Η κινητικότητα και οι ταυτότητες των ανθρώπων μεταξύ της
Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και του Βασιλείου της Ελλάδας στο πρώτο μισό
του 19ου αιώνα: Η περίπτωση της περιφέρειας Θεσσαλίας
Οι Έλληνες, που κατείχαν τη δεύτερη θέση μετά τους μουσουλμάνους σε πληθυσμό στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, ζούσαν σε αυτονομία και υπηρέτησαν πιστά το κράτος.
Η κατάσταση αυτή άλλαξε με την Ελληνική Επανάσταση που ξέσπασε στον Μορέα το 1821 και κράτησε μέχρι το 1829.
Το 1830 αναγνωρίστηκε από τις Μεγάλες Δυνάμεις η ανεξαρτησία του Ελληνικού Κράτους (Βασίλειο μετά το 1833).
Το 1832 καθορίστηκαν τα σύνορα της Ελλάδας.
Ο πληθυσμός των Ελλήνων που ζούσαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία εκείνη την εποχή ήταν περίπου τρεις φορές μεγαλύτερος από τον ελληνικό πληθυσμό στην ανεξάρτητη Ελλάδα.
Η συζήτηση της έρευνας που έγινε μέχρι τώρα για τις μετακινήσεις των ανθρώπων μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και του Βασιλείου της Ελλάδας επικεντρώθηκε, εν ολίγοις, στο «ποια πλευρά είχε περισσότερες μεταναστεύσεις προς ποια πλευρά;».
Ωστόσο, η ποσότητα των μεταναστών δεν προσδιορίστηκε σε αυτές τις μελέτες.
Επιπλέον, δεδομένου ότι η διαφορά μεταξύ των εννοιών «μετανάστευση» και «μεταφυγή στο εξωτερικό» δεν προσδιορίζεται και δεν υπάρχει περιορισμός περιοχής και ημερομηνίας, η κατάσταση των λαϊκών κινημάτων δεν μπορεί να γίνει σαφώς κατανοητή.
Ούτως ή άλλως, δεν φαίνεται δυνατό να ληφθεί πλήρης στατιστική κατάσταση των λαϊκών κινημάτων μετά το 1821.
Ωστόσο, η εξέταση μιας συγκεκριμένης περιοχής και περιόδου θα είναι χρήσιμη για μελλοντική έρευνα.
Επομένως, αυτό το άρθρο εξετάζει τις μετακινήσεις του λαού στην Περιφέρεια Θεσσαλίας -που έγινε παραμεθόριος ιδιαίτερα μετά το 1832- από την ίδρυση της Ελλάδας, δηλαδή το 1830, μέχρι το 1856, όταν κηρύχθηκε το Μεταρρυθμιστικό Διάταγμα.
Στη συνοριακή περιοχή μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της Ελλάδας, όχι μόνο Οθωμανοί Έλληνες και ορθοδοξοι Έλληνες, αλλά και Μουσουλμάνοι και άλλες ομάδες (Βλάχοι, Αλβανοί) διέσχιζαν τα σύνορα συμμετέχοντας σε αυτές τις κινήσεις.
Όσοι ζούσαν στη συνοριακή περιοχή συνέχισαν σε μεγάλο βαθμό τις μετακινήσεις τους πριν από το 1830.
Αυτές οι αμοιβαίες επισκέψεις στην Περιφέρεια Θεσσαλίας οφείλονταν σε λόγους όπως το εμπόριο, η δουλεία, η εργασία σε αγροκτήματα και η συνάντηση με συγγενείς.
Μάλιστα είναι γνωστό ότι κάποιοι Έλληνες στρατιώτες και εγκληματίες διέφυγαν στην οθωμανική επικράτεια και κάποιοι Οθωμανοί στρατιώτες και εγκληματίες διέφυγαν στην Ελλάδα.
Οι Έλληνες που διέφυγαν στην οθωμανική επικράτεια, αφού ερευνήθηκαν από Οθωμανούς αξιωματούχους της περιοχής, εγκαταστάθηκαν στο Μοναστήρι, που ήταν μακριά από τα σύνορα και όπου βρισκόταν ο Ρουμελιανός στρατός.
Οι Οθωμανοί στρατιώτες που επέστρεφαν στην Ελλάδα μετά από λίγο καιρό απόδρασης στάλθηκαν σε στρατούς στην Ανατολία ή στην Αραβία ή τους έβαλαν να δουλέψουν στα ανθρακωρυχεία στην Εργύρη.
Είναι γνωστό ότι υπήρχαν τουλάχιστον 1000 άτομα που ήταν στην πραγματικότητα Οθωμανοί πολίτες, αλλά διέφυγαν στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης ή τις περιόδους μετά από αυτήν, επέστρεψαν στη Θεσσαλία και την Ήπειρο μετά από λίγο και αποδέχθηκαν ξανά την οθωμανική εθνικότητα.
Εκτός από αυτούς, ο αριθμός όσων ήθελαν να επιστρέψουν ήταν περίπου 8.500 νοικοκυριά και 43 άτομα.
Αλλά δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες για αυτές τις δύο καταστάσεις στα έγγραφα.
Εξαιτίας αυτού, Δεν είναι ακριβώς σαφές πότε και γιατί τα άτομα αυτά διέφυγαν και οι λόγοι της επιστροφής τους.
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία έδωσε στους παλιννοστούντες απαλλαγή δύο ή τριών ετών και ελάφρυνε τους άλλους φόρους τους.
Όσοι όμως επέστρεφαν έπρεπε να βρουν έναν εγγυητή.
Η επιστροφή τους έγινε κυρίως μετά το 1841.
Οι επιστροφές αυξήθηκαν ιδιαίτερα το 1848.
Εκτιμάται ότι οι λόγοι της επιστροφής ήταν η κακή κατάσταση στην Ελλάδα (εξέγερση, κινήματα ληστών και φυσικές καταστροφές κ.λπ.), η πιο ευαίσθητη διοίκηση της οθωμανικής κυβέρνησης στις Περιφέρειες Θεσσαλίας και Ηπείρου αφού ήταν παραμεθόριες περιοχές και οι ελπίδες που δημιουργήθηκαν. για το Gülhane Hatt-i Imperial και τις μεταρρυθμίσεις.
Αν και όσοι είχαν ελληνική εθνικότητα μπορούσαν να γίνουν έμποροι στην οθωμανική επικράτεια, δεν μπορούσαν να γίνουν τουρκοι υπηκοοι ή να κληρονομήσουν από έναν Οθωμανό υπήκοο.
Επομένως, όσοι επέστρεψαν αποδέχτηκαν ξανά την οθωμανική εθνικότητα.
PDF FILES
https://www.jstage.jst.go.jp/article/ajames/20/2/20_KJ00004017688/_article/-char/en
ΡΩΜΙΕ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΤΕ!!
ΡΩΜΙΕ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΤΕ!!
- Ρωμιός < (κληρονομημένο) μεσαιωνική ελληνική Ρωμαῖος (πολίτης του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους, του Βυζαντίου), < ελληνιστική κοινή Ῥωμαῖος (πολίτης του Ρωμαϊκού κράτους) < λατινική Romanus, Ῥώμη Roma[1]
Αρβελέρ: Να σταματήσουμε να λέμε ότι είμαστε Έλληνες!
GEORGE SOROS : ΧΡΕΙΑΖΕΣΤΕ
ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΓΙΑ
ΑΝΑΠΤΥΞΗ
Αλβανίδα ιστορικός: Οι Έλληνες είναι Αλβανοί
Αλβανική προπαγάνδα στα σχολεία
Γνωρίστε τους Ούντις - Ένα έθνος Αλβανων απο τον Καυκασο - life
Το χωριό Νιτζ στο Αζερμπαϊτζάν, κατοικείται από τους απογόνους των Αλβανών του Καυκάσου. Οι Ούντις είναι ένα αρχαίο έθνος, με μεγάλη και πλούσια ιστορία.
Σήμερα υπάρχουν μερικές χιλιάδες Ούντις σε όλο τον κόσμο.
Περίπου 4.000 ζουν, στο Νιτζ. Το χωριό δεν βρίσκεται μακριά από την πρωτεύουσα του αρχαίου βασιλείου των Αλβανών του Καυκάσου. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι αυτή η γη, ανήκε πάντα στους Ούντις.
Γνωρίστε τους Ούντις - Ένα αρχαίο έθνος με μεγάλη ιστορία
Το χωριό Νιτζ στο Αζερμπαϊτζάν, κατοικείται από τους απογόνους των Αλβανών του Καυκάσου. Οι Ούντις είναι ένα αρχαίο έθνος, με μεγάλη και πλούσια ιστορία.
Σήμερα υπάρχουν μερικές χιλιάδες Ούντις σε όλο τον κόσμο.
Περίπου 4.000 ζουν, στο Νιτζ. Το χωριό δεν βρίσκεται μακριά από την πρωτεύουσα του αρχαίου βασιλείου των Αλβανών του Καυκάσου. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι αυτή η γη, ανήκε πάντα στους Ούντις.
«Στο αλβανικό κράτος του
Καυκάσου υπήρχαν 26 φυλές. Οι Ούντις ήταν μία απο τις πιο ισχυρές.
Ξεχώριζαν για την πίστη τους, τη Βίβλο, τη γλώσσα τους και τα γραπτά
τους κείμενα»
υποστηρίζει μιλώντας στο euponews, o Όλεγκ Ντανακίρι, διευθυντής του πολιτιστικού κέντρου των Ούντις.
Ο Χριστιανισμός ήταν η επίσημη θρησκεία της Αλβανίας του Καυκάσου. Οι Ούντοι της Νίτζ διατήρησαν την πίστη τους, ακόμα και στη σοβιετική εποχή, όταν δεν υπήρχε χώρος προσευχής. Μία αρχαία εκκλησία αναστηλώθηκε το 2007. Ο ιερέας που θα λειτουργεί εδώ, αυτή την περίοδο σπουδάζει σε θεολογική σχολή στο εξωτερικό.
«Οι Ούντις είναι πολύ ιδιαίτεροι άνθρωποι. Η γλώσσα τους είναι μια σπάνιας ομάδας γλωσσών του Καυκάσου. Ανήκουμε στην χριστιανική εκκλησία της Ανατολής. Τώρα στόχος μας είναι να αποκαταστήσουμε την ανεξαρτησία της αλβανικής εκκλησίας στο Αζερμπαϊτζάν» δήλωσε ο Ρόμπετρτ Μομπίλι, επικεφαλής του χριστιανικού κέντρου της πόλης.
Τα χριστιανικά σύμβολα πάντα ήταν κομμάτι της καθημερινότητας των Ούντις. Τα κοστούμια των μουσικών παραμένουν ίδια εδώ και αιώνες, και έτσι διηγούνται την ιστορία μιας πίστης.
«Εδώ μπορείτε να δείτε έναν αρχαίο σταυρό της Αλβανίας του Καυκάσου. Στην πίσω πλευρά υπάρχει ένας ήλιος με οκτώ βέλη. Συμβολίζει το προσκύνημα στο Ισραήλ. Όποιος φοράει αυτό τον σταυρό, σημαίνει πως βαφτίστηκε εκεί» υποστηρίζει ο μουσικός, Κάρλεν Σχιρβάνι
Οι Ούντις ξεκινούν να μαγειρεύουν, μόνο όταν η ζύμη έχει την ευλογία του θεού. Η τσουκνίδα είναι το κύριο συστατικό του Αφάρ. Αυτό το άγριο φυτό είναι πλούσιο σε βιταμίνη C και στην αρχαιότητα αποτελούσε πηγή δύναμης για τους φτωχούς
Σύντομα η κοινότητα του Νίτζ θα εκδώσει βιβλίο με 100 σπάνιες συνταγές των Ούντις.
«Έμαθα να το μαγειρεύω από τη μητέρα μου. Εκείνη είχε διδαχθεί από τη γιαγιά μου. Τώρα εγώ μαθαίνω την κόρη μου να μαγειρεύει. Το Αφάρ είναι δύσκολο φαγητό, δεν είναι εύκολο να γίνει. Αυτό το πιάτο θα υπάρχει όσο εμείς, οι Ούντις βρισκόμαστε σε αυτόν τον κόσμο. Θα είναι πάντα ένα μέρος της ζωής μας» λέει η Ρίτα Ντανακίρι.
Οι Ούντις μιλούν την γλώσσα των Αζέρων, όμως κυρίως χρησιμοποιούν την δική τους, γλώσσα. Το αρχαίο αλφάβητο έχει αντικατασταθεί από λατινικά γράμματα, που είναι πιο εύκολα για τα μικρά παιδιά.
Νέα σχολικά βιβλία δημοσιεύονται κάθε χρόνο. Η δημιουργός τους και δάσκαλος , Βενέρα Αντόνοβα, ετοιμάζει τα ηλεκτρονικά λεξικά από Ούντι στα αγγλικά και από Ούντι σε Αζέρικα.
Ο Γκριγκόρι άρχισε να γράφει ποιήματα στην γλώσσα των Ούντις, όταν ήταν μικρό αγόρι.
Υποστηρίζει πως αυτή είναι η γλώσσα του Θεού.
Το βράδυ που συνάντησε την δημοσιογράφο του euronews, δούλευε ένα ποίημα που πρόσφερε ως δώρο γενεθλίων στη μητέρα του.
«Η μητρική μου γλώσσα είναι η μούσα μου. Οι ήχοι της είναι τόσο τέλειοι. Μου επιτρέπει να μεταφράζω την ομορφιά του κόσμου σε λέξεις» υποστηρίζει ο ποιητής Γκριγκόρι Μεσάρι.
Όταν φτάσαμε στο Νίτζ, το χωριό ετοιμαζόταν για μια μεγάλη γιορτή. Δύο νέοι άνθρωποι παντρεύονται, όμως οι παραδόσεις τηρούνται. Γι’ αυτό και νεαρά κορίτσια βοηθούν τη νύφη να ετοιμαστεί.
Το ψωμί κόβεται πάνω από το κεφάλι της. Αυτό σημαίνει πως από εδώ και μπρος, εκείνη είναι υπεύθυνη για την οικογενειακή εστία.
Την ίδια ώρα, ο γαμπρός ξυρίζεται. Οι επισκέπτες δίνουν χρήματα για τον επαγγελματία κουρέα. Η αποστολή του είναι πολύ σημαντική.
«Όταν
ένα παιδί γεννιέται είναι μωρό, μετά γίνεται παιδί και μετά έφηβος. Όμως
για να γίνει άνδρας πρέπει να παντρευτεί. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος.
Αυτό το ξύρισμα συμβολίζει το μεγάλο βήμα προς την ενήλικη ζωή. Δείχνει ότι γίνεται άνδρας» υποστηρίζει ο Αλεξάντρ Κανκάλοβ.
Το τελετουργικό του γάμου, έχει τις ρίζες του στην εποχή που οι άνδρες έφευγαν για κυνήγι, ώστε να θρέψουν τις οικογένειές τους.
Κάποιος πυροβολεί ένα στόχο. Αυτή τη φορά πρόκειται για ένα κρεμμύδι που κρέμεται από το δέντρο.
Αυτός που θα πετύχει τον στόχο έχει την τιμή να παραδώσει το όπλο στο γαμπρό.
«Από το Νίτζ φεύγουμε για τα Γκομπουστάν, γνωστά και ως «φλεγόμενα βουνά».Έτσι αποκαλούν οι ντόπιοι τα περίφημα ηφαίστεια λάσπης. Θα γνωρίσουμε την μαγική τους δύναμη στο επόμενο επεισόδιο του προγράμματος «Η ζωή των Αζέρων» μεταδίδει η απεσταλμένη του euronews, Γκαλίνα Πολόνσκαγια.
theologos vasiliadis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου