά στο Άρβανον και στα βουνά Άρβανα για να σωθούν, ονομάσθηκαν «Αρβανίται» .
Αυτοί οι Αρβανίτες, ήθελαν να επιβάλουν την αυτονομία τους στη περιοχή που διάλεξαν και ήσαν σε διαρκή σύγκρουση με τις διάφορες ΑΛΒΑΝΙΚΕΣ ή ARBERIANS φαιουδαρχικές φατρίες.
Δεν ήταν μόνο οι τοπικές συγκρούσεις με τους Αλβανούς φεουδάρχες. Οι στρατιωτικές εισβολές Ιταλών, Βενετών, Σλαύων ήσαν διαρκείς και καταταλαιπώρησαν όλη τη Βαλκανική και ιδιαίτερα τη περιοχή Άνω και Κάτω Ηπείρου.
Ακόμα και ο Σέρβος βασιλιάς Dousan, που αυτοχρήσθηκε βασιλιάς Σέρβων και Ελλήνων, ναι μεν επιβεβαιώνει την συνέχεια της Ελληνικότητας της Μακεδονίας, Ηπείρου, Θεσσαλίας κλπ περιοχών που κατέκτησε, στη πράξη όμως, αποδείχθηκε ένες αδίστακτος δυνάστης, που επέβαλε την εξουσία του και "ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ" με ακραία βία.
=== Οι αδιάκοποι πόλεμοι, εξανάγκαζαν τον Αλβανικο πληθυσμό των Αρβάνων, σε νέες μεταναστεύσεις νοτιότερα.
Οι περισσότεροι από τους Αρβανίτες (πρώην κατοίκους των Αρβάνων), κατέληξαν στα Βουνά του Σουλίου, όπου άφτιαξαν και άλλα χωριά και σιγά-σιγά αυτοοργανώθηκαν σε ένα είδος αυτόνομης μικρής κοινοπολιτείας, κάτι που δεν μπόρεσαν (ή δεν πρόλαβαν) να κάνουν στα Άρβανα.
Το Άρβανο και τα Άρβανα, που τα ξεκλήρησαν κυρίως οι Αλβανοί και πολύ μετά το 1912, προσπαθούν να το χρησιμοποιήσουν μπασταρδεμένο με ονομασίες άλλων περιοχών.
Εδώ ήθελλα να πάρετε μια πρώτη γεύση για το Άρβανον και τα Άρβανα όρη, στα οποία οφείλουμε την ονομασία τοπικής καταγωγής και ονομασίας της τεχνιτής διαλέκτου, καθώς και αναφορά στις διαρκείς συγκρούσεις, στη περιοχή, ως αιτία των περιοδικών μετανεστεύσεων Αλβανων-Αρβανιτών προς νότο.
Οι Αρβανίτες στην Ελλάδα
Η ειρηνική διείσδυση Αλβανών στις βόρειες ελληνικές χώρες προσδιορίζεται χρονικά πριν από τον 12ο αιώνα. Έτσι έχουμε αλβανόφωνους κατοίκους της Μακεδονίας οι οποίοι ζούσαν μεμονωμένα σε χωριά των καζάδων Ανασελίτσας, Καστοριάς, Φλώρινας και σε συμπαγείς μάζες στον καζά της Κορυτσάς.
Η Ελληνική όμως γλώσσα επιβλήθηκε βαθμιαία στα μεγάλα κυρίως κέντρα και οι οικογένειες αυτών εξελληνίστηκαν.
Μετά τον 10ο αιώνα, ιδίως δε στην διάρκεια του 14ου αιώνος, έλαβαν χώρα αθρόες μεταναστεύσεις Αλβανών. Κυρίως Γκέγκες μετανάστευσαν προς το γειτονικό Κοσσυφοπέδιο, του οποίου άλλαξαν την εθνολογική δομή.
Σε πολύ μικρότερο αριθμό κατήλθαν αλβανόφωνοι και στην Ήπειρο, την Πελοπόννησο και την λοιπή νότιο Ελλάδα.
Οι κατελθόντες στην Ελλάδα τότε «Αρβανίτες» ήσαν κατοικοι Βορειου Ηπειρου και Τόσκες, πολλοί των οποίων μιλούσαν ήδη ελληνικά.
Τούτο φαίνεται και από το γεγονός ότι οι Αρβανίτες της Ελλάδας δεν αποκάλεσαν ποτέ τους εαυτούς τους Σκιπετάρ.
Όπως είναι γνωστό, η φραγκοκρατία κράτησε στη Βοιωτία επί δυόμισι αιώνες (1204 – 1460) και άρχισε με τους Γάλλους. Οι Καταλανοί επιβλήθηκαν το 1311 με τη μάχη της Κωπαΐδας και απομακρύνθηκαν από τους Ιταλούς το 1387. Αντίθετα η Θεσσαλία εναλλασσόταν μεταξύ Φράγκων, Ηπειρωτών, Βυζαντινών, Σέρβων, πάλι Βυζαντινών και Τούρκων.
Οι λόγοι που οδήγησαν τους Αρβανίτες στην μετανάστευση ήταν κοινωνικο-πολιτικοί...
Όπως προανέφερα, οι Αρβανίτες, φεύγοντας από τα άγονα όρη της πατρίδας τους με τις πολλές επιδρομές, τους εμφυλίους πολέμους και τους εκεί διεξαγόμενους αδιάλειπτους αγώνες μεταξύ Βυζαντινών και Ιταλών και διαφόρων άλλων επιδρομέων, έφθαναν στην Θεσσαλία, στην αρχή για λεηλασία και στη συνέχεια για οριστική εγκατάσταση.
Οι Αρβανίτες επειδή έφεραν μαζί τους τις γυναίκες τους, αυξήθηκαν γρήγορα και άρχισαν να αντικαθιστούν τους Βλάχους, οι οποίοι μέχρι την εποχή εκείνη αποτελούσαν το τον κυρίαρχο πληθυσμό της Θεσσαλίας και εξαιτίας αυτού του γεγονότος, είχε ονομασθεί Μεγαλοβλαχία.
Οι Ενετοί υπέθαλπαν την αρβανίτικη μετανάστευση την οποία θεωρούσαν συμφέρουσα, αφού αποτελούσε φραγμό και απασχόληση των Καταλανών. Και πράγματι, οι Καταλανοί δεν μπόρεσαν να επιχειρήσουν νέες επιθέσεις κατά των γειτόνων τους, ενώ οι προσπάθειες τόσο των Καταλανών, όσο και των Ελλήνων, να αποκρούσουν τους Αρβανίτες ή να τους πείσουν να φύγουν, απέτυχαν, διότι αυτοί, όχι μόνον δεν έφευγαν, αλλά αυξάνονταν καθημερινά με την άφιξη νέων.
Έτσι η Θεσσαλία όλη, εκτός από τα φρούρια που κατείχαν οι Έλληνες ή οι Καταλανοί, καταλήφθηκε μόνιμα από τους Αρβανίτες, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν εκεί οριστικά.
Το 1348, όταν λήγει η βυζαντινή κυριαρχία στη Θεσσαλία και αρχίζει η σερβοκρατία, κυριεύονται μεγάλα τμήματα πρώτα της Μακεδονίας, έπειτα της Ηπείρου και της Θεσσαλίας και διευκολύνεται η κάθοδος σ' αυτά και άλλων Αρβανιτών και Αρβανιτοβλάχων[34] χρησιμοποιώντας πολλούς απ' αυτούς ως μισθοφόρους[35].
Την ίδια εποχή ο πληθυσμός της νότιας Ελλάδας έχει αραιωθεί σημαντικά από τις επιδρομές των Τούρκων και των Ναβαραίων, από τους πολέμους των Φράγκων και προ παντός από εξαιτίας των λοιμωδών νοσημάτων, που έφεραν οι Τούρκοι από την Ασία, και αποδεκάτιζαν τη χώρα.
Ειδικότερα :
· Με τις πολλές και προς κάθε κατεύθυνση εκστρατείες των Καταλανών, επήλθε ερήμωση της χώρας, διότι οι Καταλανοί έκλεβαν τις εκκλησίες, φόνευαν τους ιερείς και έπεφταν σαν ακρίδες μετά την εξάντληση των πόρων της μίας επαρχίας στην άλλη.(Τσεβά, 2/99)
·Η χολέρα, η πανώλη, ο εξανθηματικός τύφος και η ευλογιά έπεφταν με μορφή επιδημίας στο δουκάτο Αθηνών κατά συχνά χρονικά διαστήματα και οι δυστυχείς κάτοικοι δεν αποδεκατίζονταν μόνον, αλλά πολλοί εγκατέλειπαν τα χωριά τους κτίζοντας νέα σε κοντινή σχετικά θέση.
oΤο 1348 η πανούκλα, που έμεινε γνωστή στη μεσαιωνική ιστορία σαν Μαύρος Θάνατος, θερίζει τη Μεσόγειο και ολόκληρη την ηπειρωτική Ευρώπη, από τη Μόσχα ως τη Φλάνδρα. Οι πληθυσμοί των Ελληνικών ακτών και των νήσων αποδεκατίζονται[36].
Αρβανίτες που είχαν εγκατασταθεί στη Θεσσαλία, είτε με πρόσκληση αρχόντων των Αθηνών και της Πελοποννήσου, είτε πιεζόμενοι από τους Σέρβους του Στέφανου Δουσάν (1348) που είχαν καταλάβει την Θεσσαλία, άρχισαν να κατεβαίνουν νοτιότερα σαν νομάδες ή στρατιώτες, προσφέροντας τις υπηρεσίες τους ως ιππείς, ιδίως στους Καταλανούς εναντίον των Ναβαραίων[37].
Στην Πελοπόννησο κάλεσε 10 χιλ. αρβανίτες ο Μανουήλ Καντακουζηνός, γύρω στο 1370, στις οποίες παραχώρησε γαίας για εγκατάσταση, και αργότερα, γύρω στο 1400, άλλες 10 χιλ. ο Θεόδωρος Παλαιολόγος. Στα μέρη που εγκαταστάθηκαν υπηρετούσαν και ως μισθοφόροι.
Το 1378 Σώμα Ναβαρραίων κατέλαβε την Κέρκυρα και στη συνέχεια στράφηκε εναντίον της Καταλανικής εταιρείας, η οποία κατείχε εδάφη στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα. Οι Ναβαρραίοι κατέλαβαν τα Σάλωνα, τη Βοιωτία και την Αίγινα.
Συγκεκριμένα, το 1379 ο Χουάν ντε Ουρτούμπια επιτέθηκε στη Βοιωτία και κατέλαβε τη Θήβα. Στη συνέχεια όμως, οι Καταλανοί συνασπίστηκαν με τους Βενετούς και με τη βοήθεια του Βασιλιά της Αραγωνίας, υποχρέωσαν του Ναβαρραίους να εγκαταλείψουν τη Στερεά Ελλάδα και να κατευθυνθούν στην Πελοπόννησο.
Επειδή η επιδρομή των Ναβαραίων επέφερε μεγάλα κενά στο δουκάτο των Αθηνών, διότι άλλοι από τους κατοίκους φονεύθηκαν και άλλοι μετανάστευσαν, ο Δούκας των Αθηνών, το έτος 1382 κάλεσε Αρβανίτες, για να πυκνώσουν τον πληθυσμό, στους οποίους παραχώρησε γη και διετή ατέλεια.
Αυτό το έπραξε διότι είχε ανάγκες τόσο σε γεωργούς και κτηνοτρόφους, όσο και για την απόκρουση επικείμενων επιδρομών.
Ταυτόχρονα ο Καταλανός διοικητής Ραμόν ντε Βιλανόβα για να εξασφαλίσει την επικυριαρχία του στον Βοιωτικό χώρο, εγκατέστησε Αρβανίτες στην Λοκρίδα, αλλά και άλλους από αυτούς σε χωριά της Βοιωτίας, μεταξύ των οποίων τα χωριά: Βρασταμίτης (Υψηλάντης) Ζαγαράς (Ευαγγελίστρια), Ζερίκια (Ελικών), Κυριάκι, Σιάχος (Πέτρα), Σουληνάρι (Σωληνάρι), Δομβραίνα, Στροβίκι και Χώστια[38].
Τότε φαίνεται ότι έγινε η μεγάλη αρβανίτικη εποίκηση στην Αττική και Βοιωτία. Σε λίγο βλέπουμε 1500 Αρβανίτες ιππείς να περιτρέχουν την Αττική για να επιβάλουν την τάξη. Ανάλογη αστυνόμευση γινόταν και στην Βοιωτία.
Ο ηγέτης των Ιταλών Νέριος είχε μισθοφόρους Αρβανίτες στην Κόρινθο, τους οποίους εγκατέστησε αργότερα στην Αττική και την Βοιωτία. Έτσι διπλασιάσθηκε ο αρβανίτικος πληθυσμός. Εγκατάσταση Αρβανιτών έγινε και αργότερα στα ορεινά της Βοιωτίας μετά την κατάληψη, από τον Κάρολο Τόκκο[39] το 1418, του Δεσποτάτου της Ηπείρου και την κάθοδο των Αρβανιτών στην Αττική.
Από την Αττική κινήθηκαν σιγά – σιγά και προς τα νησιά Σαλαμίνα, Πόρο, Ύδρα, Σπέτσες, αφού η ερήμωσή τους οδήγησε στον εποικισμό από Αρβανίτες.
Οι Τούρκοι όταν καταλαμβάνουν τη Θεσσαλία (1393) και την Φωκίδα, πιέζουν τους εκεί Αρβανίτες και τους αναγκάζουν να καταφύγουν στην κυρίως Ελλάδα. Ο εποικισμός που είχε αρχίσει το 1388 συνεχίστηκε μέχρι το 1430. Επί Αντωνίου Ατζαϊώλη (1402-1435) έγινε η δεύτερη μεγάλη κάθοδος Αρβανιτών, αλλά λόγω κάποιου λοιμού έφυγαν και πήγαν στην Αργολίδα και τα νησιά, ενώ 300 οικογένειες Αρβανιτών πήγαν στην Εύβοια.
Από τους Αρβανίτες, που πήγαν στην Πελοπόννησο, πολλοί μετανάστευσαν στην Καλαβρία και την Σικελία μετά την κατάληψη του Μοριά από τους Τούρκους και τη στυγνή κυριαρχία που επέβαλαν. Ποσοτικά, πρέπει να έμειναν πολύ λίγοι «Αρβανίτες» έκτοτε στην Ελλάδα.
Εδώ είναι ανάγκη να τεθεί υπόψη όχι μόνο το θέμα της ειρηνικής συμβίωσης και των επιμιξιών Ελληνοφώνων και Αρβανιτών, αλλά και του εξαρβανιτισμού ορισμένων ελληνικών χωριών στις περιοχές, όπου είχαν εγκατασταθεί πυκνοί ορθόδοξοι αρβανίτικοι πληθυσμοί[40].
Εξάλλου, η άφιξη των Αρβανιτών συμπίπτει με τις αρχές του νέου ελληνισμού[41], οι οποίες τοποθετούνται στο 1204, οπότε διαμορφώνουν από κοινού τη νεώτερη Ελλάδα.
Από την ίδρυση του νεότερου ελληνικού κράτους έχουν γραφτεί πολλές
μελέτες για τους Αρβανίτες, την καταγωγή, την προσφορά τους στους
εθνικούς απελευθερωτικούς αγώνες, τις σχέσεις τους με τους Αλβανούς
κ.λ.π.
Οι σημερινοί Αρβανίτες στη χώρα μας, Χριστιανοί Ορθόδοξοι στο θρήσκευμα, είναι απόγονοι των Αρβανιτών που αναφέραμε παραπάνω. Ένας από τους λόγους της καθόδου των προς το νότο, ήταν και η πίεση που δέχονταν από τους Σέρβους.
Καθώς ήταν άριστοι γνώστες της πολεμικής τέχνης αξιοποιήθηκαν τόσο από τους Βυζαντινούς Δεσπότες του Μορέως όσο και από Φράγκους ηγεμόνες ως στρατιώτες πεζικού, ιππείς και τοξότες.
Βασική ενασχόληση των Αρβανιτών σήμερα είναι η γεωργία. Τους συναντάμε κυρίως σε Αττική, Βοιωτία, βόρεια Πελοπόννησο, στη νότιο Εύβοια, στα μικρότερα νησιά γύρω από τις ακτές της Αττικής, της ΒΑ Πελοποννήσου και την Κέρκυρα. Ήδη από τη δεκαετία του 1940 τα αρβανίτικα αρχίζουν να χρησιμοποιούνται ως δευτερεύουσα γλώσσα εκτοπιζόμενα από τα ελληνικά.
Δεν υπάρχουν περισσότερα στοιχεία που να επιτρέπουν την ασφαλή αναδημιουργία του τρόπου με τον οποίο έγινε η εγκατάσταση των Αρβανιτών.
Έτσι, αφού είδαμε κι΄ αποείδαμε ότι όλα τα σενάρια πλην ενός είναι κλούβια, επανερχόμαστε στη κοιτίδα μας και μοναδική επιλογή μας και βροντοφωνάζουμε:
ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΑΡΒΑΝΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΡΧΙΣΑΝ ΕΚΕΙ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ, ΤΟ ΣΥΝΕΧΙΣΑΝ ΣΤΟ ΣΟΥΛΙ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!!!!
Το συνεχίζουμε κι΄ εμείς!!!!!!
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΓΙΑ ΦΙΛΟΥΣ:
Τα Άρβανα συνόρευαν ανατολικά με τις λίμνες Οχρίδα και Πρέσπα. Ας το έχουν υπόψιν τους κάτοικοι «Αρβανίτικων» χωριών της κυρίως Ελλάδος και Πελοπονήσου, των οποίων οι προπαπούδες τους έδωσαν το Ελληνικότατο όνομα «Λίμνη» ή «Λίμνες» στα «νέα» χωριά τους και οι νεώτεροι αδυνατούν να κατανοήσουν τους λόγους που το χωριό τους έλαβε τέτοιο όνομα.
Κατά 75% οι πρόσφυγες ΕΛΛΗΝΕΣ Αρβανίτες (και όχι οι ολιγάριθμοι κατσαπλιάδες Αλβανοί), έδιναν στον «νέο» τους χωριό, όνομα που να τους θυμίζει την χαμένη πατρίδα!!!
Προέλευση των Αρβανιτών
Οι Αρβανίτες κατέβηκαν στην Ελλάδα από την περιοχή της σημερινής Αλβανίας, εκεί που στην αρχαιότητα ήταν η Ιλλυρία. Οι Βυζαντινοί συγγραφείς, από τον 11ο αιώνα, ονομάζουν τη σημερινή χώρα Αλβανία και τους κατοίκους Αλβανούς και Αρβανίτες. Εκτός όμως της ονομασίας αυτής ιστορικά υπάρχουν κι άλλες:
·Οι ίδιοι οι Αλβανοί ονομάζουν τους εαυτούς τους Σκιπτάρ και τη χώρα τους Σκιπερία, δηλαδή χώρα των αετών.
·Οι Τούρκοι τους ονομάζουν Αρναούτ.
·Στη γκεγκική διάλεκτο, η χώρα λεγόταν Άρμπεν και οι κάτοικοι Άρμπενες.
·Οι Σλάβοι Αρμπανάς[1].
Τι είναι τα αρβανίτικα;
Με την ονομασία αρβανίτικη γλώσσα ή αρβανίτικα είναι γνωστές οι ποικιλίες της νότιας διαλέκτου της αλβανικής γλώσσας, της τοσκικής (στον βορρά της γειτονικής χώρας ζουν κυρίως οι γκέγκηδες) έτσι όπως αυτή η διάλεκτος χρησιμοποιείται στην Ελλάδα από τις αρβανίτικες-ελληνικές κοινότητες (Λ. Τσιτσιπής).
Σύμφωνα με τον Κώστα Μπίρη στο μνημειώδες βιβλίο του ''ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ '' (Α' έκδοση 1960), «οι Αρβανίτες εμφανίζονται στην ιστορία του Βυζαντίου κατά τον 11ο αιώνα συμπτωματικά ως μέτοχοι επαναστατικών κινημάτων.
Κατά την ίδια περίοδο όμως όταν το Δυρράχιον κλονιζόταν από την πίεση της Νορμανδικής επιδρομής, Αρβανίτες μετείχαν στον αγώνα του Αλεξίου Α' και στον αρχηγό τους ενεπιστεύθη ο αυτοκράτωρ την άμυνα της πόλεως. Αφότου δε κατέβηκαν Αρβανίτες στην Ήπειρο και στην νοτιότερη Ελλάδα έδειξαν την ανέκαθεν ελληνική συνείδησή τους όχι απλώς υπό την παθητικήν έννοια του όρου, αλλά υπό την πιο εύρωστη και ενεργόν εκδήλωσήν της.
οι αρβανιτες ειναι καθαρα Αλβανικη φυλη - καταγονται απο
το αρβανον γιαυτο και διατηρησαν το ονομα αρβανιτες (αρβανον)
μετεγκατασταθηκαν στην ερημη απο κατοικους ελλαδα,οταν ερημωθηκε κατ
εντολην χριστιανων βυζαντινων αυτοκρατορων και εξοντωθηκαν τα
εκατομμυρια ελληνες ως ειδωλολατρες.
Στο ονομα της "αληθινης" εβραικης ειδωλολατρικης θρησκειας.
Την χριστιανικη θρησκεια.
Διατηρησαν
ομως την ελληνικη γλωσσα η οποια "εμπλουτιστηκε-αλλοιωθηκε με λεξιλογιο
απο τις βαρβαρες μειονοτητες που κατεκλησαν-ολοκληρη την
μεταγενεστερη ερημη Ελλαδα.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ή ακόμη παλαιότερα, ίσως και από την εποχή του Κάδμου, τον 15ο αιώνα π.Χ. οι κάτοικοι της σημερινής Αλβανίας ή ήσαν Έλληνες ή ήσαν εντεταγμένοι στο ίδιο κράτος.
Οι Ιλλυριοί και όλοι οι άλλοι λαοί της Βαλκανικής εξελληνίζονται ή εκλατινίζονται μετά την Μακεδονική και Ρωμαϊκή κατάκτησή τους. Χάνονται τα Παιονικά τα Θρακικά, τα Ιλλυρικά.
Η νέα Χριστιανική θρησκεία μπαίνει σαν καταλύτης στον εξελληνισμό ή εκλατινισμό, μέσα από την Εκκλησία.
Ειδικότερα οι Τόσκηδες, από όπου προέρχονται και οι Αρβανίτες της Ελλάδας, ήσαν βυζαντινοί πολίτες μέχρι το 1350 μ.Χ. Δεν μπορούμε να λέμε ότι ο Μέγας Κωνσταντίνος ο οποίος καταγόταν από την Ιστρία και ο Ιουστινιανός από τους Σκούπους, δηλαδή τα σημερινά Σκόπια, ήταν δικοί μας και οι κάτοικοι της επαρχίας αυτής του Βυζαντίου ήσαν ξένοι.
Μία εσωτερική μετακίνηση πληθυσμών έγινε, και μάλιστα εγκαίρως, για εξεύρεση καλύτερης τύχης.
Η δημιουργία του Αλβανικού κράτους, καθαρά πολιτική πράξη, απέκοψε τον λαό αυτό από το φυσικό του περιβάλλον, ώστε σήμερα να αναζητούν ταυτότητα και σαν άλλοι Σκοπιανοί να παραποιούν την ιστορία.
===================================
Ο εποικισμος της ερημης ελλαδας
http://newspartakos.blogspot.com/2022/08/blog-post_21.html
Το 146 π.χ. οι Έλληνες έδωσαν την τελευταία μάχη για την ελευθερία τους, εναντίων των Ρωμαίων, στην Λευκόπετρα, Κορινθίας.
Από τους Ρωμαίους ποτέ δεν απελευθερώθηκαν.
Το 146 π.χ. είναι η αποφράδα χρονολογία που οι Έλληνες δεν έχασαν μόνο την ελευθερία τους, αλλά κάτι ακόμη πολυτιμότερο, έχασαν τα ιδανικά τους, την ιδεολογία τους, την νοοτροπία τους, έχασαν όλα αυτά που τους έκαναν να μεγαλουργήσουν, παραδίδοντας στο σύγχρονο κόσμο έναν πολιτισμό που όμοιός του δεν υπήρξε.
Γενική παρακμή - ερήμωση τού ελλαδικού χώρου
Στην Αθήνα, οι ανασκαφές τής Αγοράς απέδειξαν, ότι υπήρξαν εκτεταμένες καταστροφές γύρω στο 580 κι ύστερα μια περίοδος πρόχειρων
καταλυμάτων, πού διάρκεσε μέχρι το δεύτερο μισό τού 7ου αιώνα.
Στή συνέχεια η περιοχή τής Αγοράς εγκαταλείφθηκε τελείως και ο οικισμός
περιορίστηκε στην Ακρόπολη και σε ένα μικρό οχυρωμένο περίβολο προς τη βόρεια πλευρά της.
Στην Κόρινθο, πολλοί από τους κατοίκους της κατέφυγαν στην Αίγινα περί το 580, ενώ η βυζαντινή παρουσία διατηρήθηκε στο απρόσιτο φρούριο τής Ακροκορίνθου.
Στήν υπόλοιπη Πελοπόννησο όλες οι πόλεις εξαφανίστηκαν.
Ο Cyriaco de Pizicolli, γνωστός ως Κυριακός ο Αγκωνίτης, Καλαβρός αρχαιολάτρης περιηγητής τού ιε΄ αιώνα περιγράφει ως εξής τη Σπάρτη: «Είδαμε τα ερείπια μεγάλης πολιτείας, περιφανή αγάλματα, μαρμαρένιους κίονες και επιστύλια σκορπισμένα εδώ κι εκεί στους αγρούς. Από τα μέγιστα κι επιφανέστατα κτίρια απόμειναν το γυμναστήριο από λείο μάρμαρο και πολλά
μαρμάρινα βάθρα αγαλμάτων».
Για την κεντρική Ελλάδα οι μαρτυρίες που έχουμε είναι σποραδικές.
Στις Βοιωτικές Θήβες δεν υπάρχουν ενδείξεις για ύπαρξη αστικής ζωής ανάμεσα στον 6ο και το δεύτερο μισό τού 9ου αιώνα.
Οι Φθιώτιδες Θήβες στη θεσσαλική ακτή καταστράφηκαν στο τέλος τού 6ου ή τον 7ο αιώνα.
Ούτε μία παλαιοχριστιανική εκκλησία δεν έμεινε όρθια σε όλη την Ελλάδα με εξαίρεση τη Θεσσαλονίκη και την Πάρο.
Δεν υπάρχει κανένα δείγμα οικοδομικής δραστηριότητας ανάμεσα στο 600 περίπου και στα πρώτα χρόνια τού 9ου αιώνα.
Η Θεσσαλονίκη, έδρα τού έπαρχου τού Ιλλυρικού, παρέμεινε σε βυζαντινά χέρια σε όλη τη διάρκεια των σκοτεινών αιώνων.
Τα τείχη της, πού πιθανόν χτίστηκαν περί το 450, περιέκλειαν μια σημαντική έκταση: περίπου 1.750 μέτρα από τα ανατολικά προς τα δυτικά και 2.100 μέτρα από βορρά προς νότο.
Πέντε φορές πολιορκήθηκε από τους Σλάβους και τους Αβάρους κι επανειλημμένα προσβλήθηκε από το λοιμό και την πείνα.
Πολλές ιστορικές πηγές αναφέρουν πολλαπλά κρούσματα πανώλης σε πολλά μέρη τού ελλαδικού χώρου.
Ειδικά τo 746 η πανούκλα, που μεταδόθηκε στην Ελλάδα και την Ιταλία εξολόθρευσε τον ελληνικό πληθυσμό.
Ο αυτοκράτορας τού Βυζαντίου, Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος μνημονεύοντας το γεγονός τού λοιμού και κάνοντας λόγο για την τότε κάθοδο των Σλάβων γράφει, πως «εσλαβώθη πάσα η χώρα» («Περί θεμάτων», ΙΙ, 3). (Για τους σλάβικους εποικισμούς στον ελλαδικό χώρο θα παρουσιασθεί ειδική σχετική μελέτη προσεχώς στην «Ελεύθερη Έρευνα».)
Στη «λειψανδρία» αναφέρεται κι ο Κ. Παπαρρηγόπουλος στην «Ιστορία τού ελληνικού έθνους» (τόμ. Δ΄, σελ. 391).
Το 1348 η πανούκλα, που έμεινε γνωστή στη μεσαιωνική ιστορία σαν μαύρος θάνατος, θέρισε τη Μεσόγειο και ολόκληρη την ηπειρωτική Ευρώπη, από τη Μόσχα ως τη Φλάνδρα.
Οι πληθυσμοί των ελληνικών ακτών και των νήσων αποδεκατίστηκαν και πάλι.
Από τον 9ο έως τον 11ο αιώνα υπήρξε θαλασσοκρατία των Αράβων, οπότε η πειρατεία στις ελληνικές θάλασσες είχε λάβει τρομακτικές διαστάσεις.
Η Κρήτη έχει μεταβληθεί από το 823 σε ορμητήριο των Αράβων πειρατών, που ερήμωσαν τα νησιά τού Αιγαίου και τις ηπειρωτικές ακτές.
Πολιορκήθηκε η Πάτρα.
Η Νικόπολη δέχθηκε επίθεση.
Η Αίγινα καταστράφηκε.
Η Πελοπόννησος λεηλατήθηκε, εξαφανίστηκε η Δημητριάς.
Το 904 οι Σαρακηνοί πειρατές κυρίευσαν τη Θεσσαλονίκη κι αιχμαλώτισαν 22.000 ανθώπους.
Ο Λέων Χοιροσφάκτης, πρεσβευτής τού Βυζαντίου στους Άραβες τής Μάλτας, τής Ταρσού και τής Βαγδάτης, υπερηφανευόταν, ότι κατόρθωσε να
εξαγοράσει (πέτυχε «αλλάγιον») εκατόν είκοσι χιλιάδες αιχμαλώτους, που είχαν συλληφθεί κατά τις επιδρομές των πειρατών στα εδάφη τής
αυτοκρατορίας.
Τη θαλασσοκρατία των Αράβων ακολούθησαν οι νορμαδικές επιδρομές και οι σταυροφορίες.
Η πειρατική δράση ξανάρχισε ακολουθώντας
την πορεία των δραματικών γεγονότων, που συντάραξαν την ανατολική λεκάνη τής Μεσογείου.
Έτσι και κατά τον 12ο αιώνα ήταν αβέβαιη η έκβαση τού ταξιδιού στο Αιγαίο.
Τότε, η Αττική βρισκόταν στο έλεος των πειρατών, Τούρκων, Λατίνων και Ελλήνων.
Οι αυτοκρατορικές φυλακίδες δεν περιπολούσαν
πιά στο Σαρωνικό και τον Ευβοϊκό και οι παράκτιες φρουρές ήταν τόσο αραιές, που αδυνατούσαν να αντιμετωπίσουν τις επιδρομές.
Ορμητήρια των κουρσάρων ήταν η Αίγινα, η Σαλαμίνα και η Μάκρη (πρόκειται για την απέναντι τού Λαυρίου, Μακρόνησο, όπου υπήρχε μονή τού
Αγίου Γεωργίου).
Η Αίγινα είχε ερημωθεί.
Οι περισσότεροι κάτοικοι είχαν εγκαταλείψει το νησί κι όσοι απέμειναν συνεργάζονταν με τους πειρατές.
Ασύδοτοι αποβιβάζονταν στις ακτές τής Αττικής, απογύμνωναν και αιχμαλώτιζαν τους κατοίκους και ακρωτηρίαζαν ή ρινοκοπούσαν όσους δεν μπορούσαν να προσφέρουν λύτρα.
Κλάδευαν τα χέρια των ανθρώπων «σαν ξερόκλαδα».
Και γέμισε ο τόπος από «χειροτμήτους» και «ρινοτμήτους».
Κι είχαν τόσο αποθρασυνθεί, που εισχωρούσαν και στα μεσόγεια.
Οι πειρατικές επιδρομές είχαν ξεκληρίσει τους πληθυσμούς των νησιών και των παραλιακών
περιοχών τής ηπειρωτικής Ελλάδας.
Μεταξύ 1480 και 1546 η πόλη των Αθηνών είχε ξεκληρισθεί από επιδημίες, όπως προκύπτει από το ανώνυμο χρονικό τής Οξφόρδης (Ectesis chronica
and chronicon Athenarum, London, 1902.)
Οι ιστορικοί συμφωνούν: Η Αθήνα είχε απολησμονηθεί εξ αιτίας τού ιστορικού κενού τόσων αιώνων.
Ήταν ένα ασήμαντο κάστρο τής φραγκοκρατίας.
Ως το τελευταίο τέταρτο τού 17ου αιώνα ήταν σχεδόν ανύπαρκτη για τους ξένους.
Όλοι πίστευαν, πως αποτελούσε ένα σωρό ερειπίων, άν δεν είχε ολότελα εξαφανισθεί.
Έγραφε το 1675 ο Guillet: «Είχα διαβάσει κι είχα χίλιες φορές ακούσει, πως η Αθήνα ήταν ένας
έρημος τόπος» (Guillet, σελ. 211).
Αλλά και πριν 500 ακριβώς χρόνια βρισκόταν στην ίδια τραγική παρακμή.
Όταν ο Μιχαήλ Ακομινάτος ανήλθε στο μητροπολιτικό θρόνο των Αθηνών και μπήκε (το 1175) εν πομπή στην πολιτεία είδε στο «κλεινόν άστυ» χαλάσματα και καλυβόσπιτα εδώ κι εκεί σε
πανάθλια στενορύμια.
Η Αθήνα, γράφει, ήταν «σωρός ερειπίων οικουμένων υπό ανθρώπων πενομένων».
Ο Ολλανδός περιηγητής Favolius περιέγραφε την πόλη των Αθηνών ως «μιά πολίχνη φτωχών ανθρώπων». (Hodoeporiki byzantini lib. III auctore Hugone Favolio - Lovanii (Excudebat Servatius Sassenus, 1563).
Ένα τουρκοχώρι είδε στην Αθήνα και ο Γάλλος ταξιδιώτης Julien Bordier: «Απ΄ αυτή την πανένδοξη πολιτεία δεν έχει απομείνει παρά ένα θλιβερό τουρκοχώρι, που λέγεται Σετίνα και βρίσκεται στα χέρια ενός αγά».
(Η Αθήνα ονομαζόταν Σατίνες ή Σετίνες ή Στίνες. Η Ακρόπολη, Κάστρο.
O Πειραιάς λεγόταν Πόρτο-Δράκο ή Πόρτο-Λεόνε από το μαρμάρινο λεοντάρι, που άρπαξαν αργότερα οι Βενετοί.)
Ο Γενοβέζος καπετάνιος Francesco - Maria Levanto σημείωνε στο χρονικό του: «Η σημερινή Αθήνα δεν είναι παρά ένας έρημος, άγονος τόπος,
κατασπαρμένος με πέτρες». (Prima parte dello specchio del Mare Mediterraneo dal capitan Francesco - Maria Levanto (In Genova, 1664.)
«Η άλλοτε ένδοξη Αθήνα είναι τόσο ερημωμένη, που φαίνεται απίστευτο, ότι υπήρξε κάποτε ένδοξη. Εγώ, τουλάχιστον, δεν είδα πουθενά φοβερότερο
τόπο. Ερημιά, ξεραΐλα, αγκαθιές και βάλτοι.»
Εντυπώσεις τού Γάλλου πρεσβευτή, D΄ Aramon, όπως τις κατέγραψε ο γραμματικός του, ο ευγενής Jean Chesneau το 1546. (Jean Chesneau: Le voyage de monsieur d΄ Aramon ambassadeur pour le Roy en Levant, escript par un noble homme Jean Chesneau publie et annote par M. Ch. Schefer (Paris, 1887).
https://iseeyou1.blogspot.com/2018/02/blog-post_18.html
Κύρια προσπάθεια τής επιχείρησης δημιουργίας ελληνικής εθνικής ταυτότητας από επίσημους και μη φορείς τής Ρωμιοσύνης από τον 19ο αιώνα και εντεύθεν αποτέλεσε η προσπάθεια «απόδειξης» τής φυλετικής καθαρότητας, δηλαδή τής συνέχειας των σημερινών κατοίκων τού ελλαδικού χώρου στο χρόνο και στο χώρο.
Εργασίες - μελέτες από κύκλο λογίων τής εποχής, που δημοσιεύτηκαν κατά κόρον σε διάφορα περιοδικά (Παρνασσός, Ελληνομνήμων, κ.ά.), εξακολουθούν δε αυτούσιες ή παρόμοιες να δημοσιεύονται σε εθνικιστικά περιοδικά και ιστοσελίδες ακόμα και σήμερα, αφιερώθηκαν σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να αποδοθεί η προέλευση αρβανίτικων, σλάβικων, τούρκικων κ.λπ. λέξεων, ονομάτων και τοπωνυμίων σε δήθεν παραφθορές τής αρχαίας ελληνικής γλώσσας.
Στη νεοελληνική παιδεία στοχοποιήθηκε ο «ανθέλληνας» Φαλμεράγιερ, παρ΄ όλο, που δεν είναι ο μόνος· το σύνολο των περιηγητών (αρχαιολατρών, ιστορικών, απεσταλμένων ξένων κυβερνήσεων κ.λπ.) των μεσαιωνικών χρόνων περιγράφουν την μεγάλη έκταση των εποικισμών στην περιοχή.
Απάντηση σε όλους αυτούς επιχείρησε να δώσει ο ιστορικός τής Ρωμιοσύνης, Κ. Παπαρρηγόπουλος (βλ. Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος) γράφοντας περί τής δήθεν συνέχειας και τής φυλετικής ενότητας των κατοίκων τού ελλαδικού χώρου στη διαδρομή τής Ιστορίας.
Η αμφισβήτηση τού κυρίαρχου αυτού ιστοριογραφικού μοντέλου στην επιεικέστερη εκδοχή της επιχειρήθηκε να παρουσιασθεί ως προερχόμενη από ήσσονος αξίας ιστορικούς και στην αυστηρότερη ως εθνική προδοσία.
Καμμία φυλή όμως, ούτε κανένας λαός στις μέρες μας είναι φυλετικά καθαρός.
Στον ελλαδικό χώρο ειδικότερα κι εξ αιτίας των βυζαντινών διωγμών, των επιδημιών, των ανεπάλληλων κατακτήσεων και τής πειρατείας,
ο αριθμός των ελληνόφωνων Ρωμιών ελαττώθηκε σημαντικά.
Έτσι, ο αριθμός των κατοίκων ενισχύθηκε επανειλημμένα στο πέρασμα τής Ιστορίας από ξένους λαούς, στους οποίους τις περισσότερες φορές δόθηκαν από τις εκάστοτε αρχές επί πλέον κίνητρα, προκειμένου να εγκατασταθούν στην περιοχή και να καλύψουν τα πληθυσμιακά κενά.
H μεγάλη ποικιλία φορεσιών, οργάνων, παραδοσιακών χορών, τραγουδιών κ.λπ. στη σημερινή Ελλάδα (τα οποία σήμερα παρουσιάζονται ως ελληνικά)
οφείλονται στούς διάφορους λαούς, που κατά καιρούς μετανάστευσαν στον ελλαδικό χώρο φέροντας μαζί τους ήθη, έθιμα, χορούς, ήχους κ.λπ..
Θα ξεκινήσουμε την παρουσίαση μιας σειράς μελετών μας σχετικών με τους εποικισμούς (αλβανικών, σλάβικων, τούρκικων κ.ά) στην περιοχή, που εκτείνεται το σημερινό ελληνικό κράτος.
Αρβελέρ: Να σταματήσουμε να λέμε ότι είμαστε Έλληνες!
https://oiskepseismoumesaapotodiadiktyo.blogspot.com
Οι Έλληνες δεν κατάγονται από Έλληνες
https://oiskepseismoumesaapotodiadiktyo.blogspot.com
Είναι πανσπερμία φυλών
που ήρθαν στην περιοχή
μεταγενέστερα
Στα βουνά του Καυκάσου
Η Αλβανία, ως κρατική οντότητα, δημιουργήθηκε κατά τον 2ο αιώνα προ Χριστού, στα βουνά του Καυκάσου και στις ακτές της Κασπίας Θάλασσας, στην Ασία,
«Ηταν ένα κράτος στην ευρύτερη περιοχή Σιρβάν, του οποίου η έκταση απλώνεται σήμερα στο Αζερμπαϊτζάν και το Νταγκεστάν.
Υπήρχαν 24 φυλές που ζούσαν σε αυτό το αλβανικό κράτος, με 12 ομιλούμενες διαλέκτους.
Η χώρα πήρε το όνομά της από την πόλη Albane, στην Κασπία Θάλασσα.
Οι Αλβανοί ήταν ένας νομαδικός λαός στην περιοχή της Κασπίας θάλασσας στην Καυκασία.
Με την επέλαση των μογγολικής καταγωγής Οθωμανών Τούρκων προς την Ευρώπη προσέλαβαν ως μισθοφόρους του οθωμανικού στρατού, τους Αλβανούς νομάδες της περιοχής αυτής.
Οι Οθωμανοί Τούρκοι μαζί με τους μισθοφόρους τους Αλβανούς άρχισαν να καταφθάνουν στην Ευρώπη από τον 11ο αιώνα μ.Χ. και μετά.
Υπολογίζεται ότι η εγκατάσταση των Αλβανών έγινε στην περιοχή της σημερινής Αλβανίας περίπου 4 αιώνες μετά η και αργότερα.
Για την προστασία των συμφερόντων της Αυτοκρατορίας, ο Σουλτάνος Γ Αχμέντ Χαν, από το 1708 έως το 1713 μετέφερε άποικους Αλβανούς από την καυκάσια Αλβανία (όπου βρίσκονταν υπό την τουρκική αυτοκρατορία), στην περιοχή της Ηπείρου (σύγχρονη Αλβανία).
Εξάλλου όλοι έχουμε ακούσει το όνομα “Τουρκαλβανοί”…
Οι εγκατεστημένοι (άποικοι) Αλβανοί, υπό την προστασία των Τούρκων, εκδήλωσαν έντονη επιθετικότητα και βαρβαρότητα με λεηλασίες, εμπρησμούς και δολοφονίες του αυτόχθονου πληθυσμού, για τον σφετερισμό της επικράτειάς τους σε αυτό το τμήμα των Βαλκανίων και στη συνέχεια μέσω των βουνών Korab, Shar Platinina και Prok.
Στα νεότερα χρόνια, ορισμένοι αλβανοί φιλόλογοι για να εδραιώσουν την παρουσία τους στα Βαλκάνια διέδωσαν τις ιδέες ότι είναι αυτόχθονες πληθυσμοί των Βαλκανίων, και μάλιστα απόγονοι των Ιλλυριών, κάτι, φυσικά, που δεν είναι αλήθεια.
Εκτός από τα ιστορικά γεγονότα, αρνήθηκαν και τη γλώσσα τους, την οποία έφεραν μαζί τους οι μετανάστες από την Αλβανία του Καυκάσου, την αλβανική γλώσσα.
Εχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι η ιλλυρική γλώσσα ανήκει στην ομάδα KENTUM (γλώσσες των ευρωπαϊκών λαών), ενώ η αλβανική γλώσσα ανήκει στην ομάδα SATEM (γλώσσες ασιατικών λαών).
Δεν υπάρχουν
επαρκείς αποδείξεις για την ταύτιση της αλβανικής με την ιλλυρική.
Γλωσσολογικά αυτό μάλλον δεν στέκει, αφού η ιλλυρική ανήκει στην Centum
κατηγορία των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών (λένε το 100 με κ, σαν τους
ρωμιούς), ενώ η αλβανική ανήκει στην Satem κατηγορία (λένε το 100 με τσ
και οχι με κ).
Υπάρχει επίσης η θεωρία, ότι η αλβανική γλώσσα
δεν προέρχεται από την ιλλυρική, αλλά από τη θρακική, αφού η θρακική
ήταν γλώσσα Satem, όπως και η αλβανική.
Η αλβανική γλώσσα ως γνωστόν δεν διαθέτει δική της θαλασσινή ορολογία (οι ιλλυριοί ήταν γνωστοί ιστορικά σαν δεινοί πειρατές. Τη θαλασσινή της ορολογία την έχει δανειστεί εξ ολοκλήρου, ακόμη και για τα ψάρια, από τη νέα ελληνική και την ιταλική.
Επομένως, οι αλβανοί από την περιοχή που προήλθαν δεν
είχαν επαφή με τη θάλασσα και φυσικά δεν είναι αυτόχθονες και απόγονοι
των ιλλυριών.
Οι σημερινοί Αλβανοί υποστηρίζουν ότι κατάγονται από την αρχαία Ιλλυρία που είναι και η περιοχή της σημερινής Αλβανίας. Αμ δε…
Μέχρι το 1912 δεν υπάρχει καμία χώρα στα Βαλκάνια με το όνομα Αλβανία.
Από το 1913 οι «μεγάλες δυνάμεις» τους ίδρυσαν(!) Αλβανικό κράτος σε βάρος της Ελλάδας (αυτό ήταν το ζητούμενο) χωρίς οι Τουρκαλβανοί (σημερινοί Αλβανοί) να κουνήσουν το δακτυλάκι τους,
αν
και όταν επαναστάτησαν όλοι οι Βαλκάνιοι
κατά της τουρκοκρατίας, πολλοί απ’ τους
λεγόμενους σήμερα Αλβανούς -ακόμα και
μπέηδες- υπέγραφαν ότι είναι απόγονοι
Ελλήνων
Η αλβανική εθνική αφύπνιση, γνωστότερη ως "Αλβανική Εθνική Αναγέννηση"
(rilindja), ξεκίνησε τις δεκαετίες του 1830 και του 1840. Τουλάχιστον
στο ξεκίνημά του, το αλβανικό εθνικό κίνημα, ήταν παρόμοιο με τα άλλα
εθνικά κινήματα της ευρύτερης περιοχής. Ξεκίνησε από μια μικρή ελίτ
διανοούμενων που ζούσαν, κυρίως, σε μεγάλες πόλεις της οθωμανικής
αυτοκρατορίας αλλά και την Ευρώπη.
Αυτοί άντλησαν τις ιδέες και τα οράματά τους, κυρίως από τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό.
Ο 19ος αιώνας, βρήκε τους Αλβανούς, ως έναν από τους πλέον
καθυστερημένους και απομονωμένους λαούς της Ευρώπης. Ήταν αποκομμένοι
και χωρίς επαφές με τον υπόλοιπο κόσμο.
Υπήρχε υποτυπώδες οδικό δίκτυο
(μουλαρόδρομοι θα λέγαμε καλύτερα) και πλήρης αναρχία, ως τις αρχές του
20ου αιώνα, όπως γράφει ο Αλβανός ποιητής Ασντρένι που ζούσε στο
Βουκουρέστι και χρειάστηκε δύο μέρες για να μεταβεί από το Δυρράχιο στα
Τίρανα, που απέχουν περίπου 40 χιλιόμετρα!
Άλλο βασικό πρόβλημα της Αλβανίας, ήταν η έλλειψη ενός μεγάλου διοικητικού, οικονομικού και πολιτιστικού κέντρου. Υπήρχε μεγάλος αριθμός περιφερειακών κέντρων τα οποία είχαν διαμάχες μεταξύ τους και αποτελούσαν έτσι, παράγοντες διχόνοιας.
Παράλληλα, μεγάλο πρόβλημα αντιμετώπιζαν οι Αλβανοί και στην εκπαίδευση. Ως τα τέλη του 19ου αιώνα, σε ολόκληρη την Αλβανία υπήρχαν μόνο 2 αλβανικά σχολεία, ενώ τα ελληνικά και τα τουρκικά, έφταναν τα 5.000.
Το αλβανικό αλφάβητο καθιερώθηκε μόλις το 1908!
Λίγο πριν τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, σε ολόκληρη περιοχή της Miredita, μόνο τρεις (!) άνθρωποι μπορούσαν να γράφουν και να διαβάζουν σε συνολικό πληθυσμό 18.000.
Ο Σέρβος, πρώην πρωθυπουργός, Vladan Georgevitch στο βιβλίο του "Les Albanais et les Grandes Puissances", που κυκλοφόρησε στο Παρίσι το 1913 και μεταφράστηκε και στα γερμανικά, προσπαθούσε να πείσει τους αναγνώστες του, ότι οι Αλβανοί ήταν τόσο υποανάπτυκτοι, που εξακολουθούσαν να έχουν ουρές!
Τον 17ο – 18ο αιώνα, οι Σκιπετάρ, όπως αποκαλούνταν οι ίδιοι ως τότε, άλλαξαν το όνομα τους σε «Αλβανοί».
Οι δύο, σκοτεινοί αυτοί αιώνες, της αλβανικής ιστορίας, ο 17ος και ο
18ος , είναι επίσης συνδεδεμένοι με τον προσηλυτισμό της πλειονότητας
των Αλβανών στο Ισλάμ.
Αρχικά, η αλβανική ελίτ, υποστήριξε ότι ήταν απόγονοι των Πελασγών!
Στη συνέχεια όμως, οι Πελασγοί αντικαταστάθηκαν από τους Ιλλυριούς.
Ειδικά μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν πολλοί Αλβανοί διανοούμενοι βρέθηκαν στις Η.Π.Α., η προπαγάνδα τους, άγγιξε τα όρια της γελοιότητας.
O Fan Noli, έγραφε το 1916: "Οι Αλβανοί είναι οι μόνοι νόμιμοι κάτοικοι της Αλβανίας. Κατέχουν αυτή τη χώρα προ αμνημονεύτων χρόνων πολύ πριν τους Έλληνες και τους Σλάβους που ήρθαν στη Βαλκανική Χερσόνησο" .
Ο Kristo Dako, έγραφε: "(Οι Αλβανοί), είναι οι απόγονοι των αρχικών κατόχων του εδάφους" (1917)
Τον Σεπτέμβριο του 1918, στην αμερικανική εφημερίδα "New York Evening
Sun", δημοσιεύεται ένα άρθρο με τίτλο "Οι αρχαίοι Ιλλυριοί στην Αντάντ:
Μετά 2.000 χρόνια μοναχικού αγώνα οι Αλβανοί ενώνουν τις δυνάμεις τους
με τους στρατιώτες της δημοκρατίας – Το λυκόφως ενός γλαφυρού λαού" (όλα
αυτά είναι οι Αλβανοί, όπως καταλαβαίνετε…)
Οι Fan Noli, Faik Konitsa, Kostadin Cekrezi και Kristo Dako, που
βρέθηκαν στις Η.Π.Α. στις αρχές του 20ου αιώνα, έπαιξαν σημαντικό ρόλο
στην παρουσίαση της Αλβανίας στον υπόλοιπο κόσμο.
Το 1919, ο Cekrezi, έγραφε ότι "σήμερα είναι γενικώς αναγνωρισμένο (σημ: από ποιους;) ότι οι Αλβανοί είναι η πιο αρχαία φυλή στη νοτιοανατολική Ευρώπη.
Όλες οι ενδείξεις (σημ: ποιες είναι αυτές;), τονίζουν το γεγονός
ότι είναι απόγονοι των πρώτων ινδοευρωπαίων μεταναστών που εμφανίστηκαν
στους ιστορικούς χρόνους από τους συγγενείς Ιλλυριούς, Μακεδόνες και
Ηπειρώτες".
Παράλληλα, η αλβανική προπαγάνδα, διατυμπανίζει ότι ο Μέγας Αλέξανδρος
και ο Πύρρος ήταν Αλβανοί, η Θέτις (μητέρα του Αχιλλέα), πήρε το όνομά
της από το det (θάλασσα), η θεά Ήρα από το ere (άνεμος), ο Δευκαλίων από
το dhe Ka lene (αυτός που άφησε τη Γη), ενώ ο Cekrezi πάλι, αναφέρεται
στον "Αλβανό Δία (!), του οποίου η ανάμνηση επιβιώνει ακόμα και σήμερα
με την ονομασία του θεού ως Zot από τους σύγχρονους Αλβανούς"…
Ξετυλίγοντας το μίτο
Είναι στα χρόνια της εκστρατείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όπου για πρώτη φορά καταγράφεται ιστορικά ένα -εχθρικό- έθνος με την ονομασία Αλβανοί, και με τη χώρα τους να βρίσκεται στη δυτική όχθη της Κασπίας. (Αρριανός).
Τις ίδιες αναφορές συναντάμε στον Πλούταρχο, τον Στράβωνα, τον Κλαύδιο Πτολεμαίο, τον Διόδωρο το Σικελιώτη, τον Διονύσιο τον περιηγητή, καθώς και τον Στέφανο Βυζάντιο.
Λίγο αργότερα, με την παρακμή της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και την ανάδειξη του Βυζαντίου, το ίδιο έθνος εμφανίζεται μακριά από την κοιτίδα του στην περιοχή του Καυκάσου, φτάνοντας μέχρι την καρδιά του Βυζαντίου.
Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα φυλών που προέρχεται από την ασιατική Αλβανία ,το σημερινό Dagestan.
Το όνομα αυτών: Άβαροι.
Η πρώτη κάθοδος τους γίνεται σταδιακά με κατάληξη νότια του Δούναβη, ενώ στη συνέχεια εγκαθίστανται μόνιμα στην Παννονία και την Παιονία.
Μέχρι τον 5ο και 6ο αι. μ. Χ οι Άβαροι αναμιγνύονται με τους Σκορδίσκους και εγκαθίστανται στην περιοχή Σάλωνα της Δαλματίας, σημερινό Solin.Τότε ξεκίνησε και η ανάμιξη των Αβάρων με τα βόρεια Ιλλυρικά φύλλα, που λίγο παλαιότερα είχαν σπρώξει νοτιότερα γότθοι επιδρομείς.
Ωστόσο η ονομασία Αλβανοί και Αλβανία παγιώθηκε πολύ αργότερα με αναφορές από την Άννα Κομνηνή καθώς και άλλους βυζαντινούς ιστορικούς.
Και ενώ φαίνεται να μην υπάρχει καμία σχέση μεταξύ της παλαιάς Καυκάσιας Αλβανίας με τη σημερινή, στην πραγματικότητα η ιστορία μας δείχνει πως μερικές φορές οι φαινομενικές πλάνες συστήνουν εν τέλει η ιστορική αλήθεια περιοχή της αρχαίας Ιλλυρίας και της σημερινής Αλβανίας, έχει άμεση σχέση με τους Άβαρους.
Δεν γνωρίζουμε το μέγεθος της επιρροής που άσκησαν αυτοί στην περιοχή, ωστόσο μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ήταν μεγάλο λόγω του πληθυσμιακού όγκου μετανάστευσης από την Αλβανία του Καυκάσου.
ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΓΡΑΦΗ
Οι Αλβανοί απέκτησαν τη γραφή τους και το αλφάβητο τους, πολύ πρόσφατα και πάντως μετά τον 19ον αι.
Μέχρι και τους ελληνιστικούς χρόνους αλλά και αρκετά αργότερα, οι πληθυσμοί της τότε οικουμένης γνώριζαν την Ελληνική γλώσσα και εφόσον δεν είχαν γραφή την οικειοποιούνταν.
Ως τρανταχτό παράδειγμα μπορούμε να σκεφτούμε την γλώσσα στην οποία γράφτηκαν τα ιερά βιβλία του χριστιανισμού (Ευαγγέλια κ.ά.) καθώς και οι μεταφράσεις στην Ελληνική άλλων σημαντικών, ιερών και μη, βιβλίων όπως τα ιερά βιβλία των εβραίων (μετάφραση των Ο') κ.λ.π.
Αλλά ακόμα και άλλα έθνη που δεν είχαν γραφή "υποχρεώθηκαν" να έχουν, όπως για παράδειγμα οι Σλάβοι που απέκτησαν μέσω του Κυρίλλου την γνωστή γραφή που διατηρούν μέχρι και σήμερα.
ΟΙ ΣΛΑΒΟΙ ΕΛΑΒΑΝ ΑΛΦΑΒΗΤΟ ΚΑΙ ΓΡΑΦΗ…
ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ ΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ, ΟΧΙ !!!
Είναι λοιπόν απορίας άξιον. Όταν οι Σλάβοι που προήλθαν απο πολύ μακρια μετά το 8ον αι. εκχριστιανίστηκαν και τους δόθηκε από έξωθεν γραφή, τότε πραγματικά ξενίζει το γεγονός, πώς ένα έθνος συγγενικό ή τουλάχιστον άμεσα γειτονικό στους Έλληνες και στον πολιτισμό τους, καθως και στην παγκοσμίως διαδεδομένη Ελληνική γλώσσα, όπως ήταν το Αλβανικο έθνος, να έμεινε εντελώς αποκομμένο απο τις τότε πολιτιστικές εξέλίξεις, αλλά και αργότερα οταν στα πλαίσια του χριστιανισμού δεν έγινε καμία προσπάθεια να γίνει κυριάρχη η Ελληνική γραφή ή έστω να τους δοθεί ένα αντίστοιχο όπως των σλάβων αλφάβητο.
Επίσης, η Ελληνική γλώσσα κατά την Ρωμαιο-Βυζαντινή περίοδο απο τα τέλη του 4ου μέχρι και τον 14ον αι. αποτελούσε, αν όχι την επίσημη γλώσσα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, με βεβαιότητα όμως την κύρια γλώσσα όλων των τότε λεγόμενων ρωμιών, από τα Θέματα της κάτω Ιταλίας μέχρι και τα ανατολικότερα βυζαντινά Θέματα της Ασίας.
Είναι λογικό επομένως να τίθεται το ερώτημα. Πώς η σημερινή Αλβανία, παρά το ότι υπήρξε τόσο γειτονική στους Έλληνες και τόσο συγγενική σε αυτούς αλλά και τόσο στενά συνδεδεμένη με το Βυζάντιο., να έχει σήμερα άλλη γλώσσα και γραφή;
Η λογική επεξεργασία δεν βρίσκει άλλη απάντηση πέρα από την υπόθεση ότι κάτι συνέβη την περίοδο της Βυζαντινής εποχής που αλλοίωσε εθνολογικά και γλωσσολογικά την ευρύτερη περιοχή της σημερινής Αλβανίας.
Έτσι επιχειρώντας να προσεγγίσουμε την λύση αυτού του "προβλήματος", δεν μπορούμε παρά να αντιπαραβάλουμε την λιγοστή είναι αλήθεια βιβλιογραφία γνωρίζοντας ωστόσο πως στην έρευνα μας οι πηγές είναι και λίγες και ασαφείς.
ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑΝ ΜΟΝΟ ΣΛΑΒΟΙ ΚΑΙ ΒΟΥΛΓΑΡΟΙ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΡΟΥΛΟΙ ΚΑΙ ΑΒΑΡΟΙ
Κατά τη Βυζαντινή περίοδο και ιδιαίτερα μετά την εγκατάσταση των Βουλγάρων στα νοτιότερα τμήματα της Βαλκανικής άρχισαν πολεμικές αναμετρήσεις μεταξύ των νεοφερμένων και της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Στην αρχή και πριν από την είσοδο σλάβων και βούλγαρων στην Ανατολική-κεντρική Ευρώπη, είχαν αρχίσει τις επιδρομές τους οι Άβαροι και πριν από αυτούς οι Έρουλοι. Ωστόσο, κοινή αφετηρία στην πορεία των Βούλγαρων των Ερούλων και Αβάρων υπήρξε η ίδια γεωγραφική περιοχή, η περιοχή μεταξύ Μαύρης θάλασσας και Κασπίας, ενώ χρονολογικά η μετανάστευση τους προς τη Δύση άρχισε με πρώτους τους Ερούλους (Ελούρους κατα άλλους) τον 4ο αιώνα (300+ μ.Χ.) και συνεχίστηκε με τους Αβάρους.
Ακολούθησαν οι Σλάβοι γενικότερα και η μετανάστευση ολοκληρώθηκε με τους Βούλγαρους, οι οποίοι κακώς συγκαταλέγονται στα σλαβικά φύλλα, εφόσον (όπως οι Άβαροι) ήταν Ούννοι στην καταγωγή.
ΟΙ ΑΒΑΡΟΙ ΠΡΟΗΛΘΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥ ΝΤΑΓΚΕΣΤΑΝ
Το σημερινό Νταγκεστάν βρίσκεται δυτικά της Αρμενίας και αποτελεί ανεξάρτητη δημοκρατία της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Επίσης η ονομασία Νταγκεστάν σημαίνει 'υψηλά ευρισκόμενη χώρα', ή όπως θα λέγαμε και στα ελληνικά 'Αλπική χώρα'.
Σήμερα ο πληθυσμός του Νταγκεστάν σύμφωνα με την επίσημη απογραφή του 2002 αποτελείται απο 30% Αβάρους (Avars-ΑΛΒΑΝΟΥΣ), ακολουθούν οι Dargins με 16% οι Kumiks οι Lezgins με 13% καθώς και άλλες μικρότερες εθνότητες.
Το Νταγκεστάν απο την εποχή της Ρωμαϊκης αυτοκρατορίας μέχρι και τα πρωϊμα χρόνια του Βυζαντίου αποκαλούνταν Αλβανία οι δε κάτοικοι της Αλβανοί, γεγονός που είναι γνωστό από τις αναφορές των μεγάλων Ελλήνων και Λατίνων ιστορικών και γεωγράφων της κλασικής και ελληνιστικής περιόδου.
Μερικές βασικές ημερομηνίες στη σύγχρονη ιστορία του Νταγκεστάν:
Το Νταγκεστάν ήταν η γενέτειρα του Ιμάμ Σαμίλ, του θρυλικού μαχητή που τον 19ο αιώνα πρωτοστάτησε στη λυσσαλέα αντίσταση των φυλών της Τσετσενίας και του Νταγκεστάν στην εξάπλωση της ρωσικής αυτοκρατορίας. Το όνομά του είναι ακόμα σεβαστό από πολλούς και στις δύο δημοκρατίες.
Όταν οι Μπολσεβίκοι προσπάθησαν να επιβάλουν τον έλεγχο στον Καύκασο στις αρχές της δεκαετίας του 1920, το Νταγκεστάν έγινε αυτόνομη σοβιετική δημοκρατία εντός της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Κατά τη σταλινική περίοδο, οι λαοί της γλίτωσαν από τη μαζική εκτόπιση που επιβλήθηκε στους Τσετσένους γείτονές τους και πολλούς άλλους.
1991 - Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, οι αρχές της δημοκρατίας παραμένουν πιστές στη Ρωσία, αλλά η περιοχή έγινε διαβόητη για την ανομία και τη διαφθορά της.
Δεκαετία 1990 - Αυτονομιστές πολέμαρχοι από τη γειτονική Τσετσενία ηγούνται ένοπλων επιχειρήσεων στο Νταγκεστάν σε πολλές περιπτώσεις
1995-1996 - Η Τσετσενία συλλαμβάνει εκατοντάδες ομήρους σε νοσοκομεία στις πόλεις Μπουντενόφσκ και Κιζλιάρ του Νταγκεστάν. Τα σκορ πεθαίνουν στις επιθέσεις.
1999 - Ισλαμικό σώμα κηρύσσει ανεξάρτητο κράτος σε περιοχές του Νταγκεστάν και της Τσετσενίας και καλεί τους μουσουλμάνους να πάρουν τα όπλα εναντίον της Ρωσίας σε έναν ιερό πόλεμο. Τσετσένοι μαχητές περνούν στο Νταγκεστάν για υποστήριξη, αλλά οι ρωσικές δυνάμεις καταστέλλουν την εξέγερση μέσα σε λίγες εβδομάδες.
2007-2017 - Ισλαμιστική εξέγερση στο Βόρειο Καύκασο μεταξύ Ρωσίας και μαχητών που συνδέονται με το Εμιράτο του Καυκάσου και, από το 2015, με τις ομάδες του Ισλαμικού Κράτους. Τα περιστατικά επικεντρώνονται κυρίως στις δημοκρατίες του Βόρειου Καυκάσου, την Τσετσενία, το Νταγκεστάν, την Ινγκουσετία και την Καμπαρντίνο-Μπαλκαρία.
2010 - Η Ρωσία κατηγορεί τον Νταγκεστανό μαχητή Magomed Vagabov ότι βρίσκεται πίσω από μια επίθεση στο μετρό της Μόσχας από δύο γυναίκες βομβιστές αυτοκτονίας από το Νταγκεστάν, κατά την οποία σκοτώνονται 39 άνθρωποι. Οι ρωσικές δυνάμεις σκοτώνουν τον Vagabov στο Νταγκεστάν λίγο αργότερα.
Απρίλιος 2015 - Ο Aliaskhab Kebekov, ηγέτης της μαχητικής ομάδας Emirate του Καυκάσου σκοτώνεται από τις ρωσικές δυνάμεις ασφαλείας. Η ομάδα στοχεύει να ιδρύσει ένα ανεξάρτητο ισλαμικό κράτος στην περιοχή.
Δεκέμβριος 2015 - Το Ισλαμικό Κράτος λέει ότι βρίσκεται πίσω από μια επίθεση με όπλα στο ιστορικό φρούριο του Derbent, κατά την οποία σκοτώθηκε ένα άτομο και τραυματίστηκαν 11.
2017 - Η εσωτερική υπηρεσία πληροφοριών FSB της Ρωσίας λέει ότι η τελευταία υπόγεια ομάδα ανταρτών στον Βόρειο Καύκασο έχει εξαλειφθεί
2022 - Πάνω από 100 συλλαμβάνονται σε συγκρούσεις στη Μαχατσκάλα με την αστυνομία σε διαμαρτυρίες ενάντια στην κλήση των εφέδρων στρατιωτικών από τη Μόσχα για τον πόλεμο στην Ουκρανία και κατά του μεγάλου αριθμού στρατιωτών από το Νταγκεστάν που σκοτώθηκαν στον πόλεμο .
Ιστορικές αναφορές και αποδείξεις.
Ο Πλούταρχος (Βίοι Παράλληλοι) γράφει σχετικά:
“Καταλιπών δέ φρουρόν Αρμενίας Αφράνιον αυτός εβάδιζε δια τών περιοικούντων τον Καύκασον εθνών άναγκαίως έπί Μιθριδάτην. Μέγιστα δε αυτών εστίν έθνη, Αλβανοί και Ίβηρες”
Στράβωνος Γεωγραφία.
Εν αυτή δέ τη Αρμενία πολλά μέν όρη, πολλά δέ οροπέδια, έν οις ουδ αμπελος φύεται ραδίως. Πολλοί δε αύλωνες οί μέν μέαως, οι δέ και σφόδρα εύδαίμονες.. Καθάπερ τό Άραξηνόν πεδίον, δι ού ο Άράξης ποταμός ρέων εις τά άκρα της Αλβανίας και την Κασπίαν εκπίπτει θάλασσαν.
Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος εἰς τήν ἀήττητον ἐκπολιτιστικήν πορείαν του, ἀπέναντι του καί ὡς μισθοφόρους τῶν Περσῶν, εἶχεν καί τούς Ἀλβανούς. Εἰς τήν Ἀρριανοῦ «Ἀλεξανδρου ἀνάβασιν» ἀλλά καί ἀλλαχοῦ, διά τήν μάχην τῶν Γαυγαμήλων διαβάζομεν:
Κατὰ δὲ τὸ δεξιὸν οἵ τε ἐκ Κοίλης Συρίας καὶ οἱ ἐκ τῆς μέσης τῶν ποταμῶν ἐτετάχατο, καὶ Μῆδοι ἔτι κατὰ τὸ δεξιόν, ἐπὶ δὲ Παρθυαῖοι καὶ Σάκαι, ἐπὶ δὲ Τόπειροι καὶ Ὑρκάνιοι, ἐπὶ δὲ Ἀλβανοὶ καὶ Σακεσεῖναι, οὗτοι μὲν ἔστε ἐπὶ τὸ μέσον τῆς πάσης φάλαγγος.
κατὰ τὸ μέσον δέ, ἵνα ἦν βασιλεὺς Δαρεῖος, οἵ τε συγγενεῖς οἱ βασιλέως ἐτετάχατο καὶ οἱ μηλοφόροι Πέρσαι καὶ Ἰνδοὶ καὶ Κᾶρες οἱ ἀνάσπαστοι καλούμενοι καὶ οἱ Μάρδοι τοξόται. Ὡς δὲ ὁμοῦ ἤδη τὰ στρατόπεδα ἐγίγνετο, ὤφθη Δαρεῖός τε καὶ οἱ ἀμφ’ αὐτόν, οἵ τε μηλοφόροι Πέρσαι καὶ Ἰνδοὶ καὶ Ἀλβανοὶ καὶ Κᾶρες οἱ ἀνάσπαστοι καὶ οἱ Μάρδοι τοξόται, κατ’ αὐτὸν Ἀλέξανδρον τεταγμένοι καὶ τὴν ἴλην τὴν βασιλικήν.
ἦγε δὲ ὡς ἐπὶ τὸ δεξιὸν τὸ αὑτοῦ Ἀλέξανδρος μᾶλλον, καὶ οἱ Πέρσαι ἀντιπαρῆγον, ὑπερφαλαγγοῦντες πολὺ ἐπὶ τῷ σφῶν εὐωνύμῳ. Παρθυαίους δὲ καὶ Ὑρκανίους καὶ Τοπείρους, τοὺς πάντας ἱππέας, Φραταφέρνης ἦγεν. Μήδων δὲ ἡγεῖτο Ἀτροπάτης. ξυνετάττοντο δὲ Μήδοις Καδούσιοί τε καὶ Ἀλβανοὶ καὶ Σακεσῖναι. τοὺς δὲ προσοίκους τῇ ἐρυθρᾷ θαλάσσῃ Ὀροντοβάτης καὶ Ἀριοβαρζάνης καὶ Ὀρξίνης ἐκόσμουν
Από τον Κλαύδιο Πτολεμαίο διαβάζουμε : Αλβανοί, Σκύθαι
Από τον Στέφανο Βυζάντιο, φιλόσοφο και γεωγράφο (4ου αιώνα μ.Χ.). διαβάζουμε:
Αλβανία χώρα προς τοις ανατολικοίς Ίβηρσιν. Εκεί δε και το έθνος οι Αλβανοί, ποιμενικοί και μετρίως πολεμικοί μεταξύ Ιβήρων και Κασπίας. Υπόκειται δε τη Σαρματία προς μεν τω Πόντω η Κολχική προς δε τή Κασπία η Αλβανία.
Υποστηρίζεται ότι οι πρώτοι κάτοικοι της Παννονίας υπήρξαν οι Ιλλυριοί (πελασγικός λαός και συγγενής των Ελλήνων).
Η Παννονία σήμερα περιέχεται στα εδάφη των κρατών της Σερβίας, Βοσνίας, Μαυροβουνίου, Κοσσυφοπεδίου και βορείου Αλβανίας.
Ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος για την εποχή του Ηράκλειου γράφει:
…”Και επειδή η νυν Σερβλία καί παγανία καί η ονομαζομένη Ζαχλούμων χώρα καί Τερβουνία καί η των Καναλιτών υπό την εξουσίαν του βασιλέως Ρωμαίων υπήρχον, εγένοντο δε αι τοιούιαι χώραι έρημαι παρά τών Αβάρων από των εκείσε γαρ Ρωμάνους τους νύν Δελματίαν καί τό Δυρράχιον οίκούντας απήλασαν”…
Εδώ περιγράφεται η ερήμωση της Ιλλυρίας μέχρι και του Δυρραχίου και ο εποικισμός υπο των Αβάρων.
Ο Λαονικος Χαλκοκονδύλης (1430-1490), γράφει: Ουδόλως φρονώ ότι οί Αλβανοί ύπάρχουσιν Ίλλυρικόν γένος ώς τίνες λέγουσιν … .
Παρθυαίους δὲ καὶ Ὑρκανίους καὶ Τοπείρους, τοὺς πάντας ἱππέας, Φραταφέρνης ἦγεν. Μήδων δὲ ἡγεῖτο Ἀτροπάτης. ξυνετάττοντο δὲ Μήδοις Καδούσιοί τε καὶ Ἀλβανοὶ καὶ Σακεσῖναι. τοὺς δὲ προσοίκους τῇ ἐρυθρᾷ θαλάσσῃ Ὀροντοβάτης καὶ Ἀριοβαρζάνης καὶ Ὀρξίνης ἐκόσμουν
Απο την Γαλλική εγκυκλοπαίδεια, γραμμένη από επιτροπή Σοφών υπό την εποπτεία του Ιππότη D’ Arteau, μεταφρασμένη κατ΄ επιτομή από τη Γαλλική, το έτος 1862, διαβάζουμε:
ΑΛΒΑΝΙΑ:
υπό των νεωτέρων γεωγράφων καλείται μία των επαρχιών της Ευρωπαϊκής Τουρκίας εκτεινομένη παρά το Αδριατικόν και το Ιόνιον πέλαγος και περιλαμβάνουσα δύο διακεκριμένας Επαρχίας των αρχαίων γεωγράφων την Ιλλυρίαν και Ήπειρο Η χώοα αυτή κατά τόν μεσαίωνα εκαλείτο Αρβανέσση νύν δε καλείται Αρναούτ μέν υπο των Οθωμανών, Σκίπερη δέ υπό τών εγχωρίων ήτοι των Αλβανών οίτινες και εαυτούς όνομάζουσι σκιπετάρους.
Οί κάτοικοι της εκτεταμένης ταύτης επαρχίας διαφέρουσιν από αλλήλων κατά τε την εθνικότητα την γλώσσαν και την θρησκείαν διότι το μέν μεσημβρινόν μέρος της Αλβανίας ήτοι την κυρίως Ήπειρον οικούσιν οί Ηπειρώται, όντες ομόγλωσσοι και Ομόθρησκοι με τους λοιπούς Έλληνας, το δε αρκτικόν ήτοι την Ιλλυρίαν, ήτις και δύναται νά ονομασθεί κυρίως Αλβανία κατοικούσιν οί Αλβανοί ανάμικτοι οντες μετά Σέρβων καϊ Οθωμανών καί Έλλήνων.
Εκτός της αλβανικής γλώσσης η οποία διαιρείται εις πολλάς διαλέκτους και ιδιώματα, λαλείται έτι εν τη Αλβανία καί η Ελληνική, η τουρκική κλπ
Ωστόσο σε αυτό που πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή είναι η αναφορά του Πάσιτς στην Ασιατική καταγωγή των Αλβανών.
Ὀφείλουν καί πρέπει νά ἐπιστρέψουν εἰς τήν χώραν τῶν προγόνων των.
H παρακάτω φωτογραφία απεικονίζει χάρτη από την Συλλογή του Κλαύδιου Πτολεμαίου το 1482 (Published in Claudius Ptolemy,
Οι αρχαίοι Έλληνες ήξεραν ως Αλβανία μία μικρή χώρα ανάμεσα στον Καύκασο, την Κασπία και την σημερινή Γεωργία.
Το σημερινο ΝΤΑΓΚΕΣΤΑΝ ΚΑΙ ΒΟΡΕΙΟΝ ΑΤΖΕΡΜΠΑΙΣΤΑΝ .
Ἦταν κτηνοτρόφοι, λάτρευαν τόν Ἥλιο καί τήν Σελήνην, πού τούς προσέφεραν ἀνθρωποθυσίας.
ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΤΑΓΚΕΣΤΑΝ
Η λέξη Νταγκεστάν ή Νταγκιστάν σημαίνει "γη του θρόνου", προέρχεται από τη λέξη "Dagh" στα Νταγκεστάν που σημαίνει θρόνος και το περσικό επίθημα -stan που σημαίνει "γη του". Αυτό είναι αλήθεια. Οι Ιρανοί αποκαλούσαν το Νταγκεστάν / χώρα των βουνών , έτσι οι Ρώσοι έλεγαν εδώ / strana gor.
Αλλά αυτόχθονα έθνη Dargins, Leks, Avars... κ.λπ. οι άνθρωποι αποκαλούσαν εδώ Νταγκεστάν, τη χώρα του θρόνου. Οι τουρκικοί και ιρανικοί και ρωσικοί ισχυρισμοί είναι ψευδείς.
Δεν υπάρχει ιστορικό τμήμα;
Λοιπόν, υπάρχει μια ιστορία τώρα και μερικά από αυτά μπορεί να είναι ακριβή, αλλά μερικά από αυτά είναι παράλογα λάθος. Θα επεξεργαστώ την ενότητα για τη Χρυσή Ορδή.
Η Χρυσή Ορδή ήταν το χανάτο που εξελίχθηκε από τις επιδρομές των Μογγόλων, επομένως δεν θα μπορούσε να είχε μια συμμαχία που να προστάτευε κανέναν στον Καύκασο από τις εισβολές.
Η δήλωση είναι αναχρονισμός. Εάν υπάρχει κάποια υποκείμενη αλήθεια, τότε κάποιος μπορεί να έρθει πίσω μου και να την επαναφέρει με διατύπωση που έχει νόημα. Ftjrwrites ( συζήτηση ) 21:02, 12 Αυγούστου 2010 (UTC)
Το τμήμα της ιστορίας είναι λίγο ύποπτο σχετικά με το ουδέτερο POV. Οι κομμουνιστές αναφέρονται ως «μπολσεβίκοι» (πλειοψηφικοί), αλλά οι λευκοί αναφέρονται ως «αντιδραστικοί», οι Οθωμανοί εισβολείς αναφέρονται ως «απελευθερωτές» του Νταγκεστάν, αλλά δεν υπάρχει βάση για την παρουσίαση της κατοχής αυτής της πολυ- εθνοτική περιοχή από μια ξένη (τουρκική) δύναμη ως «απελευθέρωση» από τους πρώην (Ρώσους) ηγεμόνες της.
Ίσως είναι μόνο το δικό μου POV, αλλά η επιλογή των όρων φαίνεται μερικές φορές σαν μια συνεργασία μεταξύ ενός μη ανακατασκευασμένου μαρξιστή και ενός ισλαμιστή.
Μερικοί δυτικοί κλασικιστές πιστεύουν ότι το Νταγκεστάν προέρχεται από το λαό Dahae, γνωστό και ως Daae, που περιγράφηκε ως κατοικώντας στη βορειοανατολική και ανατολική πλευρά της Κασπίας από τον Στράβωνα.
Δες πως εμπλουτιζουν την ελληνικη γλωσσα οι μειονοτητες στην ελλαδα
ΣΟΚ: Γλωσσολόγοι υποστηρίζουν πως η ελληνική γλώσσα προέρχεται από την αλβανική!
ελληνικό γλωσσικό ιδίωμα.
Σύμφωνα με τους γλωσσολόγους, οι λέξεις Σκηπτάρ και Σκηπερία δεν παράγονται ούτε από το σκάμπα=αετός, ούτε από το σκηπτός=κεραυνός, ούτε από το σκέμπι=βράχος, αλλά από το σκηπτός-σκαπτός-σκάπτω και αρ=άρουρα, που σημαίνει ο καλλιεργητής της γης.
Ανθελληνικες Μειονοτητες στην Ελλαδα
Ανθελληνικες Μειονοτητες Στην Ελλαδα (Μερος 1ον)
Ανθελληνικες Μειονοτητες Στην Ελλαδα (Μερος 2ον)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου