Η σκοτεινή πλευρά του 1821
Το 1821 δεν ήταν ελληνική εθνική επανάσταση.
Δεν ήταν ούτε ελληνική, ούτε εθνική, ούτε επανάσταση.
Δεν ήταν «ελληνική», καθώς αυτή η έννοια ήταν άγνωστη για την συντριπτική πλειοψηφία των πρωταγωνιστών της εποχής.
Δεν ήταν «εθνική», γιατί ούτε οι χριστιανοί Ρωμιοί, ούτε οι χριστιανοί Αρβανίτες, ούτε οι χριστιανοί Βλάχοι, είχαν συγκροτήσει εθνικές κοινότητες και εθνικά κινήματα.
Δεν ήταν «επανάσταση», καθώς οργανώθηκε από μια μυστική (Φιλική) εταιρεία που βρισκόταν υπό τον έλεγχο του ρωσικού υπουργείου εξωτερικών (του Καποδίστρια).
Το ένοπλο τμήμα της το αποτελούσαν διαβόητοι λήσταρχοι της εποχής.
Ευλογήθηκε από αιματοβαμμένους ρασοφόρους.
Προχώρησε στη εξόντωση (σφαγή και σκλάβωμα) του μουσουλμανικού πληθυσμού της περιοχής και στο πλιατσικολόγημα των περιουσιών του.
Γρήγορα μετατράπηκε σε πολυετή πόλεμο μεταξύ των εξεγερμένων, που ούτε την ονομασία του «εμφυλίου» δεν μπορεί να έχει.
Έναν πολύχρονο πόλεμο που κατέστρεψε τον τόπο και με τη συνεχή εναλλαγή των συμμαχιών, έστρεψε όλους εναντίον όλων.
Οι εξεγερμένοι, ηττήθηκαν ολοκληρωτικά από τα στρατεύματα του Ιμπραήμ Πασά.
Και τότε...
Τη «νίκη» την έφεραν οι ξένοι στόλοι στο Ναβαρίνο,
μετά την εντολή του Τσάρου στο ρώσο ναύαρχο Χέυδεν, να προχωρήσει στη δημιουργία του προτεκτοράτου στη νότια βαλκανική.
Ενός προτεκτοράτου που ονομάστηκε «Ελλάς» και την ηγεσία του ανέλαβε ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας.
Αυτή είναι η ουσία της «εθνικής παλιγγενεσίας».
theologos vasiliadis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου