Η ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ...ΤΥΝΗΣΙΑΚΗ ΑΙΓΑΙΟΠΕΛΑΓΙΤΙΚΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ

 

Η ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ...ΤΥΝΗΣΙΑΚΗ
 

ΑΙΓΑΙΟΠΕΛΑΓΙΤΙΚΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ

Οι φωτογραφίες τής επάνω σειράς με την παραδοσιακή αιγαιοπελαγίτικη αρχιτεκτονική -άσπρα τετράγωνα σπίτια με βαμμένες μπλέ πόρτες και παράθυρα- προέρχονται από το Bodrum τής Τουρκίας. 

 

Οι τής κάτω σειράς, από το Sidi Bou Said τής Τυνησίας, που στους τουριστικούς οδηγούς αναφέρεται ως παράδειγμα πόλης με τυπική παραδοσιακή τυνησιακή αρχιτεκτονική.

 

 

 

Αριστερά: Παραδοσιακή τυνησιακή φορεσιά και δεξιά ελληνική (;).

Το φέσι, προέρχεται από το τουρκικό fes κι αυτό από την πόλη Fez τού Μαρόκου, μοναδική πηγή έως τον 19ο αιώνα παραγωγής των παραδοσιακών καπέλων με το ιδιαίτερο κόκκινο χρώμα. Στην Κρήτη το φέσι ονομαζόταν τυνησιώτικο. 

 

(Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Φουστανέλλα: Μια παραδοσιακή αλβανική φορεσιά).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Αφρικάνικη είναι η νησιώτικη βράκα.

 

Από τη βερβερίνικη φυλή των Ζουάβα
και μέσω των πειρατών εισήχθη στην Κρήτη και στ΄άλλα νησιά τού Αιγαίου.

Στην παραπάνω εικόνα αριστερά εικονίζεται γάλλος αξιωματικός των zouave με βράκα (1885) και δεξιά κρητικός.

Η βράκα, παραδοσική νησιώτικη φορεσιά τής Κρήτης και άλλων νησιών τού Αιγαίου, προέρχεται από τη φυλή των βερβερίνων τής Αλγερίας, Ζουάβα (Zouaoua ή Zwāwa). 

 

Στο Αιγαίο ήρθε από τους πειρατές. 

Οι ζουάβα στρατολογήθηκαν από το γαλλικό στρατό κατά τη διάρκεια τής γαλλικής κατοχής τής Αλγερίας και σχημάτισαν το σώμα των Zouaves με βασικό στοιχείο τής πολεμικής σχολής τους την παραδοσιακή τους βράκα. 

Η κοπέλα τής αριστερής φωτογραφίας είναι από την Τυνησία (1910), στολισμένη με τα παραδοσιακά τυνησιακά (βερβερίνικα) στολίδια.  

 

Οι άλλες κοπέλες είναι από την Κάρπαθο, στολισμένες με τα παραδοσιακά ελληνικά (;) στολίδια.

Οι πολλοί λαοί, που εισέβαλαν κατ΄ επανάληψη καθ΄όλη τη διάρκεια τού μεσαίωνα και όχι μόνο κι εγκαταστάθηκαν στον ελλαδικό χώρο, έφεραν μαζί τους τις παραδόσεις τους (φορεσιές, τραγούδια, χορούς κ.λπ.), γι΄αυτό στη σημερινή Ελλάδα υπάρχει τέτοια μεγάλη ποικιλομορφία παραδόσεων.

 

Δεν υπάρχει όμως σήμερα λαός καθαρός ούτε οι παραδόσεις ανήκουν αποκλειστικά σε συγκεκριμένους λαούς. 

 

Είναι τόσες πολλές οι μετακινήσεις και τα ανακατώματα των πληθυσμών ειδικότερα στο χώρο τής Μεσογείου, ώστε είναι αδύνατον στις μέρες μας να ισχυριστείς με σιγουριά, ότι κάποια παράδοση είναι κάποιου συγκεκριμένου λαού, άσχετο αν ο λαός αυτός πιστεύει ενδεχόμενα, ότι η παράδοση είναι δική του.

 

 

 

 

 Αριστερά παραδοσιακό κιλίμι (τούρκ. kilim) από την Ελλάδα (Αιγαίο),
δεξιά από την Τυνησία.

 

Ειδικότερα στη χώρα μας, ο σύγχρονος ρωμαίκος εθνικισμός έχει βαφτίσει όλες τις ξενόφερτες παραδόσεις ελληνικές. Μα και οι κάτοικοι τού σημερινού ελλαδικού χώρου ξενόφερτοι είναι, επήλυδες από τη βόρειο Αφρική, τα Βαλκάνια, τη Μικρά Ασία κ.λπ.. 

 

Απλά, κατά τη βυζαντινή περίοδο εκβυζαντινίστηκαν, τους επιβλήθηκε δηλαδή η επίσημη γλώσσα τού Βυζαντίου, που από τον 7ο αιώνα κι έπειτα ήταν η ελληνική και η επίσημη θρησκεία, ο ορθόδοξος χριστιανισμός. 

 

(Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Τί απέγιναν τόσοι σλάβοι;). 

 

Από τον 19ο αιώνα δε κι έπειτα, στην υποχρεωτική κρατική σχολική εκπαίδευση, τους επιβλήθηκε η συνταγματικά κατοχυρωμένη ψευδαίσθηση τής δήθεν αρχαιοελληνικής καταγωγής (άρθρο 16, παρ. 2 Συντάγματος τής Ελλάδας, 

 

βλ.: Με το ζόρι έλληνες!).

 

Έτσι, οι σημερινοί κάτοικοι τού ελλαδικού χώρου είναι χριστιανοί και νομίζουν, 

 

ότι επειδή κυρίως μιλούν ελληνικά, είναι απόγονοι των αρχαίων ελλήνων, επιχειρούν δε να «ανακαλύψουν» αρχαιοελληνικές δήθεν ρίζες σε παραδοσιακούς χορούς, φορεσιές κ.λπ.,  

 

ακόμα και σε τούρκικες, σλάβικες, αλβανικές και άλλες λέξεις τής καθομιλουμένης. 

 

(Διαβάστε πώς ο Εμμ. Ροΐδης χλευάζει τούς θηρευτές ετυμολογιών τής εποχής του στο άρθρο: Γιόγκα-γιαούρτι-ζευγνύω).

 

 

 

 

 

https://www.freeinquiry.gr/ 

 

 

 

 

 

theologos vasiliadis