Ραγιαδισμός και νεοαποικιοκρατία

 

Ραγιαδισμός και νεοαποικιοκρατία

Η παθητική στάση του ελληνικού λαού προκαλεί την απορία πολλών. Ωστόσο η παθητικότητα αυτή αποτελεί συνισταμένη πολλών παραγόντων. Κάποιοι από αυτούς όπως είναι η χειραγώγηση, η οικονομική εξάρτηση και ο ρόλος κέντρου-περιφέρειας στην ΕΕ έχουν παρουσιασθεί σε προηγούμενα άρθρα μου.

Σε αυτό το άρθρο θα παρουσιάσω το φαινόμενο της νεοαποικιοκρατίας. 

Το νέο ελληνικό κράτος αποτελεί δημιούργημα των Μεγάλων Δυνάμεων. Οι σχέσεις όμως υποτέλειας υπήρξαν ήδη από την εποχή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.  

 

Ως δημιούργημα λοιπόν τρίτων (κατ’άλλους προτεκτοράτο) έχει δημιουργήσει σχέσεις εξάρτησης - οικονομικές και πολιτισμικές.

 

Η νεοαποικιοκρατία είναι η εκμετάλλευση των λιγότερο αναπτυγμένων χωρών από τις αναπτυγμένες με έμμεσους τρόπους. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η νεοαποικιοκρατία αποτελεί μία εξέλιξη του καπιταλισμού όπου οι καπιταλιστικές δυνάμεις (έθνη και επιχειρήσεις) επιβάλλονται στα πιο αδύναμα έθνη μέσω των ενεργειών του διεθνούς καπιταλισμού αντί με μεθόδους άμεσης επιβολής.

Η πολιτισμική αποικιοκρατία αποτελεί τμήμα της νεοαποικιοκρατικής θεωρίας μαζί με την παγκοσμιοποίηση. 

 Στην πολιτισμική αποικιοκρατία το κυρίαρχο έθνος ελέγχει τις αξίες του κυριαρχούμενου μέσω των ΜΜΕ, της εκπαίδευσης, της θρησκείας και της γλώσσας με σκοπό πάντα την οικονομική υποδούλωση. Στη χώρα μας αυτό μπορεί να το παρατηρήσει κάποιος με τη μόδα των γκρήκλις, των ξένων πινακίδων στα καταστήματα κοκ. (γλώσσα), με την υποβάθμιση των ιστορικών στοιχείων του έθνους (εκπαίδευση), τα ΜΜΕ (με τις αμερικάνικες σειρές και πρόσφατα με τις τούρκικες) και της θρησκείας (υποβάθμιση κυρίαρχου δόγματος στα ΜΜΕ βλ. αντικληρικαλισμός, στην εκπαίδευση -αφαίρεση χριστιανικών συμβόλων, κατάργηση προσευχής κοκ).

Επιβάλλεται έτσι μία αποικιοκρατική νοοτροπία όπου ο κυριαρχούμενος αναπτύσσει συναισθήματα κατωτερότητας και ο κυρίαρχος θεωρείται ανώτερος  γιατί  ανήκει (ο κυρίαρχος) σε μία ανώτερη φυλή (θα μας σώσουν οι ξένοι που είναι «καλύτεροι» από εμάς).

Η πολιτισμική αποικιοκρατία αποκαλείται και «μαλακή ισχύς» (soft power) και γίνεται με τρόπο που  είναι ελκυστικός στον κυριαρχούμενο. Για παράδειγμα οι τούρκικες τηλεοπτικές σειρές έχουν στοιχεία που να μπορεί να ταυτισθεί ο μέσος Έλληνας με τον τούρκο ηθοποιό βλ. ντύσιμο, οικογενειακά θέματα, κατοικία κτλ.  Οι σειρές αυτές χρησιμοποιούνται ως εργαλείο της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.  

 

Η μη μεταγλώττισή τους έχει ως σκοπό το άκουσμα της τουρκικής γλώσσας να καταστεί οικείο στον Έλληνα οπότε σε μία πιθανή ενδεχόμενη στρατιωτική επίθεση της Τουρκίας να μην μπορεί να αντιδράσει γιατί δεν αντιδρούμε σε κάτι που έχουμε αποδεχθεί ως οικείο ή ακόμα και φιλικό. 

 

Το ίδιο έχει συμβεί και με τις αμερικανικές σειρές με αποτέλεσμα την υιοθέτηση του αμερικανικού τρόπου ζωής και σκέπτεσθαι (τα γκρήκλις ακόμα και η αλλοίωση των σημείων στίξης της ελληνικής γλώσσας αποτελούν χαρακτηριστική περίπτωση).

Η αποικιοκρατική νοοτροπία στον καταπιεζόμενο αναπτύσσει συναισθήματα κατωτερότητας (David & Okazaki, 2006a) δημιουργώντας τα αντίστοιχα ψυχολογικά τραύματα (χαμηλή αυτοεκτίμηση, υψηλά επίπεδα αυτοκτονίας – περίπου 30-50.000 αυτοκτονίες στην Ελλάδα της κρίσης). Πόσοι δεν έχουν ακούσει Έλληνες να «αυτομαστιγώνονται» λέγοντας ότι είναι τεμπέληδες, διεφθαρμένοι κτλ. ;

Η νεοαποικιοκρατία και η αποικιοκρατική νοοτροπία εκδηλώνεται με πέντε βασικούς τρόπους που είναι (Decena, 2014): 

εσωτερικευμένη πολιτισμική και εθνική κατωτερότητα (οι Ευρωπαίοι είναι «καλύτεροι» από τους Έλληνες που είναι «τεμπέληδες» και «διεφθαρμένοι»), πολιτισμική ντροπή (μετά την αρχαία Ελλάδα δεν υπήρξε τίποτα, οι νεοέλληνες δεν έχουν ιστορική συνέχεια κτλ.) διακρίσεις εντός του ίδιου του λαού (η μία κοινωνική τάξη στρέφεται εναντίον της άλλης μέσω του κοινωνικού αυτοματισμού που προωθείται από τα ΜΜΕ), τα φυσικά χαρακτηριστικά (η άρια φυλή είναι ανώτερη γιατί είναι ψηλή και ξανθιά) και το αποικιοκρατικό χρέος βάσει του οποίου οι Έλληνες θα πρέπει να είναι ευγνώμονες στους Ευρωπαίους που ήρθαν για να τους «σώσουν».

Η λύση στο πρόβλημα είναι η «αντιαποικιοκρατία» του πνεύματος. Ο Έλληνας θα πρέπει να πάψει να αισθάνεται ντροπή και να ανακτήσει την αξιοπρέπειά του. Μέσω της συλλογικότητας να αρχίσει να αποκτά κριτική σκέψη και έτσι να διασώσει όχι μόνο την εθνική του ταυτότητα αλλά και την πνευματική του υγεία. Διαφορετικά η επιβίωση θα είναι ιδιαίτερα δύσκολη εάν όχι αδύνατη.

  

Ενδεικτική βιβλιογραφία

David, E.J.R. & Okazaki, S. (2006a). Colonial mentality: A review and recommendation for filipino American psychology. Cultural Diversity and Ethnic Minority Psychology. 2006: 12 (1):1-16.

 

 

http://www.zerohedge.com/

http://sociologyindex.com/

http://www.aquila-style.com/

https://www.britannica.com/

http://scholarworks.smith.edu/

http://www.triklopodia.gr/

https://mastroyanni.blogspot.com/

 

 

 

 

Ρωμιός < (κληρονομημένο) μεσαιωνική ελληνική Ρωμαῖος (πολίτης του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους, του Βυζαντίου), < ελληνιστική κοινή Ῥωμαῖος (πολίτης του Ρωμαϊκού κράτους) < λατινική Romanus, Ῥώμη Roma^[1]

 

  

 

Εγώ είμαι ρωμιός 

 

 

 

Αρβελέρ: Να σταματήσουμε να λέμε ότι είμαστε Έλληνες! 

 

 

theologos vasiliadis

 

Ελληνοοθωμανισμός

Ελληνοοθωμανισμός

 

Παρατηρώντας τη διαχρονικά υποχωρητική, για τα μάτια ενός απλού πολίτη, στάση των Ελλήνων πολιτικών έναντι της Τουρκίας  και ως απλή αλλά φανατική αναγνώστρια βιβλίων ελληνικής ιστορίας στάθηκα στο φαινόμενο του ελληνοοθωμανισμού και τη σύνδεσή του με το σήμερα. Ελπίζω ότι οι ιστορικοί που θα διαβάσουν το σύντομο κείμενό μου, ως αρμοδιότεροι επί του θέματος,  θα κάνουν τις όποιες παρεμβάσεις οι οποίες είναι ευπρόσδεκτες.

Τι είναι όμως ο ελληνοοθωμανισμός;

 

 

Το e-pieria αναφέρει :  

 

«Ήδη από το 1864 οι Έλληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας υπό τον Στέφανο Καραθεοδωρή διακηρύσσουν τον ελληνοοθωμανισμό. Δηλαδή την προσπάθεια διαμόρφωσης ενιαίας πολιτικής ταυτότητας, που θα επικαλύπτει τις επιμέρους εθνικές ή θρησκευτικές. 

 

 

Έτσι ως «πολιτικό έθνος» εννοείται το οθωμανικό ενώ ως «γένος» παραμένει η παραδοσιακή ελληνορθόδοξη κοινότητα.  

 

Ουσιαστικά η ελίτ των Ελλήνων της Αυτοκρατορίας επεδίωκε μία δυαρχία πολιτικής εξουσίας, όπου μουσουλμάνοι και Έλληνες ως ανήκοντες σε ένα ενιαίο πολιτικό έθνος, θα αναλάμβαναν την τύχη της».

 

Η Έλλη Σκοπετέα (1988, σελ. 315) αναφέρει: «…το νέο ελληνοοθωμανικό σχήμα δεν μπορούσε να σημαίνει πολλά περισσότερα από την προοπτική συγκυριαρχίας Ελλήνων και Τούρκων: όχι διάβρωση της Αυτοκρατορίας εκ των ένδον, αλλά ενσωμάτωση των Ελλήνων στον οθωμανικό κρατικό μηχανισμό, όχι επίλεκτα μέλη της ελληνικής εθνότητας οι ομογενείς, αλλά προνομιούχοι Οθωμανοί υπήκοοι».

Λίγο πιο κάτω διαβάζουμε (Ελπίς 15.11.1867) : «Το ελληνικόν στοιχείον επικρατεί μεν και σήμερον (1867) μάλλον των λοιπών φυλών παρά τη οθωμανική κυβερνήσει αλλ’οι εν τη οθωμανική επικρατεία διατελούντες Ελληνες δεν είναι πλέον οι προ της εποχής του 1821 προστατεύσαντες τον ελληνισμόν(…), είναι απλώς Τούρκοι καθ’όλην της λέξεως την έννοιαν πρεσβεύοντες το χριστιανικόν θρήσκευμα».

 

Στο ιστολόγιο του Βλάση Αγτζίδη αναφέρονται τα ακόλουθα: 

 

«Από την εποχή που η οθωμανική αυτοκρατορία μετατρέπεται σε εθνικό κράτος, ποιες είναι οι φωνές στην Ελλάδα που συνεχίζουν να θέλουν μια ελληνο-οθωμανική σχέση;

 

Πρόκειται για μια τάση που ζητά ομαλοποίηση των σχέσεων, έως και συνομοσπονδία. Η δύναμη που εκφράζει περισσότερο αυτό το ρεύμα συνύπαρξης και επικοινωνίας είναι η Δεξιά. Κουβαλάει την κληρονομιά των Δραγούμη και Σουλιώτη, δηλαδή του ανατολικού κόμματος το οποίο βάσισε τη φιλοσοφία του σε έναν ελληνο-οθωμανισμό, που εκφράστηκε παρωχημένα. 

 

Σαν ανάγκη όλων των αστών της Μικράς Ασίας ήταν ρεαλιστικός, αλλά προσπαθούσε μηχανιστικά να βρεί τρόπους συνύπαρξης Ελλήνων και Τούρκων, για την αποτροπή του Σλαβικού κινδύνου. 

Η τάση ενεργοποιήθηκε πολύ κατά τον μακεδονικό αγώνα και αδρανοποιήθηκε πλήρως την εποχή του μικρασιατικού. Αυτή η κληρονομιά θα περάσει στην ελληνική Δεξιά και θα πάρει μορφές, συμβολικά ακραίες, όπως η άποψη του Ι. Μεταξά και η δωρεά του κτιρίου του σημερινού τουρκικού προξενείου στη Θεσσαλονίκη στο τουρκικό κράτος, σε ένδειξη φιλίας, μετά από αγορά του με χρήματα του ελληνικού δημοσίου! 

 

Συμβολικά, επίσης, μετατρέπει το 1938 την Οδό αποστόλου Παύλου σε Οδό Κεμάλ Ατατούρκ.  

 

Το 1955 επανήλθε η προηγούμενη ονομασία του δρόμου λόγω του πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης. Το ειρωνικό στην υπόθεση είναι ότι πριν λίγα χρόνια οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι Μπουτάρης και Τρεμόπουλος πρότειναν ξανά να μετονομασθεί η οδός προς τιμήν του «τέκνου της πόλης», σε ένδειξη φιλίας, 

 

Και αυτό είναι το κακό που δημιουργεί η ελληνική ημιμάθεια. 

 

Πιθανότατα αγνοούσαν κι οι δυό την προηγηθείσα κίνηση του δικτάτορα Μεταξά.  

 

Αυτή η πολιτική τάση είναι που θα εκφράσει έντονα τον παραμορφωμένο, παλιό ελληνο-οθωμανισμό.

 

Μετά τον Μεταξά, ποιοι συνεχίζουν αυτήν την επίδειξη φιλίας;

 

Πιο έντονη, μετά τον Μεταξά, είναι όλη η μετεμφυλιακή γραμμή. Ο Παπάγος το 1953 με το διάταγμα Φεσσόπουλου επιβάλλει τη μετονομασία των μουσουλμανικών συλλόγων της Θράκης σε τουρκικούς, για να μην επηρεαστούν από τους Βούλγαρους κομμουνιστές, προτιμώντας να γίνουμε σύμμαχοι ή και υπήκοοι της Τουρκίας.

 

 

Λίγα χρόνια μετά, κατά τη διάρκεια της Χούντας, ο δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος έχει επίσης την ίδια άποψη. Το 1968, το ελληνικό υπουργείο παιδείας επιβάλλει στα σχολείο την αντικατάσταση του όρου Τούρκος με τη λέξη εχθρός. 

 

 

Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Hürriyet θα δηλώσει ανοιχτά ότι το όνειρό του είναι μια ελληνοτουρκική συνομοσπονδία. Επίσης, η ταινία 1922 του Κούνδουρου, ενώ γυρίζεται με χρήματα του ελληνικού κέντρου κινηματογράφου, θα απαγορευθεί να προβληθεί, διότι πλήττει την εικόνα των Τούρκων. 

 

 

Η ταινία, η οποία και θα απελευθερωθεί το 1982, βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Ηλία Βενέζη «Το Νούμερο 31328» και παρουσιάζει με ιδιαίτερα έντονο τρόπο τις βιαιότητες των Τούρκων ενάντια σε Έλληνες και Αρμένιους κατά τη μικρασιατική καταστροφή.

 

 

Από τη δεκαετία του ’80 και έπειτα, η παραδοσιακή εξέλιξη αυτών των τάσεων σταματάει και αναδομείται με νέο τρόπο.  

 

Αναπτύσσονται νέα επιχειρηματικά συμφέροντα και συνεργασίες, ενώ στην Τουρκία αναπτύσσεται μια νέα αστική τάξη. Τη γραμμή των ελληνοτουρκικών σχέσεων θα τη δώσουν τα συμφέροντα των δύο νέων τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας».

 

Τα παραπάνω είναι ιδιαίτερα συναρπαστικά. Η σύγκριση με το σήμερα ,εάν και παρακινδυνευμένη, δεν παύει να προβληματίζει.  Η υποχωρητική πολιτική λοιπόν απέναντι στην Τουρκία είναι αποτέλεσμα μίας ήδη από το 1864  ιδεολογίας μίας μερίδας της ελληνικής αστικής τάξης που επιθυμεί να επεκτείνει τα επιχειρηματικά της συμφέροντα κάτω από την ομπρέλα μίας νέας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας όπου ενώ θα είναι επωφελής για λίγους, οι πολλοί θα βρίσκονται κάτω από ζυγό;  Η μήπως όχι;

Πηγές

Ελλη Σκοπετέα. 1988. Το «Πρότυπο Βασίλειο και η Μεγάλη Ιδέα. Οψεις του εθνικού προβλήματος στην Ελλάδα (1830-1880), Εκδ. Πολύτυπο. 

 

 

https://lastpoint.gr/

 

https://www.e-pieria.gr/

 

https://kars1918.wordpress.com/

 

 

 

 

Ρωμιός < (κληρονομημένο) μεσαιωνική ελληνική Ρωμαῖος (πολίτης του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους, του Βυζαντίου), < ελληνιστική κοινή Ῥωμαῖος (πολίτης του Ρωμαϊκού κράτους) < λατινική Romanus, Ῥώμη Roma^[1]

 

 

Εγώ είμαι ρωμιός 

 

 

 

Αρβελέρ: Να σταματήσουμε να λέμε ότι είμαστε Έλληνες! 

 

 

 

theologos vasiliadis

 

 

ΓΙΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΤΥΧΗΣ

ΓΙΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΤΥΧΗΣ

Η άγνωστη φυγή χιλιάδων
ρωμιών από την Ελλάδα
προς τουρκοκρατούμενες
περιοχές λίγο μετά το ΄21!

Λιγότερο από μια δεκαετία μετά το 1821, οι ζωές των κατοίκων του ελλαδικού χώρου αντί να βελτιωθούν είχαν γίνει χειρότερες.

Τότε, εξήντα χιλιάδες εξαθλιωμένοι ρωμιοί αγρότες αναζητώντας μια καλύτερη τύχη, άφησαν την (ελεύθερη πλέον) Ελλάδα και πήγαν σε περιοχές της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Σύμφωνα με τον επίσημο εθνικό μύθο του ΄21 δηλαδή, κάποιοι σκλάβοι πριν το ΄21, αγωνίστηκαν να ελευθερωθούν και μόλις ελευθερώθηκαν, άρχισαν κατά χιλιάδες να γυρίζουν πίσω στην οθωμανική αυτοκρατορία, για να ξαναγίνουν σκλάβοι!

Η ιστορία στα σχολεία διδάσκεται εντελώς διαστρεβλωμένη.

Τα βιβλία επιπλέον, εξωραΐζουν ή παραλείπουν να αναφέρουν εντελώς πολλά και διάφορα «ενοχλητικά» για την επίσημη (μυθ)ιστορία γεγονότα, τα οποία όμως, όσο και να τα παραποιούν, καταρρίπτουν εντελώς το ψέμα του ΄21.

Σκηνή από τη ζωή στην ύπαιθρο την οθωμανική περίοδο.

Σκηνή καθημερινής ζωής στην οθωμανική αυτοκρατορία. Εγκαίνια της σιδηροδρομικής γραμής στη Θεσσσαλονίκη, 1888. Άποψη του Επταπυργίου. Από τη γερμανική εφημερίδα Schorers Familienblatt, Μάιος 1888.

Die Eröffnung des Orientbahn.

ΠΑΤΙΕΡΙΔΗΣ, Γιώργος / ΣΤΑΜΑΤΗΣ, Κώστας. Τα χαρακτικά της Θεσσαλονίκης από τον 15ο έως και τον 19ο αιώνα από τις συλλογές των Γιώργου Πατιερίδη και Κώστα Σταμάτη, Θεσσαλονίκη, Μουσείο Φωτογραφίας «Χρήστος Καλεμκερής» Δήμου Καλαμαριάς, 2009.

 

 

Η οικονομία στα τελευταία χρόνια της οθωμανικής περιόδου είναι βασικά αγροτική. Στηρίζεται κατ΄ εξοχή στη γεωργία και κτηνοτροφία.
Τον κύριο όγκο της αγροτικής παραγωγής αποτελούν τα δημητριακά, το βαμβάκι, ο καπνός, η ελιά, η σταφίδα κ.λπ..

Οι περισσότεροι περιηγητές που μετέφεραν στην Ευρώπη τις πρώτες λεπτομερείς αναφορές για την Ελλάδα και τα μνημεία της, ήταν άγγλοι και γάλλοι. Μόνο όταν ξεκίνησε η οθωνική περίοδος, έφτασε το πρώτο κύμα επισκεπτών από τη Γερμανία, που εκτός από ζωγράφους και αρχιτέκτονες, συμπεριλάμβανε και πολλούς αρχαιογνώστες. 

Friedrich Thiersch

Ως πρώτος, πριν την άφιξη του Όθωνα, θα πρέπει να αναφερθεί ο Friedrich Thiersch, που ήρθε στην Ελλάδα τον Σεπτέμβριο του 1831 ως απεσταλµένος του βασιλιά της Βαυαρίας, Λουδοβίκου Α΄. 

 

Λουδοβίκος Α΄

Κατά τη διάρκεια της πολύμηνης παραμονής του στη χώρα (14 Σεπτεµβρίου 1831 - 4 Σεπεµβρίου 1832), που αποσκοπούσε στην προετοιμασία του εδάφους πρωταρχικά για την εκλογή και στη συνέχεια για την έλευση του Όθωνα, έκανε και πολυάριθμα ταξίδια στην επαρχία, τα οποία διακόπτονταν συνεχώς εξαιτίας των διπλωματικών του καθηκόντων.

Από τις δηµοσιευμένες επιστολές προς τη σύζυγό του Αμαλία, που διακατέχονται από έντονο αντικαποδιστριακό πνεύμα, πληροφορούμαστε ότι στα ταξίδια αυτά είχε πραγματοποιήσει και πολλές μικρές ανασκαφές σε διάφορα µέρη (Άργος, Μυκήνες, Τίρυνθα, Ηραίο του Άργους, Νεμέα, Αίγινα, Δελφούς κ.ά.), κάτι όχι ασυνήθιστο για τον 18^ο αιώνα , αλλά λιγότερο γνωστό σε σχέση με την εν γένει προσωπικότητα και δράση του Thiersch.

Η στενή ένταξη του Thiersch στο ευρωπαϊκό φιλελληνικό κίνημα, η αδιάκοπη επαφή του με εγχώριους και άλλους παράγοντες, καθώς και η απασχόλησή του με τα προβλήματα του ελλαδικού χώρου σε συνάρτηση με τα γενικότερα ευρωπαϊκά, τον κατέστησαν έναν ειδικό του ελληνικού ζητήματος. Οπαδός ενός συγκρατημένου αστικού φιλελευθερισμού, οπλισμένος με τις γνώσεις ενός ουμανιστή γνώστη των αρχαίων ελληνικών γραμμάτων, αλλά και κάτοχος των συγχρόνων προβλημάτων του ευρωπαϊκού χώρου, ο Thiersch μπορεί να καταταγεί στους στοχαστές της προόδου για την εποχή του.

Εκτός των άλλων έργων του, σημαντικό είναι το ογκώδες και σπουδαιότατο σύγγραμμά του στα γαλλικά: «De l'état actuel de la Grèce et des moyens d'arriver à sa restauration» (F. A. Brockhaus, Leipzig, 1833). Σε αυτό περιγράφει την κατάσταση στην Ελλάδα την περίοδο πριν και μετά το ΄21 και προτείνει τους τρόπους, προκειμένου να επιτευχθεί η ανοικοδόμησή της.

Ο Thiersch γνώρισε από κοντά την ελληνική γεωργία στα χρόνια του ΄21 και μελέτησε όλες τις γεωργο-οικονομικές συνθήκες της Ελλάδας. 

 

Στο δεύτερο τόμο του έργου του περιγράφει την άθλια θέση όπου βρίσκονταν οι φτωχοί αγρότες και οι κολίγοι και τις πιέσεις που υφίσταντο από τους κοτζαμπάσηδες:

Μεταχειρίζονταν την αγροτιά, όπως και τους αρχαίους δούλους.

Όχι μονάχα δεν τους αρκούν να παίρνουν από τα πριν το μερτικό από το εισόδημα που είχαν συμφωνημένο ανάμεσα σε ιδιοκτήτη και καλλιεργητή, μα οι μεγαλοκτηματίες έπαιρναν από την εσοδεία με το έτσι θέλω και μετάξι και μαλλιά και ζώα και πολλές φορές και χρήμα, γιατί αλλοιώτικα τους καταπίεζαν και τους έκαναν τη ζωή τους αβίωτη.

Μάλιστα, οι αγρότες έπρεπε όταν αντάμωναν το αφεντικό, να κάθονται μπροστά του φοβισμένοι και υποτακτικοί, χωρίς να κοιτάζουν το αφεντικό στο πρόσωπο και χωρίς να αντιμιλούν στις διαταγές του.

Friedrich Thiersch: «De l'état actuel de la Grèce et des moyens
d'arriver à sa restauration» (F. A. Brockhaus, Leipzig, 1833), τόμος Β΄.

 

 

 

 

 PDF FILES

 Friedrich Thiersch: «De l'état actuel de la Grèce et des moyens d'arriver à sa restauration» (F. A. Brockhaus, Leipzig, 1833), τόμος Β΄.

 

 

 

Μετά το ΄21, η οικονομία του νέου κράτους βασιζόταν κυρίως στην αγροτική παραγωγή. Πάνω από το 60% των οικογενειών καταγίνονταν με τη γεωργία. Η γεωργική παραγωγή αποτελούσε το μεγαλύτερο συντελεστή στο ετήσιο εθνικό εισόδημα. Οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις έφθαναν το 58% του εδάφους της Πελοποννήσου και το 44% της Ρούμελης.

Σημαντικό γνώρισμα της οικονομίας ήταν το μεγάλο ποσοστό κρατικής ιδιοκτησίας — το μεγαλύτερο σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η εθνικοποίηση των τουρκικών γαιών συνιστούσε μια φάση του σχεδίου διανομής της γης σε ακτήμονες. Περισσότερο από μια δεκαετία όμως μετά το ΄21, ακόμη δεν είχε σημειωθεί καμιά πρόοδος στο θέμα αυτό. Έτσι, περισσότερο από το 70% της γης ανήκε στο κράτος.

Το 1832, ο Thiersch υπολόγισε ότι από 120.000 αγροτικές οικογένειες, τα 5/6 ή 100.000 ήταν ακτήμονες.

Το 1836, μόνο το 1,9% των αγροτικών οικογενειών ήταν κάτοχοι σημαντικών εκτάσεων γης, ενώ 31,6 % ήταν μικροϊδιοκτήτες και 66,5% ακτήμονες.

Δεδομένου του μεγάλου ποσοστού των ακτημόνων, η καλλιέργεια μικρής κλίμακας προϋπέθετε εκμισθώσεις γαιών και η σπανιότητα χρημάτων την πληρωμή του ενοικίου σε ποσοστό επί της παραγωγής.

Το 1832 το κράτος επέβαλε το φόρο της δεκάτης στην παραγωγή των ιδιωτικών γαιών, ενώ στο προϊόν των δημόσιων κτημάτων το ποσό που έπαιρνε το κράτος ήταν 25%. Η διαφορά των 15% κάλυπτε το ενοίκιο της δημόσιας γης.

Επειδή το κράτος δεν ήταν σε θέση να παρέχει σπόρο και γεωργικά εργαλεία ή ζώα στους ενοικιαστές αγρότες, όσοι δεν διέθεταν δικά τους αναγκάζονταν να νοικιάζουν ιδιωτικές γαίες με υποχρέωση να καταβάλλουν στον εκμισθωτή το μισό της παραγωγής τους, αφού πρώτα είχε αφαιρεθεί από αυτήν η δεκάτη και ο σπόρος.

Οι ενοικιαστές αγρότες, αυτοί οι πολύ φτωχοί άνθρωποι, ήταν εκτεθειμένοι στη λαφυραγωγική διάθεση των αρχόντων. Δεν είχαν παρά ένα μόνο κομμάτι ύφασμα, προκειμένου να καταπολεμήσουν το κρύο και να καλύψουν την γύμνια τους.

Δεν άντεχαν, και πολλοί από αυτούς, σύμφωνα με μαρτυρία του Thiersch, εγκατέλειπαν τις φτωχικές τους καλύβες, έφευγαν από την Ελλάδα και πήγαιναν σε τουρκοκρατούμενες περιοχές για αναζήτηση καλύτερης τύχης:

Πήγαιναν όπου τους έσπρωχνε ο άνεμος της κακής τους τύχης.

Συναντάμε στους δρόμους καραβάνια ολόκληρα, που έχουν συσταθεί
από αυτό τον περιπλανώμενο πληθυσμό
με τις γυναίκες τους, τα παιδιά τους, τις κότες και τα περιστέρια τους.

Friedrich Thiersch: «De l'état actuel de la Grèce et des moyens
d'arriver à sa restauration» (F. A. Brockhaus, Leipzig, 1833), τόμος Α΄, σελ. 304.

Η ιστορικός και δρ. Νεοελληνικής Φιλολογίας Ζαμπία Αγριμάκη υπολογίζει τους αγρότες που έφυγαν για οθωμανικές περιοχές στις εξήντα χιλιάδες άτομα:

Τα πράγματα έδειχαν πιο εύκολα για τους αγρότες στα χρόνια της Τουρκοκρατίας.

Η φορολογία ήταν κάπως μικρότερη απ΄ ό,τι στα χρόνια του Όθωνα.

Εξ αιτίας αυτής της κατάστασης πολύς κόσμος,
εξήντα χιλιάδες καλλιεργητές φεύγουν από την Ελλάδα και ξαναγυρίζουν σε περιοχές οθωμανοκρατούμενες.

Ζαμπία Αγριμάκη, ιστορικός, δρ. Νεοελληνικής Φιλολογίας.

Την πληροφορία αυτή, ότι εξήντα χιλιάδες ρωμιοί —το 10% περίπου του τότε συνολικού πληθυσμού της Ελλάδας 

— άφησαν τη χώρα και πήγαν σε οθωμανοκρατούμενες περιοχές, δύσκολα την βρίσκεις στα ελληνικά βιβλία ιστορίας. 

 

 Κι εκεί που τη βρίσκεις, είναι έτσι γραμμένη, ώστε να μην πάει εύκολα ο νους του αναγνώστη «στο κακό».

Γράφει για παράδειγμα η «Ιστορία του ελληνικού έθνους»:

«Οι ακτήμονες αγρότες συχνά αποδημούσαν στη Θεσσαλία ή έφταναν και ως τη Μικρά Ασία αναζητώντας εύφορη γη» (έκδ. «Εκδοτική Αθηνών Α.Ε.», Αθήνα, 1979, τόμ. ΙΓ΄, σελ. 94).

Μα, δεν αναζητούσαν εύφορη γη. 

Λιγότερη φορολογία και καλύτερες συνθήκες ζωής αναζητούσαν. 

Κι όταν ο ανυποψίαστος αναγνώστης διαβάζει ότι πήγαιναν πχ στη Θεσσαλία, σκέφτεται: Έφυγαν από το Άργος πχ και πήγαν στη Λάρισα και του φαίνεται φυσιολογικό, δεν του κάνει εντύπωση.

Τα σύνορα της Ελλάδας εκείνη την περίοδο όμως, δεν έφταναν στη Λάρισα.  

Εκεί που πήγαιναν ήταν οθωμανική αυτοκρατορία. 

Δεν φαίνεται ευκρινώς, ούτε ασφαλώς αναλύεται
—για ευνόητους λόγους

— ότι έφευγαν από την Ελλάδα και πήγαιναν ξανά πίσω στην οθωμανική αυτοκρατορία για μια καλύτερη ζωή.

Ρωμιός προσκυνάει γονατιστός το χριστιανό δεσπότη του.

Δεν είναι το κρυφό σχολειό και η ύψωση του λαβάρου στην Αγία Λαύρα τα παραμύθια του 1821, όπως πολλοί πασχίζουν να αποδείξουν τα τελευταία χρόνια.

Όλο το ΄21 ένα παραμύθι είναι.

Αυτά που διδασκόμαστε από παιδιά στα σχολεία είναι φληναφήματα για τις «εθνικές» γιορτές· είναι ψέματα, που απέχουν παρασάγγας από την ιστορική αλήθεια, όπως έχουμε αναλύσει σε πολλά άρθρα μας.

Σε αυτά τα ψέματα βασίστηκε η δημιουργία του κράτους της Ελλάδας, το οποίο ένα χρεωκοπημένο προτεκτοράτο, ένα κράτος-ψέμα είναι από τότε μέχρι σήμερα.

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

• Frédéric Thiersch: «De l'état actuel de la Grèce et des moyens d'arriver à sa restauration», F. A. Brockhaus, Leipzig, 1833.
• «Ιστορία του ελληνικού έθνους», έκδ. «Εκδοτική Αθηνών Α.Ε.», Αθήνα, 1979.
• Γιάνη Κορδάτου: «Ιστορία του αγροτικού κινήματος στην Ελλάδα», έκδ. «Μπουκουμάνη», Αθήνα, 1973.
● Γιάννη Λάζαρη: Το Άγνωστο 1821, έκδ. «Δρόμων», 2016.
• Ιωάννας Σπηλιοπούλου: «Το ταξίδι του Ειρηναίου Θειρσίου στην Ελλάδα (1831-1832) µέσα από την αλληλογραφία του µε τη γυναίκα του ως πηγή µαρτυρίας για τις ιδεολογικές διενέξεις αναφορικά µε τις ρίζες του ελληνικού πολιτισµού», georgakas.lit.auth.gr.
• Κωνσταντίνου Βακαλόπουλου: «Οι περιπέτειες ενός μακεδόνα απόδημου μετά την ελληνική επανάσταση του 1821-1829», epublishing.ekt.gr.
● Χρ. Βασιλόπουλου: «Η δίκη του Κολοκοτρώνη και οι εξεγέρσεις κατά του Όθωνα» από τη σειρά: «Η Μηχανή του χρόνου», παρ. ΕΡΤ.

 

 

  Η δίκη του Κολοκοτρώνη και οι εξεγέρσεις κατά του Όθωνα

 

 

 

 

 

https://www.freeinquiry.gr/ 

 

 

 

 

 

 

 

Εγώ είμαι ρωμιός 

 

 

 

Αρβελέρ: Να σταματήσουμε να λέμε ότι είμαστε Έλληνες! 

 

 

 

 

 

 

theologos vasiliadis