Πώς ανεξαρτητοποιήθηκε η Ελλάδα, τι συνέβη πριν από 200 χρόνια;

Πώς ανεξαρτητοποιήθηκε η Ελλάδα, τι συνέβη 

πριν από 200 χρόνια;

 

 

Σήμερα, η Ελλάδα γιορτάζει τα 200 χρόνια από την εξέγερση του ελληνικού λαού κατά της Οθωμανικής κυριαρχίας. Η Αθήνα δίνει μηνύματα ότι «θέλει να τα πάει καλά με την Τουρκία» στους εορτασμούς της «25ης Μαρτίου της Ανεξαρτησίας».

 

 Μιλώντας στη γαλλική εφημερίδα Le Monde, η Πρόεδρος της Ελλάδος Αικατερίνα Σακελλαροπούλου είπε: "Η Ελλάδα θέλει να είναι καλοί γείτονες και να ζει ειρηνικά με την Τουρκία. Εάν η Τουρκία έχει την ίδια πρόθεση, είμαστε έτοιμοι για αυτό".

 

Καλωσορίζοντας τον Κύπριο Πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη, ο οποίος ήρθε στην Αθήνα για να παραστεί στους εορτασμούς, ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης είπε: «Η απόσυρση της Τουρκίας των πλοίων γεωτρήσεων από την Ανατολική Μεσόγειο είναι ένα θετικό βήμα προς τη μείωση της έντασης. Ελπίζουμε ότι αυτή η επίδειξη καλής θέλησης από την Τουρκία γίνεται μόνιμη.» «Ευχόμαστε», είπε.

 

Στις εορταστικές τελετές παρευρίσκονται φέτος και εκπρόσωποι της Ρωσίας, της Αγγλίας και της Γαλλίας, που υποστήριξαν ουσιαστικά την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους, καθώς και των ΗΠΑ που στήριξαν την εξέγερση από μακριά και έστειλαν εθελοντές στρατιώτες στο πεδίο της μάχης.

 

Στο πλαίσιο αυτό, στις τελετές συμμετέχουν και ο Βρετανός πρίγκιπας Κάρολος και η σύζυγός του, ο Ρώσος πρωθυπουργός Μιχαήλ Μισούστιν και η σύζυγός του και η Γαλλίδα υπουργός Άμυνας Φλοράνς Παρλί.

 

Ανακοινώθηκε ότι το αμερικανικό αεροπλανοφόρο Αϊζενχάουερ θα αγκυροβολήσει στο λιμάνι του Πειραιά και αμερικανικά και γαλλικά πολεμικά αεροσκάφη θα πραγματοποιήσουν στρατιωτικές παρελάσεις.

 

Η ελληνική εξέγερση, που περιλαμβάνεται σε μισή σελίδα με το όνομα «Ελληνική Εξέγερση» στα εγχειρίδια ιστορίας του Εμίν Οκτάι, διδάσκεται ως «η απελευθέρωση του ελληνικού έθνους από την οθωμανική κατοχή» στα ελληνικά εγχειρίδια ιστορίας.

 

Αυτή η εξέγερση, που περιγράφεται ως «εξέγερση και προδοσία κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας» στην Τουρκία, ορίζεται ως «Πόλεμος της Ανεξαρτησίας» στην Ελλάδα.

 

Δεν υπήρχε χώρα με το όνομα Ελλάδα μέχρι το 1832, όταν ιδρύθηκε και ανακηρύχθηκε επίσημα. Εκτός από τη σημερινή Ελλάδα, υπήρχαν ελληνόφωνοι ορθόδοξοι Έλληνες - τα ονόματα των οποίων ονομάζονταν Έλληνες/Ρωμαίοι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία - ζούσαν σε όλη την Ανατολία, τα Βαλκάνια και τη Ρωσία.

 

ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ. Μετά τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, πρώτη η Ρώμη. Οι Έλληνες, που αργότερα έζησαν υπό την ηγεμονία της Βυζαντινής και τελικά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ξεκίνησαν τον πόλεμο της ανεξαρτησίας στη χερσόνησο της Πελοποννήσου το 1821, εμπνεόμενοι από τους πολιτικούς σεισμούς που δημιούργησε η Γαλλική Επανάσταση του 1798 σε όλη την Ευρώπη.

 

Επιπτώσεις της Γαλλικής Επανάστασης 

 

Η συμμετοχή των υπερδυνάμεων της περιόδου, της Ρωσίας, της Αγγλίας και της Γαλλίας, στις αιματηρές συγκρούσεις με τις οθωμανικές δυνάμεις από το 1821 έως το 1832, οπότε και ανακηρύχθηκε επίσημα το Ελληνικό Κράτος, θα οδηγούσε στη γέννηση του Ελληνικού Κράτους.

 

Η ιδέα της ελληνικής εξέγερσης γεννήθηκε ουσιαστικά το 1814, 16 χρόνια μετά τη Γαλλική Επανάσταση, στην Οδησσό της Ρωσίας, μέσω μιας οργάνωσης με την επωνυμία «Φιλική Ετερία» που αποτελείται από Έλληνες εμπόρους και διανοούμενους.

 

Αν και η επίθεση του Αλέξανδρου Υψηλάντη, του ελληνικής καταγωγής βοηθού του Ρώσου Τσάρου Αλέξανδρου Α', στην Οθωμανική Βλαχική Μολδαβία το 1820 αποκρούστηκε, η σπίθα της εξέγερσης εξαπλώθηκε γρήγορα στην Πελοπόννησο. 

Η ναυμαχία του Ναυαρίνου το 1827 ήταν καθοριστική για την ίδρυση του ελληνικού κράτους.

 

 

 Κατά τη διάρκεια της εξέγερσης με επικεφαλής διοικητές όπως ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Γιώργος Καραϊσκάκης, ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, ο Νικηταράς, ο Ανδρέας Μυαούλης, ξέσπασαν εμφύλιοι πόλεμοι μεταξύ των Ελλήνων επαναστατών, που οδήγησαν στην κατά καιρούς καταστολή της εξέγερσης από τους Οθωμανούς.

 

 Αν δούμε την ιστορία της ελληνικής εξέγερσης:

 

 Η «Φιλική Ετερία», που ιδρύθηκε στην Οδησσό το 1814, ήταν η οργάνωση που διέδωσε την ιδέα της εξέγερσης.

 

Παράλληλα με τις εξεγέρσεις που ξεκίνησαν στη Βλαχία της Μολδαβίας και στην Ιταλία (Νάπολη) το 1820, η εξέγερση εξαπλώθηκε και στην Πελοπόννησο. Ιερά Συμμαχία», υποστήριξε τους Έλληνες υπέρ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.Επίσης εναντιώθηκε στην εξέγερση.

 

Παρόλα αυτά, η ελληνική επανάσταση κηρύχθηκε επίσημα στις 25 Μαρτίου 1821 και εξαπλώθηκε σε όλη τη χερσόνησο.

 

 1827 ναυμαχία του Ναυαρίνου

 

Αμοιβαίες σφαγές

Ο Έλληνας Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης, ο οποίος ήταν «κεφαλή του ελληνικού έθνους» με την αιτιολογία ότι δεν μπορούσε να αποτρέψει την εξέγερση του 1821, κρεμάστηκε στην πύλη εισόδου του Πατριαρχείου από τον σουλτάνο Μαχμούτ Β' τον Απρίλιο του ίδιου έτους.

 

Σύμφωνα με τα αρχεία του Τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών, Έλληνες της Κωνσταντινούπολης (Φαναριώτες) που υπηρέτησαν στο οθωμανικό υπουργείο Εξωτερικών αποχώρησαν από τις ευρωπαϊκές πόλεις όπου υπηρέτησαν ως επιτετραμμένοι και εξορίστηκαν μέχρι το 1830.

 

Οι ελληνικές εκκλησίες στην Κωνσταντινούπολη και την Ανατολία κάηκαν, λεηλατήθηκαν και διαπράχθηκαν φόνοι. Τα καθήκοντα του Έλληνα επιτετραμμένου επιστράφηκαν σε αυτούς μετά το 1830.

 

Τον Σεπτέμβριο του 1821 έγιναν μεγάλες σφαγές στην Trepoliça (σημερινή Τρίπολη), ένα από τα σημαντικά κέντρα της οθωμανικής διοίκησης. Σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς, 20 χιλιάδες, σύμφωνα με κάποιους, 35 χιλιάδες μουσουλμάνες γυναίκες, άνδρες και παιδιά θανατώθηκαν στο ξίφος.

 

Τόσο πολύ που γράφτηκε στα βιβλία της ελληνικής ιστορίας ότι ο διοικητής της Πελοποννήσου Κολοκοτρώνης, ο Ρώσος πρίγκιπας ελληνικής καταγωγής Δημήτρης Υψηλάντης (αδελφός του Αλέξανδρου) και ένας από τους διοικητές Τόμας Γκόρντον τρομοκρατήθηκαν από τους φόνους και τις λεηλασίες που διαπράχθηκαν όταν έφτασαν στην Τρεπολιτσά. . Λέγεται ότι η σφαγή, που ήταν επίσης θέμα της ελληνικής λογοτεχνίας και των θρηνωδών τραγουδιών, «διεξήχθη από άγριες συμμορίες που δεν άκουσαν τις εντολές των διοικητών τους».

 

Τον Μάρτιο του 1822 έγινε εξέγερση στο νησί της Χίου. Γράφτηκε ότι οι οθωμανικές δυνάμεις που στάλθηκαν στο νησί για να καταστείλουν την εξέγερση στο νησί της Χίου έσφαξαν, σύμφωνα με ορισμένους, 25 χιλιάδες χριστιανούς, χωρίς να κάνουν διάκριση μεταξύ ανδρών, γυναικών και παιδιών.

 

Την ίδια χρονιά (1822) ανακοινώθηκε το πρώτο Σύνταγμα στην Πελοπόννησο.

Σύγκρουση Τούρκων και Ελλήνων στο Μεσολόγγι

 

 Αυτή και παρόμοιες αλληλοσφαγές προκάλεσαν μεγάλες επιπτώσεις στην παγκόσμια κοινή γνώμη.

 

Ωστόσο, οι διανοούμενοι του δυτικού κόσμου άρχισαν να παρέχουν υλική και ηθική υποστήριξη στην ελληνική εξέγερση με «ενθουσιασμό της ανεξαρτησίας, τυχοδιωκτισμό» και «θαυμασμό για την αρχαία Ελλάδα».

 

 Ο διάσημος Άγγλος ποιητής Λόρδος Μπάιρον δώρισε ολόκληρη την περιουσία του στην εξέγερση για να προμηθεύσει όπλα. Πέθανε στο Μεσολόγγι, ένα από τα κέντρα της Ελληνικής Επανάστασης, από την ασθένεια που κόλλησε το 1824.

 

 

 Ο διάσημος Άγγλος ρομαντικός ποιητής Λόρδος Βύρων και η μούσα του

 

 

εμφύλιοι πόλεμοι

 

Μεταξύ 1823 και 1825 ξέσπασαν εμφύλιοι πόλεμοι μεταξύ Ελλήνων διοικητών, πολιτικών, διανοουμένων και γαιοκτημόνων. Οι συγκρούσεις για το «μοίρασμα των χώρων που απελευθερώθηκαν από τους Οθωμανούς και τη μέθοδο διαχείρισης» επιβράδυναν το εξεγερτικό κίνημα.

 

Ο Ανδρέας Μιαλούλης, ένας από τους αρχηγούς του ελληνικού πολεμικού ναυτικού, ανατίναξε τη ναυαρχίδα του ελληνικού πολεμικού ναυτικού «Ελλας», για να εκτοξεύσει την οργή του στους πολιτικούς.

 

 

   

Απεικόνιση από τον δεύτερο εμφύλιο πόλεμο το 1824

Το 1825, ενώ οι εσωτερικές συγκρούσεις συνεχίζονταν, ο Αιγύπτιος διοικητής Ιμπραήμ Πασάς, με εντολή του σουλτάνου Μαχμούτ Β', επιτέθηκε στη χερσόνησο της Πελοποννήσου, όπου ήρθε με το ναυτικό του, και άρχισε να σβήνει τα κέντρα εξέγερσης. Η Μόρα έγινε ξανά σκηνή μεγάλων σφαγών.

 

Οι ηγέτες της Ρωσίας, της Αγγλίας και της Γαλλίας, που συγκεντρώθηκαν στο Λονδίνο τον Ιούνιο του 1827, έδωσαν τελεσίγραφο στον Ιμπραήμ Πασά και τα στρατεύματά του να εγκαταλείψουν τον Μορέα. 

 

Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους το ναυτικό του Ιμπραήμ Πασά, που δεν απομακρύνθηκε από την Πελοπόννησο, ηττήθηκε από τα ναυτικά τριών κρατών στα ανοιχτά της Ναβαρίνης, στην άκρη της Πελοποννήσου. Τα 3/4 του ναυτικού των 89 τμημάτων καταστράφηκαν. Το περιστατικό έμεινε στην οθωμανική ιστορία ως «καταστροφή του Ναβαρίν» και στη δυτική ιστορία ως «Νίκη του Ναβαρίν».

 

Η ναυμαχία του Ναυαρίνου θα ήταν καθοριστική για το μέλλον του Ελληνικού Κράτους.

 

 

Ο κόλπος του Ναβαρίνου στην Πελοπόννησο

 

Οθωμανορωσικός πόλεμος και συνθήκη της Αδριανούπολης

 

Το 1827, ο ελληνικής καταγωγής Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Ιωάννης Καποδίστριας διορίστηκε επικεφαλής του νεοσύστατου κράτους. Ο Καποδίστριας, ο οποίος ετοίμασε το ελβετικό κυβερνητικό ύφος και σύνταγμα όσο ήταν υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, έκανε πολλές μεταρρυθμίσεις και έθεσε τα θεμέλια του ελληνικού κράτους.

 

Στον Οθωμανορωσικό πόλεμο που ξέσπασε το 1828, οι ρωσικοί στρατοί προέλασαν μέχρι την κορυφογραμμή της Κωνσταντινούπολης.

 

Η Συνθήκη της Αδριανούπολης υπογράφηκε το 1829. Ένα από τα άρθρα της συμφωνίας ήταν ότι η οθωμανική διοίκηση αναγνώριζε την αυτονομία της νεοσύστατης «Δημοκρατίας της Ελλάδας».

 

Το 1831, ο Καποδίστριας, ο πρώτος ηγεμόνας της Ελλάδας, σκοτώθηκε στη μέση του δρόμου στο Ναύπλιο, την τότε πρωτεύουσα, από τους αδερφούς Μαυρομιχάλη, έναν από τους διοικητές του 1821 που δεν μπορούσαν να χωνέψουν τον εκδυτικισμό και ζητούσαν συνεχώς αποζημίωση από το κράτος. 

 

Το 1832, το ελληνικό κράτος αναγνωρίστηκε επίσημα από την οθωμανική διοίκηση. 

 

Έτσι, έληξε η οθωμανική ηγεμονία, που ξεκίνησε το 1460 και διήρκεσε 400 χρόνια, στη χερσόνησο της Πελοποννήσου και τα περίχωρά της, που αποτελούσαν τα πρώτα σύνορα της Ελλάδας.

 

Την ίδια χρονιά, η βασιλική διακυβέρνηση ήρθε στην Ελλάδα υπό την πίεση της Αγγλίας. «Βασιλιάς της Ελλάδας» ορίστηκε ο γερμανικής καταγωγής Όττο φον Βίτελσμπαχ.

 

Στρατός Γενιτσάρων 1826

 

 

100 χρόνια μετά

 

Ακριβώς 100 χρόνια αργότερα, το 1919, η Ελλάδα θα αντεπιτεθεί και θα εισβάλει στην Ανατολία. Ωστόσο, η ελληνική κατοχή, που κράτησε για 3 χρόνια, θα τελείωνε με τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας της Τουρκίας και τα σημερινά σύνορα των δύο χωρών θα καθοριστούν με τη Συνθήκη της Λωζάνης του 1923.

 

Τα σύνορα της Ελλάδας επεκτάθηκαν σταδιακά μεταξύ 1832 και 1947. Την εποχή της εξέγερσης της Μόρας, κανείς δεν ήξερε πόσο μακριά θα ήταν τα σύνορα της νέας Ελλάδας.

 

Στόχος ήταν η εξασφάλιση της ανεξαρτησίας όλων των εδαφών που κατοικούνταν από Έλληνες (Έλληνες).

 

Ο ρόλος της Ρωσίας

 

Πρέπει να είναι μια από τις ειρωνείες της ιστορίας: Τα γεγονότα της ιστορίας δείχνουν πώς η Ρωσία άλλαξε τη στάση της τόσο απέναντι στην Ελλάδα όσο και στην Τουρκία, λαμβάνοντας υπόψη τα δικά της συμφέροντα, όπως κάθε άλλη χώρα.

 

Η Ρωσία έδειξε τη στρατιωτική και πολιτική της υποστήριξη στους Χριστιανούς Ορθόδοξους Έλληνες, οι οποίοι επαναστάτησαν κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ήταν ομόθρησκοι, στην ελληνική εξέγερση του 1821 και έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ανάδειξη της σημερινής Ελλάδας.

 

Ωστόσο, η ίδια Ρωσία, μετά την επανάσταση του 1917 - αυτή τη φορά με την ΕΣΣΔ - παρείχε τη μεγαλύτερη οπλική βοήθεια και υποστήριξη στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας της Τουρκίας, που διεξήχθη στην Ανατολία υπό την κατοχή ξένων χωρών, ιδιαίτερα της Ελλάδας, μεταξύ 1919 και 1922. και ήταν ο «Μικρός» της Ελλάδας.Έπαιξε σημαντικό ρόλο και στην ήττα τους, που έμεινε στην ιστορία ως «Ασιατική Καταστροφή».

 

 

 

Ρωμιός < (κληρονομημένο) μεσαιωνική ελληνική Ρωμαῖος (πολίτης του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους, του Βυζαντίου), < ελληνιστική κοινή Ῥωμαῖος (πολίτης του Ρωμαϊκού κράτους) < λατινική Romanus, Ῥώμη Roma^[1]

 

 

 

 

 

Εγώ είμαι ρωμιός 

 

 

 

Αρβελέρ: Να σταματήσουμε να λέμε ότι είμαστε Έλληνες! 

 

 

 

 

 https://www.bbc.com/

theologos vasiliadis

 

 

1821-Ο μισητός, βδελυρός Ασημάκης προδίδει τους πάντες της Φιλικής Εταιρείας από Ρόδο, Αλεξάνδρεια, Βλαχία μέχρι και την Πόλη

1821-Ο μισητός, βδελυρός Ασημάκης προδίδει τους πάντες της Φιλικής Εταιρείας από Ρόδο, Αλεξάνδρεια, Βλαχία μέχρι και την Πόλη

Ο έρωτάς του με μια χανούμισσα Ροδίτισσα…

Η Σμαράγδη Πελαΐτη πέθανε ένα δείλι του φθινοπώρου 1830.

Ο Ασημάκης Θεοδώρου που γεννήθηκε στα 1780, με εντολή του ίδιου του σουλτάνου αποκεφαλίστηκε. Δεν τον σκότωσαν στην Πόλη άνθρωποι της Φιλικής Εταιρείας, όπως γράφουν οι συγγραφείς που αναφέρονται στο βίο και πολιτεία του στη Ρόδο· απλώς ακολούθησαν το μύθο και την παράδοση.

 

Πάντως, ο μύθος μας πληροφορεί ακόμη ότι τον πρώτο καιρό της παραμονής του στη Ρόδο έπεσε στα δίκτυα του μια νεαρή χανούμισσα, η Εμινέ, κόρη του λουτράρη της Αγιάς Αναστασιάς⁽¹⁾. Ο Ασημάκης κυριολεκτικά «καννίρισε⁽²⁾». Εκείνη ανταποκρίθηκε-συναντιούνταν πίσω από τα λουτρά- αλλά κάποια στιγμή τους είδε μάτι, το είπε στον πατέρα της και άρχισαν τα… παρατράγουδα.

 

…ένα βράδυ ο πατέρας της, τους… έπιασε. 

 

Η Εμινέ που αντιλήφθηκε εγκαίρως την παρουσία του πατέρα της, το ψιθυρίζει στ’ αυτί τα’ αγαπημένου της, εκείνος κατά τον Βρόντη-ο μύθος βλέπετε- «ως άνανδρος κατακτητής αντί να σταθή και να υποστηρίξη την νέαν, πήδησε αμέσως σαν αγριόγατος τον μαντρότοιχο του λουτρού. Από ’κει βγήκε στο δρόμο που τραβούσε κατά το Καρβουνόχαρο⁽³⁾-Αγία Αναστασία…

 

…Η συμπεριφορά του αυτή σκανδάλισε πολύ τους Τούρκους του Κάστρου, σαν έμαθαν τα διατρέξαντα, και ένα βράδυ πήγαν στο δωμάτιό του, να τον ξεβγάλουν. Εξάπαντος δε θα τον έτρωγε το σκοτάδι, αν δεν επενέβαινε ο βαλής της Ρόδου Γιουσούφ βέης, που καταπράυνε την οργή των αγάδων, λέγοντας τους πως είναι «δικός τους άνθρωπος», έμπιστος…

 

Στην Αίγυπτο

 
Ο Αμβρόσιος Φραντζής⁽⁴⁾ στον πρώτο τόμο της Ιστορίας⁽⁵⁾ του, που εκδόθηκε το 1839⁽⁶⁾, και στις σελίδες 258-259⁽⁷⁾, γράφει για τον Ασημάκη:
«Κατά την εποχήν εκείνην η δυστυχία παρησείξεν εις το μέσον και τινα Ασημάκην ονόματι, Πελοποννήσιον εκ Ζατούνης ορμώμενον, όστις επιβουλευόμενος τους συμπατριώτας του, και καταδιωκόμενος υπ’ αυτών είχε καταφύγει εις την Αλεξάνδρειαν διαμείνας παρά τω Μεχμέτ Αλή⁽⁸⁾ ικανόν καιρόν, κακείθεν δε μεταβάς εις την Κωνσταντινούπολιν, μυηθείς τα της εταιρείας, ολέθριος ων, ασυνείδητος, και αιμοχαρής, εδράξατο ως έρμαιον τον καιρόν διά να συνεργήση, ώστε ει δυνατόν, να κατασφαγή όλον το έθνος, αυτός δε δια του τρόπου τούτου να συστηθή πιστός και ειλικρινής εις τους Τούρκους, πολύ δε μάλλον εις τον Χαλέτ Εφέντην⁽⁹⁾, Πρόεδρον όντα του Τουρκικού Υπουργείου, όστις επεθύμει ουχ ήττον την επαύξησιν των ταραχών διά να αποφύγη τας προσβολάς των αντιπολιτευομένων αυτώ· καθότι μη θελόντων των άλλων, επιμένων αυτός είχε κατορθώσει να δοθή η Ηγεμονία της Μολδαυΐας⁽¹⁰⁾ εις τον Μ. Σούτζον, όπου επί της Υγεμονείας τούτου επήγασε τελευταίον και η της Δακίας⁽¹¹⁾ αποστασία.

 

Αυτός όθεν ο θεοστυγέστατος⁽¹²⁾ Ασημάκης, γνωρίζων τα γράμματα⁽¹³⁾ της Φιλικής Εταιρείας και αναγιγνώσκων αυτά, κατήντησε να διαβάλη ως Εταιριστής και συνένοχος όλους όσους αυτός ήθελεν, ώστε κατεσφάγησαν πολλοί εκ των Φαναριωτών, και εξ άλλων διαφόρων τάξεων άνθρωποι· αλλά τελευταίον και αυτός δεν διέφυγε την αγχόνην, καθότι οι Πελοποννήσιοι μαθόντες τας οποίας έπραξε προδοσίας, και μη υποφέροντες να πηγάζωσιν αυτά εκ Πελοποννησίου, ενήργησαν ώστε εγράφησαν προσπεποιημένα προς αυτόν γράμματα, ότι δηλαδή συνεννοείτο μετά των Πελοποννησίων, τα οποία σταλέντα επίτηδες, τα παρέλαβεν η εξουσία, ήτις και αληθή νομίσασα τα γεγραμμένα, εφυλάκισεν αυτόν εν τη φυλακή του Μποστάντζήμπαση (τον φούρνον) και κακήν κακώς απήλθε τελευταίον και αυτός όπου έδει. Μετά δε την απαγχόνισιν του Πατριάρχου Γρηγορίου⁽¹⁴⁾ και των λοιπών…» και συνεχίζει…

 

Ένας άλλος οπλαρχηγός και πολιτικός, ο Κανέλλος Δεληγιάννης⁽¹⁵⁾γράφει για τον Ασημάκη Θεοδώρου στα Απομνημονεύματά ότι «…επωρώθη την καρδίαν, κατετυφλώθη και επρόδωσεν ολόκληρον το έθνος…».

Επίσης χαρακτηριστικά είναι αυτά που γράφονται στα «Σωζόμενα Φιλολογικά συγγράμματα⁽¹⁶⁾ του Κωνσταντίνου Πρεσβυτέρου και Οικονόμου του εξ Οικονομικών και στις σελίδες 371 και 372.

 

Απομνημονεύματα

 
Ο Ασημάκης άφησε διαθήκη και εξομολογήσεις, γραμμένες στις φυλακές του Φούρνου του Βοστανζίμπαση⁽¹⁷⁾ λίγο πριν θανατωθεί μαζί με το σχέδιο που έκανε με υπόδειξη του σουλτάνου και το υπέβαλε σ’ αυτόν για την «υποζύγωσιν πάλιν της Ελλάδος». Αυτά τα έγραψε, επειδή δεν είχε χαρτί, στο λευκό περιθώριο κάθε σελίδας του βιβλίου του Φραγκίσκου Σοαβίου «Περί Ηθικής⁽¹⁸⁾».

 

Για τα συμβαίνοντα την εποχή εκείνη στη Βασιλεύουσα σημαντική «κατασκοπική» δράση είχε, στο πλαίσιο της Φιλικής Εταιρίας, η Κωνσταντινοπολίτισσα Μαριγώ Ζαραφοπούλα, η οποία, μετά την προδοσία του Φιλικού Ασημάκη Θεοδώρου, που έδωσε μυστικά για την επικείμενη επανάσταση στους Τούρκους, ανέλαβε να μαθαίνει πληροφορίες γύρω από τον Θεοδώρου και να ενημερώνει σχετικά τους Φιλικούς. Όταν η δράση της έγινε γνωστή, συνελήφθη, φυλακίστηκε και εξορίστηκε. Δε σταμάτησε, όμως, εκεί το έργο της. Βοήθησε τους γιους του Πετρόμπεη. Μαυρομιχάλη να δραπετεύσουν, όσο ήταν κρατούμενοι σε Οθωμανικές φυλακές.

 

Η Μαριγώ γεννήθηκε στα Ταταύλα της Κωνσταντινούπολης και μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία στις αρχές του 1821. Έγινε μία από τις ικανότερες κατασκόπους του Αγώνα
Όταν αποκαλύφθηκε η συμμετοχή της στη Φιλική Εταιρεία, γνώρισε διώξεις και κατέφυγε στην Πελοπόννησο. Εκεί, ο Κολοκοτρώνης μαζί με τον Υψηλάντη της ανέθεσαν να κατασκοπεύσει στην Τριπολιτσά και το Ναύπλιο. Πριν ακόμη η Επανάσταση ολοκληρωθεί, ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε τον αξιωματικό Γεώργιο ή Θεόδωρο Στεφάνου, ο οποίος σκοτώθηκε στη μάχη-απέκτησε μαζί του δύο παιδιά. Η ίδια, έφυγε από τη ζωή το 1865, άπορη και αβοήθητη. Δεν πήρε ποτέ σύνταξη⁽¹⁹⁾.

 

Στη Βασιλεύουσα

 
Ο Ασημάκης, όπως είδαμε⁽²⁰⁾, είναι αυτός που πρόδωσε στο σουλτάνο ότι «η έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης δε θα αργήσει και ότι σκοπός της ήταν η καταστροφή του τουρκικού στόλου και η κατάληψη της Κωνσταντινούπολης. Επίσης, γνωστοποιήθηκε η συμμετοχή πολλών επιφανών Φαναριωτών στην προετοιμασία του απελευθερωτικού κινήματος. Παράλληλα, ξεκίνησαν να διαδίδονται διάφορες φήμες, ότι κάποια σπίτια είχαν γίνει αποθήκες όπλων, ότι κάτω από τα δημόσια και σουλτανικά κτίρια είχαν φτιαχτεί υπόνομοι, ότι πρόκειται να δολοφονηθεί ο σουλτάνος και άλλοι Τούρκοι αξιωματούχοι.

 

Ο σουλτάνος Μαχμούτ⁽²¹⁾, έκπληκτος από τις αποκαλύψεις, αναλαμβάνει γρήγορα δράση. Κηρύσσει την επικράτειά του σε κατάσταση πολιορκίας, ξεκινάει ελέγχους σε σπίτια με σκοπό τον αφοπλισμό των Ελλήνων, ενισχύει την ένοπλη φύλαξη της πρωτεύουσας, σε στεριά και θάλασσα, και ανακοινώνει στους πρέσβεις ότι θα γίνεται έλεγχος σε όλα τα καράβια που περνούν από το Βόσπορο, για να μη διαφύγουν μέσω αυτών οι Έλληνες».

 

Στο μεταξύ έφτασαν στη Βλαχία οι πληροφορίες για την προδοσία του μυστικού από τον φιλικό Ασημάκη Θεοδώρου και δημιουργήθηκαν φόβοι ότι θα ακολουθούσαν βαριά αντίποινα των Τούρκων κατά των Ελλήνων. Ταυτόχρονα, το μυστικό διέρρευσε και στο Ιάσιο όπου ακόμα και μικρά παιδιά το εγνώριζαν. Έτσι αποφασίστηκε η κήρυξη της Επανάστασης χωρίς αναβολή.

 

Ο ιστορικός Αλέξανδρος Ι. Δεσποτόπουλος⁽²²⁾ θεωρεί ότι η τελική απόφαση για την Επανάσταση ελήφθη στο Κισνόβιο, πρωτεύουσα της Βεσσαραβίας, την 16 Φεβρουαρίου 1821, όπως προκύπτει από συγκαλυμμένο μήνυμα που έστειλε ο Υψηλάντης στον Εμμ. Ξάνθο την ίδια ημέρα. Έτσι, φόβοι ότι οι οθωμανικές αρχές είχαν έλθει σε γνώση των επαναστατικών σχεδίων, υποχρέωσαν τον Υψηλάντη να μη μεταβεί στη Μάνη, αλλά να αλλάξει το αρχικό σχέδιο και να ξεκινήσει ο ίδιος την επανάσταση στη Μολδοβλαχία.

 

Ο Παπαφλέσσας ήταν στην Πελοπόννησο από τα μέσα του Δεκεμβρίου, αλλά ο Υψηλάντης, μέσα Φεβρουαρίου, βρισκόταν ακόμα στο Κισνόβιο της Βεσσαραβίας (Νότια Ρωσία). Στις 11 Φεβρουαρίου, ειδοποιήθηκε πως ο φιλικός Δημήτριος Ύπατρος σκοτώθηκε στη Νάουσα και πως τα έγγραφα που κουβαλούσε μαζί του, στάλθηκαν στην Πόλη. Στις 13, ο Υψηλάντης έδωσε διαταγή να χτυπηθούν οι Τούρκοι στο Γαλάτσι της Ρουμανίας, ώστε να ενισχυθεί ο Βλαδιμιρέσκου⁽²³⁾ που είχε επαναστατήσει τη Μολδοβλαχία με τη βοήθεια των Φιλικών, από τις 17 Ιανουαρίου.

 

Η Επανάσταση

 
Στις 14 ή 15 Φεβρουαρίου, μια νέα ειδοποίηση επέσπευσε τα πράγματα: Ο φιλικός Ασημάκης Θεοδώρου είχε προδώσει πια τα μυστικά στους Τούρκους. Ο Υψηλάντης συγκάλεσε αμέσως σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στο Κισνόβιο, στις 16 Φεβρουαρίου 1821.

 

Στη σύσκεψη έγινε ανασκόπηση της κατάστασης. Ήταν αδύνατο να ειδοποιηθούν όλοι οι φιλικοί ανά την Ελλάδα και τα Βαλκάνια. Αποφασίστηκε να επισπευσθούν όλα. Η πυρπόληση του στόλου και η μετάβαση του Υψηλάντη στην Πελοπόννησο εγκαταλείφθηκαν. Η επανάσταση θα ξεκινούσε από τη Μολδαβία, στις 27 Φεβρουαρίου, Κυριακή της Ορθοδοξίας. Κηρύχτηκε τρεις μέρες νωρίτερα, στις 24 του μήνα.

 

Αλλά ας γυρίσουμε στον προηγούμενο αιώνα, στη γέννηση, (1780) του Ασημάκη. Καταγόταν από τη Ζάτουνα της Αρκαδίας. Πριν την Επανάσταση ήταν γραμματικός του Ισμαήλ Πασίμπεη. Όταν ο Βελή πασάς απομακρύνθηκε από τη διοίκηση της Πελοποννήσου, ο Θεοδώρου πήγε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και από εκεί στην Κωνσταντινούπολη, όπου και μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Αργότερα, πήγε στην Οδησσό και ζήτησε από τα εκεί μέλη της Εταιρείας ένα χρηματικό ποσό που δεν του δόθηκε. Επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη και πρόδωσε στον ευνοούμενο του σουλτάνου Χαλέτ Εφέντη τα μυστικά της Εταιρείας και τα σχέδιά της για κατάληψη του οθωμανικού στόλου και αιχμαλωσία του σουλτάνου (αρχές του 1821). 

Πότε έφτασε στη Ρόδο; 

Πριν την Αλεξάνδρεια; 

Μετά;

 

Σε άλλο σημείωμα αναφέρεται ότι Ο Ασημάκης ήταν γραμματέας του Πασίμπεη και μετά την εκδίωξη του Βελή πασά από την Πελοπόννησο, πήγε στην Αλεξάνδρεια. Εκεί κατασκόπευε τον Μοχάμεντ Άλι. Όταν αποκαλύφθηκε ο ρόλος του ειδοποιήθηκε έγκαιρα και κατόρθωσε να διαφύγει. Μετά από πολλές περιπέτειες έφτασε στην Κωνσταντινούπολη, όπου κατηχήθηκε στη Φιλική Εταιρεία, την εποχή ακριβώς που είχε ανακηρυχθεί γενικός αρχηγός ο Αλέξανδρος Υψηλάντης και προετοιμαζόταν το κίνημα στις παραδουνάβιες ηγεμονίες.

 

Ο Θεοδώρου που φαίνεται ότι ήταν καιροσκόπος, μετέβη στην Οδησσό, ελπίζοντας να επωφεληθεί από την κατάσταση. Εκεί όμως κίνησε τη δυσπιστία των Εταίρων, που του συμπεριφέρθηκαν με αδιαφορία. Επειδή μάλιστα αρνήθηκαν να του δώσουν χρήματα τα οποία τους ζήτησε, πρόδωσε στον Χαλέτ εφέντη όλα όσα γνώριζε για την Φιλική Εταιρεία και τα σχέδιά της για την ανατίναξη των ανακτόρων της Πόλης και τον εμπρησμό ή την κατάληψη του στόλου. Οι Φιλικοί, που πληροφορήθηκαν τη στάση του, επιχείρησαν ανεπιτυχώς να τον δολοφονήσουν…

 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

 
1. Τα λουτρά της Αγιάς Αναστασιάς χρησιμοποιούνταν μόνο για γυναίκες, Υπήρχε περίπτωση να κάνουν το λουτρό τους και άντρες, μόνο μια φορά τη βδομάδα. Έμεναν ανοικτά μέχρι τη δεκαετία του 1950.
2. Αλληθώρισε.
3. Έτσι το γράφει.

4. Αμβρόσιος Φραντζής κατά κόσμον Ανδρόνικος Φρατζής κληρικός, ιστορικός πολιτικός και αγωνιστής της Επαναστάσεως 1821. Γεννήθηκε στο Μεσογγρούγι Αχαΐας το 1778 και πέθανε στην Αθήνα το 1851. Μέλος της Φιλικής Εταιρείας, είναι ο πρώτος ιστορικός της Επαναστάσεως του 1821.

5. «Επιτομή της Ιστορίας της αναγεννηθείσης Ελλάδος-αρχομένη από του έτους 1715 και λήγουσα το 1835, διηρημένη εις τόμους τέσσαρας, συγγραφείσα παρά Αμβροσίου Φραντζή Πρωτοσυγκέλλου της πρώην Χριστιανουπόλεως επαρχίας (Αρκαδίας) και εκδοθείσα παρ’ αυτού προς χρήσιν των Ελλήνων Προσφωνηθείσα δε τω Μεγαλειωτάτω Βασιλεί της Ελλάδος Όθωνι τω Α’».

6. Εκδόθηκε στην Αθήνα «εκ της Τυπογραφίας η Βικτώρια του Κωνστ. Καστόρχη και Συντροφίας». Ο Τρίτος τόμος εκδόθηκε στο Τυπογραφείο Κ. Ράλλη το 1841.
7. Από λάθος του Τυπογράφου οι σελίδες έχουν την αρίθμηση 158-159.

8. Μεχμέτ Αλή Μωχάμετ-Αλή Πασάς-Μουχάμμαντ Άλι, Γεννήθηκε στην Καβάλα το έτος Εγίρας 1184 που αντιστοιχεί στα 1770-1771 και πέθανε στην Αλεξάνδρεια το 1849. Βαλής της Αιγύπτου.

9. Μεχμέτ Σαΐτ Χαλέτ εφέντης, απλός γραφιάς υπό τον σφραγιδοφύλακα του υπουργείου Εξωτερικών, με την πάροδο του χρόνου έφτασε να διοριστεί στην αυλή του σουλτάνου. Ο Χαλέτ εφέντης με την Επανάσταση του 1821 ενέπνευσε τον σουλτάνο να εκδώσει διαταγή για την εξόντωση όλων των Ελλήνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Από το βιβλίο του Ι. Αρτόπουλου «SAFRANBOLU THROUGH HISTORY».

10. Μολδαβία χώρα μεταξύ Ρουμανίας και Ουκρανίας. Το 1812 προσαρτήθηκε στη Ρωσία και ονομάστηκε Βεσσαραβία. Κατοικούνταν από Δάκες.
11. Δακία Η περιοχή βόρεια του Αίμου με κέντρο τα Καρπάθια όρη.
12. Βδελυρός, μισητός.

13. Το Μυστικό Κώδικα.
14. Σ’ αυτές τις φυλακές βασανίστηκε ο Πατριάρχης.
15. Γεννήθηκε στα Λαγκάδια Γορτυνίας το 1780 και πέθανε το 1862, στην Αθήνα.
16. Κυκλοφόρησαν το έτος 1871 από το Τυπογραφείο των Τεχνών Ανδρ. Κορομηλά.

17. Έτσι το γράφει.
18. Εκδόθηκαν σε μετάφραση του Κωνσταντίνου Οικονόμου, στη Βενετία, το 1816 και περιλαμβάνουν 25 διηγήματα.
19. Για την προσφορά της στον Αγώνα, λίγα είναι γνωστά. Σημαντικοί οπλαρχηγοί, όμως, και ανάμεσά τους ο Νικηταράς και ο Γενναίος Κολοκοτρώνης, την έχουν πιστοποιήσει.

20. Γίνεται συρραφή των γεγονότων από γραφόμενα της εποχής.
21. Μαχμούτ, γεννήθηκε στο Τοπ-Καπί, στις 20 Ιουλίου 1785 και πέθανε στην Πόλη την 1η Ιουλίου 1839. Είναι ο υπ’ αριθμόν 30ός σουλτάνος . Το πλήρες όνομά του, Μαχμούτ Μπιν Αμπντούλ Χαμίτ.
22. Αλέξανδρος Δεσποτόπουλος, ιστορικός, καθηγητής πανεπιστημίου (1913-2004).
23. Τούντορ Βλαδιμιρέσκου, Ρουμάνος επαναστάτης (1780-1.6.1821).

Το λιμάνι της Ρόδου τα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα

 

 

Αλέξανδρος Υψηλάντης

 

 

Η πόλη της Ρόδου λίγο πριν την Επανάσταση

 

 

Μεχμέτ Αλή Μωχάμετ-Αλή Πασάς- Μουχάμμαντ Άλι, βαλής της Αιγύπτου

 

 

Μαριγώ Ζαραφοπούλα

 

 

Η προτομή του Αναστασίου Βρόντη στο Νεκροταφείο του Αγίου Δημητρίου

 

 

Αμβρόσιος Φραντζής, ιστορικός, αγωνιστής του 1821

 

 

Κανέλλος Δεληγιάννης

 

 

Αγία Αναστασία-το σημείο όπου υπάρχει το Στάδιο «Διαγόρας». 

Τότε ήταν μέρος του Νεκροταφείου των πεσόντων Τούρκων στις μάχες του 1522. 

Στο κέντρο διακρίνονται τα Λουτρά

 

 

Τα Σωζόμενα Φιλολογικά Συγγράμματα

 

 

Ηθικά Διηγήματα του Φραγκίσκου Σόαβιου, 1816. Στα περιθώρια του βιβλίου έγραψε το προδότης Ασημάκης

PDF FILES

Τα σωζόμενα φιλολογικά συγγράμματα Κωνσταντίνου Πρεσβυτέρου και Οικονόμου του εξ Οικονόμων

 Ηθικά διηγήματα του Φραγκίσκου Σοαβιου

 

 

 

 

 

https://www.rodiaki.gr/ 

 

 

 

 

 

Ρωμιός < (κληρονομημένο) μεσαιωνική ελληνική Ρωμαῖος (πολίτης του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους, του Βυζαντίου), < ελληνιστική κοινή Ῥωμαῖος (πολίτης του Ρωμαϊκού κράτους) < λατινική Romanus, Ῥώμη Roma^[1]

 

 

 

 

 

Εγώ είμαι ρωμιός 

 

 

 

Αρβελέρ: Να σταματήσουμε να λέμε ότι είμαστε Έλληνες! 

 

 

 

 

 

 

 

theologos vasiliadis

 

 

 

ΟΙ «ΑΘΕΑΤΕΣ» ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

ΟΙ «ΑΘΕΑΤΕΣ» ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ  

 

Θα επιχειρήσω εδώ να περιγράψω κάποια από τα πολλά -αλλά σημαντικά- συμβάντα της επανάστασης, που δεν είναι ευρύτερα ή καθόλου γνωστά στο ευρύ κοινό και οπωσδήποτε δεν τα διδαχτήκαμε στα σχολεία μας, 

 καθώς στο εκπαιδευτικό μας σύστημα προέχει το εθνικό αφήγημα, 

που είναι και αυτό πολύ σημαντικό για τη διαμόρφωση εθνικής και πατριωτικής συνείδησης των ρωμιοπαιδων. 

Η έλλειψη στοιχειώδους γνώσης και αυτού ακόμα του αφηγήματος από τη μεγάλη πλειοψηφία των ρωμιων είναι κατόρθωμα του εκπαιδευτικού μας συστήματος, που το αντιπαρέρχομαι.

 

 

α) Η συντριπτική πλειοψηφία των Μουσουλμάνων-Τούρκων της ρωμυλιας ήταν ρωμιοι εξισλαμισθέντες εκούσια ή βίαια στους αιώνες της κατάκτησης. 

Υπάρχει μια συγκλονιστική έκκληση των πολιορκημένων της Τριπολιτσάς προς τους πολιορκητές ρωμιους στα τέλη του καλοκαιριού του 1821. «Και εμείς ρωμιοι είμαστε» έγραψαν στους πολιορκητές τους. 

Απλά έχομεν άλλην θρησκείαν, αλλά είμαστε αδελφοί σας. 

Τον ραγιά τον ετυρρανούσαν πάντοτε οι δικοί σας (ενν. τους Κοτζαμπάσηδες και Προεστούς)»! 

 

Υπάρχει ο θρήνος του πάμπλουτου Τούρκου -στην ελληνική γλώσσα- Κιαμήλ Μπέη για τα παθήματά του από τους ρωμιους του Μωριά (που τους θεωρούσε συμπατριώτες του) και, που τελικά τον δολοφόνησαν στην Ακροκόρινθο, όπως και στιχουργημένη -επίσης στα ελληνικά- θρηνωδία των Τούρκων της Καρύστου με ταυτόσημο περιεχόμενο. Ολοι τους θεωρούσαν ανεξήγητη την καταστροφή τους από τους συμπατριωτες τους ομογενείς!

β) Ο Σουλτάνος μετά την επανάσταση κήρυξε τζιχάντ (θρησκευτικό πόλεμο) εναντίον των ρωμιων, που επέτρεπε την εξόντωσή τους «διά στόματος μαχαίρας». Στην Πόλη θανατώθηκαν σε λίγες μέρες από εξαγριωμένα στίφη 4.000 ρωμιοι, πράγμα που οδήγησε τις μεγάλες δυνάμεις σε παρέμβαση. Το τζιχάντ βέβαια χρειαζόταν επίσημη έγκριση του ανώτατου θρησκευτικού Ηγέτη. 

 

Αυτός ήταν ο Χατζή Χαλίλ, που την αρνήθηκε. Ομως ο μέγας Βεζύρης Χαλέπ Εφέντης τον καθαίρεσε, τον εξόρισε και πέθανε πάμφτωχος και αγνοημένος. Ο άνθρωπος αυτός ήταν φίλος με τον Γρηγόριο. Οι δυο τους όμως είχαν μοιραίο τέλος, καθώς δεν συνηθίζεται η ιστορία να επιβραβεύει την καλοσύνη.

γ) Είναι γνωστό, πως την επανάσταση στην Πελοπόννησο κατέστειλε ο Ιμπραήμ με στρατεύματα από την Αίγυπτο. 

 

Ποια ήταν αυτά τα στρατεύματα; 

 

Λιγες χιλιάδες Οθωμανοί και 8.000 χιλιάδες Γάλλοι μισθοφόροι, καθώς μετά την άφιξη του Ναπολέοντα, εκεί το 1798, οι Οθωμανοί άρχισαν να εκπαιδεύονται από Γάλλους και να μισθώνουν Γάλλους αξιωματικούς και οπλίτες. Αυτή είναι η προϊστορία της γαλλικής Λεγεώνας στη Βόρεια Αφρική.

δ) Στις 14 Δεκεμβρίου 1822 η «ιερά συμμαχία» (μεταξύ Ρωσίας, Αυστρίας και Πρωσίας αρχικά στην οποία προσχώρησαν Αγγλία και Γαλλία αργότερα) καταδίκασε την ελληνική επανάσταση ως «αυθάδη και αδεξία». Και όμως ήταν η αιτία να διαλυθεί αυτό το φιλομοναρχικό κατασκεύασμα, δημιουργία του Μέτερνιχ, που το 1820 έφτασε σε σημείο -χωρίς την έγκριση της Γαλλίας και της Αγγλίας- να εγγυηθεί τα σύνορα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. 

 

Γιατί; 

 

Μη τυχόν το ρήγμα της οθωμανικής μοναρχίας αποτελέσει έναυσμα εξεγέρσεων κατά των χριστιανικών μοναρχιών της Ευρώπης μετά τους ναπολεόντειους πολέμους. Ο αυστριακός Καγκελλάριος και πρίγκιπας Κλέμενς φον Μέτερνιχ ήταν έξαλλος με τους ρωμιους». 

 

Εξω από τα ανατολικά σύνορα της συμμαχίας μας -έλεγε- δεν είναι δα και σπουδαίο πράγμα η εξόντωση 200 ή 300 χιλιάδων ανθρώπων». Υπ’ αυτές τις συνθήκες υπήρξε ακραίο εγχείρημα η επαναστατική εξέγερση των ρωμιων. Γι’ αυτό και αποτελεί γεγονός παγκόσμιας διάστασης.

ε) Η επανάσταση στον Μωριά, τη Ρούμελη και τα νησιά του Αιγαίου μετά τους εμφύλιους των ρωμιων και την εισβολή του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο συνετρίβη. Αν η τυχαία ή όχι ναυμαχία στο Ναυαρίνο το 1827 δεν είχε καταλήξει στη συντριβή του τουρκοαιγυπτιακού στόλου, δεν θα υπήρχε ανεξάρτητο Κράτος των ρωμιων. Αλλά τότε προς τι η εξύμνηση της επανάστασης; Εύλογο ερώτημα. 

 

Σε πρώτο επίπεδο πρέπει να αγνωριστεί κατά πολλούς, ότι οι ρωμιοι είχαν επιτύχει (με τη σύναψη των ακατανόητων επιχειρηματικά επαναστατικών δανείων από Αγγλικούς οίκους Λόφναν και Ρικάρδο προς μια ανύπαρκτη νομική οντότητα) την -έμμεση πλην βέβαιη- προέγκριση από το Φόρεϊν Οφις μελλοντικής δημιουργίας Κράτους. Οι Αγγλοι έβλεπαν μακριά. Επιζητούσαν προπύργιο ισχύος και ασφάλειας στην ανατολική Μεσόγειο, όπου κυριαρχούσαν μέχρι τότε οι Οθωμανοί. 

 

Σε εξίσου σοβαρή παράμετρο- και ενόψει διορισμού στις 2.2.1826 από την εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας της αρχηγίας του ρωμιικού στρατού και στόλου στους Αγγλους Τζωρτς και Κόχραν αντίστοιχα- η εμπόλεμη ρωμιλια τέθηκε κατ’ ουσίαν υπό αγγλική προστασία. Αυτό απέβλεπε πιθανότατα στην προσεχή δημιουργία Κράτους υπό αγγλική επιρροή, που ως οντότητα θα εξασφάλιζε -πλην άλλων και- την αποπληρωμή των δανείων. Αυτό πράγματι συνέβη.

 

στ) Ποια και πόσα ήταν τα επαναστατικά δάνεια; 

 

Η σύναψή τους καταρχήν φαίνεται ανεξήγητη. Το πρώτο δάνειο για τις ανάγκες της επανάστασης (στην ουσία ο Μαυροκορδάτος το χρησιμοποίησε στον εμφύλιο κατά των οπλαρχηγών του Μωριά) έγινε στην ονομαστική αξία των 800.000 λιρών από τον οίκο Λόφναν τον Φεβρουάριο του 1824 

και ήρθαν στην ρωμυλια 472.000 λίρες. 

 

Το δεύτερο του Ιανουάριου του 1825, που το διαχειρίστηκαν -εξαιτίας της εκτροπής του πρώτου- ο δανειστής οίκος Ρικάρντο και το φιλελληνικό Κομιτάτο του Λονδίνου, συμφωνήθηκε στην ονομαστική αξία των 2.000.000 λιρών. 

 

Η ρωμυλια πήρε υπό την πιο πάνω διαχείριση μόλις 816.000 λίρες; 

Αυτός είναι ο λόγος ευτυχώς που -έστω και αυτό το ποσό- χρησιμοποιήθηκε για τον σκοπό σύναψής του. 

 

Ας σημειωθεί, πως οι ξένοι τραπεζικοί Οίκοι παρακράτησαν μελλοντικούς τόκους πολλών ετών, έλαβαν μεγάλες προμήθειες και οι παραχωρήσεις έγιναν σε πολύ μικρότερο ποσοστό της ονομαστικής τους αξίας. Αν αναλογιστεί κάποιος το μέγεθος του κινδύνου αποπληρωμής από ένα ανύπαρκτο Κράτος, μπορούν με επιχειρηματικά κριτήρια να δικαιολογηθούν οι σκληροί όροι των ακραία τοκογλυφικών αυτών δανείων. 

 

Αν όμως οι δανείστριες Τράπεζες είχαν μυστικά εξασφαλίσει από το Αγγλικό Κράτος τη μελλοντική τους ικανοποίηση, τότε: Τα μεν δάνεια ανήκουν στα ευφυή στρατηγήματα της αγγλικής εξωτερικής πολιτικής, οι δε Τράπεζές τους αισχροκέρδισαν υπό το πέπλο του (πιθανότατα μη υπαρκτού) μεγάλου κινδύνου δανεισμού σε ανύπαρκτη νομική οντότητα. 

 

Και οι ρωμιοι; 

 

Η καθηγήτρια του ΕΚΠΑ κ. Μαρία Ευθυμίου θεωρεί, πως πέτυχαν μεγάλη διπλωματική νίκη, επειδή με διορατικότητα και με έμμεσο τρόπο εξασφάλισαν τη μελλοντική ίδρυση ανεξάρτητου Κράτους. Υπήρξε άραγε τόση οξυδέρκεια και τέτοια διπλωματική ευφυία της επαναστατικής Κυβέρνησης Κουντουριώτη-Μαυροκορδάτου το 1824 και 1825, αλλά και τόση μαεστρία των ρωμιων διαπραγματευτών στο Λονδίνο, ώστε να καταστρωθεί και επιτευχθεί αυτός ο διπλωματικός άθλος;

 

 

 

ζ) Εμβληματική προσωπικότητα του ‘21 υπήρξε ο αλεβίτης (αιρετικός μουσουλμάνος) Στερεοελλαδίτης οπλαρχηγός Οδυσσεύς Ανδρίτσου γνωστός από τα σχολικά εγχειρίδια ως Οδυσσέας Ανδρούτσος από τη μάχη στο χάνι της Γραβιάς στις 8.5.21 εναντίον του Ομέρ Βρυώνη. 

 

Ο Ανδρούτσος υπήρξε σπουδαγμένος στη Στρατιωτική Σχολή του Αλή, αρχηγός της προσωπικής του φρουράς και εξαιρετικός πολεμιστής. Αρχές του ‘21 κατέβηκε να πολεμήσει στη Στερεά με Αλβανούς χριστιανούς και γραικοι εναντίον των Τούρκων. 

 

Μαζί με άλλους εκεί οπλαρχηγούς (που ο δολοπλόκος -κατά πολλούς- Φαναριώτης «πρίγκιψ» Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος κατηγόρησε ως προδότες, επειδή συνεργάζονταν με Τούρκους) έλαβε μέρος σε πολλές νικηφόρες μάχες στη Στερεά, αλλά και σε τοπικές προσωρινές ανακωχές με Τούρκους, προκειμένου να αποφύγει -όπως και άλλοι Στερεογραικοι οπλαρχηγοί- λεηλασίες περιουσιών και σφαγές αμάχων. Νησιώτες και Φαναριώτες, δηλ. το επαναστατικό «gouverno» θεωρούσαν αυτήν την τακτική (γνωστή ως «καπάκια») εσχάτη προδοσία. Έτσι διώχτηκαν αρκετοί οπλαρχηγοί ως προδότες. 

 

Μεταξύ τους και ο μισούμενος από «κυβερνητικούς» Ανδρούτσος, που τον δολοφόνησε (ρίχνοντάς τον από τα τείχη της Ακρόπολης, όπου ήταν προφυλακισμένος για προδοσία) ο φίλος του οπλαρχηγός Γκούρας. Για την ακρίβεια κατόπιν διαταγής του τον κατακρίμνησαν τρεις άντρες του. Διέδωσαν, πως αποπειράθηκε να δραπετεύσει και έπεσε από τα τείχη. Η αλήθεια αποκαλύφθηκε πολύ αργότερα με τη δημοσίευση διαθήκης αυτόπτη μάρτυρα της δολοφονίας. Ο Ανδρούτσος αποκαταστάθηκε μετά θάνατον το 1872.

 

η) Πότε άρχισε η  Επανάσταση των ρωμιων; 

 

Στις 25.3.21 -με το νέο ημερολόγιο- το μόνο που συνέβη, ήταν η απόφαση της προσωρινής Κυβέρνησης των επαναστατών, ότι θα εφαρμόσει ναυτικό αποκλεισμό των λιμανιών του εχθρού. 

 

Απλά ο θρύλος συνδύασε τη γιορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου με τα γεγονότα εκείνου του μήνα στον Μοριά, που ούτως ή άλλως υπήρξε η μήτρα του αγώνα μαζί με την Ύδρα και τις Σπέτσες. 

 

Στην Πελοπόννησο από τις 14 έως τις 20/3/21 έγιναν πολλές επιθέσεις οπλαρχηγών εναντίον Μουσουλμάνων. 

Στις 17.3 καταλήφθηκε από μανιάτικα μπουλούκια η Αρεόπολη και στις 21 η Καλαμάτα. 

 

Πραγματική ημερομηνία έναρξης της Επανάστασης ήταν η 22α Φεβρουαρίου 1821,  

ημερομηνία που ο Αλέξανδρος Υψηλάντης με τον ιερό λόχο γραικων φοιτητών και νέων του εξωτερικού -άσχετων από πόλεμο- πέρασε τον ποταμό Προύθο (σύνορο Ρωσίας - Οθωμ. Αυτ/ρίας) και εισέβαλε στην αυτόνομη υπό τουρκική κηδεμονία Μολδαβία, δηλαδή σε οθωμανικά εδάφη.  

 

Η εισβολή είχε τραγικό τέλος στο Δραγατσάνι. Θετικό της πρόσημο υπήρξε η πολεμική γενναιότητα του Λειβαδιώτη Γεωργάκη Ολύμπιου και η τελική του θυσία στη Μονή Σέκου της Μολδαβίας, όπου πολιορκημένος ανατινάχτηκε (Σεπτ. ‘21). 

 

Ο Φιλίμων υποστηρίζει, πως ο Ολύμπιος προδόθηκε απο τον τοπικό επίσκοπο Ρομάνο, που καθ' υπαγόρευση των Τούρκων κάλεσε τον Γεωργάκη να παραμείνει στη Μονή, για να διαφυλάξει δήθεν τους απειλούμενους με καταστροφή από τους Τούρκους θησαυρούς της. Εκεί αποκλείστηκε από τους Οθωμανούς.
 

 

θ) Πότε τελείωσε ο επαναστατικός αγώνας των γραικων; 

 

Πρέπει εδώ να γίνει διάκριση μεταξύ διπλωματίας και πολεμικών επιχειρήσεων. 

 

Το πολιτικοδιπλωματικό πλαίσιο μέχρι τη δημιουργία του ανεξάρτητου Κράτους των γραικων κράτησε αρκετά. Τελικά με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου τον Φεβρουάριο του 1830 αναγνωρίστηκε η ανεξαρτησία της Ελλάδας με χερσαία όρια Πρέβεζα-Λαμία-Σποράδες, που περιλάμβανε και την Εύβοια με τις Κυκλάδες. Το 1832 τα όρια μετακινήθηκαν βόρεια από την Άρτα μέχρι τον Βόλο. 

 

Για τις πολεμικές επιχειρήσεις της Επανάστασης, οι πολλοί πιστεύουν, πως η ναυμαχία του Ναυαρίνου στις 20.10.1827 έκλεισε τον αγώνα της ανεξαρτησίας. Δεν είναι έτσι. Οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν. Μετά το Ναβαρίνο αποβιβάστηκαν στην Πελοπόννησο 13.000 -15.000 Γάλλοι στρατιώτες και απομάκρυναν από τον Μοριά τα στρατεύματα του Ιμπραήμ. 

 

Αλλά και ο Σουλτάνος χρειάστηκε στρατό για την αντιμετώπιση των Ρώσων στον μεταξύ τους πόλεμο του 1828-29 (με ήττα των Οθωμανών) και απέσυρε τα στρατεύματά του από τη Ρούμελη. Στις 12 Σεπτεμβρίου του 1829 με Κυβέρνηση Καποδίστρια -έγινε η νικηφόρα για τους γραικους μάχη της Πέτρας (μεταξύ Θήβας-Λειβαδιάς) μεταξύ γραικων υπό τον Δημ. Υψηλάντη και Τουρκαλβανών υπό Ασλάν Μπέη. 

 

Είναι η τελευταία μάχη του απελευθερωτικού αγώνα, που κατά κάποιον τρόπο ξέπλυνε και τη στρατιωτική ντροπή τής ολέθριας ήττας των πολυαριθμότερων γραικων από τους Τούρκους, έξω από την Αθήνα -όπου σήμερα η περιοχή του Νέου Κόσμου- στη θέση «Ανάλατος» στις 24.4.1827. Ο Άγγλος Τσωρτς -που ανέλαβε την αρχηστρατηγία των ελληνικών πολυάριθμων μπουλουκιών μετά τον θάνατο του Καραϊσκάκη- παρέταξε τους γραικους κατά μέτωπο, όπως συνέβαινε με τους ευρωπαϊκούς στρατούς. 

 

Σ' αυτό συνηγόρησε και ο Άγγλος αρχηγός του γραικικού ναυτικού Χέυδεν. Κολοσσιαίο λάθος, καθώς οι γραικοι οπλαρχηγοί ήξεραν μόνον τον ανταρτοπόλεμο («χτύπα-φεύγα»), τις μάχες ενεδρών (π.χ. Δερβενάκια 26.7.22), τις πολιορκίες πόλεων (π.χ. Τριπολιτσάς αρχές Ιούν.- 23.9.21) και τις επίμονες πολιορκίες κάστρων, όπως οι τρεις πολιορκίες του κάστρου Ακροκορίνθου {1η αποτυχ. Μαρτ.-Απρ. ‘21} {2η επιτυχ. Μάι. ‘21-Ιαν. ‘22} {3η επιτυχ. Ιαν.-Οκτ. 23}. 

 

Στη σύγκρουση του Ανάλατου οι ρωμιοι κατεσφάγησαν από το ιππικό και το πεζικό των Τούρκων. Μετά και αυτήν τη συντριπτική ήττα από τον Κιουταχή, καθώς είχε υποταχθεί στο μεταξύ και η Αθήνα, ο αγώνας των ρωμιων τελείωσε. Ας γραφεί επιγραμματικά, ότι η Επανάσταση συνετρίβη.

Μετά επενέβησαν οι Δυτικοί στο Ναβαρίνο...

 

 

 

 

 Οι αθέατες πλευρές της Ελληνικής Επανάστασης του ΄21

 

 

 

 

 

 Η ΒΡΩΜΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1821

 

 

 

 

 

 

 Τα Ψιλά Γράμματα της Ιστορίας – Μύθοι και Αλήθειες της Επανάστασης του 1821

 

 

 

 

 

 

 

 

https://www.eleftheria.gr/ 

 

 

 

 

 

Ρωμιός < (κληρονομημένο) μεσαιωνική ελληνική Ρωμαῖος (πολίτης του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους, του Βυζαντίου), < ελληνιστική κοινή Ῥωμαῖος (πολίτης του Ρωμαϊκού κράτους) < λατινική Romanus, Ῥώμη Roma^[1]

 

 

 

 

 

 

Εγώ είμαι ρωμιός 

 

 

 

Αρβελέρ: Να σταματήσουμε να λέμε ότι είμαστε Έλληνες! 

 

 

 

 

theologos vasiliadis