Κατά τη γνώμη μου δεν θα έπρεπε να μιλάμε καθόλου για χρόνια σκλαβιάς.
Στο σημείο αυτό εντοπίζω τον σημαντικότερο λόγο που προκαλεί όλα τα
προβλήματα από την ίδρυση του ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα.
Οι
νεοέλληνες, σαν απόγονοι σκλάβων, αντιμετωπίζουν εχθρικά κάθε έννοια
κράτους ή θεσμών .
Το μεγάλο πρόβλημα με τους Ελληνες είναι ότι δεν ξέρεις από που να το
πιάσεις το θέμα μαζί τους.
Το σίγουρο είναι ότι η συμπεριφορά τους σε
όλους τους τομείς είναι συμπεριφορά λαού φοβισμένου, χωρίς αυτοεκτίμηση,
χωρίς αυτοπεποίθηση και χωρίς αυτοσεβασμό.
Αυτό δεν το αποδεικνύει μόνο
η μαζικότητα της συμμετοχής στο συλλαλητήριο προχθές αλλά όλη η εν
γένει αντιμετώπιση λαού και κυβερνώντων στα ζητήματα της κρίσης των
τελευταίων χρόνων, της σχέσης με την ΕΕ, το ΝΑΤΟ κλπ.
Πάντα κάποιοι μας τα παίρνουν όλα/ ή θέλουν να μας τα πάρουν όλα, και
δεν μας αφήνουν τίποτα ή δεν θέλουν να μας αφήσουν τίποτα.
Ε, αυτήν την
φορά δεν θα τους περάσει.
Αν ζορίσουν βέβαια τα πράγματα τους περνάει
και τους παραπερνάει κι έτσι γράφεται ακόμα μια μαύρη σελίδα στην
ιστορία μας, ακόμα μια σελίδα τύπου «Δεν Ξεχνώ» που αποτελούν και τα
best seller των σελίδων της Ελληνικής ιστορίας όλων των εποχών.
Οι
Έλληνες περισσότερο από οτιδήποτε άλλο θέλουν να θυμούνται την
γενοκτονία των ποντίων, το κυπριακό, τις σφαγές στο Δίστομο, στα
Καλάβρυτα, στο Δοξάτο, τις Σουλιώτισες, το Κούγκι κλπ κλπ κλπ. Αυτά τους
φτιάχνουν, μ’ αυτά την βρίσκουν.
Ο πόνος, ο θρήνος, η τραγωδία, ο
νταλγκάς, το πένθος είναι δικά μας, δεν θα μας τα πάρει κανείς.
Οι
Έλληνες γελούν και μετά λένε «σε καλό να μας βγει».
Τα τραγούδια τους
έχουν παραπονεμένα λόγια γιατί το άδικο το ζούνε μέσα από την κούνια
τους.
Ακόμα κι αν δεν υπάρχει κανένα άδικο αυτοί θα το εφεύρουν.
Δεν
έχουν δικαίωμα στην χαρά, μόνο στον πόνο και την θλίψη έχουν δικαίωμα.
Οπως όλοι οι σκλάβοι.
Τι φταίει;
Φταίει ο τρόπος που διδασκόμαστε την ιστορία μας.
Οι Έλληνες ούτε λίγο
ούτε πολύ μαθαίνουν στην ιστορία ότι υπήρχε κάποτε η Αρχαία Ελλάδα η
οποία καταλύθηκε από τους Ρωμαίους το 146 π.Χ.
Η φράση «Νικήσαμε τους
Έλληνες με τα όπλα αλλά μας νίκησαν με το πνεύμα» που αποδίδεται στον
Κικέρωνα, τους δίνει το δικαίωμα να θεωρούν την περίοδο της Ρωμαϊκής
Αυτοκρατορίας μέρος της ιστορίας τους.
Όταν αυτή χωρίστηκε στα δύο, στον
δυτικό και ανατολικό τομέα, ελληνοποίησαν (λες και ήταν καφές) τον
ανατολικό θεωρώντας τον (εσφαλμένα) μια αμιγώς ελληνική αυτοκρατορία.
Ελάχιστοι Έλληνες γνωρίζουν ότι η ονομασία «Βυζάντιο» δόθηκε μόλις τον
19ο αιώνα από λόγιους της εποχής.
Από την πτώση τού Βυζαντίου στα 1453
και την κατάκτησή του από τους Οθωμανούς Τούρκους γίνεται ένα ιστορικό
άλμα στο 1821 και την ελληνική επανάσταση.
Στο ερώτημα, πότε
απελευθερώθηκαν οι Έλληνες από τους Ρωμαίους ώστε να σκλαβωθούν μετά
στους Τούρκους, δεν απαντάει κανείς.
Μήπως δεν θα έπρεπε να μιλάμε για
400 χρόνια σκλαβιάς αλλά για περίπου 2000 χρόνια σκλαβιάς;
Κατά τη γνώμη μου δεν θα έπρεπε να μιλάμε καθόλου για χρόνια σκλαβιάς.
Στο σημείο αυτό εντοπίζω τον σημαντικότερο λόγο που προκαλεί όλα τα
προβλήματα από την ίδρυση του ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα.
Οι
νεοέλληνες, σαν απόγονοι σκλάβων, αντιμετωπίζουν κάθε έννοια κράτους,
δομών, θεσμών κ.ο.κ. εχθρικά.
Τα 400 χρόνια σκλαβιάς τούς προκαλούν
αισθήματα κατωτερότητας με αποτέλεσμα να έχουν σαν λαός χαμηλή
αυτοεκτίμηση, αυτοπεποίθηση και αυτοσεβασμό.
Γι’ αυτούς το κράτος είναι
εχθρός. Ακόμα και σήμερα, το 2018, τους φόρους τους ονομάζουνε χαράτσια.
Θεωρούν πολύ φυσικό να κλέβουν την εφορία όπως έκλεβαν οι πρόγονοί τους
τον Αγά.
Ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδες γράφουν στα πρωτοσέλιδα οδηγίες
για να γλιτώσει ο λαός από την ‘τσιμπίδα της εφορίας’.
Ελάχιστοι
Έλληνες αντιλαμβάνονται ότι εφορία σημαίνει δρόμοι, νοσοκομεία, σχολεία,
αεροδρόμια κοκ.
Όπως θεωρούν φυσικό να κλέβουν την εφορία έτσι θεωρούν
φυσικό το γεγονός ότι οι πολιτικοί κλέβουν το δημόσιο χρήμα. Αυτό είναι
το άτυπο κοινωνικό συμβόλαιο που ισχύει στη χώρα εδώ και δύο αιώνες.
Την
Ευρωπαϊκή Ένωση την αντιμετωπίζουν σαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Εξ
ου και η ληστρική επιδρομή στα πακέτα στήριξης των ‘κουτόφραγκων’.
Όλα
αυτά μπορούν να λυθούν αν συμφιλιωθεί αυτός ο λαός με την ιστορία του.
Αν δεχθεί ότι στον τόπο που ζει, ζούσαν κάποτε οι πρόγονοί του που ήταν
Έλληνες, Ρωμαίοι, Γότθοι, Βησιγότθοι, Σλάβοι, Ενετοί, Αλβανοί, Άραβες,
Φράγκοι, Τούρκοι κ.ο.κ.
Η μεγαλύτερη συμφιλίωση θα έρθει αν δεχθούν οι Έλληνες την Οθωμανική
Αυτοκρατορία σαν κομμάτι της ιστορίας τους. (όπως δέχονται την Ρωμαϊκή)
Η
λέξη τουρκοκρατία πρέπει να εξαφανιστεί από τα λεξικά.
Οι πρόγονοί
τους, οι ονομαζόμενοι Ρωμιοί, δεν ήταν σκλάβοι, ήταν υπήκοοι μιας
αυτοκρατορίας.
Τότε υπήρχαν οι αυτοκρατορίες, μετά, στον 19ο αιώνα
δημιουργήθηκαν μέσα από επαναστάσεις τα εθνικά κράτη.
Τόσο απλά. Αυτό θα
τονώσει το ηθικό τους και σε τρία χρόνια από τώρα που θα γιορτάζουν τα
200 χρόνια από την επανάσταση, θα έχουν άλλη ψυχολογία, άλλη νοοτροπία,
άλλη συμπεριφορά ώστε να καταφέρουν να τα γιορτάσουν επιτέλους σαν
Έλληνες κι όχι σαν Ραγιάδες.
* O Ευδόκιμος Τσολακίδης είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης και καθηγητής
υποκριτικής
Το χωριό Νιτζ στο Αζερμπαϊτζάν, κατοικείται από τους απογόνους των
Αλβανών του Καυκάσου. Οι Ούντις είναι ένα αρχαίο έθνος, με μεγάλη και
πλούσια ιστορία.
Σήμερα υπάρχουν μερικές χιλιάδες Ούντις σε όλο τον κόσμο.
Περίπου
4.000 ζουν, στο Νιτζ. Το χωριό δεν βρίσκεται μακριά από την πρωτεύουσα
του αρχαίου βασιλείου των Αλβανών του Καυκάσου. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι
αυτή η γη, ανήκε πάντα στους Ούντις.
Το χωριό Νιτζ στο Αζερμπαϊτζάν, κατοικείται από τους απογόνους των
Αλβανών του Καυκάσου. Οι Ούντις είναι ένα αρχαίο έθνος, με μεγάλη και
πλούσια ιστορία.
Σήμερα υπάρχουν μερικές χιλιάδες Ούντις σε όλο τον κόσμο.
Περίπου
4.000 ζουν, στο Νιτζ. Το χωριό δεν βρίσκεται μακριά από την πρωτεύουσα
του αρχαίου βασιλείου των Αλβανών του Καυκάσου. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι
αυτή η γη, ανήκε πάντα στους Ούντις.
«Στο αλβανικό κράτος του
Καυκάσου υπήρχαν 26 φυλές. Οι Ούντις ήταν μία απο τις πιο ισχυρές.
Ξεχώριζαν για την πίστη τους, τη Βίβλο, τη γλώσσα τους και τα γραπτά
τους κείμενα» υποστηρίζει μιλώντας στο euponews, o Όλεγκ Ντανακίρι, διευθυντής του πολιτιστικού κέντρου των Ούντις.
Ο
Χριστιανισμός ήταν η επίσημη θρησκεία της Αλβανίας του Καυκάσου. Οι
Ούντοι της Νίτζ διατήρησαν την πίστη τους, ακόμα και στη σοβιετική
εποχή, όταν δεν υπήρχε χώρος προσευχής. Μία αρχαία εκκλησία αναστηλώθηκε
το 2007. Ο ιερέας που θα λειτουργεί εδώ, αυτή την περίοδο σπουδάζει σε
θεολογική σχολή στο εξωτερικό.
«Οι Ούντις είναι πολύ ιδιαίτεροι
άνθρωποι. Η γλώσσα τους είναι μια σπάνιας ομάδας γλωσσών του Καυκάσου.
Ανήκουμε στην χριστιανική εκκλησία της Ανατολής. Τώρα στόχος μας είναι
να αποκαταστήσουμε την ανεξαρτησία της αλβανικής εκκλησίας στο
Αζερμπαϊτζάν» δήλωσε ο Ρόμπετρτ Μομπίλι, επικεφαλής του χριστιανικού
κέντρου της πόλης.
Τα χριστιανικά σύμβολα πάντα ήταν κομμάτι της
καθημερινότητας των Ούντις. Τα κοστούμια των μουσικών παραμένουν ίδια
εδώ και αιώνες, και έτσι διηγούνται την ιστορία μιας πίστης.
«Εδώ
μπορείτε να δείτε έναν αρχαίο σταυρό της Αλβανίας του Καυκάσου. Στην
πίσω πλευρά υπάρχει ένας ήλιος με οκτώ βέλη. Συμβολίζει το προσκύνημα
στο Ισραήλ. Όποιος φοράει αυτό τον σταυρό, σημαίνει πως βαφτίστηκε εκεί»
υποστηρίζει ο μουσικός, Κάρλεν Σχιρβάνι
Οι
Ούντις ξεκινούν να μαγειρεύουν, μόνο όταν η ζύμη έχει την ευλογία του
θεού. Η τσουκνίδα είναι το κύριο συστατικό του Αφάρ. Αυτό το άγριο φυτό
είναι πλούσιο σε βιταμίνη C και στην αρχαιότητα αποτελούσε πηγή δύναμης
για τους φτωχούς
Σύντομα η κοινότητα του Νίτζ θα εκδώσει βιβλίο με 100 σπάνιες συνταγές των Ούντις.
«Έμαθα
να το μαγειρεύω από τη μητέρα μου. Εκείνη είχε διδαχθεί από τη γιαγιά
μου. Τώρα εγώ μαθαίνω την κόρη μου να μαγειρεύει. Το Αφάρ είναι δύσκολο
φαγητό, δεν είναι εύκολο να γίνει. Αυτό το πιάτο θα υπάρχει όσο εμείς,
οι Ούντις βρισκόμαστε σε αυτόν τον κόσμο. Θα είναι πάντα ένα μέρος της
ζωής μας» λέει η Ρίτα Ντανακίρι.
Οι Ούντις μιλούν την γλώσσα των
Αζέρων, όμως κυρίως χρησιμοποιούν την δική τους, γλώσσα. Το αρχαίο
αλφάβητο έχει αντικατασταθεί από λατινικά γράμματα, που είναι πιο εύκολα
για τα μικρά παιδιά.
Νέα σχολικά βιβλία δημοσιεύονται κάθε χρόνο.
Η δημιουργός τους και δάσκαλος , Βενέρα Αντόνοβα, ετοιμάζει τα
ηλεκτρονικά λεξικά από Ούντι στα αγγλικά και από Ούντι σε Αζέρικα.
Ο Γκριγκόρι άρχισε να γράφει ποιήματα στην γλώσσα των Ούντις, όταν ήταν μικρό αγόρι. Υποστηρίζει πως αυτή είναι η γλώσσα του Θεού.
Το βράδυ που συνάντησε την δημοσιογράφο του euronews, δούλευε ένα ποίημα που πρόσφερε ως δώρο γενεθλίων στη μητέρα του.
«Η
μητρική μου γλώσσα είναι η μούσα μου. Οι ήχοι της είναι τόσο τέλειοι.
Μου επιτρέπει να μεταφράζω την ομορφιά του κόσμου σε λέξεις» υποστηρίζει
ο ποιητής Γκριγκόρι Μεσάρι.
Όταν φτάσαμε στο Νίτζ, το χωριό
ετοιμαζόταν για μια μεγάλη γιορτή. Δύο νέοι άνθρωποι παντρεύονται, όμως
οι παραδόσεις τηρούνται. Γι’ αυτό και νεαρά κορίτσια βοηθούν τη νύφη να
ετοιμαστεί.
Το ψωμί κόβεται πάνω από το κεφάλι της. Αυτό σημαίνει πως από εδώ και μπρος, εκείνη είναι υπεύθυνη για την οικογενειακή εστία.
Την
ίδια ώρα, ο γαμπρός ξυρίζεται. Οι επισκέπτες δίνουν χρήματα για τον
επαγγελματία κουρέα. Η αποστολή του είναι πολύ σημαντική.
«Όταν
ένα παιδί γεννιέται είναι μωρό, μετά γίνεται παιδί και μετά έφηβος. Όμως
για να γίνει άνδρας πρέπει να παντρευτεί. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος. Αυτό το ξύρισμα συμβολίζει το μεγάλο βήμα προς την ενήλικη ζωή. Δείχνει ότι γίνεται άνδρας» υποστηρίζει ο Αλεξάντρ Κανκάλοβ.
Το τελετουργικό του γάμου, έχει τις ρίζες του στην εποχή που οι άνδρες έφευγαν για κυνήγι, ώστε να θρέψουν τις οικογένειές τους.
Κάποιος πυροβολεί ένα στόχο. Αυτή τη φορά πρόκειται για ένα κρεμμύδι που κρέμεται από το δέντρο.
Αυτός που θα πετύχει τον στόχο έχει την τιμή να παραδώσει το όπλο στο γαμπρό.
«Από
το Νίτζ φεύγουμε για τα Γκομπουστάν, γνωστά και ως «φλεγόμενα
βουνά».Έτσι αποκαλούν οι ντόπιοι τα περίφημα ηφαίστεια λάσπης. Θα
γνωρίσουμε την μαγική τους δύναμη στο επόμενο επεισόδιο του προγράμματος
«Η ζωή των Αζέρων» μεταδίδει η απεσταλμένη του euronews, Γκαλίνα
Πολόνσκαγια.
Είναι η επέτειος της προκήρυξης της
επανάστασης για την απελευθέρωση από την Τουρκία.
Έτσι το λένε σ’ όλα
τα παιδιά όταν θα κάτσουν στα θρανία του σχολείου.
Ότι ξεσηκώθηκαν οι
γίγαντες οι Έλληνες μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς και κέρδισαν την
ελευθερία τους.
Όχι, κύριοι.
Δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Κι αν σήμερα ο
Έλληνας και η Ελλάδα είναι μία ιστορία της πλάκας οφείλεται στο ότι δεν
του έχουν μάθει την αλήθεια και δεν ξέρει την ωμή πραγματικότητα.
Βεβαίως η Ελλάδα πέρασε πολλά τους δύο τελευταίους αιώνες όπως όλοι
οι λαοί, όχι μόνον οι Έλληνες.
Δυνατά σενάρια πέρασαν και άλλοι λαοί,
όμως ο Έλληνας παρά τη μεγάλη πρόοδό του, παρά την οικονομική του
άνθηση, παρά τον εκσυγχρονισμό του και τον εξευρωπαϊσμό του παραμένει
ένας σκέτος καραγκιόζης, ένας αδιόρθωτος απατεώνας και τον βλέπεις και
τον φτύνεις διότι συνεχίζει να συμπεριφέρεται αντικοινωνικά, αντιλαϊκά,
φουκαριάρικα με το αιώνιο αίσθημα του αδικημένου.
Και είναι μόνιμα στην
κόντρα με το κράτος, με το δικό του κράτος, το οποίο ενώ δεν το βοηθάει,
δεν το στηρίζει, δεν το ενισχύει από την άλλη έχει απαιτήσεις από το
κράτος και το βρίζει.
Αυτός είναι ο Έλληνας διότι ακόμα από το σχολείο, από πιτσιρικάς την
αίσθηση και την έννοια του κράτους την παίρνει βλέποντας τις φωτογραφίες
των κατσαπλιάδων οπλαρχηγών του 1821 ή εκείνων των προδοτών πολιτικών,
αυτών των Μαυροκορδάτων και Κωλλέτηδων, που ήταν τα μεγαλύτερα λαμόγια.
Ποια Ελλάδα;
Όταν ο Έλληνας από μαθητούδι στο σχολείο δεν αντικρύζει
στο τοίχο κρεμασμένες τις μορφές του Σωκράτη και του Πλάτωνα, όταν δεν
μαθαίνει έτσι όπως πρέπει να μάθει για τον Ηράκλειτο και τον Αριστοτέλη
κι ασχολείται με τον απατεώνα τον Παπαφλέσσα, τότε δεν έχεις άλλο
αποτέλεσμα από αυτό το σημερινό νούμερο που κυκλοφορεί ως πασοκτζής και
νεοδημοκράτης και αριστερός ελάτε να γελάσουμε.
Αποδυτηριάκιας μιλάει.
Ποια επανάσταση του 1821 και ποια ελευθερία;
Σε παρακαλώ.
Δεν έγινε καμία επανάσταση και είναι τεράστιο παραμύθι ότι
οι Έλληνες δεν άντεχαν άλλο τον Τούρκο.
Μια χαρά τα πήγαιναν 400 χρόνια
με τους μπουνταλάδες και τα χαϊβάνια τους Τούρκους και θα ζούσαν άλλα
400 χρόνια με τους μεμέτηδες
αν κάποιοι έξω από την Ελλάδα και άσχετοι
με την Ελλάδα δεν έστηναν το 1821.
Κι όχι μόνον στήθηκε το έργο εκτός
Ελλάδος αλλά και η «ελευθερία» των Ελλήνων από τους Τούρκους προήλθε με
την καταστροφή του τουρκοαιγυπτιακού στόλου στο Ναυαρίνο.
Όχι από τους
Έλληνες, βέβαια, αλλά από τους τρεις ξένους στόλους, της Αγγλίας, της
Γαλλίας και της Ρωσίας.
Το 1821 είναι δουλειά ξένων μυστικών υπηρεσιών
κι έγινε με σχέδιο οργανωμένο.
Όπως στο λέω.
Ο Έλληνας δεν είχε σχέδιο για την επανάσταση, ούτε ήθελε να διώξει
τους Τούρκους.
Για ποιο λόγο να το κάνει, άλλωστε; Διότι τον έχει στην
πείνα ο Τούρκος, ούτε τον υποχρέωνε να πληρώνει πολλούς φόρους.
Τον
έσωσε τον Έλληνα ο Τούρκος διότι όταν κατέλαβαν την χώρα οι δυνάμεις του
σουλτάνου οι Έλληνες έδιναν λιγώτερους φόρους απ’ όσους στον
αυτοκράτορα του Βυζαντίου.
Ούτε για κοινωνικούς και πολιτικούς λόγους ξεσηκώθηκε ο Έλληνας όπως
ήθελαν να λένε οι οπαδοί του Μαρξ και του Λένιν.
Ούτε για εθνικούς και
πατριωτικούς λόγους πήραν τα χατζάρια οι γενναίοι Έλληνες να πολεμήσουν
του Τούρκο.
Είπαμε.
Στημένη δουλειά 100% απ’ έξω ήταν η επανάσταση του
1821 και όπως είχε γράψει ο αποδυτηριάκιας το 1989 σ’ ένα κυριακάτικο
σεντόνι με το πιστόλι στον αυχένα ο Παλαιών Πατρών Γερμανός σήκωσε στις
25 Μαρτίου 1821 το λάβαρο της επανάστασης.
Είναι δυνατόν ο ανώτερος
κλήρος και οι κοτζαμπάσηδες να θέλουν το κακό τους, δηλαδή να φύγει ο
Τούρκος; «Σήκωσε τη σημαία, παπά, διαφορετικά σου τινάζουμε τα μυαλά
στον αέρα…» τον απείλησαν στα ίσα τον Παλαιών Πατρών Γερμανό και…
ευλόγησε έτσι το ξεκίνημα της επανάστασης.
Ας μην κρυβόμαστε και μην παραμυθιάζεστε.
Από το 146 που σας
κατέλαβαν οι Ρωμαίοι αυτά τα 170 χρόνια που είστε ελεύθεροι, μετά το
διώξιμο του Τούρκου, είναι μία ελευθερία δανεική.
Ελευθερία δοσμένη από
τους ξένους στόλους στο Ναυαρίνο.
Αυτοί σας ελευθέρωσαν τέλη 1827.
Αυτοί
σακάτεψαν τον στόλο τον τουρκοαιγυπτιακό.
Ο Ιμπραήμ τα είχε ρημάξει
όλα.
Ένα Ναύπλιο έμενε όλο κι όλο.
Αφ’ ότου είχε πέσει και το Μεσολόγγι,
το τελευταίο στήριγμα, έπεσε και το κάστρο της Αθήνας.
Τότε, μόνον
τότε, όταν η Ελλάδα ήταν έτοιμη μπουκιά για τον Τούρκο, τότε πήρανε οι
ξένοι την απόφαση της επέμβασης.
Πήρες χαμπάρι;
Στήθηκες στα πόδια σου
με δανεική ελευθερία.
Και η συμφωνία της ναυμαχίας του Ναυαρίνου ισχύει
μέχρι σήμερα, κύριε μαλάκα.
Δεν έχει απελευθερωθεί ακόμα η Ελλάδα.
Ο Ομέρ Βρυώνης κατέβαινε από Στερεά Ελλάδα για να συναντήσει τον
στρατό του Ιμπραήμ στον Μωρηά.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΙΧΕ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ.
Ποια επανάσταση
του 1821;
Ποια Ελεύθερη Ελλάδα;
Είπαμε.
Δεν είπαμε;
Μόνο το Ναυαρίνο
είχε μείνει ελεύθερο και η Ύδρα με τις Σπέτσες.
Στόλος δεν υπήρχε.
Τα
πολεμικά σου είχαν γίνει πειρατικά και την έπεφταν σ’ όλα τα ξένα
εμπορικά.
Είχε καταρρεύσει αυτό που λέγεται ελληνική επανάσταση.
Ούτε
ένα πλοίο ελληνικό δεν εμφανίσθηκε στο Ναυαρίνο.
Ούτε ένα πλοίο ελληνικό
απ’ όσα είχαν παρουσιάσει νίκες, επιτυχίες με τους Τούρκους στη
θάλασσα.
Η αποφασιστική κρίσιμη στιγμή, αν η Ελλάδα θα παρέμενε τουρκική
επαρχία
ή, θα μετατρεπότανε και ουσιαστικά σε αγγλικό προτεκτοράτο ήταν
η ναυμαχία του Ναυαρίνου.
Κι αυτή σημαδεύτηκε από τη ΜΗ συμμετοχή την
ελληνική. Καθάρισαν Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία. Στο Ναυαρίνο σκοτώθηκαν
Έλληνες ναυτικοί. Δεν λέω ότι δεν σκοτώθηκαν. Ήταν, όμως, οι κωπηλάτες
και οι ναύτες των τουρκικών πλοίων.
Τι να λέμε τώρα. Τον καλύτερό τους ναύαρχο στείλανε οι Γάλλοι και με
στόλο που είχε 450 κανόνια περιπολούσε και έκοψε τις εφοδιοπομπές του
Ιμπραήμ.
Ένα γάτο, έναν πολεμοψημένο στρατιωτικό διότι πάντα ενδιαφέρει
και απασχολεί αυτή η κουκίδα στο Αιγαίο, αυτό το μικρό κομμάτι του
πλανήτη.
Που είναι το Ναυαρίνο;
Προς τα πού πέφτει;
Στο Βόλο είναι ή στη Πύλο,
στην Άνδρο ή στα Γιάννενα;
Για πάρτε μία κάμερα και μπείτε μέσα στο Big
Brother να ρωτήσετε αυτούς που έχετε κλείσει μέσα.
Η βγείτε έξω στο
δρόμο.
Πόσοι Έλληνες γνωρίζουν το τόπο της κορυφαίας στιγμής της…
ελευθερίας τους.
Ποιο 1821;
Με ελεύθερα σημεία μόνον το Ναύπλιο και την Ύδρα κι όλη
την Ελλάδα τουρκική οι Έλληνες παρουσιάζονταν εθελοντικά να υπηρετήσουν
στον οθωμανικό στρατό για να γλυτώσουν το κεφάλι τους.
Η προδοσία της
προδοσίας.
Και όπως είπα οι του Μιαούλη χυμάγανε στα αυστριακά πλοία για
να ζήσουν από τις πειρατείες.
Κι εκεί, στο απόλυτο φουντάρισμα, στο
έλεος, κι εκεί που περίμενες να κουβαληθούν τα χοντρά φουσάτα από τον
Σουλτάνο με 200.000 στρατό και να κάψουν όλη την χώρα, εκεί που δεν
υπάρχουν πλέον εστίες αντιστάσεως μπαίνουν στο κόλπο οι φράγκοι με τους
Ρώσους.
Διότι τότε το γαιοπολιτικό παιχνίδι ήθελε μεν τον περιορισμό της
τουρκικής αυτοκρατορίας αλλά από την άλλη δεν ήθελε στην Ελλάδα ένα
ανεξάρτητο κράτος.
Γι’ αυτό και ο ενωμένος στόλος των ξένων δεν κτύπησε
όταν ήταν στα επάνω της η ελληνική επανάσταση αλλά καθάρισε τη μπουγάδα
όταν είχαν τεζάρει οι Έλληνες.
Οι ξένοι, λοιπόν, σ’ ελευθέρωσαν, κύριε, όχι εσύ, που σφαζόσουν οκτώ
χρόνια με τον Τούρκο αλλά βρέθηκες πάλι στο σημείο ζερό.
Κι επειδή δεν
παρήγαγες ούτε πατάτα, αυτοί οι ξένοι πάλι αποφάσισαν να σε δανείσουν
δύο εκατομμύρια δουκάτα για να πληρώσεις αποζημιώσεις, να σπείρεις τα
χωράφια σου, να φτιάξεις τα ελαιοτριβεία σου, να στήσεις τα πλοία σου.
«Κέρδισες» έναν πόλεμο χαμένο και σήκωσες κεφάλι ως κράτος με τα λεφτά
των ξένων.
Πλάκα κάνουμε;
Οι πλιατσικολόγοι που ορμούσαν με άδεια χέρια στα
χωριά και δεν άφηναν κουραμάνα για κουραμάνα αυτοί σε απελευθέρωσαν;
Μόνοι σας απελευθερωθήκατε εσείς οι ραγιάδες από τους κωλομπαράδες τους
Τούρκους;
Να ρωτήσω κάτι.
Γιατί οι Έλληνες άρχισαν να γιορτάζουν το 1821 μετά
από 17 χρόνια;
Όπως στο λέω.
Για πρώτη φορά γιορτάστηκε η επέτειος της
ελληνικής επανάστασης το 1838.
Γιατί, ρωτάω.
Μήπως διότι οι τότε Έλληνες
γνώριζαν πολύ καλά ότι οι ίδιοι δεν είχαν καταφέρει τίποτα το 1821;
Πέφτει το 1974 η χούντα, αυτό το καλαμπούρι που το ονόμαζαν
στρατιωτική δικτατορία, και στο τάκα – τάκα από το 54% του Καραμανλή
γίνεται το 1981 το 48% του ΠΑΣΟΚ και του …σοσιαλισμού.
Φοβερά πράγματα.
Παραμύθι στο παραμύθι.
Οι… αντιστασιακοί έρριξαν τη χούντα, όπως
κοτζαμπάσηδες, φαναριώτες, όλο αυτό το σκυλολόϊ που υπηρέτησε συνειδητά
την Τουρκία… μαζικοποιήθηκε στον… αγώνα για την απελευθέρωση της
Ελλάδος.
Α, παρασύρθηκα.
Μπέρδεψα το πόσο εύκολα συνεργάτες και υπηρέτες
της χούντας έγιναν σοσιαλιστές, όπως είχαν στρατευθεί στον αγώνα του
έθνους οι άρχοντες και προδότες της Ελλάδος το 1821.
Μη ξεφεύγω, λοιπόν.
Επί του θέματος.
Με την τουρκοκρατία σώθηκε η Ελλάδα.
Αυτό λέει ο αποδυτηριάκιας.
Ευτυχώς που η Ελλάδα ήταν κατακτημένη 400 χρόνια στον Τούρκο.
Γι’ αυτό
και υπάρχει ακόμα στον χάρτη η Ελλάδα. Αποδυτηριάκιας μιλάει.
Ευλογία
θεού ήταν η τουρκική σκλαβιά.
Βεβαίως έμεινε πίσω η Ελλάδα με τον
Κιοπόγλου Κιοπέκ.
Γλύτωσε, όμως, η Ελλάδα και η θρησκεία της και η
γλώσσα της και κάποια άλλα ψιλοπραγματάκια που σαν καβάτζα φθάνουν για
να κάνεις το άλμα.
Βάρβαρος ασιάτης ο Τούρκος, καριόλης και εξοντωτικός.
Αποδυτηριάκιας μιλάει.
Μπήκα σε λούκι, όμως.
Και δεν θα το διαβώ σήμερα
διότι δεν με παίρνει ο χώρος.
Το χωριό Νιτζ στο Αζερμπαϊτζάν, κατοικείται από τους απογόνους των
Αλβανών του Καυκάσου. Οι Ούντις είναι ένα αρχαίο έθνος, με μεγάλη και
πλούσια ιστορία.
Σήμερα υπάρχουν μερικές χιλιάδες Ούντις σε όλο τον κόσμο.
Περίπου
4.000 ζουν, στο Νιτζ. Το χωριό δεν βρίσκεται μακριά από την πρωτεύουσα
του αρχαίου βασιλείου των Αλβανών του Καυκάσου. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι
αυτή η γη, ανήκε πάντα στους Ούντις.
Το χωριό Νιτζ στο Αζερμπαϊτζάν, κατοικείται από τους απογόνους των
Αλβανών του Καυκάσου. Οι Ούντις είναι ένα αρχαίο έθνος, με μεγάλη και
πλούσια ιστορία.
Σήμερα υπάρχουν μερικές χιλιάδες Ούντις σε όλο τον κόσμο.
Περίπου
4.000 ζουν, στο Νιτζ. Το χωριό δεν βρίσκεται μακριά από την πρωτεύουσα
του αρχαίου βασιλείου των Αλβανών του Καυκάσου. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι
αυτή η γη, ανήκε πάντα στους Ούντις.
«Στο αλβανικό κράτος του
Καυκάσου υπήρχαν 26 φυλές. Οι Ούντις ήταν μία απο τις πιο ισχυρές.
Ξεχώριζαν για την πίστη τους, τη Βίβλο, τη γλώσσα τους και τα γραπτά
τους κείμενα» υποστηρίζει μιλώντας στο euponews, o Όλεγκ Ντανακίρι, διευθυντής του πολιτιστικού κέντρου των Ούντις.
Ο
Χριστιανισμός ήταν η επίσημη θρησκεία της Αλβανίας του Καυκάσου. Οι
Ούντοι της Νίτζ διατήρησαν την πίστη τους, ακόμα και στη σοβιετική
εποχή, όταν δεν υπήρχε χώρος προσευχής. Μία αρχαία εκκλησία αναστηλώθηκε
το 2007. Ο ιερέας που θα λειτουργεί εδώ, αυτή την περίοδο σπουδάζει σε
θεολογική σχολή στο εξωτερικό.
«Οι Ούντις είναι πολύ ιδιαίτεροι
άνθρωποι. Η γλώσσα τους είναι μια σπάνιας ομάδας γλωσσών του Καυκάσου.
Ανήκουμε στην χριστιανική εκκλησία της Ανατολής. Τώρα στόχος μας είναι
να αποκαταστήσουμε την ανεξαρτησία της αλβανικής εκκλησίας στο
Αζερμπαϊτζάν» δήλωσε ο Ρόμπετρτ Μομπίλι, επικεφαλής του χριστιανικού
κέντρου της πόλης.
Τα χριστιανικά σύμβολα πάντα ήταν κομμάτι της
καθημερινότητας των Ούντις. Τα κοστούμια των μουσικών παραμένουν ίδια
εδώ και αιώνες, και έτσι διηγούνται την ιστορία μιας πίστης.
«Εδώ
μπορείτε να δείτε έναν αρχαίο σταυρό της Αλβανίας του Καυκάσου. Στην
πίσω πλευρά υπάρχει ένας ήλιος με οκτώ βέλη. Συμβολίζει το προσκύνημα
στο Ισραήλ. Όποιος φοράει αυτό τον σταυρό, σημαίνει πως βαφτίστηκε εκεί»
υποστηρίζει ο μουσικός, Κάρλεν Σχιρβάνι
Οι
Ούντις ξεκινούν να μαγειρεύουν, μόνο όταν η ζύμη έχει την ευλογία του
θεού. Η τσουκνίδα είναι το κύριο συστατικό του Αφάρ. Αυτό το άγριο φυτό
είναι πλούσιο σε βιταμίνη C και στην αρχαιότητα αποτελούσε πηγή δύναμης
για τους φτωχούς
Σύντομα η κοινότητα του Νίτζ θα εκδώσει βιβλίο με 100 σπάνιες συνταγές των Ούντις.
«Έμαθα
να το μαγειρεύω από τη μητέρα μου. Εκείνη είχε διδαχθεί από τη γιαγιά
μου. Τώρα εγώ μαθαίνω την κόρη μου να μαγειρεύει. Το Αφάρ είναι δύσκολο
φαγητό, δεν είναι εύκολο να γίνει. Αυτό το πιάτο θα υπάρχει όσο εμείς,
οι Ούντις βρισκόμαστε σε αυτόν τον κόσμο. Θα είναι πάντα ένα μέρος της
ζωής μας» λέει η Ρίτα Ντανακίρι.
Οι Ούντις μιλούν την γλώσσα των
Αζέρων, όμως κυρίως χρησιμοποιούν την δική τους, γλώσσα. Το αρχαίο
αλφάβητο έχει αντικατασταθεί από λατινικά γράμματα, που είναι πιο εύκολα
για τα μικρά παιδιά.
Νέα σχολικά βιβλία δημοσιεύονται κάθε χρόνο.
Η δημιουργός τους και δάσκαλος , Βενέρα Αντόνοβα, ετοιμάζει τα
ηλεκτρονικά λεξικά από Ούντι στα αγγλικά και από Ούντι σε Αζέρικα.
Ο Γκριγκόρι άρχισε να γράφει ποιήματα στην γλώσσα των Ούντις, όταν ήταν μικρό αγόρι. Υποστηρίζει πως αυτή είναι η γλώσσα του Θεού.
Το βράδυ που συνάντησε την δημοσιογράφο του euronews, δούλευε ένα ποίημα που πρόσφερε ως δώρο γενεθλίων στη μητέρα του.
«Η
μητρική μου γλώσσα είναι η μούσα μου. Οι ήχοι της είναι τόσο τέλειοι.
Μου επιτρέπει να μεταφράζω την ομορφιά του κόσμου σε λέξεις» υποστηρίζει
ο ποιητής Γκριγκόρι Μεσάρι.
Όταν φτάσαμε στο Νίτζ, το χωριό
ετοιμαζόταν για μια μεγάλη γιορτή. Δύο νέοι άνθρωποι παντρεύονται, όμως
οι παραδόσεις τηρούνται. Γι’ αυτό και νεαρά κορίτσια βοηθούν τη νύφη να
ετοιμαστεί.
Το ψωμί κόβεται πάνω από το κεφάλι της. Αυτό σημαίνει πως από εδώ και μπρος, εκείνη είναι υπεύθυνη για την οικογενειακή εστία.
Την
ίδια ώρα, ο γαμπρός ξυρίζεται. Οι επισκέπτες δίνουν χρήματα για τον
επαγγελματία κουρέα. Η αποστολή του είναι πολύ σημαντική.
«Όταν
ένα παιδί γεννιέται είναι μωρό, μετά γίνεται παιδί και μετά έφηβος. Όμως
για να γίνει άνδρας πρέπει να παντρευτεί. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος. Αυτό το ξύρισμα συμβολίζει το μεγάλο βήμα προς την ενήλικη ζωή. Δείχνει ότι γίνεται άνδρας» υποστηρίζει ο Αλεξάντρ Κανκάλοβ.
Το τελετουργικό του γάμου, έχει τις ρίζες του στην εποχή που οι άνδρες έφευγαν για κυνήγι, ώστε να θρέψουν τις οικογένειές τους.
Κάποιος πυροβολεί ένα στόχο. Αυτή τη φορά πρόκειται για ένα κρεμμύδι που κρέμεται από το δέντρο.
Αυτός που θα πετύχει τον στόχο έχει την τιμή να παραδώσει το όπλο στο γαμπρό.
«Από
το Νίτζ φεύγουμε για τα Γκομπουστάν, γνωστά και ως «φλεγόμενα
βουνά».Έτσι αποκαλούν οι ντόπιοι τα περίφημα ηφαίστεια λάσπης. Θα
γνωρίσουμε την μαγική τους δύναμη στο επόμενο επεισόδιο του προγράμματος
«Η ζωή των Αζέρων» μεταδίδει η απεσταλμένη του euronews, Γκαλίνα
Πολόνσκαγια.
Μπορεί η 25η
Μαρτίου 1821 να σηματοδοτεί την παλιγγενεσία του ελληνικού έθνους δεν
είναι όμως η ημερομηνία που απελευθερώθηκαν όλες οι περιοχές που
απαρτίζουν σήμερα την Ελλάδα.
Αντίστοιχα το 1453, χρονολογία που
σηματοδοτεί το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας δεν σημαίνει ότι το
σύνολο του ελλαδικού χώρου βρέθηκε υπό τον έλεγχο της Οθωμανικής
Αυτοκρατορίας.
Το “400 χρόνια σκλαβιά” είναι ένας γενικός μέσος όρος
καθώς υπήρχαν περιοχές που δεν υποδουλώθηκαν ποτέ , άλλες που βρέθηκαν
μόνο 100 χρόνια κάτω από τον Οθωμανικό έλεγχο και άλλες που
απελευθερώθηκαν μετά από 500 και χρόνια στις αρχές του περασμένου αιώνα.
Στον χάρτη που επιμελήθηκε ο ArcGreek –
τον οποίο τον ευχαριστούμε για την παραχώρηση χρήσης – παρουσιάζονται
κατά προσέγγιση οι περιοχές και οι χρονολογίες οθωμανικής κατάκτησης ανά
περιοχή με τις αντίστοιχες περιοχές και χρονολογίες απελευθέρωσης. Από
τις χρονολογίες προκύπτει και ο συνολικός χρόνος οθωμανικού ελέγχου,
κατά προσέγγιση, ανά περιοχή της ελλαδικής επικράτειας.
Όπως μας ανέφερε ο δημιουργός του χάρτη πηγές του ήταν τόσο
καταγραφές της ελληνικής ιστορίας π.χ. Βακαλόπουλος όπως και
εγκυκλοπαιδικές πηγές.
Όπως φαίνεται από τον χάρτη σχεδόν όλη η Βόρεια Ελλάδας (σ.σ. με
εξαίρεση τον σημερινό νομό Χαλκιδικής και μέρος αυτού της Θεσσαλονίκης)
βρέθηκαν υπό οθωμανική κυριαρχία για περισσότερα από 500 χρόνια με τους
νομούς Έβρου και Ροδόπης να είναι οι μόνοι που ξεπέρασαν τα 550 χρόνια.
Λόγω γεωγραφικής θέσης ήταν η πρώτη περιοχή που οι Οθωμανοί κατέλαβαν
στον ελλαδικό χώρο το 1362 και η τελευταία από την οποία αποχώρησαν το
1919.
Αντίθετα δεν υποδουλώθηκαν ποτέ τα Επτάνησα που βρίσκονταν την
συγκεκριμένη περίοδο υπό τον έλεγχο Ιταλών και Γάλλων, η Μάνη και τα
Σφακιά τα οποία όμως πλήρωναν φόρο υποτέλειας στην Πύλη.
Το χωριό Νιτζ στο Αζερμπαϊτζάν, κατοικείται από τους απογόνους των
Αλβανών του Καυκάσου. Οι Ούντις είναι ένα αρχαίο έθνος, με μεγάλη και
πλούσια ιστορία.
Σήμερα υπάρχουν μερικές χιλιάδες Ούντις σε όλο τον κόσμο.
Περίπου
4.000 ζουν, στο Νιτζ. Το χωριό δεν βρίσκεται μακριά από την πρωτεύουσα
του αρχαίου βασιλείου των Αλβανών του Καυκάσου. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι
αυτή η γη, ανήκε πάντα στους Ούντις.
Το χωριό Νιτζ στο Αζερμπαϊτζάν, κατοικείται από τους απογόνους των
Αλβανών του Καυκάσου. Οι Ούντις είναι ένα αρχαίο έθνος, με μεγάλη και
πλούσια ιστορία.
Σήμερα υπάρχουν μερικές χιλιάδες Ούντις σε όλο τον κόσμο.
Περίπου
4.000 ζουν, στο Νιτζ. Το χωριό δεν βρίσκεται μακριά από την πρωτεύουσα
του αρχαίου βασιλείου των Αλβανών του Καυκάσου. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι
αυτή η γη, ανήκε πάντα στους Ούντις.
«Στο αλβανικό κράτος του
Καυκάσου υπήρχαν 26 φυλές. Οι Ούντις ήταν μία απο τις πιο ισχυρές.
Ξεχώριζαν για την πίστη τους, τη Βίβλο, τη γλώσσα τους και τα γραπτά
τους κείμενα» υποστηρίζει μιλώντας στο euponews, o Όλεγκ Ντανακίρι, διευθυντής του πολιτιστικού κέντρου των Ούντις.
Ο
Χριστιανισμός ήταν η επίσημη θρησκεία της Αλβανίας του Καυκάσου. Οι
Ούντοι της Νίτζ διατήρησαν την πίστη τους, ακόμα και στη σοβιετική
εποχή, όταν δεν υπήρχε χώρος προσευχής. Μία αρχαία εκκλησία αναστηλώθηκε
το 2007. Ο ιερέας που θα λειτουργεί εδώ, αυτή την περίοδο σπουδάζει σε
θεολογική σχολή στο εξωτερικό.
«Οι Ούντις είναι πολύ ιδιαίτεροι
άνθρωποι. Η γλώσσα τους είναι μια σπάνιας ομάδας γλωσσών του Καυκάσου.
Ανήκουμε στην χριστιανική εκκλησία της Ανατολής. Τώρα στόχος μας είναι
να αποκαταστήσουμε την ανεξαρτησία της αλβανικής εκκλησίας στο
Αζερμπαϊτζάν» δήλωσε ο Ρόμπετρτ Μομπίλι, επικεφαλής του χριστιανικού
κέντρου της πόλης.
Τα χριστιανικά σύμβολα πάντα ήταν κομμάτι της
καθημερινότητας των Ούντις. Τα κοστούμια των μουσικών παραμένουν ίδια
εδώ και αιώνες, και έτσι διηγούνται την ιστορία μιας πίστης.
«Εδώ
μπορείτε να δείτε έναν αρχαίο σταυρό της Αλβανίας του Καυκάσου. Στην
πίσω πλευρά υπάρχει ένας ήλιος με οκτώ βέλη. Συμβολίζει το προσκύνημα
στο Ισραήλ. Όποιος φοράει αυτό τον σταυρό, σημαίνει πως βαφτίστηκε εκεί»
υποστηρίζει ο μουσικός, Κάρλεν Σχιρβάνι
Οι
Ούντις ξεκινούν να μαγειρεύουν, μόνο όταν η ζύμη έχει την ευλογία του
θεού. Η τσουκνίδα είναι το κύριο συστατικό του Αφάρ. Αυτό το άγριο φυτό
είναι πλούσιο σε βιταμίνη C και στην αρχαιότητα αποτελούσε πηγή δύναμης
για τους φτωχούς
Σύντομα η κοινότητα του Νίτζ θα εκδώσει βιβλίο με 100 σπάνιες συνταγές των Ούντις.
«Έμαθα
να το μαγειρεύω από τη μητέρα μου. Εκείνη είχε διδαχθεί από τη γιαγιά
μου. Τώρα εγώ μαθαίνω την κόρη μου να μαγειρεύει. Το Αφάρ είναι δύσκολο
φαγητό, δεν είναι εύκολο να γίνει. Αυτό το πιάτο θα υπάρχει όσο εμείς,
οι Ούντις βρισκόμαστε σε αυτόν τον κόσμο. Θα είναι πάντα ένα μέρος της
ζωής μας» λέει η Ρίτα Ντανακίρι.
Οι Ούντις μιλούν την γλώσσα των
Αζέρων, όμως κυρίως χρησιμοποιούν την δική τους, γλώσσα. Το αρχαίο
αλφάβητο έχει αντικατασταθεί από λατινικά γράμματα, που είναι πιο εύκολα
για τα μικρά παιδιά.
Νέα σχολικά βιβλία δημοσιεύονται κάθε χρόνο.
Η δημιουργός τους και δάσκαλος , Βενέρα Αντόνοβα, ετοιμάζει τα
ηλεκτρονικά λεξικά από Ούντι στα αγγλικά και από Ούντι σε Αζέρικα.
Ο Γκριγκόρι άρχισε να γράφει ποιήματα στην γλώσσα των Ούντις, όταν ήταν μικρό αγόρι. Υποστηρίζει πως αυτή είναι η γλώσσα του Θεού.
Το βράδυ που συνάντησε την δημοσιογράφο του euronews, δούλευε ένα ποίημα που πρόσφερε ως δώρο γενεθλίων στη μητέρα του.
«Η
μητρική μου γλώσσα είναι η μούσα μου. Οι ήχοι της είναι τόσο τέλειοι.
Μου επιτρέπει να μεταφράζω την ομορφιά του κόσμου σε λέξεις» υποστηρίζει
ο ποιητής Γκριγκόρι Μεσάρι.
Όταν φτάσαμε στο Νίτζ, το χωριό
ετοιμαζόταν για μια μεγάλη γιορτή. Δύο νέοι άνθρωποι παντρεύονται, όμως
οι παραδόσεις τηρούνται. Γι’ αυτό και νεαρά κορίτσια βοηθούν τη νύφη να
ετοιμαστεί.
Το ψωμί κόβεται πάνω από το κεφάλι της. Αυτό σημαίνει πως από εδώ και μπρος, εκείνη είναι υπεύθυνη για την οικογενειακή εστία.
Την
ίδια ώρα, ο γαμπρός ξυρίζεται. Οι επισκέπτες δίνουν χρήματα για τον
επαγγελματία κουρέα. Η αποστολή του είναι πολύ σημαντική.
«Όταν
ένα παιδί γεννιέται είναι μωρό, μετά γίνεται παιδί και μετά έφηβος. Όμως
για να γίνει άνδρας πρέπει να παντρευτεί. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος. Αυτό το ξύρισμα συμβολίζει το μεγάλο βήμα προς την ενήλικη ζωή. Δείχνει ότι γίνεται άνδρας» υποστηρίζει ο Αλεξάντρ Κανκάλοβ.
Το τελετουργικό του γάμου, έχει τις ρίζες του στην εποχή που οι άνδρες έφευγαν για κυνήγι, ώστε να θρέψουν τις οικογένειές τους.
Κάποιος πυροβολεί ένα στόχο. Αυτή τη φορά πρόκειται για ένα κρεμμύδι που κρέμεται από το δέντρο.
Αυτός που θα πετύχει τον στόχο έχει την τιμή να παραδώσει το όπλο στο γαμπρό.
«Από
το Νίτζ φεύγουμε για τα Γκομπουστάν, γνωστά και ως «φλεγόμενα
βουνά».Έτσι αποκαλούν οι ντόπιοι τα περίφημα ηφαίστεια λάσπης. Θα
γνωρίσουμε την μαγική τους δύναμη στο επόμενο επεισόδιο του προγράμματος
«Η ζωή των Αζέρων» μεταδίδει η απεσταλμένη του euronews, Γκαλίνα
Πολόνσκαγια.
Πόσα χρόνια κατείχαν οι Τούρκοι τις περιοχές της σημερινής Ελλάδας
Από τις πρώτες κατακτήσεις στη Θράκη (14ος
αιώνας) ως την τελευταία (Τήνος 1715), στην απελευθέρωση (1821-1947)
–
Σε ποιες περιοχές δεν πάτησαν ποτέ το πόδι τους οι Τούρκοι
Ένα άκρως ενδιαφέρον αλλά πολυσύνθετο θέμα θα μας απασχολήσει στο
σημερινό μας άρθρο. Αφορμή γι’ αυτό, ήταν πολλά σχόλια αναγνωστών στο
άρθρο για τα γεγονότα της Τριπολιτσάς
της περασμένης Κυριακής (03/10/2021) που έκαναν αναφορά σε «400 χρόνια
σκλαβιάς».
Σκεπτόμασταν είναι η αλήθεια εδώ και καιρό να γράψουμε αυτό
το άρθρο, αλλά τώρα θεωρούμε ότι είναι η πλέον κατάλληλη στιγμή. Να
ζητήσουμε προκαταβολικά συγγνώμη για τυχόν λάθη και ελλείψεις. Κάναμε
για το άρθρο αυτό πρωτογενή έρευνα καθώς δεν νομίζουμε ότι έχει γραφτεί
κάτι ανάλογο και συχνά υπάρχει διχογνωμία των πηγών. Π.χ. για τις Σέρρες
υπάρχει αναφορά για (πρώτη;) κατάκτησή τους το 1373 και για οριστική το
1383.
Οι Τούρκοι στην Ευρώπη-Θράκη
Η γενική εντύπωση που υπάρχει στις Ελληνίδες και τους Έλληνες είναι ότι η χώρα μας στα σημερινά της σύνορα, βρισκόταν κάτω από οθωμανικό ζυγό για
400 χρόνια. Ως αρχή της υποταγής θεωρείται προφανώς η άλωση της
Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους το 1453 και ως λήξη της, η
Επανάσταση του 1821. Ακόμα κι έτσι όμως το "400 χρόνια σκλαβιάς" δεν
ισχύεi καθώς από το 1453 ως το 1821, πέρασαν 368 χρόνια. Ούτε όμως η
κατάκτηση της, σημερινής, Ελλάδας έγινε την ίδια χρονιά. Υπήρχαν
περιοχές π.χ. στη Θράκη που ήταν υποταγμένες στους Τούρκους για
περισσότερα από 500 χρόνια, ενώ άλλες, όπως η Τήνος, για λίγο
περισσότερα από 100 χρόνια (ήταν η τελευταία κατάκτηση των Τούρκων, το
1715). Ορισμένα από τα Επτάνησα όπως θα δούμε αναλυτικά, δεν γνώρισαν
ποτέ τουρκική κυριαρχία. Και φυσικά περιοχές όπως η Μάνη, πολλά χωριά
του Βάλτου στην Αιτωλοακαρνανία και το Σούλι δεν «πατήθηκαν» από
Τούρκους.
Όπως είχαμε δει στα άρθρα μας για την Καταλανική Εταιρεία, ήδη στη μάχη
της Κωπαΐδας (ή Αλμυρού) το 1311, συμμετείχαν Τούρκοι στο πλευρό των
Καταλανών, μερικοί από τους οποίους είχαν εκχριστιανιστεί.
Ο Ανδρόνικος ο Κατακουζηνός και ο Ανδρόνικος ο Απόκαυκος,
χρησιμοποίησαν στους εμφυλίους πολέμους Τούρκους όπως και ο Ανδρόνικος
Γ’ που χρησιμοποίησε 2.000 Τούρκους που πήρε από τον εμίρη του Αϊδινίου
Ουμούρ εναντίον των Αλβανών. Οι Οθωμανοί εμφανίστηκαν για πρώτη φορά
στην Ευρώπη το 1345-1346. Σε ρωσικό χρονικό της εποχής, αναφέρεται: «Το
1346 επέρασαν οι Οσμονίδες στην Ευρώπη και το 1357 επήραν από τους
Έλληνες την Καλλίπολη». Ο Μανουήλ Μαλαξός γράφει ότι η Καλλίπολη
καταλήφθηκε το 1365 και το 1377 αλώθηκε η Αδριανούπολη.
Σήμερα είναι παραδεκτό από όλους τους ιστορικούς ότι το 1352 οι
Οσμανλήδες Τούρκοι υπό τους Σουλεϊμάν, γιο του Μουράτ Α’ πέρασαν με
σχεδίες από την ασιατική ακτή και εγκαταστάθηκαν στην παραλία της
ανατολικής Θράκης, καταλαμβάνοντας την οχυρωμένη πολίχνη Τζύμπη. Τη
νύχτα της 2ας Μαρτίου 1354, ένας ισχυρός σεισμός σημειώθηκε στη Θράκη.
Οι κάτοικοι των πόλεων πανικόβλητοι, μέσα στο χιόνι και το πολικό ψύχος
τις εγκατέλειψαν. Τα τείχη της Καλλίπολης έπεσαν από τον σεισμό και οι
Τούρκοι βρήκαν την ευκαιρία να καταλάβουν την πόλη.
Η ημερομηνία αυτή θεωρείται αφετηρία της τουρκικής εγκατάστασης στην
Ευρώπη. Ακόμα και οι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης πανικοβλήθηκαν από
την κατάληψη της Καλλίπολης. Πολλοί από αυτούς μετανάστευσαν στην
Ιταλία, την Ισπανία και αλλού. Οι Τούρκοι εγκατέστησαν Άραβες νομάδες
από το Καρασί της Μικράς Ασίας στην Καλλίπολη, ενώ οι οικογένειες όσων
κατείχαν εκτάσεις γης, μεταφέρθηκαν στη Μικρά Ασία. Ο εξωμότης Έλληνας
Γαζή-Εβρενός στα μέσα της δεκαετίας του 1360, κατέλαβε την Κομοτηνή και
ολόκληρη τη Δυτική Θράκη εκτός από την Ξάνθη που καταλήφθηκε μάλλον το
1385-1386. Το 1361, πιθανότατα καταλήφθηκε το Διδυμότειχο.
Ο Λαλά Σαχίν
κατέλαβε τη Φιλιππούπολη το 1362, καθώς οι κάτοικοί της προσκάλεσαν τους
Τούρκους για να λυτρωθούν από τους Βούλγαρους! Το 1357, ο αυτοκράτορας
Ιωάννης Ε’ παρέδωσε πάλι στους Τούρκους την Καλλίπολη. Είχε προηγηθεί η
εκδίωξη των Τούρκων από δύο μικρά φρούρια της Προποντίδας κοντά στο
Ρήγιο. Μετά την ήττα όμως Σέρβων, Βουλγάρων και Αλβανών στη μάχη της
Μαρίτσας (ή Έβρου ή Ορμενίου) το 1371, οι Τούρκοι αναθάρρησαν. Το 1377, ο
αυτοκράτορας Ιωάννης Ε’ παρέδωσε πάλι στους Τούρκους την Καλλίπολη και
στους Γενουάτες την Τένεδο. Οι Βυζαντινοί έχασαν σταδιακά και τις
παραλιακές πόλεις της Θράκης που κατείχαν και οι Τούρκοι εδραιώθηκαν
εκεί.
Αν σκεφτούμε ότι η (Δυτική) Θράκη παραχωρήθηκε στην Ελλάδα με τη
Συνθήκη του Νεϊγί (1919) συμπεραίνουμε ότι οι Τούρκοι την κατείχαν για
σχεδόν 540 χρόνια…
Οι Τούρκοι στη Μακεδονία
Στις 11 Απριλίου 1372, άτακτοι Οθωμανοί πολεμιστές εμφανίστηκαν μπροστά
στη Θεσσαλονίκη. Τον Σεπτέμβριο του 1384, κατά τον Κωνσταντίνο
Βακαλόπουλο, καταλήφθηκαν οι Σέρρες. Επίσης, ο Γαζή Εβρενός κατέλαβε τη
Δράμα, το Μοναστήρι, τη Ζίχνα (1384), το Γυναικόκαστρο (Αβρέτ Χισάρ) και
το κάστρο του Αγίου Βασιλείου. Στη συνέχεια οι Οθωμανοί κατέλαβαν τη
Χαλκιδική και άρχισαν να σφίγγουν τον κλοιό γύρω από τη Θεσσαλονίκη. Η
πόλη παραδόθηκε ως «φόρου υποτελής» στους Τούρκους το 1387 ενώ φαίνεται
ότι το 1391 ο Βαγιαζήτ Α’ κατέλαβε με έφοδο την πόλη. Την ίδια περίπου
περίοδο καταλήφθηκε και η Βέροια.
Το 1402, ο αυτοκράτορας Μανουήλ πέτυχε να δοθεί και πάλι στους
Βυζαντινούς η Θεσσαλονίκη μετά τη συντριβή των Τούρκων από τον Ταμερλάνο
στη μάχη της Άγκυρας και τους εμφύλιους πολέμους που ακολούθησαν. Το
1412 και το 1416 η Θεσσαλονίκη πολιορκείται ανεπιτυχώς από τα τουρκικά
στρατεύματα όμως η αδυναμία της βυζαντινής αυτοκρατορίας που πλέον έπνεε
τα λοίσθια, οδήγησαν στην υπό όρους παράδοσή της από τον κυβερνήτη
Ανδρόνικο στους Βενετούς το 1423.
Τελικά, η «συμβασιλεύουσα πόλις» της βυζαντινής αυτοκρατορίας
καταλήφθηκε οριστικά από τους Τούρκους στις 29 Μαρτίου 1430. Οι Οθωμανοί
τουλάχιστον για δύο μέρες λεηλατούσαν την πόλη, ενώ όσοι κάτοικοι είχαν
απομείνει σκοτώθηκαν ή πουλήθηκαν ως σκλάβοι. Η συμπρωτεύουσα
απελευθερώθηκε στις 26 Οκτωβρίου 1912. Συνεπώς έμεινε στα χέρια των
Τούρκων για 482 χρόνια…
Γύρω στο 1387 υποδουλώθηκαν η Χρυσούπολη και η Χριστούπολη (Καβάλα). Οι
κάτοικοι της παλιάς Νάουσας που ήταν χτισμένη στις χαμηλότερες κορυφές
του Βερμίου φαίνεται ότι δεν πρόβαλαν αντίσταση στα τουρκικά στρατεύματα
και κατέφυγαν στα γύρω δάση. Αντίθετα οι κάτοικοι της Έδεσσας το 1389
και για οκτώ ολόκληρους μήνες αντιστάθηκαν σθεναρά στους πολιορκητές
Τούρκους.
Για οκτώ ολόκληρους μήνες, με πρωτοβουλία του ιερομόναχου Σεραφείμ,
εφημέριου του μητροπολιτικού ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, κατάφεραν
να αποκρούουν τις τουρκικές επιθέσεις. Η κατάληψη της πόλης από τους
Τούρκους, οδήγησε στη λεηλασία της και τη σφαγή και τον εξανδραποδισμό
των υπερασπιστών της. Πιθανότατα και η Καστοριά υποδουλώθηκε στους
Τούρκους το 1383, είναι άγνωστο όμως αν οι κάτοικοί της αντιστάθηκαν ή
όχι. Την ίδια περίπου εποχή οι Τούρκοι κατέλαβαν τη Φλώρινα και
συνέχισαν προς τις Πρέσπες, την Αχρίδα, η οποία το 1408 είχε καταληφθεί,
το Περλεπέ και τα Σκόπια.
Νοτιότερα, το 1389 ο Βαγιαζήτ κατέλαβε το Κίτρος κι έφτασε στον Όλυμπο
και το 1393 κατέλαβε το κάστρο των Σερβίων παρά τη σφοδρή αντίσταση των
υπερασπιστών του. Ίσως αναρωτιούνται πολλοί αναγνώστες γιατί δεν
αναφέραμε την Κοζάνη. Όπως δέχονται ο Π. Λιούφης, ο αείμνηστος Μιχάλης
Παπακωνσταντίνου και τεκμηριώνει με στοιχεία ο Ευάγγελος Θ. Πριώνης, στη
θέση της Κοζάνης ως τα τέλη του 14ου αιώνα υπήρχαν πυκνά δάση και μόνο
μερικοί συνοικισμοί κτηνοτρόφων. Μετά το 1390, φαίνεται ότι οι Ηπειρώτες
Χριστιανοί, μην αντέχοντας τις αλβανικές και οθωμανικές επιδρομές,
έφυγαν από τον τόπο τους κι εγκαταστάθηκαν εκεί όπου σήμερα βρίσκεται η
Κοζάνη.
Ο Μιχάλης Παπακωνσταντίνου στο βιβλίο του «ΜΙΑ ΒΟΡΕΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΗ ΣΤΗΝ
ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ-ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΖΑΝΗΣ (1400 – 1912)», αναφέρει ότι
πιθανότατα το χωριό από το οποίο ξεκίνησαν οι Ηπειρώτες και ίδρυσαν την
Κοζάνη ή Κοζιάνη, όπως ονομαζόταν παλιότερα η πόλη, ονομαζόταν Κόζδιανη ή
Κόστιανη και καταστράφηκε εκείνη την εποχή.
Όπως αποδεικνύει ο
Ευάγγελος Θ. Πριώνης, στα «Πωγωνησιακά Χρονικά», το χωριό προέλευσης των
Ηπειρωτών, ήταν η Καστάνιανη Πωγωνίου Ιωαννίνων, ακμάζουσα κωμόπολη
τότε, που υπέστη μεγάλες καταστροφές από τουρκαλβανικές επιδρομές. Στο
χωριό αυτό, το οποίο υπάρχει μέχρι σήμερα και είναι ένα από τα
αρχαιότερα της Ηπείρου κατά τον N. Hammond, έχουμε αναφερθεί σε αρκετά
άρθρα μας.
Όπως είναι φυσικό, η τουρκική κατάκτηση της Μακεδονίας, οδήγησε στην
αλλοίωση της εθνολογικής της σύνθεσης. Μετά το 1385, Γιουρούκοι, με
κέντρο τα Γιαννιτσά, αλλά και Τούρκοι γεωργοί και βοσκοί εγκαταστάθηκαν
σε πολλές περιοχές της Μακεδονίας. Αν σκεφτούμε ότι η Μακεδονία
απελευθερώθηκε από τον Ελληνικό Στρατό το 1912-1913, συμπεραίνουμε ότι
πολλές πόλεις της παρέμειναν υπό τουρκική κατοχή για 530, περίπου,
χρόνια…
Οι Τούρκοι στην Ήπειρο
Όπως γράφει ο Κωνσταντίνος Βακαλόπουλος, στο βιβλίο του «ΗΠΕΙΡΟΣ»: «Ο
ποταμός Γενούσος (Σκούμπη) αποτελεί το φυσικό διαχωριστικό όριο της
Ηπείρου από την Αλβανία. Ολόκληρη η περιοχή από τον Γενούσο ( Σκούμπη) ,
μέχρι τον Αμβρακικό Κόλπο υπήρξε ανέκαθεν μια αδιάσπαστη γεωγραφική και
εθνολογική ενότητα που συγκροτούσε την Ήπειρο».
Το 1372 οι Αλβανοί κατέλαβαν το Αργυρόκαστρο. Από τα τέλη του 14ου
αιώνα οι Τούρκοι άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους στην Ήπειρο.
Κατέλαβαν τη Δρυινούπολη, την Αυλώνα (1417) , τη Δρόπολη και το
Αργυρόκαστρο (1434). Δύο φορές (1388 και 1400) , κατέλαβαν το κάστρο των
Ιωαννίνων, το οποίο όμως ανακατέλαβε ο Κάρολος Α΄ Τόκο, της επιφανούς
ιταλικής οικογένειας των Τόκο. Τα Γιάννενα παραδόθηκαν τελικά ειρηνικά
στους Τούρκους το 1431, γι΄αυτό και εξασφάλισαν πολλά προνόμια. Το 1449,
οι Τούρκοι κατέλαβαν και την Άρτα, της οποίας ηγεμόνας τότε ήταν ο
Κάρολος Β΄ Τόκο. Το 1460, ο τελευταίος Τόκο, ο Λεονάρδος, εκδιώχθηκε από
τους Τούρκους από τα τελευταία φρούρια που είχε στην κατοχή του, τη
Βόνιτσα και το Αγγελόκαστρο που ανήκουν βέβαια σήμερα στην
Αιτωλοακαρνανία.
Το Σούλι και η Χιμάρα, αποτελούσαν σταθερές εστίες αντίστασης στους
Τούρκους κατακτητές. Ο Λιαζ ( Ηλίας) πασάς, εξωμότης Χριστιανός από την
Αυλώνα με τη βοήθεια του ναυάρχου Σινάν Πασά, κατέλαβε το 1518 τη
Χιμάρα, ωστόσο έδωσε τόσο πολλά προνόμια στους κατοίκους της, ώστε
ουσιαστικά αυτοί διατήρησαν την ανεξαρτησία τους σχεδόν ολοκληρωτικά και
πρωταγωνίστησαν σε πολλά επαναστατικά κινήματα. Δεν μπορούμε να μιλάμε
για «ενιαία κατοχή» της Ηπείρου, καθώς οι Ενετοί που κατείχαν την
Κέρκυρα και οι Ισπανοί που κατείχαν τη Νεάπολη της Ιταλίας, παρακινούσαν
τους Παργινούς και τους Χιμαριώτες να ξεσηκωθούν. Έτσι, το 1579 οι
Ενετοί κατέλαβαν το Σοποτό και το φρούριο της Νίβιτσας (1571).
Στη συνέχεια οι Ενετοί κατέλαβαν την περιοχή της Δρόπολης και το
Αργυρόκαστρο και πολιόρκησαν το φρούριο Γαρδίκι. Όμως, σύντομα οι Ενετοί
αποχώρησαν και άφησαν και τους Ηπειρώτες στο έλεος των Τουρκαλβανών.
Ανάλογα επαναστατικά κινήματα έγιναν και τα επόμενα χρόνια. Πάντως, ένα
κομμάτι της Ηπείρου, ως την Άρτα, εντάχθηκε στο ελληνικό κράτος το 1881
ενώ τα Γιάννενα και η υπόλοιπη Ήπειρος, απελευθερώθηκαν το 1913. Οι
Ηπειρώτες δηλαδή έμειναν κάτω από τον τουρκικό ζυγό από 432 χρόνια
(Άρτα) έως 482 χρόνια (Γιάννενα και άλλες περιοχές).
Η τουρκική κατάκτηση της Θεσσαλίας
Η παρουσία των Τούρκων στη Θεσσαλία, άρχισε από τα τέλη του 14ου αιώνα.
Το 1393 ο σουλτάνος Βαγιαζήτ, εγκαταλείποντας τις επιχειρήσεις του στη
Μικρά Ασία, πέρασε στην Ευρώπη και από τη Μακεδονία ήρθε στη Θεσσαλία.
Ωστόσο, άλλες πηγές, αναφέρουν ότι πρώτη Θεσσαλική πόλη που κατακτήθηκε
από τον Εβρενό μπέη, ήταν η Λάρισα (1388), κάτι που σημαίνει ότι οι
Τούρκοι είχαν παρουσία στη Θεσσαλία από τη δεκαετία του 1380. Πάντως,
κατά τον Λαόνικο Χαλκοκονδύλη, το 1396 υποτάχθηκαν στους Τούρκους η
Λάρισα (οριστικά αυτή τη φορά), τα Τρίκαλα, ο Δομοκός, η Λαμία και η
Υπάτη, παλιά πρωτεύουσα του Θεσσαλικού κράτους, που ονομάστηκε από τους
Τούρκους Πατρατζίκ.
Πρόκειται για παραφθορά του ονόματος Νέαι Πάτραι, με το οποίο ήταν τότε
γνωστή η κωμόπολη, που σήμερα ανήκει στο νομό Φθιώτιδας. Το 1396
καταλήφθηκαν προσωρινά η Σκιάθος και η Σκόπελος , ενώ η οριστική
κατάληψη της Θεσσαλίας έγινε το 1423 από τον Τουραχάν μπέη, στρατηγό του
σουλτάνου Μουράτ Β΄. Θυμίζουμε ότι η Θεσσαλία εντάχθηκε στο ελληνικό
κράτος το 1881, με τη Συνθήκη του Βερολίνου, ενώ μόνο η Ελασσόνα
παρέμεινε στην οθωμανική αυτοκρατορία ως το 1912, οπότε απελευθερώθηκε
από τον Στρατό μας.
Αττική-Πελοπόννησος
Οι Τούρκοι μετά την κατάληψη της Φθιώτιδας, συνέχισαν την πορεία τους
προς τον νότο. Η Αθήνα και γενικότερα η Αττική, έπεσαν στα χέρια τους το
1456, εκτός από την Ακρόπολη που υπεράσπιζε απεγνωσμένα ο Φραντζέσκο
Ατζαγιόλι. ως το 1458, οπότε αναγκάστηκε να παραδοθεί και να
εγκατασταθεί στη Θήβα. Το 1470, οι Τούρκοι κατέλαβαν μετά από σκληρή
πολιορκία από τους Βενετούς την Εύβοια. Τόσο η Ακρόπολη της Αθήνας όσο
και η Εύβοια, απελευθερώθηκαν το 1833. Στην Πελοπόννησο, τα πράγματα
ήταν πιο πολύπλοκα.
Οι πρώτες τουρκικές επιδρομές στον Μοριά έγιναν το
1397, το 1400 και το 1401, προετοιμάζοντας το έδαφος για την κατάκτηση
του. Το 1415, ανακατασκευάστηκε το Εξαμίλι(ο), τείχος κοντά στην Κόρινθο
που είχε καταστραφεί από τους Τούρκους το 1397. Το 1423, ο Τουραχάν
μπέης πέρασε εύκολα από εκεί κι έφτασε ως τον Μυστρά, όπου ανάγκασε τον
Δεσπότη του Θεόδωρο Β΄ να γίνει φόρου υποτελής στους Τούρκους. Το 1446
άρχισε η μεγάλη επίθεση εναντίον του Δεσποτάτου του Μορέως.
Ο ίδιος ο
Μουράτ Β΄, πέρασε το Εξαμίλι, προχώρησε στα δυτικά ως τη Γλαρέντζα
(Κυλλήνη) και κατέστρεψε τη Βοστίτσα(Αίγιο) και την Πάτρα, θέτοντας υπό
τον έλεγχο του όλη τη ΒΔ και τη ΒΑ Πελοπόννησο. Ακολούθησαν εξεγέρσεις
Μανιατών και Αλβανών ( Πέτρος Μπούας) , τις οποίες κατέστειλε ο ίδιος ο
Μωάμεθ ο Πορθητής το 1458-60. Σοβαρές επιπτώσεις στην ιστορία του Μοριά,
είχαν οι Ενετοτουρκικοί πόλεμοι. Στον πρώτο (1463-1479) , πήραν μέρος
πολλοί Πελοποννήσιοι οπλαρχηγοί.
Ο δεύτερος (1499-1502), είχε σαν
αποτέλεσμα να καταλάβουν οι Τούρκοι τη Ναύπακτο (1499) , τη Μεθώνη, την
Κορώνη, και το Ναυαρίνο (1500). Στους Βενετούς έμειναν μόνο το Ναύπλιο
και η Μονεμβασία. Το 1537, ξέσπασε ο τρίτος Ενετοτουρκικός πόλεμος
(1537-1540), με τη λήξη του οποίου το Ναύπλιο και η Μονεμβασία πέρασαν
στα χέρια των Τούρκων.
Είχε προηγηθεί σύντομη νίκη κατοχή της Κορώνης
και της Ανδρούσας από τους Ισπανούς. Μετά τη ναυμαχία της Ναυπάκτου
(1571) και την ήττα των Τούρκων, ο Μοριάς έγινε κέντρο και ορμητήριο
επαναστατών. Το 1685, ο Φραντσέσκο Μοροζίνι εκστράτευσε για πρώτη φορά
στην Πελοπόννησο, ως αρχιστράτηγος των ενετικών δυνάμεων, που
αποτελούνταν κυρίως από Γερμανούς μισθοφόρους.
Ακολούθησαν άλλες δύο
εκστρατείες (1687 και 1690) , με τις οποίες ο Μοροζίνι απελευθέρωσε την
Πελοπόννησο. Δεν είχαν όμως την ίδια τύχη οι εκστρατείες του σε Αθήνα
και Χαλκίδα. Με την Τρίτη Συνθήκη του Κάρλοβιτς (1699) , ο Μοριάς πέρασε
σε ενετικά χέρια, και το 1715, καταλήφθηκε ξανά από τους Τούρκους ως το
1821.
Κρήτη- Δωδεκάνησα- Επτάνησα
Η Κρήτη είχε καταληφθεί από τους Βενετούς το 1211. Το 1645, άρχισε η
πολιορκία της από τους Τούρκους. Το 1669 , η Κρήτη έπεσε στα χέρια των
Οθωμανών. Μετά από μία μικρή περίοδο αυτονομίας ( από το 1897-98) , η
Μεγαλόνησος ενσωματώθηκε στο ελληνικό κράτος το 1913.
Τα Δωδεκάνησα, καταλήφθηκαν από τους Τούρκους το 1522. Το κατείχαν οι
Ιωαννίτες ιππότες. Το 1912 πέρασαν στα χέρια των Ιταλών και το 1947,
ενώθηκαν με την Ελλάδα.
Για τα Επτάνησα, ιδιαίτερα διαφωτιστικό είναι το σχεδιάγραμμα από την
εγκυκλοπαίδεια, ΔΟΜΗ που παραθέτουμε. Τα Επτάνησα, ενώθηκαν με την
Ελλάδα το 1864.
Νησιά Αιγαίου- Κυκλάδες
Θα ήταν ιδιαίτερα δύσκολο και κουραστικό να γράψουμε πότε κατακτήθηκε
κάθε νησί του Αιγαίου από τους Τούρκους. Οι Κυκλάδες πάντως,
κατακτήθηκαν από Φράγκους και Βενετούς το 1204, μετά την άλωση της
Κων/πολης από τους Λατίνους. Για 300 και πλέον χρόνια, αποτέλεσαν τα
Δουκόνησα. Το 1566, ο Οθωμανός σουλτάνος Σελίμ Β΄, κατέλαβε τις Κυκλάδες
και τις δώρισε στον Εβραίο Μιχαήλ Νάζη, μετά τον θάνατο του οποίου τα
νησιά πέρασαν στην εξουσία του καπουδάν πασά (αρχιναυάρχου του τουρκικού
στόλου). Μοναδική εξαίρεση, η Τήνος που έμεινε υπό ενετική κυριαρχία ως
το 1715 και αποτέλεσε την τελευταία τουρκική κατάκτηση. Οι Κυκλάδες,
όπως και οι Βόρειες Σποράδες, εντάχθηκαν στο πρώτο ελληνικό κράτος που
ιδρύθηκε το 1830 με τη Συνθήκη του Λονδίνου (1830).
Όσο για τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου;
Αναφέρουμε ενδεικτικά τα εξής.
Η Χίος έπεσε στα χέρια των Τούρκων το 1566,
η Λέσβος το 1462,
η Λήμνος
το 1456,
η Σάμος το 1475
και η Θάσος το 1475.
Όλα τα νησιά,
απελευθερώθηκαν από το Πολεμικό Ναυτικό μας το 1912.
Το χωριό Νιτζ στο Αζερμπαϊτζάν, κατοικείται από τους απογόνους των
Αλβανών του Καυκάσου. Οι Ούντις είναι ένα αρχαίο έθνος, με μεγάλη και
πλούσια ιστορία.
Σήμερα υπάρχουν μερικές χιλιάδες Ούντις σε όλο τον κόσμο.
Περίπου
4.000 ζουν, στο Νιτζ. Το χωριό δεν βρίσκεται μακριά από την πρωτεύουσα
του αρχαίου βασιλείου των Αλβανών του Καυκάσου. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι
αυτή η γη, ανήκε πάντα στους Ούντις.
Το χωριό Νιτζ στο Αζερμπαϊτζάν, κατοικείται από τους απογόνους των
Αλβανών του Καυκάσου. Οι Ούντις είναι ένα αρχαίο έθνος, με μεγάλη και
πλούσια ιστορία.
Σήμερα υπάρχουν μερικές χιλιάδες Ούντις σε όλο τον κόσμο.
Περίπου
4.000 ζουν, στο Νιτζ. Το χωριό δεν βρίσκεται μακριά από την πρωτεύουσα
του αρχαίου βασιλείου των Αλβανών του Καυκάσου. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι
αυτή η γη, ανήκε πάντα στους Ούντις.
«Στο αλβανικό κράτος του
Καυκάσου υπήρχαν 26 φυλές. Οι Ούντις ήταν μία απο τις πιο ισχυρές.
Ξεχώριζαν για την πίστη τους, τη Βίβλο, τη γλώσσα τους και τα γραπτά
τους κείμενα» υποστηρίζει μιλώντας στο euponews, o Όλεγκ Ντανακίρι, διευθυντής του πολιτιστικού κέντρου των Ούντις.
Ο
Χριστιανισμός ήταν η επίσημη θρησκεία της Αλβανίας του Καυκάσου. Οι
Ούντοι της Νίτζ διατήρησαν την πίστη τους, ακόμα και στη σοβιετική
εποχή, όταν δεν υπήρχε χώρος προσευχής. Μία αρχαία εκκλησία αναστηλώθηκε
το 2007. Ο ιερέας που θα λειτουργεί εδώ, αυτή την περίοδο σπουδάζει σε
θεολογική σχολή στο εξωτερικό.
«Οι Ούντις είναι πολύ ιδιαίτεροι
άνθρωποι. Η γλώσσα τους είναι μια σπάνιας ομάδας γλωσσών του Καυκάσου.
Ανήκουμε στην χριστιανική εκκλησία της Ανατολής. Τώρα στόχος μας είναι
να αποκαταστήσουμε την ανεξαρτησία της αλβανικής εκκλησίας στο
Αζερμπαϊτζάν» δήλωσε ο Ρόμπετρτ Μομπίλι, επικεφαλής του χριστιανικού
κέντρου της πόλης.
Τα χριστιανικά σύμβολα πάντα ήταν κομμάτι της
καθημερινότητας των Ούντις. Τα κοστούμια των μουσικών παραμένουν ίδια
εδώ και αιώνες, και έτσι διηγούνται την ιστορία μιας πίστης.
«Εδώ
μπορείτε να δείτε έναν αρχαίο σταυρό της Αλβανίας του Καυκάσου. Στην
πίσω πλευρά υπάρχει ένας ήλιος με οκτώ βέλη. Συμβολίζει το προσκύνημα
στο Ισραήλ. Όποιος φοράει αυτό τον σταυρό, σημαίνει πως βαφτίστηκε εκεί»
υποστηρίζει ο μουσικός, Κάρλεν Σχιρβάνι
Οι
Ούντις ξεκινούν να μαγειρεύουν, μόνο όταν η ζύμη έχει την ευλογία του
θεού. Η τσουκνίδα είναι το κύριο συστατικό του Αφάρ. Αυτό το άγριο φυτό
είναι πλούσιο σε βιταμίνη C και στην αρχαιότητα αποτελούσε πηγή δύναμης
για τους φτωχούς
Σύντομα η κοινότητα του Νίτζ θα εκδώσει βιβλίο με 100 σπάνιες συνταγές των Ούντις.
«Έμαθα
να το μαγειρεύω από τη μητέρα μου. Εκείνη είχε διδαχθεί από τη γιαγιά
μου. Τώρα εγώ μαθαίνω την κόρη μου να μαγειρεύει. Το Αφάρ είναι δύσκολο
φαγητό, δεν είναι εύκολο να γίνει. Αυτό το πιάτο θα υπάρχει όσο εμείς,
οι Ούντις βρισκόμαστε σε αυτόν τον κόσμο. Θα είναι πάντα ένα μέρος της
ζωής μας» λέει η Ρίτα Ντανακίρι.
Οι Ούντις μιλούν την γλώσσα των
Αζέρων, όμως κυρίως χρησιμοποιούν την δική τους, γλώσσα. Το αρχαίο
αλφάβητο έχει αντικατασταθεί από λατινικά γράμματα, που είναι πιο εύκολα
για τα μικρά παιδιά.
Νέα σχολικά βιβλία δημοσιεύονται κάθε χρόνο.
Η δημιουργός τους και δάσκαλος , Βενέρα Αντόνοβα, ετοιμάζει τα
ηλεκτρονικά λεξικά από Ούντι στα αγγλικά και από Ούντι σε Αζέρικα.
Ο Γκριγκόρι άρχισε να γράφει ποιήματα στην γλώσσα των Ούντις, όταν ήταν μικρό αγόρι. Υποστηρίζει πως αυτή είναι η γλώσσα του Θεού.
Το βράδυ που συνάντησε την δημοσιογράφο του euronews, δούλευε ένα ποίημα που πρόσφερε ως δώρο γενεθλίων στη μητέρα του.
«Η
μητρική μου γλώσσα είναι η μούσα μου. Οι ήχοι της είναι τόσο τέλειοι.
Μου επιτρέπει να μεταφράζω την ομορφιά του κόσμου σε λέξεις» υποστηρίζει
ο ποιητής Γκριγκόρι Μεσάρι.
Όταν φτάσαμε στο Νίτζ, το χωριό
ετοιμαζόταν για μια μεγάλη γιορτή. Δύο νέοι άνθρωποι παντρεύονται, όμως
οι παραδόσεις τηρούνται. Γι’ αυτό και νεαρά κορίτσια βοηθούν τη νύφη να
ετοιμαστεί.
Το ψωμί κόβεται πάνω από το κεφάλι της. Αυτό σημαίνει πως από εδώ και μπρος, εκείνη είναι υπεύθυνη για την οικογενειακή εστία.
Την
ίδια ώρα, ο γαμπρός ξυρίζεται. Οι επισκέπτες δίνουν χρήματα για τον
επαγγελματία κουρέα. Η αποστολή του είναι πολύ σημαντική.
«Όταν
ένα παιδί γεννιέται είναι μωρό, μετά γίνεται παιδί και μετά έφηβος. Όμως
για να γίνει άνδρας πρέπει να παντρευτεί. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος. Αυτό το ξύρισμα συμβολίζει το μεγάλο βήμα προς την ενήλικη ζωή. Δείχνει ότι γίνεται άνδρας» υποστηρίζει ο Αλεξάντρ Κανκάλοβ.
Το τελετουργικό του γάμου, έχει τις ρίζες του στην εποχή που οι άνδρες έφευγαν για κυνήγι, ώστε να θρέψουν τις οικογένειές τους.
Κάποιος πυροβολεί ένα στόχο. Αυτή τη φορά πρόκειται για ένα κρεμμύδι που κρέμεται από το δέντρο.
Αυτός που θα πετύχει τον στόχο έχει την τιμή να παραδώσει το όπλο στο γαμπρό.
«Από
το Νίτζ φεύγουμε για τα Γκομπουστάν, γνωστά και ως «φλεγόμενα
βουνά».Έτσι αποκαλούν οι ντόπιοι τα περίφημα ηφαίστεια λάσπης. Θα
γνωρίσουμε την μαγική τους δύναμη στο επόμενο επεισόδιο του προγράμματος
«Η ζωή των Αζέρων» μεταδίδει η απεσταλμένη του euronews, Γκαλίνα
Πολόνσκαγια.