ΣΥΜΜΙΞΕΙΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ
ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΟΜΑΔΕΣ

Οι μεσαιωνικοί κάτοικοι
του ελλαδικού χώρου

 

Κατά το διάστημα αυτό αναπτύσσεται με ιδιαίτερα έντονο τρόπο μια συνεχής ροή ανθρώπινων ομάδων στο άκρο αυτό της Βαλκανικής, που αν επιχειρούσαμε να αναπτύξουμε με λεπτομέρειες θα χρειαζόμασταν ιδιαίτερα πολύ χώρο.

Ούτως ή άλλως, όμως, κρίνεται απαραίτητη μια συνοπτική παρουσίαση αυτής της ροής, που στο σύνολό της χαρακτηρίζεται από κατακτήσεις και εισβολές διάφορων ομάδων, καθώς και αποικισμών. Σʼ αυτή την περίοδο λαμβάνεται σαν σημείο αφετηρίας η ρωμαϊκή κατάκτηση, το 146 π.Χ., οπότε ο «ελλαδικός χώρος» αποτέλεσε ρωμαϊκή επαρχία με το όνομα Αχαΐα.

Από κει και πέρα έχουμε τις επιδρομές διάφορων ομάδων, που συγκαταλέγονται στο γενικό χαρακτηρισμό «βάρβαροι» στα χρόνια 250−270 μ.Χ..

Στη διάρκεια της διακυβέρνησης από τον αυτοκράτορα Αναστάσιο (491−518) και μετά την αναχώρηση των οστρογότθων στην Ιταλία, οι σλάβοι μαζί με τους βούλγαρους, οι οποίοι πρωτοεμφανίζονται μαζί με την κάθοδο των οστρογότθων, αρχίζουν τις επιδρομές τους στη Βαλκανική Χερσόνησο. 

 

Οι επιδρομές αυτές αποτελούν πρόδρομο των μεγάλων επιδρομών και εισβολών, που πραγματοποιήθηκαν τον επόμενο αιώνα, επί Ιουστινιανού.

Πράγματι, μεγάλες ομάδες σλάβων και βουλγάρων διέσχιζαν διαρκώς τον Δούναβη, και από τη μια πλευρά έφτασαν στα περίχωρα της Κωνσταντι-
νούπολης εισχωρώντας στον Ελλήσποντο, ενώ, απʼ την άλλη, κατέλαβαν τη Θράκη, τη Μακεδονία, τη Θεσσαλία, έφτασαν στον Ισθμό της Κορίνθου κι από εκεί μέχρι τις ακτές της Αδριατικής.

Ακόμα, το χειμώνα του 558−559 οι γερμανοί γεπίδες και κουτρίγουροι, εισβάλλουν στη Βαλκανική. Οι κουτρίγουροι με τον Ζαβεργάν μπήκαν στη Θράκη, τη Μακεδονία και τη Θεσσαλία, τις οποίες και λεηλάτησαν.

Στα τέλη του 6ου και τις αρχές του 7ου αιώνα οι αβαροσλαβικές επιδρομές εντείνονται και επεκτείνονται σʼ όλη τη Βαλκανική. Αυτή τη φορά, όμως, δεν πρόκειται απλά για επιδρομές των σλάβων, αλλά για μια συνεχή και ευρεία εγκατάστασή τους στην περιοχή, και μάλιστα σε τεράστια έκταση.

Έτσι, τον 7ο αιώνα όλη η χερσόνησος, συμπεριλαμβανομένης και της Πελοποννήσου, έχει αποικηθεί από τους σλάβους, ενώ οι άραβες καταλαμβάνουν τη Ρόδο, και φτάνουν μέχρι την Κρήτη και τη Σικελία. Πολλοί άνθρωποι από την Αίγυπτο και την Αφρική, προκειμένου να αποφύγουν την υποταγή στους άραβες, βρίσκουν καταφύγιο στη Ν. Ιταλία.

Η κατοχή της Βαλκανικής Χερσονήσου από τους σλάβους συνεχίζεται κατά τον 8ο αιώνα, όπου αναφέρεται, εκτός των άλλων, η καταλυτική τους παρουσία στη Μονεμβασία, το Δυρράχιο και την Αθήνα, Ταυτόχρονα έχουμε τη δραστήρια παρουσία των βουλγάρων, οι οποίοι αφʼ ενός δέχονται τις επιδράσεις των σλαβικών στοιχείων της περιοχής και αφ' ετέρου αναπτύσσουν επιθετικές δραστηριότητες ενάντια στην αυτοκρατορία, ιδιαίτερα προς τα τέλη αυτού του αιώνα.

Στις αρχές του 9ου αιώνα ο αυτοκράτορας Νικηφόρος, προκειμένου να αντιμετωπίσει τον Κρούμο και να τον εμποδίσει να πάρει με το μέρος του τους σλάβους της Μακεδονίας και της Θεσσαλίας, μεταφέρει πολλούς αποίκους από άλλα μέρη της αυτοκρατορίας σʼ αυτές τις δύο επαρχίες.

Διαβάστε:

«Εσλαυώθη
πάσα η χώρα...»

Τι απέγιναν τόσοι σλάβοι;

 

Περί τα μέσα του 12ου αιώνα (1147 μ.Χ.), οι νορμανδοί με τη βοήθεια των «γυμνών» (φτωχών) −οι οποίοι, έχοντας απελπιστεί από τη βαριά φορολογία των βυζαντινών, τους άνοιξαν τις πύλες του κάστρου− καταλαμβάνουν την Κέρκυρα  και λεηλατούν αρκετά νησιά. Στη συνέχεια αποβιβάζονται στον ηπειρωτικό «ελλαδικό χώρο», καταλαμβάνουν τη Θήβα και την Κόρινθο και αποστέλλουν ένα μεγάλο αριθμό αιχμαλώτων ανδρών και γυναικών στο Παλέρμο. Ακόμη, καταλαμβάνουν και  λεηλατούν την ΑΘήνα.

Εν συνεχεία, προς τα τέλη του ίδιου αιώνα (Αύγουστος του 1186 μ.Χ.), οι νορμανδοί και πάλι καταλαμβάνουν το Δυρράχιο και κατευθύνονται στη Θεσσαλονίκη, την εκπορθούν και επιδίδονται σε λεηλασίες και σφαγές, μʼ αφορμή τις σφαγές των λατίνων στην Κωνσταντινούπολη το 1182.

Εξ αιτίας αυτού του γεγονότος και της κοινωνικής αναταραχής, που συνεχίστηκε μέχρι το 1185, ο Νικήτας Χωνιάτης, δίνοντας μια εικόνα της Κωνσταντινούπολης και των κατοίκων της, θα γράψει: «Σε κάθε άλλη πόλη, τα λαϊκά πλήθη είναι άμυαλα και ακατάβλητα, ο λαός όμως των πεζοδρομίων της βασιλεύουσας ξεχωρίζει ιδιαίτερα για την αχαλίνωτη και αυταρχική φύση του, γιατί αποτελείται από λαούς διαφόρων φυλών. Δίκαια κατακρίνεται για την αστάθεια του χαρακτήρα, την αδυναμία και το ευμετάβλητό του. Η έλλειψη σεβασμού προς τις αρχές φαίνεται να είναι έμφυτη ιδιότητά του. Αυτόν που σήμερα εκλέγουν γρήγορα θα τον τιμωρήσουν έπειτα σαν κακοποιό». (Δ. Δαούλα, Ιστορία του Σοσιαλισμού, τ. βʼ, σ. 251). 

 

 Διαβάστε:

Περί της μη ελληνικής
καταγωγής των βλάχων

«Είμαι βλάχος,
δεν είμαι έλληνας!»

 

Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει για την έντονη παρουσία στον «ελλαδικό χώρο» των βλάχων, για τους οποίους η πρώτη αναφορά γίνεται στο χρονικό του Ιωάννη Σκυλίτση, σχετικά με κάποιο επεισόδια, που συνέβη στους αδελφούς του τσάρου Σαμουήλ το 976 μ.Χ.: «Τούτων δε των τεσσάρων αδελφών Δαβίδ μεν ευθύς απεβίω αναιρεθείς μέσον Καστορίας και Πρέσπας κατά τας λεγομένας Καλάς Δρυς περί τινων βλάχων οδιτών».

Ο Κεκαυμένος (συγγραφέας του 12ου αιώνα), αφού χαρακτηρίσει τους βλάχους σαν «γένος απίστων τε παντελώς και διεστραμμένον, μήτε εις θεόν έχον πίστιν ορθήν, μήτε εις βασιλέα, μήτε εις συγγενή ή εις φίλον, αλλά αγωνιζόμενον πάντας καταπραγματεύεται», συνεχίζει δίνοντας ένα σύντομο ιστορικό της καθοδου τους: «Πολεμηθέντες», γράφει, «παρά του βασιλέως Τραϊανού και παντελώς εκτριβέντες εάλωσαν και του βασιλέως αυτών του λεγομένου Δεκαβάλου αποσφαγέντος και την κεφαλήν επί δόρατος αναρτηθέντος εν μέσω τη πόλη ρωμαίων. Ούτοι γαρ εισίν οι λεγόμενοι δάκαι και βέσοι. Ώκουν δε πρότερον πλησίον του Δουναβίου ποταμού και του Σάου, ον νυν ποταμόν Σάβαν καλούμεν, ένθα σέρβοι αρτίως οικούσιν, εν οχυροίς και δύσβατοις τόποις. Τούτοις θαρρούντες υπεκρίνοντο αγάπην και δούλωσιν προς τους αρχαιοτέρους των ρωμαίων βασιλείς και εξερχόμενοι των οχυρωμάτων ελεΐζοντο τας χώρας των ρωμαίων. Όθεν αγανακτήσαντες κατʼ αυτών, ως είρηται, διέφθειρεν αυτούς, οι και εξελθόντες των εκείσε διεσπάρησαν εν πάση τη Ηπείρω και Μακεδονία, οι δε πλείονες αυτών ώκησαν την Ελλάδα».

Ένα δείκτη της σημαντικής παρουσίας των βλάχων −που κατά τον Χαλκοκονδύλη (15ος αιώνας), «χρώνται φωνή παραπλησία των ιταλών, διεφθαρμένη δε ες τοσούτον και διενεγκούση, ώστε χαλεπώς επαΐειν τους ιταλούς» − στον «ελλαδικό χώρο» υποδηλώνει η μετονομασία της Θεσσαλίας, που σύμφωνα με το Νικήτα Χωνιάτη κατά τον 12ο αιώνα, «νυν μεγάλη Βλαχία κεκλήσκεται». Κάτι, που επιβεβαιώνει και ο εβραίος περιηγητής Βενιαμίν εκ Τουδέλας, γράφοντας το 1159 από το Ζητούνι (Λαμία): «Εδώ βρίσκονται τα σύνορα της Βλαχίας, που οι κάτοικοί της ονομάζονται βλάχοι... Δεν είναι χριστιανοί, ούτε εβραίοι. Όταν συναντήσουν ισραηλίτη τον ληστεύουν, αλλά δεν τον σκοτώνουν, όπως κάνουν με τους έλληνες. Αυτή η φυλή δεν υπακούει σε κανένα νόμο».

Στις απαρχές του 13ου αιώνα, οι σταυροφόροι καταλαμβάνουν την Κωνσταντινούπολη και ιδρύουν τη Λατινική Αυτοκρατορία κατακτώντας όλο τον «ελλαδικό χώρο» −στον οποίο ήδη από πριν είχαν επεκταθεί−, συμπεριλαμβανομένης και της Πελοποννήσου.

Στη διάρκεια του 14ου αιώνα πραγματοποιούνται μια σειρά από νέες ανακατατάξεις και επιδρομές, ανάμεσα στις οποίες ξεχωρίζει αυτή που έρχεται σαν συνέπεια της σφαγής του αρχηγού των καταλανών Ρογήρου από το συναυτοκράτορα Μιχαήλ Θʼ, ο οποίος κυβερνούσε μαζί με τον Ανδρόνικο. Η σφαγή αυτή έγινε στην Αδριανούπολη κι επεκτάθηκε στους ισπανούς, που παρέμεναν στη Κωνσταντινούπολη.

Μετά από αυτό, οι καταλανοί, που είχαν συγκεντρωθεί στην Καλλίπολη, έλυσαν τις συμφωνίες συμμαχίας, που είχαν με την αυτοκρατορία και κατευθύνθηκαν δυτικά καταστρέφοντας, καίγοντας κι εξαφανίζοντας τα πάντα στις περιοχές, από τις οποίες περνούσαν. Η Θράκη, η Μακεδονία, αλλά και το Άγιον Όρος λεηλατήθηκαν άγρια.

Αφού παρέμειναν για λίγο καιρό στη Θεσσαλία, βάδισαν προς τα νότια, διέσχισαν  τα στενά των Θερμοπυλών κι έφτασαν στην περιοχή του Δουκάτου των Αθηνών και των Θηβών, που είχε ιδρυθεί κατά διάρκεια της τέταρτης Σταυροφορίας και βρισκόταν υπό τον έλεγχο των γάλλων. Την άνοιξη του 1311 στη μάχη της Βοιωτίας οι καταλανοί νίκησαν τους γάλλους και έφτιαξαν το Αθηναϊκό Δουκάτο των Καταλανών. Η παρουσία τους συνεχίστηκε για 80 ολόκληρα χρόνια. 

 

Διαβάστε:

Για την Τουρκορωμιοσύνη
ρε γαμώτο!

Μικρασιάτικος χαβάς 

 

Αξιοσημείωτη είναι η παρουσία και των ρομ (τσιγγάνων−γύφτων−κατσίβελων) στον «ελλαδικό χώρο» στη διάρκεια αυτού του αιώνα. Θεωρείται, πως η παρουσία τους ήταν αποτέλεσμα μιας ευρύτερης εξόδου τους από την Ινδία γύρω στο 900 μ.Χ.: «Σαν μέλη της φυλής των Χαμ, παρουσιάζονται στην Κρήτη, σύμφωνα με περιγραφή φραγκισκανού μοναχού προσκυνητή του 1322... με το όνομα “Romniti” και εγκαταστημένοι εκτός των τειχών της Μεθώνης αναφέρονται από περιηγητή του 1384. Την ίδια εποχή βρίσκονται στην περιοχή του Ναυπλίου. Οι βενετσάνοι τούς έχουν παραχωρήσει προνόμια. Έχουν δικό τους αρχηγό, τον Johannes Ginganus, κάτοχο του τίτλου Drugarius Acinganorum.... Feudum Acinganorum υπάρχει στην Κέρκυρα από το 1381 τουλάχιστον.... Τσιγγάνοι σιδεράδες δουλεύουν στη Ζάκυνθο το 1519, με τον ίδιο τρόπο, όπως στη Μεθώνη. Οι cinnguanes της Κύπρου, οι πρόγονοι των νεότερων κιλίντζιρων, διακρίνονται το 1580 για τη χειρομαντία και τη νεκρομαντία τους». (Βλ. Δ. Λιθοξόου, Μειονοτικά ζητήματα και εθνική συνείδηση στην Ελλάδα, σσ. 87-88).

Στο ίδιο διάστημα περίπου (τέταρτη δεκαετία του αιώνα), οι σέρβοι υπό τον Στέφανο Δουσάν προσάρτησαν τη Βόρεια Μακεδονία και κατέλαβαν το μεγαλύτερο μέρος της Αλβανίας. 

 

Διαβάστε:

Από τον Σπάτα και τον Τατόη,
στο Χαλάνδρι και τη Λούτσα...

Η ένταξη των αρβανιτών
στο εθνικό φαντασιακό

 

 

Την εποχή αυτή αρχίζει μια έντονη μετακίνηση των αλβανών προς τα νότια, η οποία αρχικά γίνεται στη Θεσσαλία και στη συνέχεια, προς τα τέλη του 14ου και τον 15ο αιώνα, σʼ όλη την κεντρική περιοχή του «ελλαδικού χώρου», την Πελοπόννησο και σε πολλά νησιά του Αιγαίου Πελάγους. 

 

Παράλληλα, καταφθάνουν και εγκαθίστανται σε διάφορα μέρη του «ελλαδικού χώρου» κυρίως στη Θεσσαλονίκη, ομάδες εβραίων, διωγμένων απʼ τις χριστιανικές χώρες της Ευρώπης. Απʼ την Ιταλία και τη Γαλλία το 1394 και τις γερμανικές χώρες στα 1387, 1420 και 1470. Σʼ αυτούς θα προστεθεί αργότερα (1492) ένα μεγάλο μέρος απʼ τους 40.000 ισπανοεβραίους (Σεφαρδίμ), ποθα καταφύγουν σε εδάφη της οθωμανικής αυτοκρατορίας μετά την εκδίωξή τους βάσει, του «διατάγματος της Αλάμπρα» (31.3.1492), απʼ τη χώρα του Φερδινάνδου και της Ισαβέλλας. 

Είναι αξιοσημείωτο, πως οι άνθρωποι, που ήταν εγκατεστημένοι στον «ελλαδικό χώρο» δεν υπέφεραν μόνο από τις επιδρομές των διάφορων ομάδων, όσο από τη στυγνή κυριαρχία των βυζαντινών (αυτοκράτορες–κλήρος–γαιοκτήμονες) και των οργάνων της αυτοκρατορίας. Το γεγονός, πως «μια εισβολή ξένων φαινόταν στους φορολογούμενους λιγότερο τρομερή από την άφιξη των υπαλλήλων του ταμείου του Κράτους» είναι χαρακτηριστικό. (Joannis Lydi, «De Magistratibus», 111,70).

 

Οι επαναστάσεις και οι εξεγέρσεις καθʼ όλο το διάστημα της βυζαντινής κυριαρχίας δεν ήταν λίγες, παρʼ ότι αναφέρονται μεμονωμένα και αποσπασματικά από τους διάφορους χρονικογράφους και συγγραφείς. Ενδεικτικά μνημονεύουμε κάποιες απʼ τις πιο σημαντικές. 

Το 821 στη Μ. Ασία, σύμφωνα με το χρονικογράφο Θεοφάνη, «εξεγέρθησαν οι δούλοι ενάντια στους κυρίους τους, οι στρατιώτες ενάντια στους αξιωματικούς τους, τα στρατιωτικά τμήματα ενάντια στους αρχηγούς τους». (Δ. Δαούλα, Γενική Ιστορία του Σοσιαλισμού..., τ. βʼ, σ. 335). Με επικεφαλής το Θωμά το Σλάβο (ο οποίος θα αποκτήσει μεγάλη επιρροή διατάζοντας τη σύλληψη των φοροεισπρακτόρων και την κατάργηση των φόρων), οι επαναστάτες, μαζί με χιλιάδες αγρότες απʼ τη Μακεδονία και τη Θράκη (όπου είχε επεκταθεί η εξέγερση) θα συγκροτήσουν ένα στράτευμα, το οποίο θα πολιορκήσει για ένα χρόνο την Κωνσταντινούπολη. Η απόπειρα, ωστόσο, του Θωμά (που φυσικά απέβλεπε στον αυτοκρατορικό θρόνο) δεν θα καρποφορήσει. Θα ηττηθεί τελικά το 823 απʼ τα βυζαντινά στρατεύματα και αφού συλληφθεί και βασανιστεί, θα θανατωθεί. 

 

Η επανάσταση του Θωμά του Σλάβου

.

 

Στη μικρογραφία του «Χρονικού του Κωνσταντίνου Μανασσή» (13ος αιώνας) εικονίζεται ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Β' ο Τραυλός, επικεφαλής του βυζαντινού στρατού κατά την ένοπλη σύγκρουσή του με τον επαναστάτη, Θωμά το Σλάβο, τη στιγμή, που απλώνει το χέρι, για να αφαιρέσει από τον αντίπαλό του το στέμμα. (Ρώμη, Βατικανή Βιβλιοθήκη). 

 

 

 

 

Η προσαγωγή του Θωμά του Σλάβου μπροστά στον αυτοκράτορα
και ο μαρτυρικός θάνατός του από το «Χρονικό του Ιωάννη Σκυλίτση».
(Εθνική Βιβλιοθήκη της Ισπανίας, Μαδρίτη).

 

Στο δεύτερο μισό του 9ου αιώνα θα εξεγερθούν οι σλάβοι του Μωρηά (μιλίγκοι και εζερίτες) και θα καταφέρουν να αποκτήσουν την αυτονομία τους έναντι ενός μικρού φόρου υποτέλειας στους βυζαντινούς. Επί Κωνσταντίνου Ζʼ θα ξεσπάσει μεγάλη και μακρόχρονη εξέγερση των «πενήτων» (φτωχών) στο θέμα του Οψικίου με ηγέτη κάποιον Βασίλειο απʼ τη Μακεδονία, η οποία τελικά θα κατασταλεί με μεγάλη αγριότητα, ενώ ο επικεφαλής της αφού συλληφθεί και βασανιστεί, θα οδηγηθεί στην πυρά.

Τον 10ο αιώνα έχουμε συχνές εξεγέρσεις των βουλγάρων «παροίκων» και των αιρετικών βογομίλων. Οι βογόμιλοι εναντιώθηκαν στο Βυζάντιο, στους σλάβους κατακτητές και στους ορθόδοξους άρχοντες της Σερβίας. Λόγω των διώξεων που υπέστησαν αναγκάστηκαν να ενωθούν σε κοινωνικοπολιτικό σώμα και να εξελιχθούν σε πραγματικές επαναστατημένες κοινότητες, που συγκέντρωναν χιλιάδες αγρότες και τεχνίτες. Μισούσαν το σταυρό, απέρριπταν την Παρθένο και την Παλαιά Διαθήκη. Αρνιόντουσαν το γάμο, τα πλούτη, την εργασία και τις διακρίσεις. Υποστήριζαν την εξέγερση, την άρνηση του συμβιβασμού και της υποταγής, μέχρι θανάτου. 

(Βλ. Ζακ Λακαριέρ, Οι Γνωστικοί, σσ. 83-86). 

 

Βογομιλικό νεκροταφείο στη Νέα Χαλκηδόνα Θεσσαλονίκης

Οι βογόμιλοι [από το σλάβικο βογ (μπογκ)=Θεός και μιλούι=ελέησον ή κατ' άλλους από το μπογκ και μίλε=φίλος, δηλαδή θεοφιλής] εμφανίστηκαν τον 8ο αιώνα κατά τον επί αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Ε' γενόμενο εποικισμό περιοχών, που είχαν ερημωθεί από επιδρομές και φυσικές καταστροφές.
 

Με την κατάκτηση από τους οθωμανούς της νοτιοανατολικής Ευρώπης τον 15ο αιώνα, οι βογόμιλοι οδηγήθηκαν σε αφάνεια

 

Το 1042, κοινωνικής αιτιολογίας ταραχές θα ξεσπάσουν μέσα στην Κων-
σταντινούπολη. «Κατά τη στάση αυτή, το επαναστατημένο πλήθος κατάφερε να παραβιάσει τις πόρτες του ιερού παλατιού, σπάζοντας την αντίσταση της φρουράς ύστερʼ από λυσσασμένο αγώνα, που κόστισε τη ζωή σε χιλιάδες ανθρώπους. Οι στασιαστές μπήκαν στα διαμερίσματα, που βρίσκονταν οι θησαυροί και οι φορολογικοί κατάλογοι. 

 

Τους θησαυρούς τους λεηλάτησαν, τους καταλόγους τους ξεσκίσανε. Αλλά η φτωχολογιά δεν έπαιξε ανεξάρτητο ρόλο στην περίπτωση τούτη. Αυτοί, που κέρδισαν από την εξέγερση τούτη, ήταν οι οπαδοί της Μακεδονικής δυναστείας». (Λεφτσένκο, Ιστορία της βυζαντινής αυτοκρατορίας, σ. 246).

Στα 1086 θα ξεσηκωθούν στη βόρεια Βαλκανική αγρότες αιρετικοί (βογο-
μίλοι και παυλικιανοί), παράλληλα με τους καταπιεσμένους της Κρήτης και της Κύπρου.

Το 1341 στη Θράκη, με κέντρο την Αδριανούπολη, έχουμε εξέγερση αγροτών και βιοτεχνών με επικεφαλής τον αγρότη Βρανό, η οποία θα κατασταλεί από τούρκους μισθοφόρους, που κάλεσαν οι Παλαιολόγοι. Ανάλογη θα είναι και η τύχη του κινήματος των ζηλωτών στη Θεσσαλονίκη (1342-1349) και της εξέγερσης, ενάντια στους Παλαιολόγους, αρβανιτών, σλάβων και τσακώνων αγροτών στο Μωρηά (Αρκαδία), το 1387.

 

 

 

 

Διαβάστε:

Η άρνηση του οθωμανικού παρελθόντος μας

Οθωμανική Αθήνα

 

Από ταύτη τη σύντομη αναδρομή γίνεται αντιληπτό πώς μέσα σʼ αυτές τις συνθήκες των συνεχών επιδρομών και των αποικισμών, των κοινωνικών συγκρούσεων και των επαναστάσεων, οι συμμίξεις ανάμεσα στις διάφορες ανθρώπινες ομάδες −που βρέθηκαν κατά περιόδους, πριν από την οθωμανική κάθοδο, στον εξεταζόμενο χώρο της Βαλκανικής Χερσονήσου− υπήρξαν έντονο και καθοριστικό γεγονός, για τη διαμόρφωσή τους μέχρι την εποχή της επανάστασης του 1821.

Όπως προαναφέραμε, δεν βρίσκεται στις προθέσεις μας να αποδώσουμε κάποια κληρονομικά δικαιώματα στις ανθρώπινες ομάδες, που μέσα από πολύμορφες συνθήκες διατηρήθηκαν, διαμορφώθηκαν ή εξαναγκάστηκαν να παραμείνουν σαν τέτοιες στη συγκεκριμένη εδαφική έκταση.

Ακόμη περισσότερο δεν ενδιαφέρει να αποδειχθεί καμιά εθνολογική συγγένεια ή αιματολογική καθαρότητα ή ακόμα, η φυλετική υπεροχή («ανώτερη φυλή») κάποιων «ελλήνων», που είναι δήθεν ικανοί να αφομοιώνουν τις υπόλοιπες φυλές παραμένοντας οι ίδιοι αναλλοίωτοι. Ούτε, φυσικά, μπορεί να γίνει δεκτή η παραλλαγμένη άποψη−ιδεολόγημα περί του «υγιούς πυρήνα», που θα πρέπει να κληθεί να αφομοιώσει τις υπόλοιπες φυλές φτιάχνοντας μια καινούργια. Τέτοιες προσπάθειες ταιριάζουν στους ρατσιστές, τους πατριώτες, τους εθνικιστές και τις κάθε λογής αποφύσεις του κρατισμού και της εξουσιαστικής λογικής, οι οποίες βολεύουν στην προσπάθεια κατάδειξης μιας «ευνοούμενης» ή «χαρισματικής» φυλής ή έθνους.

Είναι ξεκάθαρο, πως η διαμόρφωση τον εγκλωβισμένου σήμερα μέσα στα κρατικά όρια, που έχουν επιβάλλει οι κυρίαρχοι, πληθυσμού είναι αποτέλεσμα άλλοτε ελεύθερων επιλογών και άλλοτε εξαναγκαστικών καταστάσεων.

Εξ άλλου, η «διατήρηση της γλώσσας», θα πρέπει να εξετασθεί με πολλές επιφυλάξεις, δεδομένου, πως η Αττική διάλεκτος αποτέλεσε επί μακρόν μέσο επικοινωνίας μεταξύ των κυρίαρχων ομάδων και όχι του ευρύτερου πληθυσμού. Η διατήρηση μιας εκδοχής της και η εκείθεν επιβολή της οφείλεται σε εκκλησιαστικούς και γενικότερα εξουσιαστικούς παράγοντες, μη έχοντας άμεση σχέση με τα πλατιά στρώματα του πληθυσμού, που διαμόρφωσαν τους δικούς τους κώδικες επικοινωνίας και συνεννόησης, σύμφωνα με τις πραγματικές τους ανάγκες.

Είναι χαρακτηριστική η διαπίστωση τον Μιχαήλ Ακομινάτου, μητροπολίτη της Αθήνας κατά τα τέλη του 12ου αιώνα, την οποία καταγράφει αναφερόμενος στο «ποίμνιό» του: «Όταν σου μιλούσα, επʼ ευκαιρία της ενθρονίσεώς μου, απλά και φυσικά [εννοεί στην απλή ελληνική γλώσσα] εφαίνετο σαν να είχα μιλήσει για κάτι το ακατανόητο ή σε μια ξένη γλώσσα των περσών ή των σκυθών». (A.A. Vasiliev, Ιστορία της βυζαντινής αυτοκρατορίας, σ. 606).

Πάντως, ακόμα και σήμερα μπορούμε να δούμε την έντονη γλωσσική διαφοροποίηση, τις διαλέκτους, αλλά και το λεκτικό ή φραστικό ανακάτεμα, που υπάρχει και εξακολουθεί να διαμορφώνεται στη γλώσσα που μιλούν οι άνθρωποι. Αυτή η πραγματικότητα, που ισχύει κυρίως σε σχέση με ανθρώπους, που προέρχονται ή βρίσκονται σε διάφορες περιοχές του «ελλαδικού χώρου», αντικατοπτρίζει συνθήκες, όπου αυτά τα στοιχεία υπήρχαν με πολύ πιο έντονο τρόπο και τα οποία θα ανέπυσσαν τη δική τους πορεία αν δεν παρεμβάλλονταν οι διαρκείς, έντονες κι εξαναγκαστικές προσπάθειες εκ μέρους των κυρίαρχων στην κατεύθυνση του ισοπεδωτισμού και της εξαφάνισης αυτών των διαφοροποιήσεων.

 

 

 

Διαβάστε:

Η παραδοσιακή... τυνησιακή
αιγαιοπελαγίτικη αρχιτεκτονική

Η μεσαιωνική ερήμωση
των νησιών του Αιγαίου

Συνολικότερα θα πρέπει να πούμε, πως όσο κι αν η κυριαρχία προσπαθεί να δικαιολογήσει να να διατηρήσει την επιβολή της πάνω στους ανθρώπους εφευρίσκοντας εθνολογικές, φυλετικές, αιματολογικές και κάθε λογής «συγγένειες», «διαφορές» και καταβολές, προκειμένου να διατηρήσει τους ανθρώπους υποταγμένους, το καθοριστικό παραμένει η ανθρώπινη φύση, η ανθρωπινότητα ενάντια σε διαιρέσεις και διαχωρισμούς (φυλετισμούς, εθνικισμούς, διεθνισμούς, ευρωπαϊσμούς κ.λπ.).

Αυτή η ανθρωπινότητα −πέρα από τις διαφορετικότητες, που φυσιολογικά αναπτύσσονται, λόγω των διαφόρων συνθηκών, τις οποίες βίωσαν και βιώνουν οι διάφορες ανθρώπινες ομάδες− ξεπηδά με μιαν ακατανίκητη δύναμη αποζητώντας και παλεύοντας για την επαναοικειοποίηση της χαμένης ελευθερίας.

Αυτό το γεγονός διατρέχει όλη την πορεία των ανθρώπινων ομάδων και αποτελεί ό,τι το πιο γνήσιο υπάρχει.

Σημείωση: Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα από το συλλογικό έργο: Κυριαρχία και κοινωνικοί αγώνες στον «ελλαδικό χώρο» από την προεπαναστατική περίοδο μέχρι και τις πρώτες απόπειρες συγκρότησης εθνικού κράτους, το οποίο μπορείτε να κατεβάσετε δωρεάν από εδώ. Οι εικόνες, ο τίτλος και οι υπότιτλοι έγιναν με μέριμνα της «Ελεύθερης Έρευνας».

 

 

 

 

 https://www.freeinquiry.gr/

 

 

 

theologos vasiliadis

 

 

ΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΗΣ... ΓΛΩΣΣΑΣ

ΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΗΣ... ΓΛΩΣΣΑΣ

Συνεχίζεται η επιχείρηση
παραχάραξης της Ιστορίας από τη Ρωμιοσύνη

Χρειάστηκε προχθές, να μεταβώ από την Αθήνα, που διαμένω, στη γενέτειρα τού πατέρα μου, τα Ζαρουχλέικα Πατρών. 

 

Δεδομένου, ότι είχα περισσότερα από είκοσι χρόνια να πάω εκεί κι επειδή εν τω μεταξύ έχει γίνει η περιφερειακή οδός των Πατρών, σκέφτηκα προηγούμενα να ψάξω στους google maps, να βρω τα Ζαρουχλέικα και την πλησιέστερη έξοδο τής περιφερειακής, ώστε να μην χαθώ.

 

Μάταια, όμως... Τα Ζαρουχλέικα δεν υπήρχαν πουθενά! 

 

Δεν μπορούσα να καταλάβω τί συνέβαινε. 

 

Γκουγκλάροντας τη λέξη έκπληκτος διαπίστωσα, ότι εδώ και πολλές δεκαετίες το τοπωνύμιο έχει αλλάξει σε... Γλαύκο! 

 

Γι΄αυτό δεν μπορούσα να βρω τα Ζαρουχλέικα, τα οποία όμως, πάντα ως Ζαρουχλέικα τα γνώριζα από μικρό παιδί. 

 

Έτσι τα έλεγε ο πατέρας μου, ο παππούς μου κ.λπ. κι έτσι τα λένε ακόμα οι συγγενείς μου.

Το τοπωνύμιο (πιθανόν σλάβικης προέλευσης) προέρχεται από το χωριό Ζαρούχλα των ορεινών Καλαβρύτων, απ΄όπου πριν από 150-200 χρόνια, μέρος των αρβανιτόβλαχων κατοίκων του (αλβανορουμάνοι μετανάστες, 

 

διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Από το Σπάτα και τον Τατόη, στο Χαλάνδρι και τη Λούτσα...) 

 

κατέβηκαν στην Πάτρα κι ονόμασαν το μέρος, όπου εγκαταστάθηκαν, Ζαρουχλέικα.

Σλαβο-αλβανο-ρουμάνικα κ.λπ. όμως τοπωνύμια, δεν συνάδουν με τις φαντασιώσεις τής Ρωμιοσύνης περί ευγενούς καταγωγής από τους αρχαίους έλληνες κι έτσι έχουν ριφθεί στο... «πυρ το εξώτερον». 

 

(Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: «Εσλαυώθη πάσα η χώρα...»,

 

 Τί απέγιναν τόσοι σλάβοι; κ.ά.). 

 

  

Η βίαιη και αυθαίρετη επιχείρηση εξελληνισμού τους, που ξεκίνησε πριν από ένα σχεδόν αιώνα, συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας.

Σχετικά πρόσφατα, για παράδειγμα, η Ρωμιοσύνη μετονόμασε τα Λιόσια (Λιώσα -κι όχι Λιόσια- από τον αλβανό κτήτορα τού χωριού) σε... Ίλιον επιχειρώντας να ξορκίσει το ενοχλητικό αλβανικό της παρελθόν, ενώ από το Κορωπί, το οποίο είχε ονομασθεί έτσι από το όνομα κάποιου αλβανού φύλαρχου, τού Κορωπή, προκειμένου να τεκμηριώσει τη δήθεν συνέχεια στο χώρο και στο χρόνο, ονόμασε μιά ευρεία περιοχή στα Μεσόγεια ως δήμο Κρωπίας, ισχυριζόμενη, ότι το όνομα προερχόταν από την αρχαία πόλη Κρωπιά, που δήθεν βρισκόταν σε εκείνη τη θέση, η οποία όμως, σύμφωνα με τον Θουκυδίδη, ήταν κοντά στο Αιγάλεω κ.λπ. κ.λπ.. 

 

(Διαβάστε σχετικά στο Γ΄μέρος τού άρθρου: Από τον Σπάτα και τον Τατόη, στο Χαλάνδρι και τη Λούτσα...).

Από τότε, που ξεκινήσαμε την έρευνα -η οποία δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα- για την καταγωγή των σημερινών κατοίκων τού ελλαδικού χώρου 

 

(δείτε στο Θεματολόγιο την Ενότητα: Η πραγματική καταγωγή μας), 

 

έχουμε δεχθεί πολλές επιθέσεις από ελληναράδες όλων των αποχρώσεων. 

 

 Δεδομένου όμως, ότι τα ιστορικά, πολιτιστικά κ.λπ. στοιχεία είναι συντριπτικά και συνηγορούν στην άποψη περί τής μή ελληνικής καταγωγής όλων των επήλυδων, που εδώ και αιώνες έχουν επανειλημμένα κατακλύσει τον ελλαδικό χώρο (σλάβοι, αρβανίτες, τούρκοι, βλάχοι, βορειοαφρικανοί, αρμένιοι κ.λπ.), το τελευταίο επιχείρημα των ρωμιών «απογόνων» είναι η ελληνική γλώσσα, ένα μόρφωμα τής οποίας μιλούν σήμερα.

 

 

Η Ρωμισύνη εξαφάνισε τα... ενοχλητικά και μή συνάδοντα με τις περί ευγενούς καταγωγής φαντασιώσεις της, Ζαρουχλέικα.

Οι διαφόρων φυλών μετανάστες στην Αμερική π.χ., έμαθαν αγγλικά. Αυτό δεν σημαίνει, ότι οι άνθρωποι αυτοί είχαν φυλετική σχέση με τους άγγλους ούτε αυτοί ούτε οι προηγούμενοι, από τους οποίους τα έμαθαν. 

 

Όπως έχουμε εξηγήσει και σε άλλα άρθρα μας 

 

(π.χ. βλ. Zorba the Christian), 

 

οι λαοί τού -πολυεθνικού- Βυζαντίου

 

είχαν εκβυζαντινισθεί κι όχι εξελληνισθεί,

 

  

όπως λανθασμένα υποστηρίζεται. Τους επιβλήθηκε η γλώσσα τής αυτοκρατορίας (τα ελληνικά, τα «αγγλικά» τής εποχής, δηλαδή) και η ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία. 

 

Η γλώσσα, που μιλάει κάποιος δεν έχει απαραίτητα σχέση με τη φυλετική του καταγωγή κι ένας αλβανορουμάνικης καταγωγής σημερινός κάτοικος τού ελλαδικού χώρου, που μέχρι πρό τινος -ή κι ακόμα- εξ άλλου μιλούσε αρβανίτικα, ενώ σήμερα μιλάει ελληνικά, δεν μπορεί να ισχυρίζεται, ότι είναι απόγονος τού... Σωκράτη, έστω κι αν αυταπατάται μετονομάζοντας τα Ζαρουχλέικα σε Γλαύκο.

 

 

https://www.freeinquiry.gr/ 

 

 

theologos vasiliadis

 

ΜΕ ΠΛΑΣΤΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

ΜΕ ΠΛΑΣΤΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

 

Λυτρωτική η διαδικασία απελευθέρωσης  από τα δεσμά παράδοσης, θρησκείας, έθνους

 

 Στη χώρα, στην οποία ζούμε και μεγαλώνουμε, εμείς, οι σύγχρονοι κάτοικοι αυτού τού κομματιού τού ευρωπαϊκού νότου με αναμφίβολα μεγάλη ιστορία, που χάνεται στο πολύ μακρινό παρελθόν, έχουμε τρία πολύ βασικά στάδια ωρίμανσης, που πρέπει να ξεπεράσουμε:

1^ο στάδιο:
Απόρριψη τού παραμυθιού “Παράδοση”

 

Το πρώτο στάδιο είναι ο βάλτος μιας στείρας παράδοσης, που κληρονομείται από γενιά σε γενιά. Είμαστε έλληνες, απόγονοι τού Σωκράτη, τού Περικλή και τού Μεγάλου Αλεξάνδρου και κάποια στιγμή, είδαμε το «φως το αληθινόν» και γίναμε όχι απλά χριστιανοί, αλλά χριστιανοί ορθόδοξοι, κάτι κατʼ εμάς προνομιακό, όπως προνομιακό χαρακτηριστικό μας θεωρούμε ως λαός και την υποτιθέμενη καταγωγή μας από τους αρχαίους έλληνες. 

 

Στα βαλτωμένα νερά αυτού τού πρώτου σταδίου, είναι κολλημένοι οι περισσότεροι νεορωμιοί ίσως επειδή τούς βολεύει. Εξ άλλου, η άγνοια είναι ένας πολύ κακός σύμμαχος και όποιος την αφήνει να επικρατήσει μέσα του, αυτόματα γίνεται έρμαιο διάφορων ψευδο-επιστημονικών θεωριών, που εκπορεύονται από λαοπλάνους πολιτικούς και πολιτικο-θρησκευτικούς ταγούς, που επιθυμούν να χειραγωγήσουν τους πολίτες και να τους μετατρέψουν σε πειθήνια όργανά τους, ταΐζοντάς τους ευήκοα ψεύδη.

 

 

2^ο στάδιο: Απόρριψη
τού παραμυθιού “Θρησκεία”

 

 

 

Το δεύτερο στάδιο, απαιτεί περισσότερο θάρρος και τόλμη, για να το διαβεί κανείς. 

 

Καλείται να διαπιστώσει, πως η θρησκεία, που ασπάζεται (όπως και όλες οι θρησκείες), είναι ένα παραμύθι, ένα αλλότριο κατασκεύασμα, που σκορπά φόβο επιδιώκοντας την πλήρη υποταγή τού πολίτη και την μετατροπή του σε υπάκουο πρόβατο, που αγόγγυστα υπακούει στα κελεύσματα τού ποιμενάρχη ιερέα και γενικότερα τού πανούργου ιερατείου, το οποίο αντλεί την ισχύ του από το φόβο και την τυφλή υπακοή και αδράνεια τού «ποιμνίου» του.

Όμως, εδώ ελλοχεύει ο μεγάλος κίνδυνος μιας στείρας προγονολατρίας, που προκύπτει από διαστρεβλώσεις τής ιστορίας κατά το δοκούν και η ψευδαίσθηση, πως επιστρέφοντας στην «πατρώα» θρησκεία και τα «πατρώα» ήθη και έθιμα, ο πολίτης αναγεννιέται και αποκτά πολύ μεγαλύτερο βαθμό ταύτισης με τον αρχαίο κόσμο με την ψευδαίσθηση, ότι πρόκειται πλέον για τον απ' ευθείας γόνο και κληρονόμο του.

Το μαύρο ράσο γίνεται λευκή χλαμύδα, οι συναθροίσεις και οι τελετές δεν γίνονται σε εβραιοχριστιανικές εκκλησίες, αλλά σε αρχαίους τόπους και ιερά. Οι προσευχές δεν απευθύνονται στον Γιαχβέ, αλλά σε ολύμπιες θεότητες.

 

Οι χριστιανοδωδεκαθεϊστές τής Ρωμιοσύνης.

 

Ξεφούσκωσε η κίνηση τής περασμένης δεκαετίας με τις χλαμυδοφορίες, τις περικεφαλαίες, τα δόρατα κ.λπ. γραφικά, των εκτός τόπου και χρόνου έμπλεων εθνικιστικών φρονημάτων «απογόνων», αυτών, που ξεφορτώθηκαν (αν κι αυτό είναι συζητήσιμο) ένα θεό, αλλά φορτώθηκαν δώδεκα άλλους. 

 

 (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Το θλιβερό φαινόμενο τού χριστιανοδωδεκαθεϊσμού).

Ο αρχαίος κόσμος μετατρέπεται σε αψεγάδιαστο καταναλωτικό προϊόν, που βουλιμικά καταναλώνεται από τους κατʼ επίφαση αναγεννημένους έλληνες. 

 

Σʼ αυτό το στάδιο, δυστυχώς μένουν εγκλωβισμένοι αρκετοί άνθρωποι και πάλι γιατί βολεύονται θεωρώντας, πως ανήκουν σε μία ανώτερη φυλή, ενώ μέσα τους υποβόσκει η διάθεση να θεωρούνται ως υποτελείς όλοι οι υπόλοιποι λαοί τού κόσμου.

Αγνοούμε επιλεκτικά, πως και στην αρχαιότητα υπήρχαν λαμόγια, κατα- χραστές τού δημοσίου χρήματος και τής εξουσίας, προδότες, δεισιδαίμονες, θρησκόληπτοι και κυνηγοί φιλοσόφων και εκφραστών τής διαφορετικότητας. 

 

(Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»:
Ένα χρονικό τού διωγμού των φιλοσόφων δια μέσου των αιώνων, 

Η αρχαία επιστήμη στην υπηρεσία τού 12θεϊστικού ιερατείου, 

Το παραμύθι "ολυμπιακό πνεύμα" τής αρχαιότητας,

Κάτω Κόσμος: Μια προσοδοφόρα επιχείρηση τού 12θεϊστικού ιερατείου κ.ά.).

Αντίθετα, υιοθετείται η παράλογη αντίληψη τού «όλοι μάς χρωστάνε και πρέπει να ξεπληρώσουν τα χρέη τους σ΄εμάς, που τούς δώσαμε τα φώτα τού πολιτισμού». Με αυτή τη «λογική» είναι αδύνατον να υπάρξει πρόοδος και ευημερία, γιατί εκπαιδευόμαστε στην αναμονή των υποτιθέμενων «χρεών» από τούς υποτελείς κατʼ εμάς λαούς.

Πατρίς-Θρησκεία-Σχιζοφρένεια.
 

Πολλές κατοικίες τής σύγχρονης Ρωμιοσύνης, διαθέτουν ναΐδρια μικρά ή και μεγαλύτερα και αναρτούν σημαίες -όχι μόνο σε  «εθνικές» ή θρησκευτικές επετείους, αλλά καθ΄όλο το χρόνο- σε εμφανή σημεία τής εισόδου ή τού κήπου τους.

3^ο στάδιο:
Απόρριψη τού παραμυθιού “Έθνος”

 

 
Το τρίτο στάδιο, είναι το πλέον δύσκολο, γιατί καλούμαστε να αντικρύσουμε την ιστορία απογυμνωμένοι από εθνικιστικές και πολιτικο-θρησκευτικές αγκυλώσεις. Καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τις ιστορικές αλήθειες κατάματα και άφοβα.

Σίγουρα, οι διαπιστώσεις, που θα κάνουμε, θα γκρεμίσουν το επίπλαστο οικοδόμημα τής παράδοσης, που φρόντισαν να μάς εμφυτεύσουν από τα παιδικά μας χρόνια. Θα αισθανθούμε άβολα διαπιστώνοντας, πως είμαστε γόνοι επήλυδων, που εκχριστιανίστηκαν από το ανθελληνικό Βυζάντιο κι όχι δήθεν γόνοι των αρχαίων ελλήνων, που με τη βία ασπάστηκαν το χριστιανισμό. 

 

 

 Ούτε ολόκληρη η Ρωμιοσύνη ούτε η ίδια αντιλήφθηκαν το πόσο σωστό ήταν αυτό, που έγραψε στο Twitter η αθλήτρια, που αποκλείστηκε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. 

Είναι πλούσια η συνεισφορά βορειοαφρικάνικου αίματος στους σημερινούς κατοίκους τού ελλαδικού χώρου, ειδικά των νησιών τού Αιγαίου. 

 

 

(Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Η παραδοσιακή... τυνησιακή αιγαιοπελαγίτικη αρχιτεκτονική).

 

Η διαπίστωση, πως είμαστε γόνοι αλβανών (αρβανιτών), σλάβων, βλάχων, βορειοαφρικανών, αρμένιων, φράγκων και πολλών φυλών από τα βάθη τής Ανατολής δεν είναι εύκολη υπόθεση. Αρχικά, θα αμφισβητήσουμε, θα εκνευρισθούμε,  θα κατηγορήσουμε ως ανθελληνικές τις ιστορικές πηγές και θα εμπλακούμε σε έναν φαύλο κύκλο συνωμοσιολαγνείας, ότι οι κακοί ξένοι ακόμα μία φορά μάς επιβουλεύονται και θέλουν να μάς ξεπαστρέψουν. 

 

(Στο ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΟ / Η πραγματική καταγωγή μας τής «Ελεύθερης Έρευνας» μπορείτε να βρήτε πολλά σχετικά άρθρα - μελέτες).

 

Στους τοίχους εκφράζεται
ένα ορθά σκεπτόμενο
κομμάτι τής κοινωνίας μας. 

Αυτούς, δεν τους καλούν στα talk shows...

Δραπέτευση από τη μέγγενη τής παράδοσης

 
Αν καταφέρουμε να ξεφύγουμε από τη μέγγενη τής στείρας παράδοσης και τής παραποιημένης ιστορίας, που διδασκόμαστε από παιδιά, τότε έχουμε πλέον μπει στη διαδικασία τής λύτρωσης από τα δεσμά τής ψεύτικης ταυτότητας, που μάς υποχρεώνει η αρρωστημένη Ρωμιοσύνη να διατηρούμε ως «ελληνο- χριστιανικό έθνος».

Η πραγματική κι όχι η παραποιημένη ιστορία, απλά καταγράφει γεγονότα και παραθέτει αλήθειες συμβάντων τού παρελθόντος. Δεν πλάθεται, δεν ανασκευάζεται, δεν προσαρμόζεται, για να γίνει πιο ευχάριστη και σαφώς δεν αλλοιώνεται και δεν νοθεύεται.

Η νοθευμένη ιστορία δεν είναι ιστορία, αλλά εθνικοθρησκευτικός μύθος, δηλαδή κάτι το εξαιρετικά επικίνδυνο για την πνευματική λύτρωση τού κάθε πολίτη.

 

 

Ρωμιοί άθεοι κόβουν την αγιοβασιλιάτικη πίτα τους!

Ορισμένοι, που δηλώνουν άθεοι, εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια,
αλλά αποδείχτηκαν... γιαλαντζί. 

Οι χριστιανοάθεοι τής Ρωμιοσύνης.

Ο επικίνδυνος ρόλος τής παράδοσης

 
Όπως πολύ σωστά είχε πει ο Νίτσε, όποιος λαός δεν αναδημιουργεί την στείρα παράδοσή του απορρίπτοντας τούς εθνικούς μύθους και τούς δεισιδαιμονικούς παραλογισμούς της, είναι καταδικασμένος να καταντήσει μαυσωλείο τού ίδιου του τού εαυτού. 

 

Δεν πρόκειται ποτέ να προκόψει, να ευημερήσει και να δημιουργήσει κάτι καινούργιο, κάτι δικό του, κάτι, που θα ανήκει σʼ αυτόν κι όχι στους πραγματικούς ή τους υποτιθέμενους προγόνους του.

Σʼ αυτή όμως τη χώρα, που το «παρελθόν» επιβάλλεται μέσα από τα αναχρονιστικά πλοκάμια τής ελληνοχριστιανικής εκπαίδευσης τής Ρωμιοσύνης και που το κράτος αναλαμβάνει να παίξει το ρόλο τού νταβατζή - προστάτη τής βυζαντινοπρεπούς παράδοσης, η προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον για τις επερχόμενες γενιές πολιτών είναι... mission impossible! 

Αγάλματα αγίων παράγει η Ρωμιοσύνη.
«Δια την σωτηρίαν των ψυχών υμών»...

 
O κουνουπιδιασμένος εγκέφαλος τού νεορωμιού, που ταλαντεύεται ανάμεσα στην ξενοφοβία και την ξενομανία, που ακόμα και σήμερα είναι ανίκανος στο τί να απορρίψει ή τί να υιοθετήσει από τις επιρροές, που δέχεται από άλλους πολιτισμούς, που κάνει λιτανείες για να διώξει την κρίση, που ακόμα και σήμερα, επιτρέπει σε φάρες να τον παραμυθιάζουν και να τον διοικούν, είναι ανίκανος να προχωρήσει μπροστά και να δημιουργήσει τη δική του πολιτεία με τα μέτρα και τα σταθμά, που ο ίδιος και όχι οι ταγοί του, έχει επιλέξει.

 

Ρωμιοί φύγανε -οι ρωμιοί τής διασποράς- και ρωμιοί παραμείνανε (με μοναδική ίσως εξαίρεση, το ότι δεν είναι επιρρεπείς στη διαφθορά, αφού ζούν σε χώρες, όπου υπάρχει μια συλλογική κουλτούρα υπευθυνότητας, αξιοκρατίας κ.λπ.). 

 

 

Κατά τα άλλα, εξακολουθούν να κουβαλούν όλους τούς παραπλανητικούς μύθους, τις ανούσιες φοβικές εμμονές και τα ολέθρια συμπλέγματα τής (β)ρωμιοσύνης. 

 

 

(Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Συμβούλιο Απόδημης Ρωμιοσύνης).

 

Δεν υπάρχει αμφιβολία, πως το νεοελληνικό κράτος συστάθηκε, για να λειτουργήσει ως προτεκτοράτο των εκάστοτε μεγάλων δυνάμεων από τις οποίες αναμφίβολα έχουμε υποστεί πολλά. 

 

Το θέμα όμως, είναι τί τρόπους επιλέξαμε εμείς, για να αντισταθούμε. 

 

Τί προσπάθειες καταβάλαμε, για να φτιάξουμε ένα κράτος, που θα το διέπει η δημοκρατία, η ευρρυθμία, η ομαλότητα, η ασφάλεια, η κοινωνική δικαιοσύνη, η ελευθερία τής δημιουργίας και τής έκφρασης. 

 

Όπου μπορούσαν κι έφταναν κρέμασαν σημαίες στην εικονιζόμενη εκκλησία στους Αμπελοκήπους τής Αθήνας.

Ο εθνικισμός, όπως και η θρησκεία (βλ. Χωρίς θεό), αναπτύσσονται πιο εύκολα εκεί, όπου υπάρχει απαιδευσιά και απογοήτευση για τα προβλήματα τής κοινωνίας (φτώχεια, ανέχεια, ανεργία κ.λπ.), ενώ επί πλέον συμβαδίζουν με διαφθορά, υπανάπτυξη κι άλλες κοινωνικές παθογένειες και έχουν βίαιη κατά κανόνα κατάληξη. 

 

 

(Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Πενία, θρησκεία, εθνικισμός).

Κάναμε εμείς σαν πολίτες κάτι για όλα αυτά; Όχι, δεν κάναμε απολύτως τίποτα. Δεν μπορούμε; Δεν ξέρουμε τον τρόπο; Δεν έχουμε την παιδεία; Δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον ίδιο μας τον εαυτό και βολευόμαστε με τον λειτουργούμε ως ο «περίγελως» τού πολιτισμένου κόσμου; Ας δώσει ο καθένας ότι απάντηση επιθυμεί. 

 

(Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Τελευταίοι σε όλα! Νεορωμιοί-νεοέλληνες: Περίγελως τού πολιτισμένου κόσμου

 

 

 

Χρυσαυγίτες: Οι πιο καλοί ρωμιομαθητές...

Η ανάπτυξη τής εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη (άρθρο 16, παρ. 2 - διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Με το ζόρι έλληνες!).

 

 

Αφού το ρωμιόπουλο υποστή μακροχρόνια πλύση εγκεφάλου στην οικογένεια, στο στρατό, στην κοινωνία, στο σχολείο κ.ά. με τα ανάλογα μαθήματα (κυρίως Γλώσσας, Ιστορίας και Θρησκευτικών), με εορτασμούς εθνικών επετείων, με παρελάσεις, με γεμάτους εθνικοθρησκευτική έπαρση λόγους, με εκκλησιασμούς, αγιασμούς κ.λπ. κ.λπ., υποκριτικά και μέσα στη σχιζοφρένειά τους ορισμένοι ρωμιοί, διαμαρτύρονται, όταν κάποιοι καταντάνε χρυσαυγίτες. 

 

(Αν -κι όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις- ένα σημαντικό μέρος τής ρωμέικης κοινωνίας ταυτίζεται πλήρως ιδεολογικά μαζί τους).

Οι χρυσαυγίτες και οι συνοδοιπόροι τους όμως, είναι εκείνοι, που εμπέδωσαν καλύτερα τα φληναφήματα, τα ψεύδη και τούς εθνικοθρησκευτικούς μύθους τού εκπαιδευτικού Συστήματος τής Ρωμιοσύνης.

 

 

 

Τα παραδείγματα άλλων λαών

 

Σε καμμία περίπτωση δεν θεωρώ, πως σαν λαός είμαστε ο περισσότερο μπασταρδε- μένος. 

Η φυλετική καθαρότητα είναι επιδίωξη των απανταχού φασιστών και των θεωριών τους. 

Κανένας λαός δεν είναι φυλετικά καθαρότερος κάποιου άλλου μιας και δεν υπάρχουν λιγότερο ή περισσότερο καθαροί λαοί.

 

Ούτε και είμαστε κατώτεροι ή ανώτεροι πνευματικά από κάποιον άλλο λαό. 

 
Είμαστε όμως, απρόθυμοι να εργαστούμε σκληρά, να γράψουμε τη δική μας ιστορία, να διεκδικήσουμε το δικό μας μέλλον. Οι αμερικάνοι, οι αυστραλοί (οι περισσότεροι από την πρώτη γενιά αυστραλών είναι απόγονοι βαρυποινιτών, που η Αγγλία εγκατέστησε εκεί), οι καναδοί, γνωρίζουν, πως είναι ένα συνονθύλευμα φυλών και λαών. Αυτό όμως δεν τους απασχόλησε ποτέ.

Αν ρωτήσουμε έναν αυστραλό, έναν αμερικάνο ή ένα καναδό τί εθνικότητας είναι, θα απαντήσουν αντίστοιχα «αυστραλιανής», «αμερικάνικης», «καναδικής». Δεν πρόκειται να μπουν στη διαδικασία, για να μας πουν, ότι έχουν βρετανική καταγωγή κι ότι είναι απόγονοι τού... Σαίξπηρ.

 

 

Ναι, μόνο στους
-φυλετικά ανώτερους-
απόγονους!
(Από το Facebook).

Φρόντισαν να δημιουργήσουν το δικό τους πολιτισμό, να δημιουργήσουν τη δική τους κουλτούρα, να εργαστούν σκληρά, να γίνουν παραγωγικοί και δραστήριοι και να παραδώσουν στα παιδιά τους χώρες οργανωμένες και λειτουργικές.

Χώρες, με αρκετά ίσως ψεγάδια, αλλά τουλάχιστον με μια οργάνωση, με μια δομή, με τις δυνατότητες να παρέχεται στον πολίτη η ευκαιρία να αξιοποιήσει το μυαλό του, το ταλέντο του, την κλίση του, ώστε να σπουδάσει, να δημιουργήσει και να παράξει ευημερία γιʼ αυτόν, για την οικογένειά του και για τη χώρα του. 

Κοινός συνδετικός παράγοντας των διάφορων επήλυδων, σημερινών ρωμιών, κατοίκων τού ελλαδικού χώρου, δεν είναι η ευγενής, δήθεν ελληνική καταγωγή τους, αλλά η ορθοδοξία και τα ρωμέικα.    (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Zorba the Christian).

Βρώμικα πολιτικά παιχνίδια παίζονταν, παίζονται και πάντα θα παίζονται όσο υπάρχουν άνθρωποι. 

 

Η ουσία όμως είναι αν η χώρα, που κανείς κατοικεί, τού δίνει ευκαιρίες για να δημιουργήσει και να αξιοποιήσει το μυαλό του. Στις χώρες αυτές, ο πολίτης μπορεί να διεκδικήσει το μέλλον του.

Αντίθετα εδώ, ο πολίτης διεκδικεί μόνο ρουσφέτια και βόλεμα στο δημόσιο, το οποίο και καταφέρνει μέσα από ένα διεφθαρμένο, αντιπαραγωγικό, αναχρονιστικό και στενοκέφαλο κράτος.

Η «εθνική» ομάδα ποδοσφαίρου λειτουργεί ως βαλβίδα εκτόνωσης τού σάπιου, αρρωστημένου και χρεωκοπημένου Συστήματος τής Ρωμιοσύνης.

Αντικρύζοντας τον αρχαίο κόσμο με μια άλλη ματιά

 
Προσεγγίζοντας τον αρχαίο κόσμο με μιμητισμό, μελετώντας τον επιφανειακά και υιοθετώντας μονάχα ό,τι βολεύει τις μισαλλοδοξίες μας, ουσιαστικά τον υποβαθμίζουμε. Αυτό φαίνεται, πως δεν το έχουμε καταλάβει. 

 

Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός αναμφίβολα πρόσφερε πάρα πολλά στην ανθρωπότητα μιας και είχε την ιδιότητα να μπολιάζει, να μπολιάζεται από άλλους πολιτισμούς, να προσαρμόζει τη γνώση, τα ήθη, τα έθιμα άλλων λαών στα δικά του μέτρα και σταθμά. Αναμφίβολα επίσης, πολλά μυαλά επιστημόνων, φιλοσόφων και καλλιτεχνών γεννήθηκαν σε αυτόν τον τόπο. 

 

Άλλοι ρωμιοί στα γεράματά τους το γυρίζουν έντονα στο θεοτικό κι άλλοι στο όψιμο... εθνοτικό, ακόμα κι ορισμένοι «ανένταχτοι». 

Οι αναρχορωμιοί τής Ρωμιοσύνης.

(Για τον βίο και πολιτεία τού στρατηγού Μακρυγιάννη διαβάστε: 

Η θρησκοληψία τού Μακρυγιάννη, 

 

Ιδεολογία και αξιοπιστία τού Μακρυγιάννη 

 

και
Η κατάχρηση των αγγλικών δανείων από τους "ημέτερους" το΄21). 

 

 

https://vimeo.com/48007290

Όμως, αντί να κοκορευόμαστε, πως είμαστε οι γονιδιακοί τους απόγονοι, ας δώσουμε στον εαυτό μας το δικαίωμα να γίνει ο πολιτισμικός τους απόγονος. Ένα δικαίωμα, που πρέπει να έχουν όλοι οι λαοί ανεξάρτητα αν κατοικούν ή όχι σʼ αυτή τη χώρα. 

 

Οι φυλετικές καθαρότητες, που εναγωνίως ψάχνουν οι σημερινοί «απόγονοι», δεν υπήρχαν ούτε στην αρχαία Ελλάδα. 

 

Οι έλληνες, από τα χρόνια τού Μ. Αλεξάνδρου κι ύστερα, κατά χιλιάδες μετανάστευσαν στην Ανατολή και ανακατώθηκαν με τούς ντόπιους. 

 

Και πριν ακόμα, στα χρόνια τής περσικής αυτοκρατορίας, είχαν γίνει σημαντικές μετατοπίσεις πληθυσμών στην Ανατολή και ανακάτεμα λαών. 

 

Κι ακόμα, δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως στην αρχαία Ελλάδα έγιναν χιλιάδες απελευθερώσεις δούλων, πού προέρχονταν από την Ανατολή και Μεσόγειο, που ήταν «βάρβαροι», καθώς και πολλές επιγαμίες με ξένους. 

 

Συνακόλουθα, από τον ε΄αιώνα κι ύστερα, ο πληθυσμός τής αρχαίας Ελλάδας δεν ήταν καθαρόαιμος. 

 

Στην ελληνιστική εποχή και στη ρωμαϊκή, στην Ελλάδα εγκαταστάθηκαν πολλοί ξένοι (ρωμαίοι, ανατολίτες κ.ά.. 

 

Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Το DNA των ελληναράδων). 

 

Εξετάζοντας την προσφορά αυτών των ανθρώπων, μελετώντας σε βάθος το έργο τους, επισημαίνοντας τις αδυναμίες τους με εποικοδομητικά κριτικό πνεύμα, προσαρμόζοντας την προσφορά τους στο σημερινό γίγνεσθαι, σίγουρα τούς προσεγγίζουμε καλύτερα. 

 

Αντιλαμβανόμαστε καλύτερα πού πέτυχαν, πού απέτυχαν, πού επαληθεύονται και πού όχι, τους κάνουμε περισσότερο δικούς μας -όχι σαν έλληνες, αλλά πρωτίστως- σαν άνθρωποι.

Ζευγάρι ανδρών σε αρχαιοελληνικό συμπόσιο από τοιχογραφία τής Ποσειδωνίας (ελληνική αποικία στην Ιταλία, σημερινό Paestum).

Το «Greek Love», ενώ έτσι είναι γνωστό σ΄όλο τον κόσμο, εδώ υποκριτικά ονομάζεται... «οθωμανικό»!
 

Σε σύγχυση βρίσκεται η Τουρκορωμιοσύνη, ακόμα και στον έρωτα ή τις παρεκτροπές του...

Εν κατακλείδι

 
Πρέπει να απαλλαγούμε σαν πολίτες από τους εθνικοθρησκευτικούς μύθους, τις στείρες παραδόσεις και τις δεισιδαιμονίες, που αυτές κουβαλούν.

Πρέπει να πετάξουμε από πάνω μας το βαρύ φορτίο μιας υποτιθέμενης γονιδιακής κληρονομιάς ενός αρχαίου κόσμου και να κατανοήσουμε, πως ήρθε η ώρα να δημιουργήσουμε τον δικό μας πολιτισμό και τις δικές μας αξίες.  

 

Το μεγάλο μας τσίρκο:

Ο τίτλος τού θεατρικού έργου, που περιγράφει απόλυτα τη διαχρονική  κατάσταση τού έθνους - κράτους, που δημιούργησαν πριν δύο αιώνες οι τότε μεγάλες δυνάμεις τής εποχής.

 
Όσο μένουμε προσκολλημένοι στους εθνικούς μας μύθους, για την υποτιθέμενη αρχαία μας καταγωγή, όσο αρνούμαστε να σπάσουμε τα δεσμά τού λεγομένου «ελληνοχριστιανικού» μας «πολιτισμού», όσο εξακολουθούμε να βυζαντινίζουμε στον τρόπο, που διάγουμε το βίο μας, τόσο περισσότερο θα βυθιζόμαστε σε κρίσεις, που δεν είναι μόνο οικονομικές, αλλά κυρίως κρίσεις ταυτότητας.

Ας αναζητήσουμε λοιπόν, τη δική μας ταυτότητα κι ας πάψουμε να κυκλοφορούμε με την πλαστή ταυτότητα ενός αρχαίου κόσμου, που ναι μεν πρόσφερε πολλά στην ανθρωπότητα, αλλά έπαψε από καιρό πλέον, να υπάρχει.

 

 

 

 

https://www.freeinquiry.gr/ 

 

 

 

theologos vasiliadis