ΧΑΛΒΑΣ, ΤΑΡΑΜΑΣ, ΓΙΑΛΑΝΤΖΙ ΝΤΟΛΜΑΣ κ.λπ. κ.λπ.

ΧΑΛΒΑΣ, ΤΑΡΑΜΑΣ, ΓΙΑΛΑΝΤΖΙ ΝΤΟΛΜΑΣ κ.λπ. κ.λπ.

Τα τούρκικα σαρακοστιανά εδέσματα της Τουρκορωμιοσύνης

   

Τον τελευταίο καιρό πολλοί εθνικιστάδες τής β(ρ)ωμιοσύνης έχουν θορυβηθεί με την ιστορική τηλεοπτική σειρά τού Σκάι, 1821. Αυτό, επειδή ξεσκέπασε το πραγματικό προσωπείο τού τουρκορωμιού (με τα ψέμματα νεοέλληνα) τής εποχής εκείνης, αλλά και τής σημερινής.              Ας έρθουμε, όμως στην αυριανή γιορτή τής Καθαράς Δευτέρας, να δούμε πόσο ελληνική είναι: Τι εορτάζεται τη μέρα αυτή κάθε χρόνο;    Η Καθαρά Δευτέρα ονομάστηκε έτσι, επειδή οι χριστιανοί και ρωμιοί πρόγονοί μας «καθαρίζονταν» σωματικά και πνευματικά μέσω τής νηστείας, αφού ήταν τόσο βρώμικοι σε ψυχικό και σωματικό επίπεδο όλες τις άλλες εποχές τού έτους...         Έτσι, κάθε Καθαρά Δευτέρα σταματά η κατανάλωση κάθε αρτύσιμου φαγητού, κρέατος, γαλακτοκομικών και ελαιόλαδου (οι ελιές επιτρέπονται για το ποίμνιον) και ξεκινά μια υποκριτική και φαρισσαϊκού τύπου νηστεία, που διαρκεί 40 ημέρες.    Τις ημέρες αυτές οι κοιλάρες των ευσεβών συμπολιτών μας πρήζονται και τουμπανιάζουν από τα τουρκορωμαίικα σαρακοστιανά εδέσματα.    Έτσι παρασιτισμένοι και με τα χίλια βάσανα φθάνουν αγκομαχώντας στο Πάσχα-Πεσάχ, για να καταβροχθίσουν τα αρνάκια και τα λοιπά κοψίδια τής β(ρ)ωμιοσύνης.  Τόσο καιρό νήστευαν βλέπετε... Χαλβάς: Αριστερά ο τούρκικος και δεξιά ο τουρκορωμαίικος.    Η  λαγάνα, που συνηθίζουμε να καταναλώνουμε την «ιερή» αυτή ημέρα, παραπέμπει στα «άζυμα» τής Παλαιάς Διαθήκης, τη γνωστή σε όλους τούς ρωμιούς παραμυθολογία τής εξόδου των εβραίων από την έρημο.    Άρα, μιλάμε για μία καθαρά εβραϊκή γιορτή (όπως και οι υπόλοιπες), που την οικιοποιήθηκε η β(ρ)ωμιοσύνη τού Βυζαντίου (στην πραγματικότητα Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία), οι άξεστοι πρόγονοί μας δηλαδή.                   Ας έρθουμε στο τούρκικο στοιχείο τώρα, στα γλέντια και στα τσιμπούσια, στα ζέφκια και στ΄ αρσίζικα τού ντουνιά. (Όσες λέξεις δεν καταλαβαίνετε, ρωτήστε τούς γονείς σας, αυτοί ξέρουν καλύτερα την παράδοση από εσάς). Ταραμά, χαλβά, γιαλαντζί ντολμά, τζουλαμά (αποκριάτικο φαγητό με μπάμιες και κρέας), τελεμέ, τουρσί, σκεμπεδάκια, κανταίφ, μπακλαβά, κουρκούτ, λουκουμά (τίγκα στο καμμένο λάδι)...   Αυτό θα πει Ελλάδα μάνα μου τουρκογύφτισσα και μάλιστα αρχαία Ελλάδα...        Πέφτει και το απαραίτητο πασπάλισμα στην τουρκορωμαίικη εορτή με το καρναβάλι το διονυσιακό, όπως λένε και οι ελληναράδες, και νά σου ο αχταρμάς. Έτσι λίγο αλισβερίσι πασά μου, λίγο μπαχτσίσι να λουφάξει το μεμέτι, τουρλού τουρλού γιαβρίμ... Μπαχτσέ τσιφλίκ, τσογλάν μπουγιουρντί, μερεμέτ κιοσκ, ιμάμ μπαϊλντί, κεμπάπ σουβλάκ. *     *     *        Δεν είναι τυχαίο, ότι στην χώρα τού εθνικού ήρωα Καραγκιόζη, τα τούρκικα τηλεοπτικά σήριαλ δίνουν και παίρνουν, αφού έχουν τεράστια επιτυχία.  Στη χώρα τού Καραμαν-αλί, τού Καρτζαφέρ κ.λπ....  Το αίμα νερό δεν γίνεται καρντάσια...        Αι ρε καραγκιόζ γκιαούρ, σκεμπέμαγκα ρεμάλ, ρεμπέτ τεμπέλ χανά, κοπρίτ ρεζίλ...        Ρε άσιχτίρ από κει,  μού θέλεις και Ελλάδα,  τουρκόσπορε,  έ τουρκόσπορε...

 

 

 

https://www.freeinquiry.gr/ 

 

 

 

 

 

theologos vasiliadis