ΑΜΑΝ ΚΟΥΖΟΥΜ, ΑΜΑΝ ΓΙΑΒΡΟΥΜ...
Mαθήματα Τουρκικής άνευ διδασκάλου
σε νύκτες μαγικές κι ονειρεμένες...
Απ΄τα βάθη της Ασίας... στον Αlpha
Τι ήταν κι αυτό προχθές το βράδυ βρε παναγίτσα μου σ΄ αυτή την τηλεοπτική εκπομπή τού Alpha, «Chart show - Υour countdown». Τι Chart show ρε καρντάση, Turk show λέγε καλύτερα, τσαχπίνα μου.
Θέμα τής εκπομπής: Τα «ελληνικά» τσιφτετέλια.
Έτσι, παρέλασαν όλα τα τούρκικα, αιγυπτιακά, ινδικά και άλλων ασιατικών χωρών τραγούδια μπροστά από τα μάτια μας. Τώρα το πόσο ελληνικά ήτανε, αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Ήταν ελληνικά, όπως ο Νίνη(ς), ο Ηλιάδης, ο Τσουγκασβίλι και τα υπόλοιπα «ελληνό- πουλα» τής άρσης βαρών, αλλά και οι παλαιότεροι απόγονοι τού Περικλή και τού Αχιλλέα, η Μπουμπουλίνα, ο Μπότσαρης, οι Σουλιώτες και τόσες χιλιάδες άλλοι πατριώτες εξ αίματος και παιδείας...
(Σ.σ.: Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Από τον Σπάτα και τον Τατόη, στο Χαλάνδρι και τη Λούτσα...).
Τι κι αν δε μίλαγαν γρί τα ελληνικά όλοι τους αυτοί, τι κι αν ήταν ξένοι, τι κι αν δεν είχαν ιδέα για την αρχαία Ελλάδα, εμείς τούς βαφτίσαμε έλληνες με Ε-ψιλον κεφαλαίο, όπως τα κρέατα από τη Βουλγαρία και τα Σκόπια. Τι τον έχουμε τον Λιακόπουλο και τον Άδωνι να κοπανιούνται στα κανάλια δηλαδή. Α ρε γκιαούρη τζαναμπέτη…
«Οι μπαγλαμάδες ν΄αρχίσουν τσιφτετέλια...»
- Θα μπορούσε να υπάρχει διασκέδαση στην Ελλάδα αν δεν υπήρχε το τσιφτετέλι;
- Νομίζω, όχι!
- Εσύ τι αγαπάς πιό πολύ να λές; Ζεϊμπέκικα, χασάπικα;...
Τι γλέντια, τι ντέρτια, τι σεβντάδες, τι μπαγλαμάδες, τι ζουράδες, τι τέλια, τι πενιές ήταν αυτές, άι μάνα μου… Πραγματικά, τέτοια εκπομπή έσπασε τα μηχανάκια τής AGB. Έτσι, παραγγείλαμε κι εμείς τα ανάλογα εδέσματα: Σουβλάκ ντονέρ, κεμπάπ, τζατζίκ, κιοφτέ, ιμάμ μπαϊλντί, ντολμά γιαλατζί και παστουρμά, για να ντερλικώσουμε. Για γλυκό παραγγείλαμε δύο κανταίφ σορόπ, με μπακλαβά ραβανί κι ένα μπουκάλι ρακί.
Όλα ελληνικά, έτσι, μη μπερδεύεστε…
Κι αφού μερακλώσαμε για τα καλά, ανεβήκαμε κι εμείς στα τραπέζια μας και τα σπάσαμε κανονικά. Πιάτα, ποτήρια, φλιτζάνια, όλα κάτω. «Αμάν, γιαβρούμ, αμάν, κουζούμ… τσιφτετέλι τούρκικο σινανάια γιαβρούμ σινανάια…». Κάηκε ο ντουνιάς «έξω ντέρτια και καημοί»...
(Σ.σ.: Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Μάς πνίγουν τα λίπη τής Ρωμιοσύνης!
και Χαλβάς, ταραμάς, γιαλαντζί ντολμάς κ.λπ. κ.λπ.).
«Αμάν κουζούμ, αμάν γιαβρούμ...»
- Λες αυτό το τραγούδι και βλέπεις τον κόσμο, ωπ, πετιέται στα τραπέζια, στην πίστα και χορεύει...
Αναβίωσε ο τούρκος μέσα μας ξανά και ξανά. Βλέπετε, ο ανατολίτης είναι πολύ βαθιά ποτισμένος μέσα στο αίμα τού ρωμιού και δεν βγαίνει ούτε με εγχείρηση. Τι την θέλαμε την επανάσταση, καλά δεν ήμασταν τετρακόσια χρόνια γάμου, παντρεμένοι με τούς οθωμανούς; Μέσα στούς τεκέδες και στα χαμάμ, «μ΄ αργιλέδες και χασίσια, μ΄ αγκαλιές και με φιλιά», που λέει και το τουρκο- λαϊκοτράγουδο τής Ρωμιοσύνης. «Το βαπόρι απ΄ την Περσία…» θα κουβαλούσε καθημερινά τόνους χασίς και μάλιστα νόμιμα, θα καθόμασταν όλοι μέσα στούς τεκέδες μας με τις μουστάκες μας και τα φέσια μας και θα χασικλώναμε με τούς ναργιλέδες μας κάτω από τούς μιναρέδες τού Χότζα να μάς σκιάζουν.
«Σαν βγει ο Χότζας στο τζαμί, βραδύς πριν σουρουπώσει… κι όταν ακούω Μπιραλλάχ, Μπιραλλάχ…».
Τα χουμε τραγουδήσει όλα αυτά εμείς, αμ τι νομίσατε.
(Σ.σ.: Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Γιαλαντζί αμανέ Γιουνανιστάν).
Με τα παπαδαριά μας να μάς κυβερνάνε κανονικά και να φοροεισπράττουν για τούς αφεντάδες, τούς τούρκους. Να επανέλθουν οι φαναριώτες βρε αδελφέ, οι κοτζαμπάσηδες κι οι τσιφλικάδες, οι προεστοί και οι αρματωλοί. Κι ούτε φτώχεια, ούτε κρίση, παρά φουστανέλα και μπαχτσίσι. Αχ, αυτοί οι ψευτοπροοδευτικοί οι ευρωπαίοι μάς φάγανε, αγά μου…
Τελικά, δεν είναι κακό να είσαι ασιάτης, ούτε τούρκος, ούτε να δανείζεσαι τραγούδια από άλλους, να τα μελοποιείς και να τα τραγουδάς, λεβεντονιέ μου.
(Λεβέντες στα τούρκικα λέγονταν όσοι υπηρετούσαν στα επίλεκτα σώματα τού οθωμανικού πολεμικού ναυτικού.
Έτσι ονομάζονται και σήμερα.
Οι τουρκορωμιοί κάτοικοι τού ελλαδικού χώρου υπερηφανεύονται για την... ελληνική λεβεντιά τους...)
Άλλωστε, η μουσική όποια κι αν είναι απ΄ όπου κι αν προέρχεται, ενώνει τους λαούς.
Κακό είναι όμως, να κλέβεις αυτά τα τραγούδια και να λες, ότι είναι δικά σου, όπως έκαναν όλοι οι ρωμιοί συνθέτες τής εποχής.
Κακό είναι να βαφτίζεις τη μουσική σου, ότι είναι ελληνική, ενώ είναι ασιατική.
Κακό είναι να βαυκαλίζεσαι, ότι είσαι έλληνας και να κατάγεσαι από βαλκάνιους, ραγιά μου.
Κακό είναι να τραγουδάς ασιατικά τραγούδια και να τα βαφτίζεις ελληνικά, δερβίση μου.
Κακό είναι να προσκυνάς εβραίους μέσα σε εκκλησίες και να λες, ότι είσαι έλληνας, Ησαΐα μου…
Πολλά τραγούδια τού Καζαντζίδη, όπως και άλλων ρωμιών λαϊκών βάρδων, είναι πιστές αντιγραφές δημοφιλών ινδικών και τούρκικων τραγουδιών τής εποχής τους εκτελεσμένα με παραδοσιακά ανατολίτικα όργανα (μπουζούκια, μπαγλαμάδες κ.λπ.).
(Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Η Ινδική και Τούρκικη ...Ελληνική μουσική).
Aγαπήθηκαν από τούς ρωμιούς τού ελλαδικού χώρου (οι περισσότεροι έχουν τις ρίζες τους κι έχουν γαλουχήθεί στο πνεύμα και στα ήθη τής Ανατολής) κι έγιναν μεγάλες επιτυχίες.
Οι δρόμοι των τραγουδιών αυτών (κλίμακες) δεν έχουν καμμία σχέση με την αρχαία ελληνική μουσική, αλλά με μουσικές τής Ανατολής, όπως εξ άλλου μαρτυρούν και τα ονόματά τους: Χιτζάζ (Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι), Ουσάκ (Το βαπόρι απ΄ την Περσία), Σαμπάχ (Τα παιδιά τής γειτονιάς σου), Νιαβέντ (Έμαθα, πως είσαι μάγκας) κ.λπ.
Στο τραγούδι τού παραπάνω βίντεο, ο Καζαντζίδης ούτε καν μπήκε στον κόπο να τού αλλάξει στίχους: «Σινανάι γιαβρούμ» τραγούδησε.
Δείτε στη μοντέρνα εκτέλεση τού τραγουδιού την τραγουδίστρια Θεοδοσία Ζορμπά (ζορμπάς στα τούρκικα = βίαιος, τυραννικός, κατακτητής), να τραγουδάει ένα ολόκληρο κουπλέ στα τούρκικα και το τουρκορωμαίικο κοινό να μερακλώνει και να χορεύει.
Για να γυρίσουμε λίγο στην τσιφτετελοεκπομπή. Η γνωστή τηλεπαρουσιάστρια τής (β)ρωμιοσύνης έκαψε πάλι καρδιές με τούς αστραφτερούς σταυρούς στ΄ αυτιά της και το πλούσιο ανοιχτό ντεκολτέ της, ώστε να μας προβάλλει τα χειρουργημένα στήθη της, τύφλα να χει η Άννα Γούλα βρε πασά μου…
Αλλά
κι οι τηλεμαϊντανοί καλεσμένοι της, ένας κι ένας. Οι κριτές, το κοινό
(ο ντουνιάς καλύτερα), όλοι γλεντούσαν με την ψυχή τους, όλοι
σιγοτραγουδούσαν ή ξεφώνιζαν τα τουρκοτράγουδα τής (β)ρωμιοσύνης: «Αραπίνες μαύρες ερωτιάρες… θα σού τραγουδήσω πάλι στον ασίκικο χαβά, αμάν αμάν…».
Το «Σινανάι γιαβρούμ» στην αυθεντική τούρκικη εκτέλεσή του από μια παληά ταινία, το Τοπ Καπί. (Παρατηρήστε επίσης την παράσταση τού θεάτρου σκιών.
Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Ο Καραγκιόζης τής Ρωμιοσύνης κι η Ρωμιοσύνη - καραγκιόζης.)
Τρίζανε τα κόκκαλα των αρχαίων ελλήνων, κόντεψαν ν΄ αναστηθούν οι τριακόσιοι τού Λεωνίδα και να τρέχουν γύρω απ΄ τη Βουλή γυμνοί, η Σαπφώ και ο Αλκαίος σίγησαν, για ν΄ ακούσουν απ΄ τούς τάφους τους τούς αμανέδες και τούς καρσιλαμάδες τής Τουρκορωμιοσύνης.
Πού σε Κτησίβιε με την ύδραυλή σου κι εσύ Ορφέα με τη λύρα σου, να μερακλώσετε, να νταγλάρετε και ν΄ αλλάξετε επάγγελμα. «Τσιφτετέλι Τούρκικο σινανάια γιαβρούμ σινανάια…».
Κι όταν το γλέντι χτύπησε κόκκινο, έσκασε το νούμερο 1: «Άναψε το τσιγάρο δώς μου φωτιά, έχω μεγάλο ντέρτι μες την καρδιά…». Πω πω ντέρτια, ε ρε γλέντια.
Ακόμα κι ο Καραγκιόζης μεράκλωσε και χτυπιόταν έξω απ΄ το σαράι με την Αγλαΐα και τα κολλητήρια να ζητιανεύουν στο ασκέρι τού σουλτάνου. Τουρκορωμιοσύνη αγαπημένη μου…
Αλλά κι αυτή η ελπίδα τού ρωμαίικου τραγουδιού, η Φωτεινή Δάρα; Προσκύνησε την τουρκιά: «Νύχτες μαγικές κι ονειρεμένες, αγάπες λάγνες ξεχασμένες στην ξενιτιά…».
Τελικά, τίποτα δεν έμεινε όρθιο μάγκα μου, αλισβερίσι τουρκορωμαίικο, ρεμπέτ ασκέρι μεμέτη ραγιά μου. Μπαχτέ τσιφλίκ, τσαμπουκά γκιαούρ, τσαγκάρ μπαρούτ, κιοσκ μπουντρούμ, εκ μεκ σαραγλί…
Αμάν αμάν πια, εσείς οι κακοί άνθρωποι στην «Ελεύθερη Έρευνα», όλο κακή κριτική κάνετε για τις τουρκοσπορίτικες ρίζες μας. Έλεος βρε παιδιά, κακό είναι δηλαδή; Διατί να το κρύψωμεν, άλλωστε; Τούρκοι είμαστε κι εμείς χωρίς μουστάκια…
Ωχ αμάν, αμάν…
ΡΩΜΙΕ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΤΕ!!
ΡΩΜΙΕ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΤΕ!!
- Ρωμιός < (κληρονομημένο) μεσαιωνική ελληνική Ρωμαῖος (πολίτης του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους, του Βυζαντίου), < ελληνιστική κοινή Ῥωμαῖος (πολίτης του Ρωμαϊκού κράτους) < λατινική Romanus, Ῥώμη Roma[1]
Αρβελέρ: Να σταματήσουμε να λέμε ότι είμαστε Έλληνες!
GEORGE SOROS : ΧΡΕΙΑΖΕΣΤΕ
ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΓΙΑ
ΑΝΑΠΤΥΞΗ
Αλβανίδα ιστορικός: Οι Έλληνες είναι Αλβανοί
Αλβανική προπαγάνδα στα σχολεία
Γνωρίστε τους Ούντις - Ένα έθνος Αλβανων απο τον Καυκασο - life
Το χωριό Νιτζ στο Αζερμπαϊτζάν, κατοικείται από τους απογόνους των Αλβανών του Καυκάσου. Οι Ούντις είναι ένα αρχαίο έθνος, με μεγάλη και πλούσια ιστορία.
Σήμερα υπάρχουν μερικές χιλιάδες Ούντις σε όλο τον κόσμο.
Περίπου 4.000 ζουν, στο Νιτζ. Το χωριό δεν βρίσκεται μακριά από την πρωτεύουσα του αρχαίου βασιλείου των Αλβανών του Καυκάσου. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι αυτή η γη, ανήκε πάντα στους Ούντις.
Γνωρίστε τους Ούντις - Ένα αρχαίο έθνος με μεγάλη ιστορία
Το χωριό Νιτζ στο Αζερμπαϊτζάν, κατοικείται από τους απογόνους των Αλβανών του Καυκάσου. Οι Ούντις είναι ένα αρχαίο έθνος, με μεγάλη και πλούσια ιστορία.
Σήμερα υπάρχουν μερικές χιλιάδες Ούντις σε όλο τον κόσμο.
Περίπου 4.000 ζουν, στο Νιτζ. Το χωριό δεν βρίσκεται μακριά από την πρωτεύουσα του αρχαίου βασιλείου των Αλβανών του Καυκάσου. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι αυτή η γη, ανήκε πάντα στους Ούντις.
«Στο αλβανικό κράτος του
Καυκάσου υπήρχαν 26 φυλές. Οι Ούντις ήταν μία απο τις πιο ισχυρές.
Ξεχώριζαν για την πίστη τους, τη Βίβλο, τη γλώσσα τους και τα γραπτά
τους κείμενα»
υποστηρίζει μιλώντας στο euponews, o Όλεγκ Ντανακίρι, διευθυντής του πολιτιστικού κέντρου των Ούντις.
Ο Χριστιανισμός ήταν η επίσημη θρησκεία της Αλβανίας του Καυκάσου. Οι Ούντοι της Νίτζ διατήρησαν την πίστη τους, ακόμα και στη σοβιετική εποχή, όταν δεν υπήρχε χώρος προσευχής. Μία αρχαία εκκλησία αναστηλώθηκε το 2007. Ο ιερέας που θα λειτουργεί εδώ, αυτή την περίοδο σπουδάζει σε θεολογική σχολή στο εξωτερικό.
«Οι Ούντις είναι πολύ ιδιαίτεροι άνθρωποι. Η γλώσσα τους είναι μια σπάνιας ομάδας γλωσσών του Καυκάσου. Ανήκουμε στην χριστιανική εκκλησία της Ανατολής. Τώρα στόχος μας είναι να αποκαταστήσουμε την ανεξαρτησία της αλβανικής εκκλησίας στο Αζερμπαϊτζάν» δήλωσε ο Ρόμπετρτ Μομπίλι, επικεφαλής του χριστιανικού κέντρου της πόλης.
Τα χριστιανικά σύμβολα πάντα ήταν κομμάτι της καθημερινότητας των Ούντις. Τα κοστούμια των μουσικών παραμένουν ίδια εδώ και αιώνες, και έτσι διηγούνται την ιστορία μιας πίστης.
«Εδώ μπορείτε να δείτε έναν αρχαίο σταυρό της Αλβανίας του Καυκάσου. Στην πίσω πλευρά υπάρχει ένας ήλιος με οκτώ βέλη. Συμβολίζει το προσκύνημα στο Ισραήλ. Όποιος φοράει αυτό τον σταυρό, σημαίνει πως βαφτίστηκε εκεί» υποστηρίζει ο μουσικός, Κάρλεν Σχιρβάνι
Οι Ούντις ξεκινούν να μαγειρεύουν, μόνο όταν η ζύμη έχει την ευλογία του θεού. Η τσουκνίδα είναι το κύριο συστατικό του Αφάρ. Αυτό το άγριο φυτό είναι πλούσιο σε βιταμίνη C και στην αρχαιότητα αποτελούσε πηγή δύναμης για τους φτωχούς
Σύντομα η κοινότητα του Νίτζ θα εκδώσει βιβλίο με 100 σπάνιες συνταγές των Ούντις.
«Έμαθα να το μαγειρεύω από τη μητέρα μου. Εκείνη είχε διδαχθεί από τη γιαγιά μου. Τώρα εγώ μαθαίνω την κόρη μου να μαγειρεύει. Το Αφάρ είναι δύσκολο φαγητό, δεν είναι εύκολο να γίνει. Αυτό το πιάτο θα υπάρχει όσο εμείς, οι Ούντις βρισκόμαστε σε αυτόν τον κόσμο. Θα είναι πάντα ένα μέρος της ζωής μας» λέει η Ρίτα Ντανακίρι.
Οι Ούντις μιλούν την γλώσσα των Αζέρων, όμως κυρίως χρησιμοποιούν την δική τους, γλώσσα. Το αρχαίο αλφάβητο έχει αντικατασταθεί από λατινικά γράμματα, που είναι πιο εύκολα για τα μικρά παιδιά.
Νέα σχολικά βιβλία δημοσιεύονται κάθε χρόνο. Η δημιουργός τους και δάσκαλος , Βενέρα Αντόνοβα, ετοιμάζει τα ηλεκτρονικά λεξικά από Ούντι στα αγγλικά και από Ούντι σε Αζέρικα.
Ο Γκριγκόρι άρχισε να γράφει ποιήματα στην γλώσσα των Ούντις, όταν ήταν μικρό αγόρι.
Υποστηρίζει πως αυτή είναι η γλώσσα του Θεού.
Το βράδυ που συνάντησε την δημοσιογράφο του euronews, δούλευε ένα ποίημα που πρόσφερε ως δώρο γενεθλίων στη μητέρα του.
«Η μητρική μου γλώσσα είναι η μούσα μου. Οι ήχοι της είναι τόσο τέλειοι. Μου επιτρέπει να μεταφράζω την ομορφιά του κόσμου σε λέξεις» υποστηρίζει ο ποιητής Γκριγκόρι Μεσάρι.
Όταν φτάσαμε στο Νίτζ, το χωριό ετοιμαζόταν για μια μεγάλη γιορτή. Δύο νέοι άνθρωποι παντρεύονται, όμως οι παραδόσεις τηρούνται. Γι’ αυτό και νεαρά κορίτσια βοηθούν τη νύφη να ετοιμαστεί.
Το ψωμί κόβεται πάνω από το κεφάλι της. Αυτό σημαίνει πως από εδώ και μπρος, εκείνη είναι υπεύθυνη για την οικογενειακή εστία.
Την ίδια ώρα, ο γαμπρός ξυρίζεται. Οι επισκέπτες δίνουν χρήματα για τον επαγγελματία κουρέα. Η αποστολή του είναι πολύ σημαντική.
«Όταν
ένα παιδί γεννιέται είναι μωρό, μετά γίνεται παιδί και μετά έφηβος. Όμως
για να γίνει άνδρας πρέπει να παντρευτεί. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος.
Αυτό το ξύρισμα συμβολίζει το μεγάλο βήμα προς την ενήλικη ζωή. Δείχνει ότι γίνεται άνδρας» υποστηρίζει ο Αλεξάντρ Κανκάλοβ.
Το τελετουργικό του γάμου, έχει τις ρίζες του στην εποχή που οι άνδρες έφευγαν για κυνήγι, ώστε να θρέψουν τις οικογένειές τους.
Κάποιος πυροβολεί ένα στόχο. Αυτή τη φορά πρόκειται για ένα κρεμμύδι που κρέμεται από το δέντρο.
Αυτός που θα πετύχει τον στόχο έχει την τιμή να παραδώσει το όπλο στο γαμπρό.
«Από το Νίτζ φεύγουμε για τα Γκομπουστάν, γνωστά και ως «φλεγόμενα βουνά».Έτσι αποκαλούν οι ντόπιοι τα περίφημα ηφαίστεια λάσπης. Θα γνωρίσουμε την μαγική τους δύναμη στο επόμενο επεισόδιο του προγράμματος «Η ζωή των Αζέρων» μεταδίδει η απεσταλμένη του euronews, Γκαλίνα Πολόνσκαγια.
theologos vasiliadis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου