Άνω καί Κάτω Αρβανίτες(Σάμος)

Άνω καί Κάτω Αρβανίτες (Σάμος)

 

Ήμασταν ήδη στα μισά της δεύτερης εβδομάδας στη Σάμο. Απόγευμα Τετάρτης. Από μπάνια χορτασμένοι. Είχε προηγηθεί άλλωστε η Νάξος και η Φοινικούντα. Ο μαΐστρος δυνατός και δροσερός. Ο κύβος είχε πάρει τη θέση του στο τραπέζι : Πάμε στους Αρβανίτες!
Ο ορεινός όγκος της Αμπέλου βρίσκεται στο κέντρο του νησιού. Η υψηλότερη κορυφή είναι ο Προφήτης Ηλίας, στα 1.063 μ. Είναι ένα βουνό κατάφυτο από αμπέλια και πεύκα (κυρίως μαύρη πεύκη).
Ανεβήκαμε από το χωριό μου τα Κουμέικα στον κεντρικό δρόμο του νησιού στη νότια πλευρά του και στρίψαμε δεξιά με κατεύθυνση τον Πύργο. Μετά από λίγα λεπτά βρισκόμαστε στο «Κούτσι», ένα μέρος παραδεισένιο βυθισμένο στη σκιά πανύψηλων πλατανιών, όπου δύσκολα εισχωρεί ο ήλιος. Εδώ, κάτω από το δρόμο, βρίσκεται μια ταβερνούλα, που έχει σκορπίσει τα τραπεζάκια της ανάμεσα στα νερά τις πεζούλες και το ρέμα.
Φθάνουμε στον Πύργο μεγάλο και παλιό κεφαλοχώρι της Σάμο. Αφήνουμε στα δεξιά μας τη διασταύρωση για τους Σπαθαραίους (εκτενής αναφορά στη δεύτερη ορεινή μας διαδρομή) και παίρνουμε τον ανηφορικό δρόμο αριστερά μας για τα χωριά Μεσόγειο (3Km) και Πάνδροσο(4Km).
Είναι οι σύγχρονες ονομασίες (από το 1958) των χωριών Άνω και κάτω Αρβανίτες.

Αναφέρονται στην περιγραφή της Σάμου από τον μητροπολίτη Ιωσήφ Γεωργειρήνη το 1677. 

 

Κατά την πιθανότερη εκδοχή εποικίσθηκαν μετά το 1562 είτε από οικογένειες «Αρβανίτες» είτε από κατοίκους προερχόμενους από περιοχές χριστιανών Αρβανιτών της Αττικής ή της Τήνου.

 

Τα χωριά είχαν γεωργία, κτηνοτροφία και φημίζονταν για τους ορεινούς τους αμπελώνες. Με τις τεράστιες καταστροφές των αμπελιών από τη φυλλοξήρα, άρχισαν από τα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα να μεταναστεύουν οι κάτοικοι στην Αμερική, Αυστραλία και Ευρώπη.

 

Ο Επ. Σταματιάδης, όπως κι’ ο Εμ. Κρητικίδης, παραδέχονται ότι οι πρώτοι κάτοικοι, ήταν δυο οικογένειες, απ’ τους Αλβανούς πολεμιστές του Σκενδέρμβεη (Γεώργιο. Καστριώτη).

Μοναδική διαφορά απ’ τους άλλους Σαμιώτες, ήταν το γλωσσικό τους ιδίωμα, όπως αναφέρουν.
Ο Ζαφειρίου στο «Αρχείο της Σάμου» υποστηρίζει ότι δεν ήταν δυο οικογένειες, άλλα περισσότεροι.

Ο δρόμος σε αρκετά καλή κατάσταση, ασφάλτινος, στενός με μπόλικες στροφές. Αφήνουμε το Mεσόγειο για την επιστροφή και ανεβαίνουμε στο Πάνδροσο

Μένουμε άναυδοι μ’ αυτό που αντικρίζουμε. Υψόμετρο 700 μέτρων, αιωνόβιοι πλάτανοι με αδιαπέραστη σκιά, νερό που μουρμουρίζει. Έχεις την εντύπωση πως βρίσκεσαι σε κάποιο χωριό της ορεινής Αρκαδίας. Δυστυχώς το AYGO δε διαθέτει...4κίνηση!!! κι έτσι δε συνεχίζουμε για πιο ψηλά, στις ράχες της Αμπέλου. Αφήνουμε το αυτοκίνητο στο έμπα του χωριού και ανηφορίζουμε με τα πόδια.

Στενά δρομάκια ασπρισμένα μας οδηγούν στην πλατεία. Πεντακάθαρο και φιλόξενο το χωριό με καλοσυνάτους ανθρώπους. Μας καλησπερίζουν και μας καλωσορίζουν με χαμόγελο.
Κατά τον Χρίστο Λάνδρο, «και τα δύο χωριά είναι κτισμένα σε περιοχή μεγάλης φυσικής ομορφιάς. Μέχρι την μεγάλη πυρκαγιά που αποτέφρωσε τα αιωνόβια δάση, ο επισκέπτης αντίκριζε έναν επίγειο παράδεισο. Αλλά και πάλι δεν παύουν να είναι από τα πιο όμορφα, πιο καθαρά, πιο φιλόξενα του νησιού. Στο κέντρο η πλατεία, σε δεσπόζουσα θέση η εκκλησία. Γύρω από την πλατεία οι δρόμοι και οι γειτονιές, ανάλογα με την μορφολογία του εδάφους. Γύρω από το χωριό μια ζώνη με κήπους, που δίνουν τροφές και προστασία από φωτιές. Μια άλλη ζώνη, πιο μακρινή, τα αμπέλια και οι ελιές και μετά οι βοσκότοποι και τα δάση. Κάπως έτσι περιγράφεται και η δόμηση χωριών της πρώιμης βυζαντινής περιόδου».

Κάνουμε τις βόλτες μας και μαγεμένοι από το τοπίο, κατηφορίζουμε στο Μεσόγειο. Παρόμοιες κι εδώ εικόνες. Ίσως λιγότερο εντυπωσιακές αλλά το ίδιο όμορφες. Επιστρέφουμε στον Πύργο, αλλά το τιμόνι στρίβει αριστερά.
Πάμε για καφέ στο «Μετέωρο»!!

Λίγο μετά τους Κουμαραδαίους, όμορφο χωριό με πολλά 

παλιά σπίτια και επίσης πολλά εργαστήρια κεραμικής, 

βρίσκεται ένα πανέμορφο cafe, χτισμένο πάνω σε μια 

ανηφορική στροφή με υπέροχη θέα στον κάμπο της Χώρας  

και τη θάλασσα, μέχρι τα Τουρκικά παράλια απέναντι.

Καφέδες, βάφλες και κρέπες με παγωτό, μας κράτησαν παρέα για αρκετή ώρα.
Έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει όταν παίρνουμε πάλι το δρόμο της επιστροφής. Μας περιμένει στο Μπάλο η γνωστή παρέα και ο Γιάννης με την Τώνια που φεύγουν ξημερώματα για τη Χίο.

Μας έχει ξετρελάνει η μαρμελάδα σύκο που μας φίλεψαν με την «Καμπούσικη» συνταγή.

https://mpalos.blogspot.com

 

 

 

 

 

Πάνδροσο και Μεσόγειο: Η ιστορία των χωριών μας από τον Χ. Λάνδρο

Πάνδροσο και Μεσόγειο είναι οι σύγχρονες ονομασίες των χωριών Άνω και Κάτω Αρβανίτες που στα χρόνια της Ηγεμονίας (1834-1912) αποτελούσαν μαζί τον δήμο Αρβανιτών με έδρα τους Άνω Αρβανίτες.

(Το κείμενο είναι από pandrossos.blogspot και οι φωτογραφίες πάρθηκαν από το ίδιο blog)

Οι Αρβανίτες είναι από τα παλιότερα χωριά της Σάμου. Ήδη αναφέρονται στην περιγραφή της Σάμου από τον μητροπολίτη Ιωσήφ Γεωργειρήνη που δημοσιεύτηκε στην αγγλική γλώσσα το 1677.

 

Η ερμηνεία της ονομασίας που πήρε το χωριό δεν έχει απόλυτα διευκρινιστεί. Αναφέρονται διάφορες απόψεις, από τις οποίες η πιο αληθοφανής είναι ότι στη διάρκεια του εποικισμού Σάμου  στα μέσα του 16^ου αιώνα, μετά το 1562 εγκαταστάθηκαν στην περιοχή οικογένειες (η προφορική παράδοση αναφέρει δυο) που είτε είχαν το επώνυμο ή παρατσούκλι «Αρβανίτης» είτε προέρχονταν από περιοχές χριστιανών Αρβανιτών της Αττικής ή  της Τήνου. 

Οι πρώτοι οικιστές συνενώθηκαν και με άλλους από διάφορες περιοχές όπως συνέβη με όλα τα χωριά της Σάμου, ίσως και με παλιότερους κατοίκους που ζούσαν διασκορπισμένοι στα βουνά του νησιού και οργάνωσαν ως πρώτη κοικότητα το πάνω χωριό. Το κάτω χωριό φαίνεται πως σχηματίσθηκε αργότερα.

 

 

Σε τουρκικά κατάστιχα του 1622 και 1642 καταγράφεται στην περιοχή όχι χωριό «Αρβανίτες», αλλά χωριό του Γκίκα. Πιθανόν αυτό το χωριό να ονομαζόταν παράλληλα και Αρβανίτες, εξαιτίας της καταγωγής εκείνου του «Γκίκα».

 

Στα Σαμιακά του Σταματιάδη αναφέρεται ότι οι κάτοικοι μιλούσαν με μια ιδιαίτερη προφορά, όχι όμως αρβανίτικα. Αυτό το γλωσσικό ιδίωμα που διατηρείται μέχρι σήμερα στους Αρβανίτες της Αττικής και της Πελοποννήσου δεν υπήρχε στη Σάμο από την αρχή της συγκρότησης του χωριού. Η ομιλία των κατοίκων των δυο χωριών διατήρησε μέχρι σήμερα μια μουσικότητα στην προφορά των λέξεων και των φράσεων που δεν συναντάται σε άλλο χωριό της Σάμου.

 

Οι κάτοικοι των χωριών ασχολήθηκαν με τη γεωργία και την κτηνοτροφία, όπως είναι φυσικό λόγω του ορεινού εδάφους. Το Πάνδροσο είναι το ψηλότερο χωριό στη Σάμο με υψόμετρο 638 μ. στην είσοδο του χωριού.

 

 

Στην πρώτη απογραφή που έγινε κατά την περίοδο της επανάστασης το 1828 το πάνω χωριό είχε 95 οικίες και 319 ψυχές και το κάτω χωριό 41 οικίες και 95 ψυχές. Στην περιγραφή της νήσου Σάμου από τον Ιωάννη Λεκάτη που έγινε μερικά χρόνια αργότερα, το 1834,  οι κάτοικοι των Αρβανιτών χαρακτηρίζονται «γενναίοι, συνηθισμένοι εις την κακοπάθειαν και φιλελεύθεροι». 

 

Αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί εύκολα κανείς να τα διαπιστώσει ακόμα και σήμερα. Οι κάτοικοι είναι ευθείς με υψηλή αίσθηση δικαιοσύνης και αγάπης για ελευθερία και ανεξαρτησία της γνώμης.  Στις απογραφές που έγιναν μετά το 1828  πάνω και κάτω Αρβανίτες υπολογίζονται ως ένας δήμος  με δυο κοινότητες. Ο πληθυσμός  και των δυο χωριών το 1864 ήταν 723 κάτοικοι. Στην απογραφή του 1913 οι Άνω Αρβανίτες είχαν 615 κατοίκους και οι Κάτω 293. Το 1928 638 και 354 κατοίκους. Περισσότερους είχαν το 1940, 661 και 386 αντίστοιχα, ενώ το 1951 544 και 334. Στην απογραφή του 2001, το Πάνδροσο είχε 166 και το Μεσόγειο 143 κατοίκους.

 

 

Όπως αναφέραμε προηγουμένως, αν και ο πληθυσμός των χωριών ξεπερνούσε τους 700 κατοίκους, με την πάροδο του χρόνου μειώθηκε σταδιακά. Από τα τέλη του 19^ου αιώνα και τις αρχές του 20ού  αρκετοί κάτοικοι άρχισαν να μεταναστεύουν στην Αμερική κυρίως. Ήταν η εποχή που ολόκληρη η Σάμος είχε υποστεί τεράστιες καταστροφές στα αμπέλια λόγω της φυλλοξήρας. Η μετανάστευση συνεχίστηκε και μετά τον 2^ο παγκόσμιο πόλεμο, μετά την κατοχή και τον εμφύλιο. 

 

Πολλοί χωριανοί πήραν το δρόμο της ξενιτιάς προς την Αυστραλία, τη Νότιο Αμερική αλλά και χώρες της Ευρώπης όπως η Γαλλία και η Γερμανία. Ελάχιστοι από αυτούς επέστρεψαν. Οι περισσότεροι εγκαταστάθηκαν στις χώρες όπου μετανάστευσαν δημιούργησαν οικογένειες και προοδεύουν εκεί. Εκτός όμως από την εξωτερική μετανάστευση και η εσωτερική μείωσε δραματικά τον πληθυσμό των δύο χωριών.  Πολλοί από τους κατοίκους αναζήτησαν καλύτερες συνθήκες εργασίας στα μεγάλα αστικά κέντρα, ενώ αρκετοί νέοι στράφηκαν στα γράμματα βρίσκοντας διέξοδο στις ανώτερες και ανώτατες σπουδές.

 

Το δημοτικό σχολείο Αρβανιτών αναφέρεται ως αλληλοδιδακτικό από το 1852 όταν ιδρύθηκαν τα σχολεία κατώτερης εκπαίδευσης και στα άλλα χωριά του νησιού. Το σχολείο λειτουργούσε στο πάνω χωριό. Το κτίριο που υπάρχει στην είσοδο του χωριού κτίσθηκε την περίοδο 1929-30. Δημοτικό σχολείο στο Κάτω χωριό κτίσθηκε και άρχισε να λειτουργεί στις αρχές τις δεκαετίας του 1960.

 

Η ενορία του πάνω χωριού ήταν ανέκαθεν ο άγιος Δημήτριος και αναφέρεται σε έγγραφα από την εποχή της επανάστασης. Η εκκλησία ξαναχτίστηκε πιο μεγάλη στη δεκαετία του 1860. Την ίδια περίπου εποχή χτίστηκε και η παρακείμενη βρύση όπου το τρεχούμενο νερό πηγών διοχετεύθηκε σε κρουνούς απ’ όπου υδρεύονταν το χωριό. Η βρύση ήταν συνάμα και το δημόσιο (κοινό) πλυσταριό για τις μπουγάδες. Η ενορία του κάτω χωριού αρχικά ήταν ο Άγιος Νικόλαος, αλλά από το 1836 κτίσθηκε νέα εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής η οποία αποτελεί έκτοτε τον ενοριακό ναό της κοινότητας κάτω Αρβανιτών.

 

 

Η ονομασία των χωριών άλλαξε το 1958. Το πάνω χωριό ονομάστηκε Πάνδροσο και το κάτω Μεσόγειο.

 

Και τα δυο χωριά είναι κτισμένα σε περιοχή μεγάλης φυσικής ομορφιάς. Μέχρι την μεγάλη πυρκαγιά του 2000 που αποτέφρωσε τα αιωνόβια δάση που περιέβαλλαν τα χωριά ο επισκέπτης αντίκριζε έναν επίγειο παράδεισο. Ωστόσο πολύ σύντομα η βλάστης αποκατέστησε το ωραίο ορεινό τοπίο. Και πάλι τα δυο χωριά δεν παύουν να είναι από τα πιο όμορφα, πιο καθαρά, πιο φιλόξενα χωριά του νησιού. Σ’ αυτά μπορεί κανείς να διακρίνει τους παλαιούς τρόπους οργάνωσης των οικισμών. 

 

Στο κέντρο του χωριού η πλατεία, στην άκρη σε δεσπόζουσα θέση η εκκλησία (στο κάτω χωριό κοντά στην πλατεία). Γύρω από την πλατεία οι δρόμοι και οι γειτονιές ανάλογα με τη μορφολογία του εδάφους. Τέσσερις ή πέντε έξοδοι του χωριού οδηγούν σε κτήματα ή ενώνουν το χωριό με άλλες κοινότητες. Γύρω από το χωριό καλλιεργήθηκε μια ζώνη με κήπους όπου παράγονταν τα απαραίτητα για τους κατοίκους λαχανικά και φρούτα, ενώ παράλληλα αποτελούσαν και ζώνη προστασίας από τις φωτιές. 

 

Μια άλλη ζώνη πιο μακρινή ήταν τα αμπέλια και οι ελιές και μετά οι βοσκότοποι και τα δάση. Κάπως έτσι περιγράφεται και η δόμηση χωριών της βυζαντινής περιόδου. Η φιλοπονία των πρώτων κατοίκων, ο μόχθος τους και η συνεχής προσπάθειά τους να επιβιώσουν μετέτρεψαν το τραχύ και ορεινό έδαφος σε γη εύφορη και καλλιεργήσιμη. Μόνον η τελευταία πυρκαγιά αποκάλυψε την έκταση αυτής της πολύχρονης προσπάθειας, της εργατικότητας και της συλλογικής δράσης της κοινότητας. Είναι απίστευτο πόσες πλαγιές είχαν εκχερσωθεί και καλλιεργηθεί για να εγκαταλειφθούν λόγω συνθηκών αργότερα.

 

 

Η φιλοπονία των κατοίκων και η διάθεση αλληλεγγύης που εκδηλώνεται όποτε υπάρχει ανάγκη αποτελούν αναγνωρίσιμες αρετές των κατοίκων που συμπληρώνονται με την προσήλωση στις παραδόσεις, την ευσέβεια, αλλά και την αγάπη στα λογοπαίγνια.

 

Δείγματα ευσέβειας των κατοίκων πάντα με μέτρο είναι και τα εξωκλήσια που βρίσκονται στην περιοχή και τα οποία είναι πολύ σημαντικά για τη ζωή των κατοίκων με τα πανηγύρια που γίνονται σ’ αυτά όπου και παρασκευάζεται η τοπική γιορτή, το κεσκέκι. Το μεγαλύτερο πανηγύρι του χωριού εκτός από εκείνο του πολιούχου Αγίου Δημητρίου είναι του Αη Λια στην κορυφή του Καρβούνη. 

 

Προς τιμήν του πολιούχου έχει λάβει και το όνομά του ο δραστήριος τοπικός πολιτιστικός σύλλογος που οργανώνει τα πανηγύρια και άλλες εκδηλώσεις όπως οι γιορτές κρασιού και σούμας. Στο Κάτω χωριό γίνεται η γιορτή της μουσταλευριάς και λειτουργεί μικρό λαογραφικό μουσείο. Τα πανηγύρια και οι γιορτές συνεγείρουν τους κατοίκους σε κοινές δράσεις αναπτύσσουν την μεταξύ τους αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια, τον σύνδεσμο με τον γενέθλιο τόπο και τις παραδόσεις, ενώ παράλληλα προσελκύουν πολλούς ξένους επισκέπτες ιδιαίτερα κατά τους θερινούς μήνες.

Χ. Λάνδρος

 

Πηγή:Isamos.gr

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ΡΩΜΙΕ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΤΕ!!

 

 

ΡΩΜΙΕ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΤΕ!!

 

 

 

 

 

 

Ρωμιός < (κληρονομημένο) μεσαιωνική ελληνική Ρωμαῖος (πολίτης του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους, του Βυζαντίου), < ελληνιστική κοινή Ῥωμαῖος (πολίτης του Ρωμαϊκού κράτους) < λατινική Romanus, Ῥώμη Roma^[1]

 

 

 

 

 

Εγώ είμαι ρωμιός 

 

 

 

Αρβελέρ: Να σταματήσουμε να λέμε ότι είμαστε Έλληνες! 

 

 

 

 

 

 

GEORGE SOROS : ΧΡΕΙΑΖΕΣΤΕ 

ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΓΙΑ 

ΑΝΑΠΤΥΞΗ

https://youtu.be/X1uKpV-tCus

 Αλβανίδα ιστορικός που λέει πως στην Ελλάδα δεν υπάρχουν Έλληνες

 

 

 

 

Αλβανίδα ιστορικός: Οι Έλληνες είναι Αλβανοί 

 

 

 

 

Αλβανική προπαγάνδα στα σχολεία 

 

 

 

 

 

Γνωρίστε τους Ούντις - Ένα έθνος Αλβανων απο τον Καυκασο - life 

 

 

 

Το χωριό Νιτζ στο Αζερμπαϊτζάν, κατοικείται από τους απογόνους των Αλβανών του Καυκάσου. Οι Ούντις είναι ένα αρχαίο έθνος, με μεγάλη και πλούσια ιστορία.

Σήμερα υπάρχουν μερικές χιλιάδες Ούντις σε όλο τον κόσμο.

Περίπου 4.000 ζουν, στο Νιτζ. Το χωριό δεν βρίσκεται μακριά από την πρωτεύουσα του αρχαίου βασιλείου των Αλβανών του Καυκάσου. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι αυτή η γη, ανήκε πάντα στους Ούντις.

 

 

 Γνωρίστε τους Ούντις - Ένα αρχαίο έθνος με μεγάλη ιστορία

 

Το χωριό Νιτζ στο Αζερμπαϊτζάν, κατοικείται από τους απογόνους των Αλβανών του Καυκάσου. Οι Ούντις είναι ένα αρχαίο έθνος, με μεγάλη και πλούσια ιστορία.

Σήμερα υπάρχουν μερικές χιλιάδες Ούντις σε όλο τον κόσμο.

Περίπου 4.000 ζουν, στο Νιτζ. Το χωριό δεν βρίσκεται μακριά από την πρωτεύουσα του αρχαίου βασιλείου των Αλβανών του Καυκάσου. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι αυτή η γη, ανήκε πάντα στους Ούντις.

«Στο αλβανικό κράτος του Καυκάσου υπήρχαν 26 φυλές. Οι Ούντις ήταν μία απο τις πιο ισχυρές. Ξεχώριζαν για την πίστη τους, τη Βίβλο, τη γλώσσα τους και τα γραπτά τους κείμενα»
υποστηρίζει μιλώντας στο euponews, o Όλεγκ Ντανακίρι, διευθυντής του πολιτιστικού κέντρου των Ούντις.

Ο Χριστιανισμός ήταν η επίσημη θρησκεία της Αλβανίας του Καυκάσου. Οι Ούντοι της Νίτζ διατήρησαν την πίστη τους, ακόμα και στη σοβιετική εποχή, όταν δεν υπήρχε χώρος προσευχής. Μία αρχαία εκκλησία αναστηλώθηκε το 2007. Ο ιερέας που θα λειτουργεί εδώ, αυτή την περίοδο σπουδάζει σε θεολογική σχολή στο εξωτερικό.

«Οι Ούντις είναι πολύ ιδιαίτεροι άνθρωποι. Η γλώσσα τους είναι μια σπάνιας ομάδας γλωσσών του Καυκάσου. Ανήκουμε στην χριστιανική εκκλησία της Ανατολής. Τώρα στόχος μας είναι να αποκαταστήσουμε την ανεξαρτησία της αλβανικής εκκλησίας στο Αζερμπαϊτζάν» δήλωσε ο Ρόμπετρτ Μομπίλι, επικεφαλής του χριστιανικού κέντρου της πόλης.

Τα χριστιανικά σύμβολα πάντα ήταν κομμάτι της καθημερινότητας των Ούντις. Τα κοστούμια των μουσικών παραμένουν ίδια εδώ και αιώνες, και έτσι διηγούνται την ιστορία μιας πίστης.

«Εδώ μπορείτε να δείτε έναν αρχαίο σταυρό της Αλβανίας του Καυκάσου. Στην πίσω πλευρά υπάρχει ένας ήλιος με οκτώ βέλη. Συμβολίζει το προσκύνημα στο Ισραήλ. Όποιος φοράει αυτό τον σταυρό, σημαίνει πως βαφτίστηκε εκεί» υποστηρίζει ο μουσικός, Κάρλεν Σχιρβάνι

Οι Ούντις ξεκινούν να μαγειρεύουν, μόνο όταν η ζύμη έχει την ευλογία του θεού. Η τσουκνίδα είναι το κύριο συστατικό του Αφάρ. Αυτό το άγριο φυτό είναι πλούσιο σε βιταμίνη C και στην αρχαιότητα αποτελούσε πηγή δύναμης για τους φτωχούς

Σύντομα η κοινότητα του Νίτζ θα εκδώσει βιβλίο με 100 σπάνιες συνταγές των Ούντις.

«Έμαθα να το μαγειρεύω από τη μητέρα μου. Εκείνη είχε διδαχθεί από τη γιαγιά μου. Τώρα εγώ μαθαίνω την κόρη μου να μαγειρεύει. Το Αφάρ είναι δύσκολο φαγητό, δεν είναι εύκολο να γίνει. Αυτό το πιάτο θα υπάρχει όσο εμείς, οι Ούντις βρισκόμαστε σε αυτόν τον κόσμο. Θα είναι πάντα ένα μέρος της ζωής μας» λέει η Ρίτα Ντανακίρι.

Οι Ούντις μιλούν την γλώσσα των Αζέρων, όμως κυρίως χρησιμοποιούν την δική τους, γλώσσα. Το αρχαίο αλφάβητο έχει αντικατασταθεί από λατινικά γράμματα, που είναι πιο εύκολα για τα μικρά παιδιά.

Νέα σχολικά βιβλία δημοσιεύονται κάθε χρόνο. Η δημιουργός τους και δάσκαλος , Βενέρα Αντόνοβα, ετοιμάζει τα ηλεκτρονικά λεξικά από Ούντι στα αγγλικά και από Ούντι σε Αζέρικα.

Ο Γκριγκόρι άρχισε να γράφει ποιήματα στην γλώσσα των Ούντις, όταν ήταν μικρό αγόρι.
Υποστηρίζει πως αυτή είναι η γλώσσα του Θεού.

Το βράδυ που συνάντησε την δημοσιογράφο του euronews, δούλευε ένα ποίημα που πρόσφερε ως δώρο γενεθλίων στη μητέρα του.

«Η μητρική μου γλώσσα είναι η μούσα μου. Οι ήχοι της είναι τόσο τέλειοι. Μου επιτρέπει να μεταφράζω την ομορφιά του κόσμου σε λέξεις» υποστηρίζει ο ποιητής Γκριγκόρι Μεσάρι.

Όταν φτάσαμε στο Νίτζ, το χωριό ετοιμαζόταν για μια μεγάλη γιορτή. Δύο νέοι άνθρωποι παντρεύονται, όμως οι παραδόσεις τηρούνται. Γι’ αυτό και νεαρά κορίτσια βοηθούν τη νύφη να ετοιμαστεί.

Το ψωμί κόβεται πάνω από το κεφάλι της. Αυτό σημαίνει πως από εδώ και μπρος, εκείνη είναι υπεύθυνη για την οικογενειακή εστία.

Την ίδια ώρα, ο γαμπρός ξυρίζεται. Οι επισκέπτες δίνουν χρήματα για τον επαγγελματία κουρέα. Η αποστολή του είναι πολύ σημαντική.

«Όταν ένα παιδί γεννιέται είναι μωρό, μετά γίνεται παιδί και μετά έφηβος. Όμως για να γίνει άνδρας πρέπει να παντρευτεί. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος.
Αυτό το ξύρισμα συμβολίζει το μεγάλο βήμα προς την ενήλικη ζωή. Δείχνει ότι γίνεται άνδρας» υποστηρίζει ο Αλεξάντρ Κανκάλοβ.

Το τελετουργικό του γάμου, έχει τις ρίζες του στην εποχή που οι άνδρες έφευγαν για κυνήγι, ώστε να θρέψουν τις οικογένειές τους.

Κάποιος πυροβολεί ένα στόχο. Αυτή τη φορά πρόκειται για ένα κρεμμύδι που κρέμεται από το δέντρο.

Αυτός που θα πετύχει τον στόχο έχει την τιμή να παραδώσει το όπλο στο γαμπρό.

«Από το Νίτζ φεύγουμε για τα Γκομπουστάν, γνωστά και ως «φλεγόμενα βουνά».Έτσι αποκαλούν οι ντόπιοι τα περίφημα ηφαίστεια λάσπης. Θα γνωρίσουμε την μαγική τους δύναμη στο επόμενο επεισόδιο του προγράμματος «Η ζωή των Αζέρων» μεταδίδει η απεσταλμένη του euronews, Γκαλίνα Πολόνσκαγια.

 

 

 

 

 

 

theologos vasiliadis