Οι Ιλλυριοί και η σχέση τους με τους Αλβανούς
Πού ζούσαν οι Ιλλυριοί;
- Οι σχέσεις τους με τους Έλληνες και τους άλλους γειτονικούς λαούς
- Η εξαφάνιση των Ιλλυριών από το προσκήνιο (περ. 600 μ.Χ.)
- Είναι οι Αλβανοί απόγονοί τους;
Η εμφάνιση των Ιλλυριών: η εποχή του Λίθου και η εποχή του Χαλκού
Η αρχαιότερη μαρτυρία της ανθρώπινης παρουσίας στην Ιλλυρική γη, είναι λίθινα τσεκούρια και δίπλευρα εργαλεία που χρονολογούνται μεταξύ 200.000 π.Χ. και 100.000 π.Χ.
Η πρώτη φάση της ιλλυρικής ιστορίας διαρκεί από τα μέσα του 8ου έως τα μέσα του 4ου π.Χ. αιώνα. Οι κυριότερες εξωτερικές επιρροές της προέρχονται από το Αιγαίο και τη Βόρεια Ιταλία (Μπολόνια και Έστε)
Πού ζούσαν οι Ιλλυριοί;
Σύμφωνα με το Αππιανό τον Αλεξανδρινό, η ιλλυρική επικράτεια στον νότο συνόρευε με τη Χαονία και τη Θεσπρωτία απ’ όπου άρχιζε η αρχαία Ήπειρος, νότια του ποταμού Αώου. Φαίνεται ότι το όνομα ΄΄ Ιλλυριοί ΄΄ προσδιόριζε κάποτε έναν μόνον λαό, που κατοικούσε γύρω από τη λίμνη Σκόδρα. Ο Αππιανός όμως αναφέρει ότι το ίδιο όνομα προσδιόριζε αργότερα και λαούς που ζούσαν στα δυτικά Βαλκάνια, μεταξύ του μέσου Δούναβη και της Αδριατικής.
Έλληνες και Ιλλυριοί
Οι Ιλλυριοί εμφανίζονται για πρώτη φορά αναμεμειγμένοι στις υποθέσεις των Ελλήνων,λίγο πριν την υπογραφή της Νικίειου ειρήνης το 421 π.χ. Στην διάρκεια της ταραγμένης βασιλείας του Αμύντα Γ’ (393 -370 / 369 π.χ.), πατέρα του Φίλιππου Β’, οι Ιλλυριοί αποκτούν για πρώτη φορά ένα ισχυρό και σταθερό σύστημα διακυβέρνησης, γεγονός που σηματοδοτεί την έναρξη μιας σειράς επιδρομών του εναντίον της Μακεδονίας και της Ηπείρου.
Έπρεπε να ανέβει στο θρόνο της Μακεδονίας ο Φίλιππος Β’, πατέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο οποίος το 358 π.χ., αφού πρώτα αντιμετώπισε με επιτυχία τους Παίονες, συγκρούστηκε με τους Ιλλυριούς, επικεφαλής των οποίων ήταν ο 90 χρονος (!) Βάρδυλις, ο οποίος να σημειώσουμε ότι προερχόταν από οικογένεια καρβουνιάρηδων. Στη μάχη μεταξύ Μακεδόνων και Ιλλυριών, οι τελευταίοι έπαθαν πανωλεθρία και έχασαν 7.000 άνδρες. Μετά τη νίκη του Φίλιππου, η Μακεδονία έγινε κυρίαρχη σε ολόκληρη την περιοχή ως τη Λυχνίδα (σημ. Αρχίδα) λίμνη. Μια νέα νίκη του Φιλίππου επί του Κλείτου, γιου του Βάρδυλι, έκανε τους Ιλλυριούς, υποτελείς στους Μακεδόνες. Ωστόσο οι Ιλλυριοί συμμάχησαν με τους Θράκες και τους Παίονες και το 356 π.χ. συγκρούστηκαν με τους Μακεδόνες που είχαν επικεφαλής τον Παρμενίωνα, ο οποίος τους κατατρόπωσε.Φαίνεται όμως ότι οι Ιλλυριοί ήταν επίμονοι. Το 344/343 π.χ. ο Φίλιππος εκστράτευσε στην Ιλλυρία, λεηλάτησε τη χώρα τους και επέστρεψε φορτωμένος λάφυρα στη Μακεδονία. Ο Ιουστίνος, σπουδαίος αρχαίος ιστορικός, αναφέρεται σε σύγκρουση του Φιλίππου με τους Δαρδάνους και άλλα γειτονικά έθνη μεταξύ 346 και 343 π.χ.
Μετά τη δολοφονία του Φίλιππου, στον θρόνο της Μακεδονίας ανέβηκε ο Μέγας Αλέξανδρος. Την άνοιξη του 355 π.χ. οργάνωσε μια εκστρατεία βόρεια της Αμφίπολης, όπου νίκησε τους Θράκες, τους Τριβαλλούς και τους Γέτες.
Επιστρέφοντας με τον στρατό του στην Παιονία, ο Αλέξανδρος πληροφορήθηκε ότι ο Κλείτος, ο γιος του Βάρδυλι, είχε ξεσηκωθεί εναντίον του, υποστηριζόμενος από τον Γλαυκία, τον αρχηγό των Ταυλαντίων της Αδριατικής και τους Αυταριάτες.
Οι Αυταριάτες, στους οποίους αναφερθήκαμε παραπάνω, ήταν ένα από τα φύλα των Ιλλυριών. Αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τον τόπο τους στα τέλη του 4ου π.χ. αι, καθώς άρχισαν να πέφτουν από τον ουρανό βάτραχοι! Το φαινόμενο αυτό, που αναφέρεται από πολλούς αρχαίους συγγραφείς, παραμένει ανεξήγητο ως σήμερα. Αρχικά, οι Αυταριάτες αντιμετώπισαν τους βάτραχους, σκοτώνοντας όσους μπορούσαν και σφαλίζοντας τα σπίτια τους. Σιγά σιγά όμως η γη γέμιζε με βατράχους, όπως και τα τσουκάλια που μαγείρευαν και δεν μπορούσαν ούτε νερό να πιούν. Η μυρωδιά των ψόφιων βατράχων ήταν ανυπόφορη και οι Αυταριάτες έφυγαν από τη γη τους, όπως γράφει ο Ηρακλείδης. Αλλά και οι Δάρδανοι ήταν αλλόκοτος λαός. Έσκαβαν σπηλιές κάτω από σωρούς κοπριάς και κατοικούσαν κάτω απ’ αυτές (!) (Στράβωνας).
Το βασίλειο των Ιλλυριών
Η επόμενη εμφάνιση των Ιλλυριών, έγινε το 232 ή το 231 π.χ., όταν με επικεφαλής τον Άγρωνα επιτέθηκαν εναντίον των Αιτωλών.
Την εξουσία ανέλαβε η χήρα του Άγρωνα Τεύτα που έδωσε την άδεια σε όλα τα ιλλυρικά πλοία που ανήκαν σε ιδιώτες Ιλλυριούς να κάνουν πειρατικές επιδρομές. Το 231 π.Χ. οι Ιλλυριοί επιτέθηκαν στην Ήλιδα και τη Μεσσηνία ενώ στο ταξίδι της επιστροφής σταμάτησαν στη Φοινίκη της Ηπείρου για να ανεφοδιαστούν. Όμως με προδοσία οι 800 Γαλάτες που αποτελούσαν τη φρουρά της Φοινίκης παρέδωσαν την πόλη στην Τεύτα. Θορυβημένοι οι Ηπειρώτες καθώς έρχονταν και ενισχύσεις για τους Ιλλυριούς με επικεφαλής τον Σκερδελαΐδα, ζήτησαν τη βοήθεια των Συμπολιτειών. Οι δύο στρατοί παρατάχθηκαν στο Ελίκρανο (στα πεδινά μέρη των σημερινών Ιωαννίνων) τελικά όμως η σύγκρουση δεν έγινε καθώς υπογράφτηκε συνθήκη ειρήνης με την οποία η Φοινίκη και οι αιχμάλωτοι επιστρέφονταν στους Ηπειρώτες έναντι χρηματικού ποσού. Η άλωση της πλέον οχυρής πόλης της Ηπείρου από τους Ιλλυριούς θορύβησε όχι μόνο τους Ηπειρώτες αλλά και τους άλλους Έλληνες. Η Τεύτα από την άλλη πλευρά ήταν ενθουσιασμένη. Οι πειρατικές επιδρομές όμως των Ιλλυριών στα ρωμαϊκά πλοία εξόργισαν τους Ρωμαίους που το 246 π.Χ. ίδρυσαν το Βρινδήσιο (σημ. Πρίντεζι) για να ελέγχουν το Ιόνιο. Οι Ρωμαίοι έστειλαν πρεσβεία στην Τεύτα ζητώντας να σταματήσουν τα ιλλυρικά καράβια τις πειρατικές επιδρομές. Η Τεύτα εξοργισμένη σκότωσε έναν Ρωμαίο πρέσβη. Έτσι, μοιραία το 229 π.Χ. οι Ρωμαίοι επιτέθηκαν στους Ιλλυριούς και τους κατατρόπωσαν.
Ο Δημήτριος ο Φάριος κατέφυγε στη Μακεδονία, βασιλιάς της οποίας ήταν ο Φίλιππος Ε’. Το 216 π.Χ. είχαμε και την πρώτη σύγκρουση Ρωμαίων και Μακεδόνων που έληξε με θρίαμβο των πρώτων. Για εκατό περίπου χρόνια το βασίλειο των Ιλλυριών αποτελούσε μια ελάσσονα αλλά σταθερή δύναμη στις παρυφές του ελληνιστικού κόσμου.
Ένα από τα ιλλυρικά φύλα ήταν οι Αρδιαίοι, τα οχυρά των οποίων (Λισσός, Σκόδρα και Μετέωνα) βρίσκονταν γύρω από τη λίμνη Σκόδρα. Είχαν επίσης ορισμένα οχυρά όπως η Βουθόη (Μπούντβα), το Ολκίνιο (Ούλτσινι) και ο Ρίζων (Ριζάν) στον κόλπο του Κότορ. Φαίνεται ότι ποτέ οι Ιλλυριοί δεν κατάφεραν να εδραιώσουν την εξουσία τους νοτιότερα από τη Λισσό (σημ. Λέζα). Εκείνο που έκανε γνωστό τους Ιλλυριούς στον αρχαίο ελληνικό κόσμο ήταν οι πειρατικές επιδρομές τους.
Το 168 π.Χ. ο Περσέας κατέλαβε τη Μακεδονία ενώ το 167 π.Χ. ο πραίτορας Λεύκιος Ανίκιος Γάλλος συνέτριψε τους Ιλλυριούς που είχαν επικεφαλής τον Γένθιο. Οι πληροφορίες που έχουμε για τους Ιλλυριούς τα επόμενα χρόνια είναι λιγοστές. Ωστόσο φαίνεται ότι το 8 π.Χ. είχαν υποταχθεί πλήρως στη Ρώμη.
Από τα μέσα του 1ου π.Χ. αιώνα, με τον όρο Ιλλυρικό (Illyricum) οι Ρωμαίοι εννοούσαν όσες από τις κτήσεις της Αδριατικής βρίσκονταν βόρεια του Δρίνου ενώ νότια άρχιζε η επαρχία της Μακεδονίας. Μετά την υποταγή των Παννόνων (14-8 π.Χ.) το Ιλλυρικό έγινε αυτοκρατορική επαρχία και λόγω της τεράστιας έκτασής του χωρίστηκε σε δύο νέες επαρχίες, τη Δαλματία και την Παννονία.
Ιλλυριοί αυτοκράτορες
“Σε μια άλλη επιδρομή (οι Ούννοι), αφού λεηλάτησαν το Ιλλυρικό και τη Θεσσαλία, υπερκέρασαν το οχυρό και τη φρουρά των Θερμοπυλών και έφθασαν μέχρι τον Ισθμό της Κορίνθου. Το 545 η επιδρομή των Ούννων ( Βουλγάρων; ) στο Ιλλυρικό ανάγκασε τους Ιλλυριούς στρατιώτες να εγκαταλείψουν τις τάξεις του βυζαντινού στρατού στην Ιταλία και να επιστρέψουν εσπευσμένα στις πατρίδες τους. Επιθέσεις των Έρουλων, των Γεπιδών και των Βούλγαρων στο Ιλλυρικό αναφέρονται για το έτος 550”.
Η «Δωδέκατη Νύχτα» του Σαίξπηρ διαδραματίζεται σε μια «πόλη της Ιλλυρίας». Με τη Συνθήκη του Σέμπρουν (14/10/1809) η Αυστρία παραχώρησε στο ναπολεόντειο βασίλειο της Ιταλίας μια μεγάλη έκταση ανατολικά της Αδριατικής υπό το όνομα Ιλλυρικές Επαρχίες στην οποία περιλαμβανόταν και η Καρινθία (Κέρντεν).
Η αναβίωση του ονόματος της Ιλλυρίας μεταξύ των Σλάβων της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας οφείλεται στο κροατικό εθνικιστικό κίνημα που οργανώθηκε με κέντρο το Ζάγκρεμπ (τότε Άγκραμ). Η διαιωνιζόμενη κυριαρχία της ουγγρικής γλώσσας πυροδότησε το κίνημα των «Ιλλυριών Σλάβων» που κατοικούσαν σε βορειοδυτικές περιοχές γύρω απ’ τη Λουμπλιάνα, των Κροατών και των αυτόνομων Σλάβων των ανατολικών περιοχών.
Ιλλυριοί και Αλβανοί
Όπως είναι γνωστό, οι Αλβανοί θεωρούν ότι είναι απόγονοι των Ιλλυριών.
Σύμφωνα με τον Αππιανό, «Ιλλυριούς θεωρούν οι Έλληνες όσους κατοικούν πάνω απ’ τη Μακεδονία και τη Θράκη, από τη Χαονία και τη Θεσπρωτία έως τον Ίστρο ποταμό (Δούναβη)».
Και καταλήγει ο Wilkes: «Είναι εμφανές πόσο περιορισμένη πειστικότητα διαθέτουν τέτοιου είδους επιχειρηματολογίες όταν αφορούν μια περιοχή για την οποία δεν υπάρχουν ιστορικές μαρτυρίες».
ΡΩΜΙΕ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΤΕ!!
ΡΩΜΙΕ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΤΕ!!
- Ρωμιός < (κληρονομημένο) μεσαιωνική ελληνική Ρωμαῖος (πολίτης του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους, του Βυζαντίου), < ελληνιστική κοινή Ῥωμαῖος (πολίτης του Ρωμαϊκού κράτους) < λατινική Romanus, Ῥώμη Roma[1]
Αρβελέρ: Να σταματήσουμε να λέμε ότι είμαστε Έλληνες!
GEORGE SOROS : ΧΡΕΙΑΖΕΣΤΕ
ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΓΙΑ
ΑΝΑΠΤΥΞΗ
Αλβανίδα ιστορικός: Οι Έλληνες είναι Αλβανοί
Αλβανική προπαγάνδα στα σχολεία
Γνωρίστε τους Ούντις - Ένα έθνος Αλβανων απο τον Καυκασο - life
Το χωριό Νιτζ στο Αζερμπαϊτζάν, κατοικείται από τους απογόνους των Αλβανών του Καυκάσου. Οι Ούντις είναι ένα αρχαίο έθνος, με μεγάλη και πλούσια ιστορία.
Σήμερα υπάρχουν μερικές χιλιάδες Ούντις σε όλο τον κόσμο.
Περίπου 4.000 ζουν, στο Νιτζ. Το χωριό δεν βρίσκεται μακριά από την πρωτεύουσα του αρχαίου βασιλείου των Αλβανών του Καυκάσου. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι αυτή η γη, ανήκε πάντα στους Ούντις.
Γνωρίστε τους Ούντις - Ένα αρχαίο έθνος με μεγάλη ιστορία
Το χωριό Νιτζ στο Αζερμπαϊτζάν, κατοικείται από τους απογόνους των Αλβανών του Καυκάσου. Οι Ούντις είναι ένα αρχαίο έθνος, με μεγάλη και πλούσια ιστορία.
Σήμερα υπάρχουν μερικές χιλιάδες Ούντις σε όλο τον κόσμο.
Περίπου 4.000 ζουν, στο Νιτζ. Το χωριό δεν βρίσκεται μακριά από την πρωτεύουσα του αρχαίου βασιλείου των Αλβανών του Καυκάσου. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι αυτή η γη, ανήκε πάντα στους Ούντις.
«Στο αλβανικό κράτος του
Καυκάσου υπήρχαν 26 φυλές. Οι Ούντις ήταν μία απο τις πιο ισχυρές.
Ξεχώριζαν για την πίστη τους, τη Βίβλο, τη γλώσσα τους και τα γραπτά
τους κείμενα»
υποστηρίζει μιλώντας στο euponews, o Όλεγκ Ντανακίρι, διευθυντής του πολιτιστικού κέντρου των Ούντις.
Ο Χριστιανισμός ήταν η επίσημη θρησκεία της Αλβανίας του Καυκάσου. Οι Ούντοι της Νίτζ διατήρησαν την πίστη τους, ακόμα και στη σοβιετική εποχή, όταν δεν υπήρχε χώρος προσευχής. Μία αρχαία εκκλησία αναστηλώθηκε το 2007. Ο ιερέας που θα λειτουργεί εδώ, αυτή την περίοδο σπουδάζει σε θεολογική σχολή στο εξωτερικό.
«Οι Ούντις είναι πολύ ιδιαίτεροι άνθρωποι. Η γλώσσα τους είναι μια σπάνιας ομάδας γλωσσών του Καυκάσου. Ανήκουμε στην χριστιανική εκκλησία της Ανατολής. Τώρα στόχος μας είναι να αποκαταστήσουμε την ανεξαρτησία της αλβανικής εκκλησίας στο Αζερμπαϊτζάν» δήλωσε ο Ρόμπετρτ Μομπίλι, επικεφαλής του χριστιανικού κέντρου της πόλης.
Τα χριστιανικά σύμβολα πάντα ήταν κομμάτι της καθημερινότητας των Ούντις. Τα κοστούμια των μουσικών παραμένουν ίδια εδώ και αιώνες, και έτσι διηγούνται την ιστορία μιας πίστης.
«Εδώ μπορείτε να δείτε έναν αρχαίο σταυρό της Αλβανίας του Καυκάσου. Στην πίσω πλευρά υπάρχει ένας ήλιος με οκτώ βέλη. Συμβολίζει το προσκύνημα στο Ισραήλ. Όποιος φοράει αυτό τον σταυρό, σημαίνει πως βαφτίστηκε εκεί» υποστηρίζει ο μουσικός, Κάρλεν Σχιρβάνι
Οι Ούντις ξεκινούν να μαγειρεύουν, μόνο όταν η ζύμη έχει την ευλογία του θεού. Η τσουκνίδα είναι το κύριο συστατικό του Αφάρ. Αυτό το άγριο φυτό είναι πλούσιο σε βιταμίνη C και στην αρχαιότητα αποτελούσε πηγή δύναμης για τους φτωχούς
Σύντομα η κοινότητα του Νίτζ θα εκδώσει βιβλίο με 100 σπάνιες συνταγές των Ούντις.
«Έμαθα να το μαγειρεύω από τη μητέρα μου. Εκείνη είχε διδαχθεί από τη γιαγιά μου. Τώρα εγώ μαθαίνω την κόρη μου να μαγειρεύει. Το Αφάρ είναι δύσκολο φαγητό, δεν είναι εύκολο να γίνει. Αυτό το πιάτο θα υπάρχει όσο εμείς, οι Ούντις βρισκόμαστε σε αυτόν τον κόσμο. Θα είναι πάντα ένα μέρος της ζωής μας» λέει η Ρίτα Ντανακίρι.
Οι Ούντις μιλούν την γλώσσα των Αζέρων, όμως κυρίως χρησιμοποιούν την δική τους, γλώσσα. Το αρχαίο αλφάβητο έχει αντικατασταθεί από λατινικά γράμματα, που είναι πιο εύκολα για τα μικρά παιδιά.
Νέα σχολικά βιβλία δημοσιεύονται κάθε χρόνο. Η δημιουργός τους και δάσκαλος , Βενέρα Αντόνοβα, ετοιμάζει τα ηλεκτρονικά λεξικά από Ούντι στα αγγλικά και από Ούντι σε Αζέρικα.
Ο Γκριγκόρι άρχισε να γράφει ποιήματα στην γλώσσα των Ούντις, όταν ήταν μικρό αγόρι.
Υποστηρίζει πως αυτή είναι η γλώσσα του Θεού.
Το βράδυ που συνάντησε την δημοσιογράφο του euronews, δούλευε ένα ποίημα που πρόσφερε ως δώρο γενεθλίων στη μητέρα του.
«Η μητρική μου γλώσσα είναι η μούσα μου. Οι ήχοι της είναι τόσο τέλειοι. Μου επιτρέπει να μεταφράζω την ομορφιά του κόσμου σε λέξεις» υποστηρίζει ο ποιητής Γκριγκόρι Μεσάρι.
Όταν φτάσαμε στο Νίτζ, το χωριό ετοιμαζόταν για μια μεγάλη γιορτή. Δύο νέοι άνθρωποι παντρεύονται, όμως οι παραδόσεις τηρούνται. Γι’ αυτό και νεαρά κορίτσια βοηθούν τη νύφη να ετοιμαστεί.
Το ψωμί κόβεται πάνω από το κεφάλι της. Αυτό σημαίνει πως από εδώ και μπρος, εκείνη είναι υπεύθυνη για την οικογενειακή εστία.
Την ίδια ώρα, ο γαμπρός ξυρίζεται. Οι επισκέπτες δίνουν χρήματα για τον επαγγελματία κουρέα. Η αποστολή του είναι πολύ σημαντική.
«Όταν
ένα παιδί γεννιέται είναι μωρό, μετά γίνεται παιδί και μετά έφηβος. Όμως
για να γίνει άνδρας πρέπει να παντρευτεί. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος.
Αυτό το ξύρισμα συμβολίζει το μεγάλο βήμα προς την ενήλικη ζωή. Δείχνει ότι γίνεται άνδρας» υποστηρίζει ο Αλεξάντρ Κανκάλοβ.
Το τελετουργικό του γάμου, έχει τις ρίζες του στην εποχή που οι άνδρες έφευγαν για κυνήγι, ώστε να θρέψουν τις οικογένειές τους.
Κάποιος πυροβολεί ένα στόχο. Αυτή τη φορά πρόκειται για ένα κρεμμύδι που κρέμεται από το δέντρο.
Αυτός που θα πετύχει τον στόχο έχει την τιμή να παραδώσει το όπλο στο γαμπρό.
«Από το Νίτζ φεύγουμε για τα Γκομπουστάν, γνωστά και ως «φλεγόμενα βουνά».Έτσι αποκαλούν οι ντόπιοι τα περίφημα ηφαίστεια λάσπης. Θα γνωρίσουμε την μαγική τους δύναμη στο επόμενο επεισόδιο του προγράμματος «Η ζωή των Αζέρων» μεταδίδει η απεσταλμένη του euronews, Γκαλίνα Πολόνσκαγια.
theologos vasiliadis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου