ΟΠΩΣ ΤΟΥΣ ΣΕΝΕΓΑΛΕΖΟΥΣ

 

Το μεγάλο «ΝΑΙ» της 28ης Οκτωβρίου

 

 

Οι πρωτοβουλίες τής εξωτερικής πολιτικής τής Μεγάλης Βρετανίας το 1821 στάθηκαν καταλυτικές για τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κράτους στο μαλακό υπογάστριο τής οθωμανικής αυτοκρατορίας. 

 

Οι φιλελληνικοί πύρινοι λόγοι τού άγγλου υπουργού εξωτερικών Τζόρτζ Κάνινγκ απομάκρυναν τελικά την Αγγλία από την Ιερή Συμμαχία και προκειμένου να προληφθεί η υποφαινόμενη -και ίσως τότε τετελεσμένη- έξοδος τού ρωσικού στόλου στη Μεσόγειο, μία σειρά γεγονότων αρχής γενομένης από τη ναυμαχία τού Ναβαρίνου, έθεσαν τη βάση για τη δημιουργία ενός χριστιανικού κρατιδίου, που ονομάστηκε ελληνικό.

 
Τα γεγονότα αυτά, μάς είναι λίγο-πολύ γνωστά, καθώς επίσης και ο ρόλος, που κατάφερε να παίξει η Αγγλία στη συγκρότηση και στην οργάνωση τού νέου κράτους. Η κάλυψη τού θρόνου από γόνο βαυαρικής δυναστείας δέν άλλαξε ουδέποτε ουσιαστικά το χαρακτήρα τού νέου χριστιανικού βασιλείου, που κυνικά θα το χαρακτηρίζαμε ως «αγγλικό προτεκτοράτο». 

Ξένες στρατιωτικές δυνάμεις κατοχής, δράση άγγλων πρακτόρων και μία σειρά γεγονότων από την ίδρυσή τού νέου κράτους μέχρι σήμερα, ίσως δικαιολογούν τη κυνικότητα των χαρακτηρισμών μας. 

Κάνοντας χωροχρονικά άλματα και συγκρίσεις με κάποιες άλλες καταστάσεις θα προσπαθήσουμε να πλοηγήσουμε τον αναγνώστη σε έναν κόσμο, που κρύβει επιμελώς κάποιες αμαρτωλές λεπτομέρειες τής Ιστορίας του.

 

Αδιάκοπη προσπάθεια καταβάλλεται από τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς τής Ρωμιοσύνης, να παρουσιαστεί η είσοδος τής Ελλάδας στον Β΄παγκόσμιο πόλεμο ως δική της επιλογή βασισμένη στο δίκαιο. Η πραγματικότητα βέβαια, είναι τελείως διαφορετική. Ένα προτεκτοράτο είναι εξ ορισμού αδύνατο να ασκεί αυτόβουλη πολιτική. H Ελλάδα ήταν προ πολλού υποταγμένη, όταν ξέσπασε ο πόλεμος και η αντίστασή της διεξήχθη στα προδιαγεγραμμένα πλαίσια αυτής τής υποταγής

 

 

 Οι γάλλοι χρησιμοποιούν αναλώσιμους σενεγαλέζους κατά των γερμανών

 
Μέσα στη δίνη τού Αʼ παγκοσμίου πολέμου, οι γάλλοι, για να αντιμετωπίσουν τους γερμανούς στο μέτωπο τής βόρειας Αφρικής, επιστρατεύουν σενεγαλέζους και άλλους  αφρικανούς από τις εκεί υπάρχουσες αποικίες τους. 

 

Οι μάχες, που καλούνται οι αφρικανοί στρατιώτες να δώσουν ενάντια στους γερμανούς προασπίζοντας τα γαλλικά συμφέροντα είναι ιδιαιτέρως δύσκολες, δεδομένου, ότι ήταν πολεμικά άπειροι και διέθεταν πολύ μικρή ισχύ πυρός έναντι των γερμανικών πυροβολαρχιών. 

 

Από τις πρώτες μέρες των μαχών η πλάστιγγα έκλινε υπέρ των γερμανών. 

Οι αφρικανοί πολεμούσαν με περισσή αυτοθυσία δεικνύοντας άγνοια κινδύνου και παράτολμο θάρρος υπακούοντας στις διαταγές των λευκών γάλλων αξιωματικών τους για έφοδο.

 

Αναλώσιμοι σενεγαλέζοι για λογαριασμό των γάλλων στον Αʼ παγκόσμιο πόλεμο.

 

Οι αφρικανοί, συχνά άοπλοι ή με ελαφρύ οπλισμό, έτρεχαν στο πεδίο τής μάχης προσπαθώντας να υπερπηδήσουν εμπόδια και συρματοπλέγματα, ενώ τα γερμανικά πολυβόλα, ακροβολισμένα σε καίρια σημεία τους θέριζαν κυριολεκτικά δημιουργώντας στοίβες κουφαριών.  

Από τα γερμανικά χαρακώματα ο λοχαγός Ράινχολντ Αϊσάκερ, που παρακολουθούσε με φρίκη, περιγράφει: «Οι μαύροι νέγροι από τη Σενεγάλη, τα βόδια των γάλλων για το σφαγείο… 

 

Δυνατά, άγρια παλικάρια, που επιδείκνυαν τα δόντια τους σαν πάνθηρες… 

 

Τα οπλοπολυβόλα μας είχαν πλευροκοπήσει τους μαύρους. 

 

Σαν αόρατο χέρι σάρωναν τους άντρες και τους έριχναν στο έδαφος κατακρεουργώντας και κομματιάζοντάς τους».

   
Παρά το θάρρος, την αυταπάρνηση και την ανδρεία των αφρικανών, οι απόψεις των γάλλων αποικιοκρατών δείχνουν τί πραγματικά σήμαιναν γιʼ αυτούς οι μαύροι στρατιώτες.

 
Τον Απρίλιο τού 1917, ο γάλλος αντισυνταγματάρχης Ντεμπιέβρ, διοικητής τού 58ου Συντάγματος Αποικιακού Πεζικού ισχυρίστηκε, ότι «οι αφρικανοί ήταν οριστικά και πάνω απʼ όλα εξαιρετικά στρατεύματα επίθεσης μιας και επέτρεπαν να σωθούν ζωές λευκών, που ερχόμενοι πίσω τους εκμεταλλεύονταν την επιτυχία τους και οργάνωναν τις κατειλημμένες θέσεις», ενώ στις 18 Φεβρουαρίου 1918, ο γάλλος πρόεδρος Κλεμανσό, υπερασπίστηκε την επανέναρξη τής στρατολόγησης  μαύρων ενώπιον μιας ομάδος γερουσιαστών αποσαφηνίζοντας, ότι «αν και τρέφω απέραντο σεβασμό για αυτούς τους γενναίους μαύρους, θα προτιμούσα να σκοτωθούν δέκα μαύροι παρά ένας γάλλος, επειδή πιστεύω, ότι έχουν σκοτωθεί αρκετοί γάλλοι κι ότι πρέπει οπωσδήποτε να θυσιάζουμε όσο το δυνατόν λιγότερους».

 

Είναι λοιπόν πασιφανές, ότι οι γάλλοι αποικιοκράτες έβλεπαν τους αφρικανούς σαν αναλώσιμα τετράποδα, και αυτό το γεγονός πόρρω απέχει από τις μεταγενέστερες αντιρατσιστικές και αντιναζιστικές διακηρύξεις τής περιώνυμης γαλλικής δημοκρατίας.

 

 

 

Δέν υπήρχαν οι προϋποθέσεις με την
προμήθεια τού απαιτουμένου υλικού και την κατάλληλη σύνθεση των στρατιωτικών μονάδων για την οργάνωση στρατού εκστρατείας, ο οποίος θα διέθετε μηχανοκίνητες αυτοδύναμες μονάδες με την ευκινησία και αποτελεσματικότητα, που απαιτούσαν τόσο οι νέες τότε θεωρίες περί πολέμου όσο και τα εκτεταμένα σύνορα τής χώρας. 

 

 

Αντί αυτού, η στρατιωτική ηγεσία παρέμενε προσκολλημένη στην απαρχαιωμένη τακτική τού αμυντικού πολέμου των
συνόρων και των οχυρώσεων. 

 

Το Γενικό Επιτελείο προετοιμαζόταν γιά έναν πόλεμο στα πρότυπα τού Α΄παγκοσμίου πολέμου και όταν πρόβαλε από τη μεριά τής Ιταλίας η απειλή ενός πολέμου, που ουσιαστικά αχρήστευε, το έως τότε πολεμικό σχέδιο για την άμυνα τής χώρας, προσπάθησε να οικοδομήσει μία γραμμή άμυνας χωρίς μεγάλη πίστη στην αποτελεσματική αντίσταση.

Αυτό, που χαρακτηρίζει τις εκτιμήσεις τού Γενικού Επιτελείου, από τον Απρίλιο τού 1939 και ως τις πρώτες νίκες τού στρατού στην Ήπειρο, είναι η απαισιοδοξία για τη δυνατότητα αποτελεσματικής αντίστασης κατά των ιταλών στη γραμμή των συνόρων. 

 

 

Η απαισιοδοξία αυτή είναι έκδηλη, ιδίως στις διαταγές τού Γενικού Επιτελείου προς τις μονάδες προκάλυψης στην Ήπειρο την ίδια περίοδο. («Ιστορία τού Ελληνικού Έθνους», έκδ. «Εκδοτική Αθηνών», Αθήνα, 1978, τόμος ΙΕ΄, σελ. 412.)

 

 

 Σε ιταλική ιστορική πηγή διαβάζουμε: «Ενώ το ιταλικό στρατόπεδο είχε χάσει κυριολεκτικά τον μπούσουλα, ο ενθουσιασμός, που είχε καταλάβει το ελληνικό στρατόπεδο γεννούσε στους αρχηγούς του ορισμένες έγνοιες, που όλο και πιότερο τους βασανίζανε όσο βλέπανε τις γραμμές τους να εκτείνονται ολοένα σε μάκρος. 

 

Ο Μεταξάς δέν ενθουσιαζόταν από τις νίκες. Καταχωρούσε λεπτομέρειες τής νίκης, αλλά ωστόσο πρόσθετε: “Δέν βλέπω πουθενά καμμία έξοδο”. Πρόβλεπε, ότι όλες αυτές οι νίκες των ελλήνων σʼ αυτή τη φάση τού πολέμου τουλάχιστον, ήταν κόπος μάταιος». (Μάριο Τσέρβι: «Ο ελληνο-ιταλικός πόλεμος», έκδ. «Alvin Redman Hellas», Αθήνα, 1967, σελ. 265).

Έσυραν λοιπόν, ένα στρατό χαρακωμάτων, χωρίς εξοπλισμό, εκπαίδευση, εφοδιασμό, με τεράστιες ελλείψεις, πάνω στα βουνά με τα χιόνια να πολεμήσει και να προελάσει! Οι εξιδανικευμένες εικόνες, που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε για το ʼ40 ζωγραφίστηκαν από το καθεστώς, για λόγους προπαγάνδας. Η πραγματικότητα είναι, ότι οι στρατιώτες δέν είχαν να φάνε, δέν είχαν αρβύλες, αμπέχωνα, τους έκοβαν τα πόδια από τα κρυοπαγήματα και περίμεναν καμμιά γυναίκα τής Πίνδου να πλέξει και να τους φέρει κάλτσες. Και δέν κέρδισαν τον πόλεμο. Τον πόλεμο τον κερδίζεις, όταν εξουδετερώσεις τον εχθρό. Μερικές μάχες κέρδισαν αιφνιδιάζοντας την υπερφίαλη ιταλική ηγεσία. Ο στρατός είχε ήδη παρουσιάσει σοβαρά σημάδια διάλυσης πριν καν επιτεθούν οι γερμανοί.

 

 

Η προέλαση στο αλβανικό μέτωπο ήταν εκ των πραγμάτων άνευ στρατηγικού στόχου και νοήματος για την Ελλάδα. Εξυπηρετούσε μόνο την καθήλωση των ιταλών στην Αλβανία, ώστε να μήν ενσωματωθούν οι ιταλοί με τους ήδη επιτιθέμενους γερμανούς τού Ρόμελ στο μέτωπο τής Β. Αφρικής. 

 

Μία τέτοια εκδοχή θα έβαζε τα γερμανικά στρατεύματα στην Αίγυπτο δημιουργώντας πλέον έναν καθολικό ευρωπαϊκό αποκλεισμό απομονώνοντας τελείως την Ευρώπη από την εμπορική επιρροή τής Αγγλίας. 

 

(Κάτι ανάλογο είχε προσπαθήσει να καταφέρει και ο Μ. Ναπολέων, όταν συμφώνησε με τον Τσάρο να μήν επιτρέπει την εισροή αγαθών στην Ευρώπη από τις αγγλοκρατούμενες Ινδίες. 

 

Ο Τσάρος δέν τήρησε τη συμφωνία υποκύπτοντας στα αγγλικά συμφέροντα και ο Ναπολέων αναγκάστηκε τελικά, να επιτεθεί κατά τής Ρωσίας). Η εξέλιξη τού πολέμου σε αυτή τη περίπτωση θα ήταν τελείως διαφορετική και αυτό δέν το ήθελαν, φυσικά, οι άγγλοι...

 

Αναλώσιμοι ρωμιοί

 
Η Ελλάδα δέν είχε κανένα όφελος από τη συμμετοχή της σε έναν πόλεμο, που φαινόταν εκ προοιμίου χαμένος και αυτό δέν είναι ένδειξη ηττοπάθειας, αλλά ρεαλισμού. 

 

Οι ρωμιοί, ουσιαστικά υπέφεραν τριπλή κατοχή, πείνα, εκατόμβες νεκρών και έναν «εμφύλιο πόλεμο», για να ανακόψουν ουσιαστικά με την αντίστασή τους τον εφοδιασμό των Africa Corps τού στρατηγού Ρόμελ, οι δυνάμεις τού οποίου όδευαν ολοταχώς προς την αγγλοκρατούμενη Αίγυπτο.

Πώς αντιμετώπισαν όμως, οι άγγλοι τους «έλληνες συμμάχους τους»; Πόσο συναφής μπορεί να ήταν η «αποικιοκρατική  συμπεριφορά» των γάλλων έναντι των σενεγαλέζων (όπως την περιγράψαμε ανωτέρω) με την συμπεριφορά των άγγλων έναντι ημών; 

 

Μήπως τελικά, γίνεται ευκρινές, ότι η χώρα μας δέν είναι τίποτε άλλο παρά μία αποικία; Αλλά ας αφήσουμε καλύτερα τα γεγονότα να μιλήσουν από μόνα τους.

Ελλάδα: «Κατά ξηράν οχυρό τής Αγγλίας»

 
Το ότι οι ιταλοί τορπίλισαν την Έλλη επαληθεύτηκε το 1960, όπου ο τότε ιταλός κυβερνήτης Δωδεκανήσου, Ντε Βέκι, δημοσίευσε μερικά απομνημονεύματά του από τον πόλεμο, βάσει των οποίων την ευθύνη για το «ατυχές» αυτό συμβάν την έφερε τόσο ο ίδιος όσο και ο κυβερνήτης τού ιταλικού υποβρυχίου «Ντελφίνο», Τζουζέπε Αϊκάρντι. 

Την περίοδο εκείνη υπήρχε μία έντονη κινητικότητα στα ελληνικά χωρικά ύδατα τόσο από ιταλικά όσο κι από αγγλικά πολεμικά πλοία, γεγονός, που δείχνει, ότι η Ελλάδα ή ήταν ανίκανη να διατηρήσει την ουδετερότητά της ή τέλος πάντων οι μεγάλες δυνάμεις δέν τής το επέτρεπαν πλέον.

 

Συγκεκριμένα, ο Ντούτσε, που είχε συναντηθεί με τον Χίτλερ στο Μπρέννερο, στις 4 Οκτωβρίου, έθιγε το ζήτημα των κινήσεων τής Γαλλίας και γύρευε διευκρινίσεις γιά τις σχέσεις τής Γαλλίας με τον Άξονα. 

 

Περιελάμβανε δε και την Ελλάδα σε μία παράγραφο, που είχε τον γενικό τίτλο: «Κατά ξηράν οχυρά τής Αγγλίας». 

 

Τα οχυρά αυτά, που έπρεπε να εξαλειφθούν, ήταν: Πορτογαλία, Γιουγκοσλαβία, Ελλάδα, Τουρκία, Αίγυπτος και Ελβετία. 

Έγραφε ο Μουσολίνι: «Όσον αφορά την Ελλάδα είμαι αποφασιμένος να διακόψω τις σχέσεις όσο μπορώ πιό γρήγορα. Η Ελλάδα έχει αποβεί το πιό προχωρημένο ορμητήριο γιά την εκτέλεση των ναυτικών επιχειρήσεων τής Αγγλίας στη Μεσόγειο. Βασιλιάς εγγλέζος, διευθύνουσα πολιτική τάξη εγγλέζικια, λαός ανώριμος σε πολιτισμό, με το μίσος ενάντια στην Ιταλία. Η Ελλάδα φρόντισε να κινητοποιήσει τις δυνάμεις της. Απʼ το Μάιο έβαλε στη διάθεση τής Μεγ. Βρετανίας τις ναυτικές και αεροπορικές της βάσεις, όπως αποκαλύπτεται από τα έγγραφα, που εγκαταλείφθηκαν στο Βιτρύ Λα Σαριτέ, και τα οποία είχε την ευγενή καλωσύνη να μου στείλει ο φον Ρίμπεντροπ. Τις τελευταίες αυτές μέρες, οι άγγλοι αξιωματικοί καταλάβανε σχεδόν όλα τα στρατόπεδα τής Ελλάδας». (Μάριο Τσέρβι: «Ο ελληνο-ιταλικός πόλεμος», έκδ. «Alvin Redman Hellas», Αθήνα, 1967, σελ. 137).

 

Ήδη από το καλοκαίρι τού 1940, πριν τον τορπιλισμό τής Έλλης, είχαν σημειωθεί πολλά μικροεπεισόδια μεταξύ ελληνικών, ιταλικών και αγγλικών πολεμικών πλοίων. 

 

Στις 13 Ιουλίου, ένα ιταλικό υποβρύχιο δέχθηκε επίθεση αγγλικού αεροπλάνου 40 μίλια ανοικτά τής Λευκάδας. Στις 28 Ιουνίου, ένα άλλο υποβρύχιο δέχθηκε επίθεση από αεροπλάνο. 

 

Η ιταλική αεροπορία βομβάρδισε ένα ελληνικό βοηθητικό πλοίο, το «Ωρίων». Στις 29 Ιουλίου, ένα υποβρύχιο δέχθηκε επίθεση και βυθίστηκε κοντά στη Ζάκυνθο. 

 

Την 1η Ιουλίου, τέσσερα ανθυποβρυχιακά αγγλικά πλοία βρίσκονταν στη Μήλο. 

 

Ο συνταγματάρχης Μοντίνι, στρατιωτικός ακόλουθος τής Ιταλίας στην Αθήνα, παρατήρησε, ότι «δέν φαίνεται πολύ καθαρή η συμπεριφορά των ελληνικών αρχών στην περίπτωση τής σύγκρουσης, που μας εστοίχισε την απώλεια τού καταδρομικού “Κολλεόνι”». 

 

Τα επεισόδια αυτά δείχνουν, ότι η ουδετερότητα δέν υφίστατο.

 

Επίσης, διασταυρωμένες πληροφορίες από το περιβάλλον τού Μουσολίνι, μας οδηγούν στο συμπέρασμα, ότι η ιταλική εξωτερική πολιτική δέν ήταν καθόλου σταθερή. 

 

Ιταλικές ιστορικές πηγές μάς βεβαιώνουν, ότι ο Μουσολίνι άλλαζε διαρκώς τα στρατηγικά του σχέδια με αποτέλεσμα να προκαλεί έντονη δυσαρέσκεια στους στρατηγούς του και μεγάλη αγανάκτηση στους στρατιώτες, που μεταφέρονταν από το ένα μέρος τής Αλβανίας στο άλλο χωρίς λόγο. 

 

Η επιθετική εξωτερική πολιτική των ιταλών έβρισκε τις αφορμές της στον αλβανικό αλυτρωτισμό των αλβανών τής Τσαμουριάς και ο Χίτλερ είναι γνωστό, ότι εναντιωνόταν σε κάθε ενέργεια, που θα προκαλούσε «έκρηξη» στα Βαλκάνια.

Τέλος πάντων, ο ιταλικός μεγαλοϊδεατισμός ολίσθησε στο μοιραίο λάθος τής επίθεσης κατά τής Ελλάδος και οι άγγλοι βρήκαν τον τρόπο, για να εκμεταλλευτούν διπλωματικά τη Ρωμιοσύνη προς όφελός τους και με έναν τρόπο πρόστυχο, που μαρτυρά, ότι εξακολουθούσαν να βλέπουν τους ρωμιούς ως αποίκους κι όχι ως συμμάχους.

 

 

 

Το φασιστικό καθεστώς και το φύλλο πορείας, που τους καλούσε άμεσα να παρουσιασθούν, δέν άφηνε περιθώριο για καμμία σκέψη τυχόν κωλυσιεργίας στους επιστρατευμένους.

Γιʼ αυτό εικονίζονται στις φωτογραφίες να συνωστίζονται στα τραίνα κι όχι από τη βιασύνη τους να πάνε να γίνουν... ήρωες.

 

 Πώς μέσα σε ένα βράδυ εξαφανίστηκε όλος ο αγγλικός στρατός  από την Κρήτη

 
Παίζοντας με τη κλεψύδρα τού χρόνου θα πετάξουμε συνοδεύοντας τα ναζιστικά αεροπλάνα καθέτου εφορμήσεως (στούκας) πάνω από το καταγάλανο αττικό ουρανό. 

 

Οι γερμανικές μηχανοκίνητες μεραρχίες φαίνονται από ψηλά σαν μικρά τηλεκατευθυνόμενα σπιρτόκουτα, που πλημυρίζουν την ελληνική επικράτεια, ενώ χιλιόμετρα πίσω στο έδαφος τής Μακεδονίας, τα πλήθη των στρατιωτών γυρίζουν πίσω στα χωριά τους πεζοπορώντας  σε μπουλούκια εξαθλιωμένοι και νηστικοί. 

Στα λιμάνια τής Πελοποννήσου άγγλοι στρατιώτες επιβιβάζονται σε βρετανικές φρεγάτες, για να γλυτώσουν την αιχμαλωσία και για να μεταφερθούν στη Κρήτη, από όπου θα συνεχίσουν να αντιστέκονται πολεμώντας την κάθοδο τού γερμανικού στρατού με τη σύμπραξη των γηραιότερων κρητικών, που δέν είχαν συμπεριληφθεί δηλαδή, στις επιστρατεύεις για το μέτωπο τής Ηπείρου και τής Μακεδονίας. 

Τα αγγλικά πλοία φτάνουν στο νησί και οι βρετανοί στρατιώτες μαζί με τους κρήτες καταλαμβάνουν καίριες θέσεις στα Χανιά, στο Ρέθυμνο και στο Ηράκλειο  αναμένοντας τη γερμανική εισβολή, την οποία θα διευθύνει ο γερμανός πτέραρχος Λώρ. 

 

Πρόκειται για την πρώτη παγκοσμίως πολεμική εισβολή με αλεξιπτωτιστές, που φέρει την κωδική ονομασία «Ερμής».

 

Ένα ευφυολόγημα, που ποτέ δέν εκστόμισε ο Τσώρτσιλ, αλλά επινόησε η Ρωμιοσύνη, για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης.

 

 

 

Οι άγγλοι και οι κρητικοί κρατούν ακόμα κάποιες στρατηγικές θέσεις στο νησί, κυρίως στο Ηράκλειο, αλλά όχι για πολύ. 

 

Την 20η Μαΐου 1941, ξεκίνησε η τρομακτική εξόρμηση των γερμανών αλεξιπτωτιστών, που όμοιά της δέν είχε δει η παγκόσμια στρατιωτική ιστορία μέχρι τότε. 

 

Οι μάχες που ακολουθούν είναι αιματηρότατες, όμως σταδιακά, η πλάστιγγα θα γύρει προς τη πλευρά των γερμανών, ώσπου την 28η Μαΐου, θα αρχίσει να διαδραματίζεται μία περίεργη ιστορία. 

 

Το μεσημέρι, οι βρετανοί στρατιώτες ειδοποιήθηκαν, ότι τη νύκτα θα έρχονταν πλοία, να τους παραλάβουν με κάθε μυστικότητα. 

 

Και πραγματικά, μέσα στο σκοτάδι φθάσαν δύο καταδρομικά και έξη αντιτορπιλικά. 

 

Η 14η Ταξιαρχία τήρησε απόλυτο συνωμοτισμό. Οι κρήτες δέν ειδοποιήθηκαν. 

Ενώ οι μάχες συνεχίζονταν μέσα στη πόλη του Ηρακλείου, οι βρετανοί εγκαταλείποντας το υλικό τους επιβιβάστηκαν στα καράβια τους και στις 03.00 το πρωί τής 29ης Μαϊου, η μοίρα κατάφορτη από άντρες απέπλεε για την Αφρική. Με το φως τής μέρας, γερμανοί και έλληνες εξ ίσου έκπληκτοι διαπίστωσαν, τη φυγή των άγγλων. Για τα ελληνικά τάγματα παραπέρα αντίσταση στάθηκε άσκοπη και ως εκ τούτου παρέδωσαν αμέσως τα όπλα επωμιζόμενοι από εκεί και πέρα τα γερμανικά …αντίποινα.

 

 

Συγκλονιστικές στιγμές, που απαθανάτισε ο φωτογραφικός φακός.

Αριστερά: Γυναίκες στήνονται για τυφεκισμό από τους γερμανούς.
Δεξιά: Μετά τον τυφεκισμό, άλλοι μελλοθάνατοι προσέρχονται
να παραλάβουν τα πτώματα των εκτελεσθέντων γυναικών..

Όταν έφυγαν οι άγγλοι από την Κρήτη, οι κρητικοί αντιμετώπισαν τα γερμανικά αντίποινα.
Νεκροί, για το καλό τής Αγγλίας!

 

 

Πόλεμος αυτοκτονίας

 
Μήνες μετά τις πρώτες μάχες, όταν η κατοχή είχε πλέον εδραιωθεί και η αντίσταση άρχισε να οργανώνεται, συνέβησαν κάποια άλλα γεγονότα, που αξίζουν της προσοχής μας.

Όταν ο Ναπολέων Ζέρβας δημιούργησε την αντάρτικη ομάδα τού ΕΔΕΣ, ήταν ένας άσημος αρχηγός μίας μικρής συμμορίας. Ως εκ τούτου, έψαχνε απεγνωσμένα να βρει κάποιο σημαντικό πολιτικό ή στρατιωτικό πρόσωπο να τον στηρίξει, προκειμένου να «ενδυθεί» κύρος και να προσελκύσει ανθρώπινο δυναμικό. 

 

Η επιστολή που ακολουθεί, είχε ως παραλήπτη τον Ζέρβα και εστάλη ως απάντηση των παραινέσεών του, για ευλογοποίηση των αντιστασιακών επιχειρήσεων, που σκεφτόταν τότε ο καπετάνιος να οργανώσει κατά των γερμανών.

«Ο άνισος πόλεμος με μίαν μεγάλην δύναμιν, όπως η Ιταλία, προεκλήθη από την αδεξιότητα τής εξωτερικής πολιτικής τού καθεστώτος τής 4ης Αυγούστου. Παρά τας τοπικάς νίκας εις την Αλβανίαν προησθανόμην τας ολεθρίας συνεπείας μίας αστόχου πολιτικής και πρό παντός εκ τής ανυπαρξίας ικανής διευθύνσεως των πολεμικών επιχειρήσεων. Περί τα τέλη Νοεμβρίου (1940), είχον πληροφορηθή, ότι υπήρχε έδαφος συνενοήσεως μετά τής Ιταλίας, με την μεσολάβηση τής Γερμανίας. Έκαμα ό,τι ήτο δυνατόν εις την περίπτωσιν ταύτην, όπως επωφεληθή η Ελλάς τής ευκαιρίας. Προσέκρουσα όμως, εις την εχθρότητα τής κυβερνήσεως Μεταξά. Η κυβέρνησις Μεταξά ηρνήθη να μού χoρηγήση διαβατήριον διʼ Αίγυπτον, όπως αργότερον μού το ηρνήθη και η κυβέρνησις Τσουδερού διά Βηρυττόν, η οποία κυβέρνησις συνέχιζε την άσκοπον παράτασιν τού πολέμου εις Κρήτην…».

Ποιος πολιτικός ηγέτης τα έγραψε αυτά αφήνοντας εμβρόντητο τον Ζέρβα και ψαλιδίζοντας τις ελπίδες του για πολιτική κάλυψη; Συντάκτης τής ανωτέρω επιστολής δέν είναι άλλος από τον αυτοεξόριστο -τότε- στο Παρίσι, Νικόλαο Πλαστήρα, ο οποίος έχοντας βαθειά επίγνωση τής κατάστασης τού ελληνικού στρατού, στάθηκε ενάντιος σε έναν πόλεμο αυτοκτονίας. Θα ήταν τουλάχιστον αδόκιμο να χαρακτηρίζαμε τον επονομαζόμενο «Μαύρο Καβαλάρη» ως δειλό, προδότη ή φιλογερμανό, τη στιγμή, που ο πατριωτισμός του, η αυτοθυσία του και κυρίως η ευφυΐα του είχαν ήδη αποδειχθεί στη μικρασιατική εκστρατεία.

 

Ο «δεξιός» -όπως θα τον χαρακτηρίζαμε σήμερα- Ναπολέων Ζέρβας, μαζί με το διοικητικό συμβούλιο τού ΕΔΕΣ, δεν παραλείπει να δείξει την αποστροφή του προς το καθεστώς της 4ης Αυγούστου διακηρύττοντας στο σχετικό καταστατικό, που συντάχθηκε για την ίδρυση τής εν λόγω αντάρτικης ομάδας: «Υπάρχει Εθνικός Δημοκρατικός Ελληνικός Σύνδεσμος, ΕΔΕΣ, όστις έχει τον κάτωθι καθωρισμένον σκοπόν:… 

Αρ. 2. Να αποκαλύψη διά παντός μέσου και κατά σαφή και αναμφισβήτητον τρόπον την προδοσία τού τέως βασιλέως Γεωργίου τού Βʼ και τής περί αυτόν σπείρας τής αυτοκληθείσης δικτατορίας τής 4ης Αυγούστου, επιβάλη είς πάντας τους στυγνούς εγκληματίας βαρυτάτας κυρώσεις … κ.λπ.». 

 

 Δέν συνέβη απολύτως τίποτα στη ρωμέικη ιστορία από το 1828 μέχρι το 1949, που να μήν διεξήχθη υπό την στενή επιτήρηση τής βρετανικής διπλωματίας. (Ακόμα και η σημαία μας είναι αγγλικής προέλευσης. 

Διαβάστε :
Τής πατρίδος μου η σημαία...)

 
Το πoλυδιαφημισμένο «ΟΧΙ» στους ιταλούς έκρυβε ένα μεγάλο «ΝΑΙ» στη βρετανική αποικιοκρατία, η οποία είχε μεθοδεύσει επί έτη την εμπλοκή τής Ελλάδας στον Β΄παγκόσμιο πόλεμο. Το «ΟΧΙ» δέν εξέφραζε το -χειραγωγούμενο ούτως ή άλλως- λαϊκό αίσθημα, όπως προπαγανδίζεται, αλλά αποτελεί την επιβράβευση των πολυετών επιδιώξεων τής αγγλικής αποικιοκρατίας να εμπλέξει το ρωμέικο προτεκτοράτο στον πόλεμό της

 

 

 

Επιπλέον και οι κρήτες δέν είχαν αποδεχτεί, απʼ ότι φαίνεται, το καθεστώς τής 4ης Αυγούστου. Στη μάχη τής Κρήτης, ο λαός αν και σχετικά ανάπηρος από την απουσία τής πιο μαχητικής μερίδας του, θα μπορούσε να συμβάλει σημαντικά στην άμυνα τού νησιού αν γινόταν μαζική κινητοποίησή του.

Πώς όμως, θα οπλιζόταν; Για πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία τους οι κρήτες ήταν άοπλοι. Γιατί μετά την έναρξη τού ελληνοϊταλικού πολέμου, διατάχτηκε η παράδοση όλων των όπλων από τους ιδιώτες τής Κρήτης. Εμπνευστής εκείνης τής διαταγής ήταν ο υφυπουργός Στρατιωτικών, Ν. Παπαδήμας. Ως πρόσχημα, η συγκέντρωση τού οπλισμού απέβλεπε στη χρησιμοποίησή του από το στρατό στο μέτωπο. 

 

Στην πραγματικότητα όμως, η κυβέρνηση ήθελε να αφοπλίσει το νησί, γιατί φοβόταν μήν εξεγερθούν οι κρήτες εναντίον της επωφελούμενοι από τον πόλεμο. Άρα το καθεστώς τής 4ης Αυγούστου γνώριζε ήδη πριν την έναρξη τού πολέμου, ότι οι κρήτες ήταν έτοιμοι να εξεγερθούν εναντίον του.

«Με αυτόν τον πανταχού παρόντα μηχανισμό των πληροφοριών
και την επιρροή των σχολείων στους απροστάτευτους εγκεφάλους
των ανηλίκων μελών του πληθυσμού
μπορεί κανείς να εξαπατήσει ακόμα και έξυπνους ανθρώπους σε βαθμό,
που να πανηγυρίζουν για την ίδια τη θανατική καταδίκη τους.»
Ε.Α. Ράουτερ, «Η κατασκευή υπηκόων»,
εκδόσεις Αιγόκερως,  Αθήνα, 1982

Τα μέλη τής κυβέρνησης και ο βασιλιάς εκδιώκονται από την αγγλοκρατούμενη Κύπρο

 
Όταν οι γερμανοί εισέβαλαν στην Αθήνα, τα μέλη τής κυβέρνησης και ο βασιλιάς επιβιβάσθηκαν σε ένα πλοίο από το λιμάνι τής Ραφήνας και κατευθύνθηκαν, όπως γνωρίζουμε οι περισσότεροι, στο «αγγλοκρατούμενο Κάιρο», προκειμένου να λειτουργήσουν από εκεί ως «εξόριστη ελληνική κυβέρνηση». Λίγοι όμως γνωρίζουν, ότι ο πρώτος σταθμός αυτού τού καραβιού δέν ήταν το Κάιρο, αλλά… η Κύπρος.

 

Εκεί, ο άγγλος πρόξενος τού νησιού, αντί να καλοδεχτεί την ελληνική αντιπροσωπεία και να της παράσχει άσυλο, απάντησε: «Η γνώμη τού άγγλου κυβερνήτη τής Κύπρου Μπάτερσιλ σχετικά με την εγκαθίδρυση τής εξόριστης ελληνικής πολιτικής ηγεσίας στο νησί ήταν η εξής: 

 

Θεωρώ υποχρέωσίν μου να δηλώσω, ότι η παρουσία τού βασιλέως και της κυβερνήσεώς του θα καταστήσουν σχεδόν αδύνατον την θέσιν τής εδώ κυβερνήσεως. Όλαι αι εξουσίαι θα συγκεντρωθούν εις τον βασιλέα τής Ελλάδος, ο οποίος θα θεωρηθεί από τους περισσότερους των ελλήνων (τής Κύπρου) ως ο βασιλεύς των. 

 

Και οποιαιδήποτε δηλώσεις και αν ήθελον γίνει, οσονδήποτε προσεκτική κι αν είναι η στάσις τής ελληνικής κυβερνήσεως, η τάσις θα είναι να παραγνωρίζεται η κυβέρνησις τής νήσου και να αναγνωρίζεται ως «ντε φάκτο» εάν όχι «ντε γιούρε», κυβέρνησις η ελληνική. 

»Ήδη υπάρχει ισχυρότατη πεποίθησις μεταξύ τής ελληνοφώνου κοινότητος, ότι η Κύπρος θα εκχωρηθή εις την Ελλάδα μετά το τέλος τού πολέμου. Η πρότασίς σας (να παραχωρηθή ένα χωριό στις ελληνικές αρχές) θα καταστήση αυτήν την κίνησιν ακαταμάχητον και θα εκληφθή ως δεδομένον, ότι η παραχώρησις της Κύπρου είναι απλώς ζήτημα  χρόνου…».

 

Οι άγγλοι λοιπόν, δήλωσαν στα μέλη τής ελληνικής κυβέρνησης: «Προς το παρόν στην Αίγυπτον και κατόπιν βλέπουμε...».

Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Στον πόλεμο, που μαινόταν, αν και θέλαμε να νομίζουμε, ότι συμμετείχαμε ως «σύμμαχοι», στην πραγματικότητα συμμετείχαμε ως αποικία. Παρά τις ήδη τεράστιες θυσίες τού λαού στο μέτωπο (για το καλό τής Αγγλίας), παρατηρεί κανείς, ότι ο άγγλος κυβερνήτης τής Κύπρου συμπεριφέρεται στην αντιπροσωπεία των ρωμιών, όπως ακριβώς τελικά τής άξιζε, δηλαδή σαν αναλώσιμα ανθρωπάκια, μέλη μίας αποικίας, που όποτε τα χρειάζονταν, θα τα χρησιμοποιούσαν για να εξυπηρετηθούν τα αγγλικά συμφέροντα.

 

 

 

 

 

 

Σενεγαλέζοι-ρωμιοί: Βίοι παράλληλοι.
 

Αριστερά: Σενεγαλέζοι αναλώσιμοι για λογαριασμό των γάλλων στον Α΄παγκόσμιο πόλεμο.

Δεξιά: Ρωμιοί αναλώσιμοι για λογαριασμό των άγγλων στον Βʼ παγκόσμιο πόλεμο.

 

 

 

 

 Οι βρετανοί -όχι οι γερμανοί- αίτιοι τής πείνας στην Κατοχή

 
Την περίοδο τής Κατοχής και κυρίως τα έτη 1941-42, όπου μάστιζε το λαό τεράστια πείνα, την ευθύνη δέν την έφεραν οι γερμανοί. Είναι αλήθεια, ότι ένα μεγάλο τμήμα τού εφοδιασμού τού στρατού, που ηγείτο ο Ρόμελ στη Β. Αφρική, ξεκινούσε από την Ελλάδα, όμως η έλλειψη τροφίμων δέν προήλθε από γερμανικές ενέργειες. 

Το αληθές είναι, ότι όταν οι γερμανοί κατέλαβαν την Ελλάδα, οι δυνάμεις των συμμάχων κήρυξαν αυστηρό αποκλεισμό εισόδου αγαθών στη χώρα μας, γεγονός, που αποτελούσε νόμιμη ενέργεια βάσει τού διεθνούς δικαίου. Μάλιστα, αναφέρονται περιστατικά, όπου συμμαχικά πλοία βύθιζαν κάθε πλοίο, που έπλεε περιμετρικά των ελληνικών χωρικών υδάτων και μετέφερε τρόφιμα προς το εσωτερικό.

 

 

 

 Αυτή είναι η ευγνωμοσύνη
των αποικιοκρατών
απέναντι στο ρωμέικο ποίμνιο,
που θυσιάστηκε γι΄αυτούς.

 

 

 

Ένας πόλεμος δημιουργεί αναπόφευκτα δυσλειτουργίες στην κυκλοφορία των αγαθών, αλλά αυτό δεν οδηγεί εξ ορισμού σε λιμοκτονία. Στην περίπτωση τής κατεχόμενης Ελλάδας η λιμοκτονία μπορούσε να έχει αποφευχθεί αν δέν υπήρχε ο βρετανικός ναυτικός αποκλεισμός των ελληνικών λιμανιών.

 

Το περιστατικό, που περιγράφεται στην ακόλουθη επιστολή τού κυβερνήτη τού υποβρύχιου «Παπανικολής», είναι χαρακτηριστικό και δείχνει το μέγεθος τού αποκλεισμού, που είχαν διατάξει οι σύμμαχοι στη χώρα μας: 

«Πλέοντες συνηντήσαμεν έτερον έμφορτον ιστιοφόρον 15 τόννων, ο διετάξαμεν να κρατήσει και αναμένη. Πλησιάσαντες το πρώτον εκαλέσαμεν τον κυβερνήτην του να έλθη επί τού πλοίου. Ήλθε όλο το πλήρωμά του και τού εδήλωσα, ότι θα βυθίσω το πλοίον του και ότι αυτός και το πλήρωμά του, εάν επεθύμουν, ηδύναντο να έλθουν με το υποβρύχιον εις την Αλεξάνδρειαν. Ήσαν άπαντες έλληνες και το πλοίον έφερεν ελληνικήν σημαίαν. Το φορτίον του ήτο σταφίς και χαρούπια διά τα λαϊκά συσσίτια. 

»Εις την δήλωσίν μου, ότι θα βυθίσω το πλοίον και την παράκλησίν μου, όπως ο ίδιος το βυθίση, διά να μη, κανονιοβολών αυτό, προδώσω την παρουσία μας, μοι απήντησεν, ότι, εφʼ όσον έλαβον την απόφασιν ταύτην αυτός δέν ηδύνατο να αντιταχθή, παρά μόνον έθεσεν υπʼ όψιν μου, ότι το σκάφος  αυτό δέν ήτο επίτακτον, δέν ήτο εις την υπηρεσίαν τού εχθρού, αλλά εις την υπηρεσίαν τής τροφοδοτήσεως τού ελληνικού λαού. 

»Η σεμνή απάντησις τού κυβερνήτου, η σκέψις, ότι το φορτίον αυτό θα ανακούφιζε πεινώσας και ετοιμοθανάτους υπάρξεις, η διά πρώτην φοράν μετά πάροδο ενός και ημίσεος έτους επαφή μου με τους συμπατριώτας μου και δή τής ιδιαιτέρας μου πατρίδος με τα ελληνικά βουνά και την ελληνικήν θάλασσαν, επέδρασαν ψυχολογικώς εις εμέ, μού έκαμψαν την απόφασίν μου και εδήλωσα εις αυτόν, ότι ο μόνος λόγος, δι όν δέν βυθίζω το πλοίον του, είναι, ότι φέρει το ιερόν αυτό φορτίον. Η διοίκησις ας μού συγχωρήση την στιγμιαίαν αυτήν αδυναμίαν».

 

Ο κυβερνήτης τού υποβρυχίου έδειξε στιγμιαία αδυναμία… δηλώνοντας, ότι τόσο ο ίδιος όσο και όλοι όσοι απάρτιζαν τον συμμαχικό στόλο περιμετρικά τής χώρας ενεργούσαν βάσει των διαταγών και όχι των αδυναμιών τους.

 

 

 

 

Τεράστιες ήταν κι οι υλικές ζημιές από τους βομβαρδισμούς. Υπολογίζεται, ότι περίπου 23.000 οικοδομές καταστράφηκαν από 28 Οκτωβρίου 1940 έως το τέλος Μαρτίου 1941.

Μεγάλη ήταν και η επίπτωση τού πολέμου στην οικονομία τής χώρας. Η επιστράτευση μεγάλου μέρους τού ανδρικού πληθυσμού και η επίταξη ιπποειδών, είχε ως αποτέλεσμα να μειωθεί η γεωργική παραγωγή. Η κτηνοτροφία επίσης ελαττώθηκε κατά 50-60% έναντι τής προπολεμικής περιόδου. Οι εξαγωγές μεταλλευμάτων το 1940 έπεσαν στο 29% και το 1941 στο 6% των προπολεμικών. («1940-44: Χάσαμε 900.000 Έλληνες», Στρατηγού ε.α. Δημητρίου Γεδεών, τέως υποδιευθυντή Ιστορίας Στρατού, «Ιστορικά», έκδ. εφημ. «Ελευθεροτυπία», 27 Οκτ. 1999.)

Όλη την περίοδο 1940-49, πολλές εκατοντάδες χιλιάδες, το 10% τού τότε ελλαδικού πληθυσμού πέθαναν από διάφορες αιτίες. Σχεδόν όλοι αυτοί θα είχαν σωθεί αν η προδιαγεγραμμένη κατοχή τής χώρας είχε διευθετηθεί δια τής διπλωματικής οδού, όπως έγινε αλλού

 

 

Από την άλλη μεριά, ο γερμανός φρούραρχος τής εποχής, βλέποντας κάποιους ρωμιούς να δείχνουν αντιπάθεια προς τις δυνάμεις τού Άξονα και συμπάθεια προς την Αγγλία, διαπιστώνει: «Υπήρξε ποτέ μία ηττημένη χώρα, η οποία μόνη της είχε πουληθή στην Αγγλία, αντικείμενο πιό μεγαλόψυχης μεταχειρήσεως; Δέν επέστρεψαν οι στρατιώται σας και οι αξιωματικοί σας αμέσως ελεύθεροι στα σπίτια τους; Το ξέρετε και μόνοι σας, ότι η Ελλάς χωρίς τα σιτηρά, που εισήγαγε ο Άξων, θα ήταν καταδικασμένη σε λιμοκτονία…».

 
Αυτό, που αγνοεί ο γερμανός είναι, ότι η Ελλάδα δέν είχε πουληθεί απλά στην Αγγλία, όπως αναφέρει, αλλά είχε ιδρυθεί από την Αγγλία ως αποικία της.

Επιπλέον αποφεύγει να αναφερθεί στη κατεχόμενη από τους βουλγάρους Μακεδονία, όπου οι αρχές είχαν επιδοθεί σε μία άνευ προηγουμένου  προσπάθεια για άμεσο εκβουλγαρισμό των πληθυσμών μέσω κατασχέσεων περιουσιών, βίαιων διωγμών ελληνοφώνων, αποικισμών βουλγάρων και διανομής τροφίμων μόνο σε άτομα, που παραδέχονταν τη βουλγάρικη καταγωγή τους «Σάμο ζα Μπωλγκαρίτε».

Στα χέρια άγγλου γιατρού πεθαίνει ο Μεταξάς

 
Το επίσημο ιατρικό ανακοινωθέν πιστοποιούσε, ότι ο Μεταξάς πέθανε από «παραμυγδαλικόν απόστημα». Ο υπουργός Μανιαδάκης είχε δηλώσει όλο νόημα, ότι «αν είχαμε τον Μεταξά σε νοσοκομείο τρίτη θέση θα ζούσε». Διασταυρωμένες μαρτυρίες τής εποχής βεβαιώνουν, ότι στο νοσοκομείο, που νοσηλεύονταν ο Μεταξάς, μπαινόβγαιναν εγγλέζοι γιατροί. 

Στη «Βραδυνή» τής 30-01-1941 επί παραδείγματι, διαβάζουμε: «Ο άγγλος υποστράτηγος κ. Ντʼ Αλμπιάκ, ελθών εκ Κρήτης επίτηδες συνωδεύετο και από άγγλον αρχίατρον τού βρεττανικού ναυτικού, όστις και έκαμε ιδιοχείρως ένεσιν εις τον ασθενή...».

 

 

 

 Ποιοί άραγε είχαν συμφέρον από το θάνατο τού Μεταξά; Μήπως αν ζούσε ο Μεταξάς αποκάλυπτε στους γερμανούς, ότι δεχόταν πιέσεις από τους βρετανούς, ώστε να άρει την ουδετερότητα;
Μήπως ο ίδιος προωθούσε -βάσει των όσων έχει αναφέρει ο γραμματέας τού Γκαίμπελς, δρ Γκούτερερ- μία ανακωχή με τους γερμανούς πριν την επίθεσή τους;

 

 

Επίσης, αναφέρεται, ότι ο Διευθυντής Ασφαλείας Αθηνών, Παξινός, ευρισκόμενος στην Αίγυπτο με την εξόριστη κυβέρνηση τον Απρίλιο τού 1941, εκμυστηρεύτηκε σε κάποιον εγγλέζο διπλωμάτη, ότι γνώριζε τα πάντα για το θάνατο τού Μεταξά. Λίγες μέρες μετά, ο Παξινός βρέθηκε δολοφονημένος σε ένα δρομάκι τού Καΐρου.

 

 

 Αλ. Κορυζής:
Ο άνθρωπος,
που κατάφερε να αυτοκτονήσει
με δύο σφαίρες

 

 

 

Η ιστορία έγραψε, ότι ο αντικαταστάτης τού Μεταξά, πρωθυπουργός για λιγότερο από τρεις μήνες, Αλ. Κορυζής, αυτοκτόνησε. Τώρα, πώς είναι δυνατόν να αυτοκτονήσει κανείς πυροβολώντας τον εαυτό του στη καρδιά ή στο κεφάλι με δύο σφαίρες, είναι κάτι, που εύλογα μπορεί να αμφισβητηθεί. 

 

 

 Προπαγάνδα made in USA.

 

 

Έτσι κατασκευάζεται η Ιστορία !

 
Παραπάνω φαίνεται μία από της πιο διάσημες φωτογραφίες παγκοσμίως. Έξη αμερικανοί στρατιώτες υψώνουν τη σημαία τους μετά την εισβολή στην ιαπωνική νήσο Ίβο Τζίμα. 

Μετά από χρόνια, αποδείχθηκε, ότι η εν λόγω φωτογραφία δέν αποτύπωσε κάποια πολεμική ηρωική σκηνή, αλλά ένα στημένο σκηνικό, που σκηνοθετήθηκε για λόγους προπαγάνδας  κατόπιν εντολής τού αμερικανού Υπουργού Ναυτιλίας, Τζέιμς Φόρσταλ.

Οι φερόμενοι ως πρωταγωνιστές τής σκηνής αυτής γυρίζοντας πίσω στην Αμερική έτυχαν σπουδαίας υποδοχής και μεγάλων τιμών, δίχως όμως, να καταλαβαίνουν το γιατί. Οι πολιτικοί προϊστάμενοί τους, τους περιέφεραν από πολιτεία σε πολιτεία, για να προσελκύσουν ψηφοφόρους. Μάλιστα, το αμερικανικό κράτος δέν παρέλειψε να τυπώσει και σχετικό γραμματόσημο.

 
Μετά τον λεγόμενο εμφύλιο πόλεμο τού 1946-49 κι εφόσον η Ρωμιοσύνη κληροδοτήθηκε στους άγγλους αποικιοκράτες της και κατʼ επέκταση στους αμερικανούς, οι ρωμιοί άποικοι δέν παρέλειψαν να σκηνοθετήσουν μία ολόιδια σκηνή, που να παρουσιάζει τέσσερις έλληνες στρατιώτες να τοποθετούν την ελληνική σημαία στο Γράμμο. Μάλιστα, την περίοδο τής Επταετίας, δέν παρέλειψαν να τυπώσουν κι αυτοί σχετικό γραμματόσημο ακολουθώντας πιστά τα προπαγανδιστικά τρύκ, που τους δίδαξαν οι αποικιοκράτες τους. 

 

 

Copy/paste:
Προπαγάνδα made in Romiosyni.

 

 

 Σε θολωμένα νερά

 
Κάθε 28η Οκτωβρίου οι παρελάσεις, οι σημαιοστολισμοί και οι προβολές ταινιών, που αφορούν στην εν λόγω εποχή, θολώνουν τα νερά και κρύβουν επιμελώς τα γεγονότα. Ούτε οι φαντάροι μας πήγαιναν στο μέτωπο «με το χαμόγελο στα χείλη», ούτε ομοψυχία υπήρχε στον ταλαίπωρο λαό.

 

 

 

 Μύθο αποτελεί η εκούσια «ηρωική» εμπλοκή μας στο αιματοκύλισμα.
Η Ελλάδα ήταν έρμαιο τής βρετανικής εξωτερικής πολιτικής.
Παρʼ όλα αυτά, η Ρωμιοσύνη γιορτάζει το παραμύθι τού ʼ40 με φανφάρες και τυμπανοκρουσίες.
Πρωτοτυπεί μάλιστα, γιορτάζοντας όχι το τέλος τού πολέμου, όπως οι άλλες χώρες, αλλά το ξέσπασμά του

 

 

 Επίσης, οι γερμανοί, αλλά και οι ιταλοί, τελικά, δέν φαίνεται να επιτέθηκαν στην Ελλάδα, αλλά σε μία αγγλική αποικία και όλα τα γεγονότα θα πρέπει να τα εξετάζουμε μέσα από αυτό το πρίσμα.


Βιβλιογραφία
- Σολ. Νεοκ. Γρηγοριάδη: «Ιστορία τής σύγχρονης Ελλάδος 1941-1974», έκδ. «Καπόπουλος», Αθήνα, 1975.
- Ian Kershaw: «Χίτλερ 1936-45 Νέμεσις», έκδ. «Scripta», Αθήνα, 2005.
- Μάριο Τσέρβι: «Ο ελληνο-ιταλικός πόλεμος», έκδ. «Alvin Redman Hellas», Αθήνα, 1967.
- Niall Ferguson: «Πολιτισμός», έκδ. «Παπαδόπουλος», Αθήνα, 2012.
- Eric Hobsbawm: «Η εποχή των άκρων», έκδ. «Θεμέλιο», Αθήνα, 1999.
- Barbara Jelavich: «Ιστορία των Βαλκανίων», έκδ. «Πολύτροπον», Αθήνα, 2006.
- Georges Castellan: «Η ιστορία των Βαλκανίων», εκδ. «Γκοβόστη», Αθήνα.
- Χ. Σταμάτη: «Ιστορία τής Αστυνομίας Πόλεων 1921-71».
- Παγκόσμια Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια.
- Εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση.
- Διονύση Χαριτόπουλου: «Άρης ο αρχηγός των ατάκτων», έκδ. «Τόπος», Αθήνα.
- Ρίζου Μπόκοτα: «Ποιος κρύβει το κεφάλι τού Άρη;», έκδ. «Γλάρος», Αθήνα 1987.
- Συλλογικό: «Η ελληνική μειονότητα τής Αλβανίας», έκδ. «Κρητική», Αθήνα, 2003.
- Ευγενίου Ταρλέ: «Ναπολέων», έκδ. «Υμηττός», Αθήνα, 1954.


 Σημείωση:

Διαβάστε την επόμενη Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013 στην «Ελεύθερη Έρευνα», για το παραμύθι «Εθνική Αντίσταση» και τη διαχρονική ληστοσυμμορίτικη κλεφταρματολίτικη παράδοση τής Ρωμιοσύνης από το ʽ21 στο 1946-49, μέχρι και σήμερα, στο άρθρο: Ξαναζωντάνεψε τʼ αρματολίκι....

 

 

 

 

 

https://www.freeinquiry.gr/ 

 

 

 

theologos vasiliadis

 

 

 

ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΜΟΥ Η ΣΗΜΑΙΑ......

ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΜΟΥ Η ΣΗΜΑΙΑ......

 

έχει χρώμα βαυαρικό
και στην άκρη χαραγμένο
τον εγγλέζικο σταυρό

 

 Υποστηρίζεται από εθνικόφρονες κύκλους, ότι η ελληνική σημαία αποτελεί σύμβολο ελευθερίας, για το οποίο έχουν χυθεί ποταμοί αίματος, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το ΄40. Τις τελευταίες ημέρες σε συζητήσεις στο διαδίκτυο και στους τηλεοπτικούς δέκτες αυξάνουν αυτοί, που υποστηρίζουν, ότι ο κόσμος πρέπει να αντιταχθεί στο Δ.Ν.Τ. κατεβαίνοντας στους δρόμους κρατώντας -όχι κομματικές, αλλά- μόνο την ελληνική σημαία, σαν ένδειξη εθνικής ενότητας.

 

      

Η  ελληνική σημαία ωστόσο, συμβολίζει ακριβώς εκείνες τις «αξίες», που έχουν οδηγήσει την Ελλάδα στη σημερινή κατάσταση (βυζαντινισμό, διαπλοκή, διαφθορά, θεοκρατία, υπανάπτυξη κ.λπ.). Στο άρθρο αυτό θα εξετάσουμε πώς προέκυψε η «εθνική» μας σημαία και τι συμβολίζει.

 

   

Ένας ακόμα μύθος της Ρωμιοσύνης

     

Η επιλογή των χρωμάτων και τής μορφής τής σημαίας τού νεοελληνικού κρατιδίου αποτελεί έναν ακόμα μύθο τής Ρωμιοσύνης, οι νεαροί μαθητές τής οποίας διδάσκονται στα σχολεία, ότι τα χρώματά της συμβολίζουν δήθεν το γαλάζιο τής θάλασσας τού Αιγαίου και το λευκό των κυμάτων, ενώ οι εννέα λωρίδες της τις συλλαβές τής φράσης «ελευθερία ή θάνατος».

 

      

Η πλειονότητα των σημερινών κατοίκων τής Ελλάδας αγνοούν την πραγματικότητα, ότι δηλαδή τα χρώματα τής σημαίας τής σύγχρονης Ελλάδας (μπλέ και άσπρο) καθορίστηκαν από τον Όθωνα, για να ταιριάζουν με τα χρώματα τής σημαίας τής Βαυαρίας, ενώ η μορφή της (πέντε μπλέ και τέσσερις λευκές οριζόντιες λωρίδες με σταυρό επάνω αριστερά) καθορίστηκε από τον αγγλόφιλο Αλ. Μαυροκορδάτο κι αποτελεί απλή αντιγραφή τής σημαίας των Άγγλων αποικιοκρατών στην Ινδία.

 

 

 

Απόφαση καθιέρωσης σημαίας γιά το νέο κράτος

      

Με το «Προσωρινόν Πολίτευμα της Ελλάδος», που προέκυψε από την Α΄ Εθνική Συνέλευση στην Επίδαυρο (Ιανουάριος 1822) καθορίστηκε γιά πρώτη φορά ενιαίος τύπος εθνικής σημαίας με χρώματα γαλάζιο και λευκό, ανατέθηκε δε στο Εκτελεστικό Σώμα να προσδιορίσει τη μορφή της (παρ. ρδ΄ και ρε΄).

 

      

Στις 15 Μαρτίου 1822 εκδόθηκε η με αριθμό 540 απόφαση τής Προσωρινής Διοίκησης υπογεγραμμένη από τον πρόεδρο Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, με την οποία καθοριζόνταν η μορφή τής σημαίας. 

 

Για την ακρίβεια καθορίστηκαν τρείς τύποι σημαιών: 

μία πολεμική για την ξηρά 

(γαλάζια με μεγάλο άσπρο σταυρό) 

και δύο για τη θάλασσα: 

εμπορική (γαλάζια με άσπρο τετράγωνο επάνω αριστερά και γαλάζιο σταυρό εντός του)  

και πολεμική (γαλάζια, και ακριβώς ίδια στη μορφή με τη σημερινή σημαία, που γνωρίζουμε). 

 

Από τότε μέχρι σήμερα ακολούθησαν σειρά διαταγμάτων, που επέφεραν διάφορες παραλλαγές στους τύπους και τις διαστάσεις τών σημαιών (προσθαφαιρέσεις βασιλικών παρασήμων, στεμμάτων, εικόνας του αγ. Γεωργίου κ.λπ.).

 

Από τους διάφορους τύπους σημαιών δεν

άλλαξε η μορφή (αλλά μόνο το χρώμα) τής

πολεμικής σημαίας τής θάλασσας. 

 

Στο άρθρο αυτό θα ασχοληθούμε ειδικά με αυτή τη σημαία και τους λόγους, που επιλέχθηκε η συγκεκριμένη της μορφή και τα χρώματα, καθ΄ ότι έχει ταυτισθεί απόλυτα με τήν έννοια του νεοελληνικού έθνους / κράτους και αποτελεί σήμερα την επίσημη -ενιαία γιά όλες τις εκδηλώσεις- σημαία της σύγχρονης Ελλάδας.

 

 

 

Ο Όθων αλλάζει τα χρώματα τής ελληνικής σημαίας,

για να ταιριάζουν με τα χρώματα τής σημαίας τής Βαυαρίας

Μερικά χρόνια μετά την πρώτη εθνοσυνέλευση, ο νέος βασιλιάς αποφάσισε να αλλάξει το γαλάζιο χρώμα τής σημαίας και να το κάνει πιό σκούρο (λιγότερο γαλάζιο και περισσότερο μπλέ), προκειμένου να ταυτίζεται με τα χρώματα τής σημαίας τής Βαυαρίας (βλ. πανω εικόνα), από τον βασιλικό οίκο τής οποίας προερχόταν ο Όθων.

 

 

 

 

Ο αγγλόφιλος Μαυροκορδάτος αντιγράφει τη σημαία των άγγλων αποικιοκρατών

      

Περισσότερο ενδιαφέρον όμως, παρουσιάζει ο λόγος, γιά τον οποίο ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος είχε επιλέξει τη συγκεκριμένη μορφή γιά τη σημαία. Ο Μαυροκορδάτος, τόσο κατά τη διάρκεια της επανάστασης, όσο και επί Όθωνα ήταν ο κύριος εκφραστής τής αγγλικής πολιτικής. Επέλεξε λοιπόν ως μορφή τής ελληνικής σημαίας τη σημαία τής περιβόητης αποικιοκρατικής British East India Company, τής -υπό την αιγίδα τού αγγλικού κράτους- εταιρείας των Ανατολικών Ινδιών.

 

     

 Μιάς εταιρείας, η οποία καταλήστευσε τον πλούτο τής Ινδίας (βαμβάκι, αλάτι κ.λπ.). Μιά εξέγερση Ινδών το 1857 καταπνίγηκε στο αίμα με μαζικές δολοφονίες αμάχων. Η εταιρεία πλούτισε ακόμα περισσότερο από το λαθρεμπόριο οπίου με την Κίνα. Το όπιο, που παραγόταν στις Ινδίες με ελάχιστο κόστος, διοχετευόταν στην Κίνα μέσω διεφθαρμένων κρατικών μηχανισμών, όπου ανταλλασσόταν κυρίως με τσάι και μετάξι, προϊόντα, που έβρισκαν έντονο αγοραστικό ενδιαφέρον στην Αγγλία. Η αντίδραση τής Κίνας στο λαθρεμπόριο οπίου τής East India Company οδήγησε το 1839 τις δύο χώρες σε πόλεμο.

 

 

     Η εικονιζόμενη σημαία ήταν τής East India Company (1700). 

Aποτελείτο αρχικά από έξη κόκκινες και πέντε λευκές οριζόντιες λωρίδες, που αργότερα μειώθηκαν σε πέντε και τέσσερις αντίστοιχα. 

Ο σταυρός επάνω αριστερά είναι τού Αγίου Γεωργίου και συμβολίζει το Βασίλειο τής Αγγλίας. 

Η σημειολογική πλευρά τής επιλογής τής μορφής τής σύγχρονης ελληνικής σημαίας, που έγινε από τον εκφραστή τής αγγλικής πολιτικής, Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, ήταν η ανάδειξη τής χώρας -πριν ακόμη απελευθερωθεί από τους οθωμανούς- σε προτεκτοράτο των Άγγλων…

 

Διάφοροι ανατολικοί λαοί έκαναν χρήση σημαιών· όπως γιά παράδειγμα αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη: «Ας στρατοπεδεύωσιν οι υιοί Ισραήλ έκαστος πλησίον τής σημαίας αυτού μετά τού σημείου τού οίκου των πατέρων αυτών κύκλω τής σκηνής του μαρτυρίου». («Αριθμοί», β: 1-2). 

 

Οι αρχαίοι Έλληνες τουλάχιστον μέχρι την κλασική εποχή (όπως άλλωστε και κάθε ελεύθερος άνθρωπος), δεν χρησιμοποιούσαν σημαίες, όπως σήμερα, αφού δεν είχαν ανάγκη να σέρνονται σαν πρόβατα στη σφαγή, πίσω από «σύμβολα». 

 

Αυτό δεν οφειλόταν, στο ότι… οι σημαίες δεν είχαν ακόμη εφευρεθεί -χρησιμοποιούνταν ενίοτε σημαίες, γιά να δηλώνουν όμως, διαταγές κατά τη διάρκεια των μαχών- αλλά, στο ότι διαμόρφωναν οι ίδιοι (και όχι μέσω «εξηγητών») τα σημαίνοντα και σημαινόμενα των πολιτειών τους, έτσι ώστε να μην χρειάζονται «συμβολοποιήσεις», «επεξηγήσεις» και άλλες μαντροποιήσεις. 

 

Ευρύτερη χρήση σημαιών εμφανίστηκε σταδιακά με το θάνατο τού πολιτικού ανθρώπου, από την επικράτηση των Μακεδόνων κι ύστερα (οπότε θάφτηκε και η πολιτική αυτονομία των πόλεων κι οι άνθρωποι άρχισαν να κοπαδοποιούνται), κατά τη ρωμαιοκρατία, ενώ άκμασε κατά το βυζαντινό μεσαίωνα.

 

 

Αφρίζουν οι ρωμιοί υπερπατριώτες κάθε φορά, που ένα κομμάτι τής κοινωνίας αποφασίζει να δείξει έμπρακτα την αποστασιοποίησή του από το κοινωνικό μαντρί τού «πατριωτισμού»/εθνικισμού

Μέσα στο παραλήρημά τους, οι ντοπαρισμένοι από το πατριωτικό ναρκωτικό, ελληναράδες, αγνοούν παντελώς την αρχαιοελληνική έννοια τής πατρίδας, όχι ως απλού εδαφικού χώρου, αλλά ως κατ΄ εξοχήν πολιτικού χώρου έμπρακτης κοινωνικής ευημερίας για όλους.

   

 Αγνοούν επίσης ότι η σημαία, ο εθνοποιητικός αυτός μηχανισμός (όπως είναι κι ο εορτασμός επετείων, οι παρελάσεις, οι εκφωνήσεις λόγων κ.λπ., 

 

βλ. Τα έθνη επινοούνται και κατασκευάζονται), 

 

που τούς έχουν δώσει, για να κάθονται μπροστά του προσοχή σαν πειθήνια και καλοκουρδισμένα αυτόματα, δεν στοχεύει σε τίποτε άλλο από τον διαρκή έλεγχο των αντανακλαστικών τους.

 

      

Όσον αφορά δε στο αίμα, που έχει χυθεί γιά την ελληνική σημαία και ειδικότερα για το ΄40, αποτελεί μύθο η εκούσια «ηρωική» εμπλοκή μας στο αιματοκύλισμα, η οποία έγινε λόγω του ότι η Ελλάδα ήταν έρμαιο της βρετανικής εξωτερικής πολιτικής. 

 

Αντιγράφουμε από το άρθρο αυτό:   

«Σε αντίθεση με τους πολιτικάντηδες και τους πάτρωνές τους, που γνώριζαν εξ αρχής τα πάντα, αυτός που δεν γνωρίζει τίποτα είναι -ως συνήθως- ο «κυρίαρχος» λαός, που αποδεκατίστηκε για «ιδεώδη», τα οποία πρώτοι και καλύτεροι τα «γράφουν» στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, αυτοί που τόν έχουν βάλει να τα απαγγέλει σαν ποιηματάκια στις εθνικές επετείους, ή να τα ανεμίζει στις παρελάσεις. 

 

Όταν ο ηρωισμός δεν έχει πραγματικό λόγο ύπαρξης, οι δάφνες «ηρωισμού» και «αυταπάρνησης», που οι δήμιοι απονέμουν στους σφαγμένους είναι ειρωνείες, που τα θύματα απλώς δεν τις αντιλαμβάνονται... Η μεγαλύτερη ντροπή και αυτοεξευτελισμός είναι το να τιμάς με «εθνικές» επετείους -και έτσι να διαιωνίζεις- την προσωπική και συλλλογική σου θυματοποίηση».

 

     

 

 Όπως έλεγε κι ο Ινδός φιλόσοφος, Όσσο (βλ. Όσσο: «Θέλω να βγάλω την τρέλα από μέσα σας...»): 

«Θυσίασε τον εαυτό σου για κάθε ηλίθια ιδέα· για τη σημαία, για ένα κομμάτι ύφασμα. Θυσίασε τον εαυτό σου για το έθνος, που είναι απλώς κάτι φανταστικό, επειδή η γη δεν είναι πουθενά χωρισμένη σε έθνη. 

Είναι η πονηριά των πολιτικών, που χωρίζει τη γη πάνω στο χάρτη. Θυσιάζεσαι για γραμμές, που είναι ζωγραφισμένες πάνω στο χάρτη!»

Η αγγλοβαυαρική σημαία τού νεοελληνικού

προτεκτοράτου, μαρκαρισμένη με τον

χαρακτηριστικό χριστιανικό σταυρό, δεν

συμβολίζει τίποτε άλλο από το θρησκευτικό

προσανατολισμό τού σύγχρονου νεοελληνικού κρατιδίου, τον επιβιώσαντα κοτσαμπασισμό τού Βυζαντίου και τής Τουρκοκρατίας και το χρέος υποταγής (μέχρι θανάτου) των Ρωμηών σε αυτά. Δεν πρόκειται επομένως γιά σύμβολο ελευθερίας, αλλά σκλαβιάς...

 

https://www.freeinquiry.gr/ 

 

 

 

theologos vasiliadis